Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019

Δε σου φτάνω μόνο εγώ;...


Όταν ένα παιδί του Θεού που είναι βαθιά πληγωμένο από την αμαρτία, ακούσει επιτέλους το κάλεσμα του Κυρίου του και έρχεται πλήρως μετανοημένο στην αγκαλιά Του, απολαμβάνει στην αρχή πλούσια τη Χάρη Του γιατί η αμαρτία έχει πολυκαιρίσει μέσα του και θα έχει να τραβήξει πολύ κουπί! 

Ένα τέτοιο παιδί του Χριστού ήμουν κι εγώ… όμως καθώς ήμουν στην αγκαλιά Του αισθανόμουν πως από τα τόσα πολλά πάθη μου, ένα ήταν ιδιαίτερα δυσώδες και ενοχλούσε πολύ τον Κύριο! Κάτι που έμοιαζε με την υπερηφάνεια αλλά δεν ήταν! 

Προσευχόμουν πολλές μέρες να μου πει ο Κύριος ποιο ήταν αυτό το πάθος μου, ώσπου μια μέρα στην εξομολόγηση με προέτρεψε ο πνευματικός μου να διαβάσω την ‘Κλίμακα’ του Ιωάννη.
 
Εκείνη την περίοδο, επειδή ήμουν φύλακας βραδινός, είχα πολύ χρόνο να διαβάζω… ένα βράδυ ξεκίνησα να διαβάζω και την ‘Κλίμακα’. Κάθε κεφάλαιο του ήταν μια γροθιά στον εγωισμό μου και στην ιδέα που είχα μέχρι τότε ότι όλα μέσα μου πάνε καλά! 

Πολλές φορές σκέφτηκα να σταματήσω το διάβασμα αποκαρδιωμένος! Τελειώνω το 20ο κεφάλαιο και βγαίνω έξω από το φυλάκιο να κάνω διάλειμμα. 

Τρεις η ώρα, απόλυτη ησυχία… πάω σε μια γωνία κρυφά από τους συναδέλφους μου και μου έρχεται στην καρδιά μια ολόθερμη προσευχή με δάκρυα… ώσπου κάποια στιγμή σκέφτομαι: ‘ αχ πόσο περήφανος θα ήταν τώρα ο πνευματικός μου αν με έβλεπε!’ 

Αμέσως, πάγωσα μέσα μου και τρόμαξα και χωρίς να ακούσω τη φωνή Του, με κάποιο τρόπο όμως ο λόγος Του εισήλθε σε όλη μου την ύπαρξη: ‘ δε σου φτάνω μόνο Εγώ;’ 

Πήγα πάλι μέσα στο φυλάκιο μου μαζεμένος και προβληματισμένος, όπως το παιδάκι που το μαλώνει ο δάσκαλος του. Αφού ζήτησα πολλές φορές συγνώμη από το Χριστό, πήρα τη δύναμη να συνεχίσω τη μελέτη μου. 

Κεφάλαιο 21ο: Κενοδοξία’! Όταν το διάβασα, τα κατάλαβα όλα! 

Αυτό ήταν το πάθος μου το κυρίαρχο που κατηύθυνε όλα τα άλλα, αυτό δεν ήθελε ο Κύριος μου! Πολλά χρόνια από τότε, δεν έχω ξεχάσει φυσικά αυτή τη νύχτα! Όταν κατάλαβα πόσο πονηρό και δυσκολοκατάβλητο πάθος είναι, είπα μέσα μου: ‘ αποκλείεται να τα καταφέρω!’ 

Και φώναξα: ‘ Κύριε, σώσε με, κάνε ό τι χρειάζεται να κάνεις για να σωθώ από αυτό που με χωρίζει από την Αγάπη Σου!’ Είναι ένα πάθος που το έχουμε όλοι μας! 

Το πάθος που αχρηστεύει τους κόπους των εναρέτων, η τρύπα που αδειάζει το σακί με το χρυσάφι τους, που είναι ο ξαφνικός θάνατος αυτών που έχουν πεποίθηση στον εαυτό τους, ότι έχουν τον παράδεισο στο τσεπάκι τους. 

Αυτό το πάθος που μας κάνει να νομίζουμε ότι όπως οι άνθρωποι τόσο καιρό, όπως οι δαίμονες και ο εαυτός μας μας επαινούσαν κι εμείς φουσκώναμε και κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, έτσι και ο Κύριος την ώρα της Κρίσεως θα μας επαινέσει ενώπιον της Μητέρας Του, των Αγγέλων και των Αγίων! 

Αν όμως δεν το έχουμε ψάξει εδώ, αν δεν το έχουμε βδελυχθεί, θα μας καταστήσει αγνώριστους ενώπιον του Κυρίου και αφώνους την ώρα που θα μας ρωτήσει ο Χριστός μας: ‘ όλα αυτά που έκανες εις όνομα ποιου τα έκανες; για τη δόξα τη δική Μου ή τη δική σου; Προτίμησες τη δόξα των ανθρώπων από τη δόξα του Θεού; 

’ Ο Κύριος εργάζεται μέσα μου και με έχει τοποθετήσει κοντά σε ανθρώπους που συνειδητά ή ασυνείδητα με βοηθάνε στην κατανίκηση αυτού του πάθους και στον επώδυνο αγώνα εναντίον του [ γιατί έχει γίνει ένα με τη σάρκα της ψυχής μου]. 

Ποτέ δε θα πω ότι ξεμπέρδεψα από αυτή τη νόσο που προκαλεί πνευματικό θάνατο, που είναι η μητέρα της υπερηφάνειας, της κατακρίσεως, της υποκρισίας, της ανυπακοής, της επιδειξιομανίας, της συκοφαντίας, του σαρκασμού και τόσων άλλων παθών! 

Θερμά παρακαλώ το Χριστό μας για τους αδελφούς μου και για μένα να αναρωτιόμαστε σε κάθε περίσταση : ‘Δεν μας φτάνει μόνο Αυτός;’

«Πᾶνος» 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου