Λάμπρος Σκόντζος: Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος - Ὁ Μέγας ἀσκητής καί Θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Τὰ συγγραφικὰ ἔργα τῶν ἀσκητῶν Πατέρων συγκαταλέγονται στὰ σπουδαιότερα κεφάλαια τῆς χριστιανικῆς γραμματείας. Μὲ τὴν ἄσκηση, τὴν προσευχή, τὴν νηστεία καὶ τὴν συνεχῆ προσωπικὴ κάθαρση, ὑπερέβησαν τὴν πτωτικὴ κατάσταση τῆς φύσεώς τους, καθαρίστηκαν, φωτίστηκαν καὶ ἁγιάστηκαν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ κληροδότησαν στὴν Ἐκκλησία ἄφθαστα συγγράμματα σοφίας καὶ πνευματικότητας, ἀσφαλεῖς ὁδηγοὺς γιὰ τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, μιὰ μεγάλη ἀσκητικὴ καὶ πνευματικὴ μορφή, ὁ χαρακτηριζόμενος Μέγας, γιὰ τὰ περισπούδαστα συγγράμματά του.

Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος

Ο αββάς Πέτρος διηγήθηκε για τον άγιο Μακάριο ότι πήγε κάποτε σε κάποιον αναχωρητή και τον βρήκε άρρωστο. Τον ρώτησε τι θα ήθελε να φάει, γιατί στο κελλί του δεν υπήρχε τίποτε. Και όταν εκείνος του είπε «παστέλι», δεν δίστασε ο γενναίος να πάει στην Αλεξάνδρεια και να φέρει στον άρρωστο. Και αυτό το θαυμαστό γεγονός δεν το πήρε είδηση κανείς.

✶✶✶

Ο αββάς Πέτρος είπε επίσης ότι, καθώς ο αββάς Μακάριος φερόταν με ακακία σε όλους τους αδελφούς, κάποιοι τον ρώτησαν: «Γιατί κάνεις έτσι;» Εκείνος αποκρίθηκε: «Δώδεκα χρόνια υπηρέτησα τον Κύριό μου, για να μου δώσει το χάρισμα αυτό, και όλοι με συμβουλεύετε να το αποβάλω;»

Για τους εσχάτους χρόνους Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος ο Μέγας συνομιλεί με Άγγελο Κυρίου

Ενώ πορευόταν κάποτε στην έρημο ο Αββάς Μακάριος, τον ακολουθούσε Άγγελος Κυρίου και του λέγει: «Ευλόγησον πάτερ άγιε». Ο δε Γέροντας σκεφτόμενος ότι είναι μονάχος από την έρημο είπε προς αυτόν: «Ο Θεός να σε συγχωρήση, τέκνον». 

 

Αφού περπάτησαν λοιπόν μαζί λίγο διάστημα, πρόσεξε ο Αββάς την εμφάνιση και το όλο παρουσιαστικό του συνοδοιπόρου του και τον ερωτά. «Σε βλέπω τέκνον και απορώ, με τη θαυμαστή σου εμφάνιση και σκέφτομαι μήπως και δεν είσαι άνθρωπος και σε ορκίζω εις τον Θεόν να μου πεις την αλήθεια». 

Λάμπρος Σκόντζος: Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος - Ὁ Μέγας ἀσκητής καί Θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Τὰ συγγραφικὰ ἔργα τῶν ἀσκητῶν Πατέρων συγκαταλέγονται στὰ σπουδαιότερα κεφάλαια τῆς χριστιανικῆς γραμματείας. Μὲ τὴν ἄσκηση, τὴν προσευχή, τὴν νηστεία καὶ τὴν συνεχῆ προσωπικὴ κάθαρση, ὑπερέβησαν τὴν πτωτικὴ κατάσταση τῆς φύσεώς τους, καθαρίστηκαν, φωτίστηκαν καὶ ἁγιάστηκαν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ κληροδότησαν στὴν Ἐκκλησία ἄφθαστα συγγράμματα σοφίας καὶ πνευματικότητας, ἀσφαλεῖς ὁδηγοὺς γιὰ τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, μιὰ μεγάλη ἀσκητικὴ καὶ πνευματικὴ μορφή, ὁ χαρακτηριζόμενος Μέγας, γιὰ τὰ περισπούδαστα συγγράμματά του.

Από τη ζωή του αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου

 

Ανέβαινε κάποτε ο αββάς Μακάριος από τη Σκήτη στην Τερενούθη και μπήκε σε έναν ειδωλολατρικό ναό να κοιμηθεί. Εκεί υπήρχαν παλιά λείψανα (μούμιες) ειδωλολατρών. Πήρε ένα από αυτά και το έβαλε κάτω από το κεφάλι του για μαξιλάρι.

Οι δαίμονες λοιπόν, βλέποντας το θάρρος του, τον φθόνησαν· και θέλοντας να τον τρομάξουν, φώναζαν ένα όνομα γυναικείο και έλεγαν: «Η τάδε, έλα μαζί μας στο λουτρό». Και τους απάντησε άλλος δαίμονας σαν από το λείψανο που ήταν κάτω από τον γέροντα: «Έχω επάνω μου έναν ξένο και δεν μπορώ να έρθω».

Ο γέροντας όμως δεν φοβήθηκε, αλλά με θάρρος άρχισε να χτυπά το λείψανο λέγοντας: «Σήκω, πήγαινε στο σκοτάδι, αν μπορείς». Όταν το άκουσαν αυτό οι δαίμονες, φώναξαν δυνατά: «Μας νίκησες» και έφυγαν καταντροπιασμένοι.

Η ταπείνωση του αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου

 

Όταν ήμουν στη Σκήτη με τον αββά Μακάριο – διηγήθηκε ο αββάς Σισώης – πήγαμε για να θερίσουμε μαζί του επτά άτομα. Εκεί ήταν μια χήρα που μάζευε πεσμένα στάχυα από πίσω μας και δεν σταματούσε να κλαίει. Φώναξε λοιπόν ο γέροντας τον ιδιοκτήτη του χωραφιού και τον ρώτησε: «Τι έχει αυτή η γριά και συνεχώς κλαίει;»

Εκείνος του απάντησε: «Ο άντρας της είχε παρακαταθήκη από κάποιον και πέθανε ξαφνικά χωρίς να πει πού την έβαλε, και ο κύριος της παρακαταθήκης θέλει να πάρει αυτήν και τα παιδιά της για δούλους». Και ο γέροντας του είπε: «Πες της να έρθει σ’ εμάς εκεί που ξεκουραζόμαστε την ώρα της μεγάλης ζέστης».

Όταν ήρθε η γυναίκα, την ρώτησε ο γέροντας: «Γιατί κλαις έτσι πάντοτε;» Αυτή απάντησε: «Ο άντρας μου πέθανε, αφού πήρε παρακαταθήκη από κάποιον, και πεθαίνοντας δεν είπε πού την έβαλε». Ο γέροντας τότε της είπε: «Έλα δείξε μου πού τον έθαψες», και την ακολούθησε παίρνοντας μαζί του και τους αδελφούς.