Κατάλληλος ο νέος Αυστραλίας διὰ τα εθνικὰ συμφέροντα;

σ.σ. Εάν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως είναι αιχμάλωτο σε κάτι, αυτό είναι ΣΤΟ ΨΕΜΜΑ. Η Αλήθεια είναι Αυτή που κάνει την Εκκλησία Οικουμενική, είτε Αυτή εκφράζεται από την Εκκλησία της Ουγκάντας, είτε από οποιαδήποτε άλλη Τοπική Εκκλησία. 

Ακόμη και γι’ αυτό όμως οι Φαναριώτες έχουν βρει την «λύση» με την «Ζηζιούλια Τριαδολογία», παραλληλίζοντας την Αλήθεια, και δη τον Πατέρα, με τον «Πρώτο» της «Πρωτόθρονης» και «Πρωτεύθυνης» Εκκλησίας! Μπορεί λοιπόν να λέει και να κάνει ό,τι θέλει, όπου θέλει και όποτε το θέλει ο «Πρώτος Αυτός»!  

Παρατηρήστε αδελφοί, πώς οι «εκλεκτοί» του Φαναρίου αλλάζουν με κουτοπονηριά την αφήγησή τους από τόπο σε τόπο για τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, μιμούμενοι τις τακτικές και μεθόδους της διεφθαρμένης υποκριτικής Δύσης, και δη των Αμερικανών, για να προωθηθεί η παγκοσμιοποίηση.

Για παράδειγμα, αμφότεροι, από την μία συνεργάζονται με τα ναζιστικά μορφώματα στην Ουκρανία πλασάροντας εκεί έναν άγουρο και παραμορφωμένο «πατριωτισμό» απέναντι στην «κακιά Ρωσσία», από την άλλη καταδικάζουν τον «εθνικισμό» των «στενόμυαλων» Ελλήνων για να πλασάρουν την «Ελληνοτουρκική φιλία». Τους Ομογενείς της Αμερικής τους φλομώνουν με εθνικά παραμύθια για να αδειάζουν τις τσέπες τους, [«Η πρόοδος του Ελληνισμού των Ηνωμένων Πολιτειών είναι άμεσα συνδεδεμένη με την προώθηση των εθνικών συμφερόντων» – Ελπιδοκτόνος (ΕΔΩ)], τους Έλληνες στην Ελλάδα τους καταδικάζουν για τον πατριωτισμό τους και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως τους αυθεντικούς εκπροσώπους και υπερασπιστές της Ρωμηοσύνης. 

Να πούμε στους Φαναριώτες ότι η Ρωμηοσύνη για εμάς εκφράζεται στον Πατροκοσμά και στο «τον πάπα να καταράθε». Δεν υπάρχει Ρωμηοσύνη με έκπτωση στην Πίστη, με πάπα και με κάθε σάρα και μάρα. Αυτό λέγεται διαβολεμένη παγκοσμιοποίηση, όχι Ρωμηοσύνη, και ένα βήμα πριν τον Αντίχριστο.

---

Νοσταλγοὶ τῶν σφαγέων τοῦ ἑλληνισμοῦ

Τὸ Σάββατον 17 Νοεμβρίου 2018, εἰς τὸ Ἡράκλειον τῆς Κρήτης, ἔλαβε χώραν Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίς μὲ θέμα: «Τὴ Ρωμιοσύνη μὴν τὴν κλαῖς – Σὲ ἀναζήτηση τῶν ριζωμάτων τῆς ταυτότητας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας». Εἰς αὐτὴν ὡμίλησε καὶ ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Χριστουπόλεως κ. Μακάριος ἐκπροσωπῶν τὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον μὲ θέμα: «Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο: Κέντρο τῆς Ρωμιοσύνης». 

Εἰς τὴν εἰσήγησίν του προσεπάθησε νὰ καταδείξη ὅτι οἱ «ἑλλαδῖται» ἔχουν ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὸν πολιτισμὸν τῆς Ρωμιοσύνης καὶ αὐτὴ διατηρεῖται μόνον εἰς τὸ Φανάρι. Ἀνεξαρτήτως ἂν διαφωνοῦμε μὲ τὴν θέσιν του αὐτή, ὑπῆρχαν σημεῖα τῆς ὁμιλίας του ποὺ προκαλοῦν πολλὰ ἐρωτηματικά. Εἰς κάποιο ἐξ αὐτῶν ἀναφέρει:

«…ἡ πανορθόδοξη οἰκουμενικὴ πολιτικὴ τοῦ Πατριαρχείου δὲν τοῦ ἐπέτρεψε ποτὲ  νὰ κάνει διακρίσεις μεταξὺ τῶν ὀρθοδόξων ἐθνικῶν ὁμάδων τῆς δικαιοδοσίας του. 

Σύμφωνα μὲ τὸ σύστημα Millet, ποὺ εἶχε υἱοθετήσει ὁ ὀθωμανικὸς κρατικὸς μηχανισμός, ἤδη ἀπὸ τὸ 1454, ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι λαοὶ τῶν Βαλκανίων, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καὶ τῶν Ἀραβικῶν ἐπαρχιῶν τῆς αὐτοκρατορίας ἀνῆκαν στὴν Ἑλληνορθόδοξη Κοινότητα (Millet-I Rum ἤ Rum Milleti), τῆς ὁποίας προΐστατο ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὡς πνευματικὸς καὶ ἐθνικὸς ἀρχηγός της μὲ τὴν ὀνομασία Milletbasi = Ἐθνάρχης. 

Ἔτσι ὁ Πατριάρχης ἦταν ὑπεύθυνος ἐνώπιον τῆς Ὑψηλῆς Πύλης ὄχι μόνο γιὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς ὑποθέσεις ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἐκπαιδευτικές, πολιτισμικὲς καὶ κοινωνικὲς δραστηριότητες τοῦ Ρωμαίικου Γένους ἤ, κατὰ τὸ ὀθωμανικό, τοῦ Rum Milleti.

Ἡ διατάραξη αὐτῆς τῆς ἰσορροπίας προέκυψε ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς ἐπαναστάσεως καὶ ἐντεῦθεν, μετὰ τὴ δημιουργία τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους…»!

Εἶναι παράδοξον πῶς προβάλλεται ὡς στοιχεῖον οἰκουμενικότητος ἕνα σύστημα ποὺ ἐπέβαλεν ὁ σφαγεὺς τῶν Χριστιανῶν καὶ τῶν Ἑλλήνων. Τὸ ἴδιον παράδοξον εἶναι ὅτι ἄνευ καμίας βασάνου μέσῳ τῶν Ἱ. Κανόνων, τῆς Ἱ. Παραδόσεως καὶ τῆς ὑπερχιλιοχρόνου Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἡ ἀνάθεσις ἀντικανονικῶν ἁρμοδιοτήτων ἀπὸ ἀλλοθρήσκους εἰς τὸν Πατριάρχην θεωρεῖται κάτι τὸ ἀπολύτως φυσιολογικόν. Τρίτον παράδοξον εἶναι ὅτι, ἐνῶ προσπαθεῖ νὰ ἀπορρίψη τὴν ἐθνικὴν διάστασιν τοῦ Φαναρίου, καταλήγει νὰ ὀνομάση τὸν Πατριάρχην ὡς «ἐθνικὸ ἀρχηγό»!

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ δὲν δύναται νὰ ἀνεχθῆ ἀνθρώπου  νοῦς εἶναι ὅτι κατηγορεῖται ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις τοῦ 1821 ὡς ἀπαρχὴ τῆς καταργήσεως «παραδεισίου» καταστάσεως ποὺ ὑπῆρχε προηγουμένως! Ἰσορροπία ἦτο ἡ καταστρατήγησις τοῦ συνοδικοῦ πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας; Ἰσορροπία ἦτο ἡ ὑποδούλωσις ὅλων τῶν Χριστιανῶν ὑπὸ τοὺς μωαμεθανούς; Διατάραξις ἦτο ἡ προσπάθεια ἀπελευθερώσεως; Διατάραξις ἦτο ὁ ἀγὼν διὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστιν τὴν Ἁγίαν;

Ἀπειλὴ ἡ κρατικὴ ὑπόστασις!

Ἡ δημιουργία Ἑλληνικοῦ Κράτους, ὡς διεφάνη, ἐνοχλεῖ τὸν Θεοφιλέστατον. Αὐτὸ ἀποτυπώνεται καὶ εἰς τὴν συνέχειαν τῆς ὁμιλίας του:

«Ἡ Ἑλλάδα, βέβαια, νόμιζε ὅτι ἔλυσε τὰ προβλήματά της, διότι τελικῶς κατάφερε νὰ λάβει κρατικὴ ὑπόσταση… Πρέπει, ὅμως, νὰ κατανοήσουμε ὅτι ὁ «ἑλληνισμὸς» δὲν μπορεῖ νὰ περικλειστεῖ καὶ νὰ ἐκφραστεῖ πλήρως ἀπὸ τὸν «ἑλλαδισμό», ὅπως καί ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ ἐκτιμηθεῖ μέσα ἀπὸ μιὰ ἠθικιστικὴ καὶ φυλετικὴ – κρατικὴ προοπτική… 

Ὅταν ἡ Ἑλλάδα ἦταν γεωγραφικὰ καὶ κρατικὰ ἀνύπαρκτη, ἔδωσε τὰ πάντα: πολιτισμό, γλώσσα, παιδεία, πίστη, τέχνες, ποιότητα ζωῆς. Σήμερα ποὺ ἡ Ἑλλάδα ἔχει κρατικὴ ὑπόσταση, ὅλα κινδυνεύουν καὶ ὅλα χάνονται. Καὶ δὲν φταῖνε γι’ αὐτὸ οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἢ οἱ ἐντολὲς τοῦ κέντρου τῶν Βρυξελλῶν, ἀλλὰ φταίει ἡ ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας…».

Ὁ Σεβ. Μακάριος βάλλει κατὰ τῆς κρατικῆς ὑποστάσεως τῆς Ἑλλάδος. Ποῖον θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ εἶναι τὸ ἐναλλακτικὸν σενάριον; Μήπως ἡ παραμονὴ εἰς τοὺς Ὀθωμανούς; Μήπως ἡ κατάργησις τῶν συνόρων καὶ ἡ ὑποταγὴ εἰς τοὺς Νεοοθωμανούς; Συνδέει αὐθαιρέτως τὴν ὕπαρξιν κρατικῆς ὑποστάσεως μὲ τὴν παρακμήν. 

Ἡ ὑπόστασις αὐτὴ ἀπὸ μόνη της ἐμποδίζει τὴν Ἑλλάδα νὰ θάλλη; Ὁ ἴδιος ἰσχυρίζεται ὅτι εὐθύνεται δι’ αὐτὸ ἡ ἀλλαγὴ τρόπου ζωῆς. Ὅμως αὐτὴ δὲν ὀφείλεται εἰς τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἀπέκτησε σύνορα, ἀλλὰ εἶναι προϊὸν τῆς νεωτερικότητος.

Ἡ δὲ ἀπόσεισις κάθε εὐθύνης ἢ ψόγου ἀπὸ τὰς Βρυξέλλας ἐκτὸς ὅτι εἶναι ὕποπτος διαψεύδεται ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς φορεῖς τῆς Εὐρώπης, ποὺ παρεδέχθησαν π.χ. ὅτι τὰ ἐσφαλμένα μέτρα τῶν μνημονίων ὡδήγησαν εἰς ἀσφυξίαν, ποὺ ἔπληξαν τὰς τέχνας καὶ τὰ γράμματα. 

Τὸ ἀσυγχώρητον σφάλμα ὅμως τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι ὅτι ὁμιλεῖ διὰ περίοδον ποὺ ἡ Ἑλλὰς ἦτο «γεωγραφικὰ καὶ κρατικὰ ἀνύπαρκτη». Ἡ Δημοκρατία δὲν ἐπήγασεν ἀπὸ τὴν πόλιν – κράτος τῶν Ἀθηνῶν; «Ἦν ποτὲ οὐκ ἦν» ἀποῦσα ἀπὸ τὸν παγκόσμιον χάρτην ἡ Ἑλλάς; Μόνον ὅταν ἦταν ὑπὸ κατοχήν. Αὐτὴν τὴν περίοδον νοσταλγεῖ ὁ κ. Μακάριος;

Ἀνθελληνικὸν παραλήρημα;

«Ὅσο τὸ φτωχικὸ καὶ πραγματικὰ ἐσταυρωμένο Φανάρι ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ στὶς διαστάσεις τῆς Ἁγίας Σοφίας, ἐνσαρκώνοντας τὴν Οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς ὁλότητα ἀληθείας καὶ ζωῆς, οὔτε ὁ Τοῦρκος, οὔτε ὁ Μόσχοβος, οὔτε ἡ μυωπία τῶν «ἑλλαδιτῶν» θὰ μπορέσει νὰ τὸ μειώσει… μετὰ τὴν Ἅλωση τὸ 1453, λίγοι ἦταν οἱ χριστιανοὶ ποὺ περιστοίχιζαν τὸν τότε Πατριάρχη Γεννάδιο τὸν Σχολάριο… 

Ἐν τούτοις, μετὰ ἀπὸ λίγο ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐπέτρεψε καὶ ἡ Βασιλεύουσα γέμισε ἀπὸ μυριάδες ὁμογενῶν καὶ ὁμαίμων ἀπὸ τὴν Ἤπειρο, τὴν Πελοπόννησο, τὴν Μακεδονία, τὴν Κρήτη, τὴ Χίο, τὴ Μυτιλήνη καὶ τὴ Θράκη, οἱ ὁποῖοι δίπλα στοὺς Ποντίους, τοὺς Ἴωνες καὶ τοὺς Καππαδόκες τῆς ἀνατολῆς «ρωμιοποιήθηκαν» καὶ μεγαλούργησαν…».

Εἶναι νὰ ἀπορῆ κανεὶς πῶς ὁ Τοῦρκος καὶ ὁ «Ἑλλαδίτης» τίθενται ἀκριβῶς εἰς τὸ ἴδιον ἐπίπεδον, ὡς ἐχθροί τοῦ Φαναρίου… Γιγαντώνεται ἡ ἀπορία μας, ὅταν ὁ Θεοφιλέστατος ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ «ὁμογενεῖς» ἀπὸ τὸν κορμὸν τῆς Ἑλλάδος δὲν ἦσαν Ρωμιοί, ἀλλὰ ἔγιναν μόνον ὅταν μετῴκησαν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν! 

Προηγουμένως ἦσαν ἀνάξιοι λόγου καὶ μόνο ὅταν μετεκόμισαν εἰς τὴν Πόλιν «μεγαλούργησαν»! Ὄχι μόνον ὑποτίμησις, ὄχι μόνον παράβλεψις τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ διχαστικὸς λόγος.

Καλύτερα δοῦλοι παρὰ ἐλεύθεροι;

«…Γιὰ τὸν κάθε Ρωμιὸ εἶναι ἀπολύτως ἀληθινὸ καὶ ἐφικτὸ νὰ ἀγαπᾶ ἀκόμη καὶ τὸν ἐχθρό του, νὰ συμβιώνει μὲ τὸν Τοῦρκο, νὰ περιθάλπει τὸν Ἑβραῖο, νὰ φιλοξενεῖ τὸν ἄγνωστο…

Καὶ ἡ παρουσία τῶν βαθιὰ θρησκευομένων Τούρκων στὴν Πόλη τῶν ὀνείρων μας καὶ τῶν στεναγμῶν μας, μᾶς ὁδηγεῖ στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ θρησκεία εἶναι ὅ,τι καλύτερο καὶ ὅ,τι χειρότερο κατέχει ὁ ἄνθρωπος. Ὄχι μόνο ὅ,τι καλύτερο ἀλλὰ καὶ ὅ,τι χειρότερο, ὅταν τὸ ψεῦδος τῆς θρησκευτικότητας μᾶς ἐπιβάλλει νὰ ἀπορρίπτουμε τὸν ἄλλο καὶ νὰ μὴ ζοῦμε στὸ φῶς τῆς ἀληθείας. 

Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ περιβάλλον, τὸ ἀλλόθρησκο καὶ ἀλλογενές, δημιουργεῖ ἴσως τὶς καλύτερες προϋποθέσεις, γιὰ νὰ φανεῖ καὶ νὰ ἀποδειχθεῖ αὐτὸ ποὺ σήμερα δὲν μπορεῖ νὰ ἀναδειχθεῖ ἐντὸς τῶν γεωγραφικῶν ὁρίων τῆς πατρίδας μας Ἑλλάδας…».

Τὸ συμπέρασμά του εἶναι ὅτι τὰ γεωγραφικὰ ὅρια τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἀνασταλτικὰ μιᾶς ἀληθοῦς θρησκευτικότητος, ἐνῶ ἂν εὑρισκώμεθα εἰς κράτος ἀλλόθρησκον, τότε θὰ ἀνεφαίνετο ἡ πραγματικὴ πίστις. Πλήρης ἀναίρεσις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, κατὰ τὴν ὁποίαν ὅλοι οἱ Πατέρες ἠγωνίσθησαν, ὥστε τὸ κράτος νὰ εἶναι ἐναρμονισμένον πρὸς τὰς ἀρχὰς τοῦ Εὐαγγελίου. 

Παραλλήλως ὁ Θεοφιλέστατος (διὰ πόσον ἀκόμη;) μᾶς ὑποβάλλει τὴν ἰδέαν τῆς συμβιώσεως μὲ τὸν Τοῦρκον, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ βαθύτατα θρησκευόμενος! Αὐτὸ προϋποθέτει ὅτι διὰ νὰ γίνωμεν Ρωμιοὶ ἀπαιτεῖται ἢ νὰ μετακομίσωμεν εἰς τὴν γείτονα ἢ νὰ καταργήσωμεν τὰ σύν­ορά μας! Θεοφιλ. Μακάριε, καὶ τὸν συνάνθρωπον περιθάλπομεν καὶ τὸν ἄγνωστον φιλοξενοῦμεν καὶ σύνορα ἔχομεν. 

Ἐσεῖς δυστυχῶς ἐπολτοποιήσατε τὴν πολιτικὴν μὲ τὴν θρησκείαν, πιστεύοντες ὅτι τὸ ὅραμα τῆς θρησκείας, ὅπως ἡ οἰκουμενιστικὴ συνείδησίς σας σᾶς ὑποβάλλει, θὰ ὑπηρετηθῆ μὲ τὴν κατάργησιν τῶν συνόρων, τὴν παγκοσμιοποίησιν.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ποὺ διαφεντεύουν τὸ Φανάρι ἀναμειγνύονται εἰς τὴν Ἑλλάδα, τὰ Σκόπια, τὴν Οὐκρανίαν κ.ἄ. Τὸ Ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἂς λάβουν θέσιν διὰ τὸ ἀσύνορον ὅραμα τοῦ Χριστουπόλεως, τόσον ἀσύν­­ορον ὅσον καὶ ἡ καρδία τοῦ κ. Ἐρντογκάν.

 Ορθόδοξος Τύπος

Πηγή:https://tasthyras.wordpress.com/

«Πᾶνος»