Ἅγιος Παΐσιος: Ὁ Θεός δέν ἀκούει τήν προσευχή τοῦ ὑπερήφανου

– Γέροντα, μετὰ ἀπὸ μιὰ ἄσχημη συμπεριφορά μου ἔχω τὸν λογισμὸ ὅτι ἡ προσευχή μου δὲν εἶναι εὐάρε­στη στὸν Θεό.

– Ἂν ὁ λογισμὸς αὐτὸς προέρχεται ἀπὸ γνήσια τα­πείνωση καὶ λές: «παροργίζω τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἄσχημη συμπεριφορά μου», τότε νιώθεις θεία παρηγοριά. Ἂν ὅμως στενοχωριέσαι ἐγωιστικὰ καὶ λές: «πῶς ἔφθασα ἐγὼ σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση;», δὲν δέχεσαι παρηγοριά, γιατὶ «ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται»[1]. Δὲν ἀκούει ὁ Θεὸς τὴν προσευχὴ τοῦ ὑπερήφανου, γιατὶ ἡ ὑπερη­φάνεια εἶναι φράχτης.

Γιὰ νὰ εἰσακουσθῆ ἡ προσευχή μας, πρέπει νὰ βγαί­νη ἀπὸ «καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην»[2]. [//38] Ὅταν ποῦμε μὲ πολλὴ ταπείνωση: «τέτοιος ποὺ εἶμαι, Θεέ μου, πῶς νὰ μὲ ἀκούσης;», ἀμέσως μᾶς ἀκούει ὁ Καλὸς Θεός.

– Γιατί, Γέροντα, μερικὲς φορὲς ὅταν ἔχω ἕναν πει­ρασμό, δὲν μπορῶ νὰ προσευχηθῶ;

– Ἂν ἔχης ἕναν πειρασμὸ καὶ δὲν μπορῆς νὰ κάνης προσευχή, νὰ ξέρης ὅτι ὑπάρχει μέσα σου ἐγωισμὸς καὶ κενοδοξία. Ὁ πειρασμὸς παραμένει μέχρι νὰ σιχαθῆ ὁ ἄνθρωπος τὸν ἑαυτό του. Μόλις τὸν σιχαθῆ, βοηθάει ὁ Χριστὸς καὶ περνάει ὁ πειρασμός.

– Γέροντα, παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ μὲ βοηθήση νὰ ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὴν ἀναίδεια, ἀλλὰ δὲν βλέπω κανένα ἀποτέλεσμα.

– Ὅταν κάποιος ἀγωνίζεται καὶ προσεύχεται καὶ δὲν ὑπάρχη ἀποτέλεσμα, σημαίνει ὅτι ἢ ἐγωισμὸς καὶ ὑπε­ρηφάνεια ὑπάρχει ἢ προδιάθεση ὑπερηφανείας, τὰ ὁποῖα ἐμποδίζουν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ἐνεργήση διὰ μέσου τῆς προσευχῆς. Ὅ,τι ζητᾶμε στὴν προσευχή, ὁ Καλὸς Θεὸς μᾶς τὸ δίνει, ἂν ἔχουμε ταπείνωση καὶ συ­ναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας.

– Ὅταν, Γέροντα, παρακαλῶ μὲ πόνο τὸν Θεὸ νὰ μὲ ἀπαλλάξη ἀπὸ μιὰ ἀδυναμία μου κάνοντας καὶ τὸν σχετικὸ ἀγώνα, ἀλλά, ἐπειδὴ ἔχω ὑπερηφάνεια, δὲν μὲ βοηθάη, τί νὰ κάνω;

– Νὰ ζητήσης προκαταβολικῶς συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ πῆς: «Θεέ μου, ἔχω ὑπερηφάνεια καὶ ἐμποδίζω τὴν βοήθειά Σου, ἀλλά, Σὲ παρακαλῶ, φώτισέ με νὰ κα­ταλάβω τί πρέπει νὰ κάνω, γιὰ νὰ ξεπεράσω τὴν ἀδυνα­μία μου». Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ παραδεχθῆς ὅτι ἔχεις ὑπερηφάνεια καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ὑποχωρεῖ ἡ συγκεκριμένη ἀδυναμία, θὰ σὲ πληροφορήση ὁ Θεὸς καὶ ἀπὸ ποῦ ξε­κινάει, γιὰ νὰ ἀγωνισθῆς νὰ κόψης τὰ αἴτια.

[//39] – Γέροντα, πῶς πρέπει νὰ νιώθω στὴν προσευχή;

– Νὰ νιώθης ταπεινά, γιὰ νὰ σὲ βοηθάη ὁ Θεός. Ὁ τα­πεινὸς δὲν ἔχει δικό του θέλημα· κάνει ὑπακοὴ στὸ θέ­λημα τοῦ Θεοῦ καὶ τηρεῖ τὶς ἐντολές Του, ὁπότε καὶ ὁ Θεὸς ἀκούει τὴν προσευχή του καὶ τοῦ δίνει οὐράνιες εὐλογίες. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἀκούει τὸν Θεό, τόσο τὸν ἀκούει ὁ Καλὸς Θεός.

________________________________________

[1] Ιακ. 4,6· Α’ Πέτρ. 5,5. Βλ. και Παρ. 3,34.
[2] Ψαλμ. 50,19.


Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ' «Περὶ προσευχῆς» 

«Πᾶνος»