π. Παύλος Καλλίκας: ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ.

παπα-Παύλος Καλλίκας

 

Αγαπητοί αναγνώστες, Χριστός Ανέστη! –Αληθώς Ανέστη!

Το παρόν άρθρο έρχεται σε συνέχεια δύο προηγουμένων άρθρων μου: «Η διακοπή μνημόνευσης του ονόματος του Μητροπολίτη Κυθήρων & Αντικυθήρων κ.κ. Σεραφείμ» και «Τα ¨κακώς ελάλησα¨ του Κυθήρων». Στο άρθρο αυτό μέσα από την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες μας θα προσπαθήσω με σύντομο και περιεκτικό τρόπο (όσο είναι εφικτό) να δώσω το έναυσμα στον καλόπιστο αναγνώστη να προβληματισθεί.

Ποιοι είναι οι δύο λόγοι που με ωθούν να γράφω και να βρίσκομαι στην Αποτείχιση;

α. Διότι, κακοποιείται βάναυσα και εξευτελίζεται η φίλη Ορθοδοξία, στην οποία εξ απαλών ονύχων γαλουχήθηκα. Σκοπός μου να προβληματίσω, και όχι να πείσω. Άλλωστε αυτά τα  θέματα, που αφορούν τον κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό, με την Χάρη του Θεού υποστηρίζονται σωστά μόνο μέσω εσωτερικών διεργασιών και όχι επιφανειακώς και επιπόλαια.

β. Διότι, καταπατείται και ποδοπατείται το πατροπαράδοτο σέβας από «λύκους» που το βεβηλώνουν, αλλά κυρίως από «προβατόσχημους λύκους», που στρουθοκαμηλίζουν και «ποιούν την νήσσαν», εδώ και 8 χρόνια.

γ. Διότι επιθυμώ να εκφράσω την αντίθεση μου προς την νέα τάση των «Δεκαπεντιστών». Θα το πράξω εκτενώς στο δεύτερο μέρος του παρόντος άρθρου. Ποιοι είναι όμως οι «Δεκαπεντιστές»; Πρόκειται για τους θιασώτες της εμμονικής απολυτοποίησης και της κατά ακρίβεια ερμηνείας του 15^ου κανόνα της Πρωτοδευτέρας συνόδου επί Μ. Φωτίου. Η προσπάθεια αυτή (ρασοφόρων και μη) υπηρετεί επικίνδυνες ισορροπίες μεταξύ ψεύδους και αληθείας, με σκοπό αφ’ ενός μεν την δειλία των εισηγητών της και αφ’ ετέρου την αποκοίμιση και τον εφησυχασμό του ποιμνίου: «Οἶδα σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἤ ζεστός. Οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (Αποκ. 3, 15-16).

Πού στηρίζεται η Θεοπαράδοτη και Αγιοπαράδοτη Αποτείχιση προς τον εκάστοτε ψευδεπίσκοπο; Ποια ήταν τα γρήγορα και αποτελεσματικά αντανακλαστικά των Αγίων, όταν η Ορθοδοξία βαλλόταν ή παραχαρασσόταν; Πού οφείλεται η σημερινή πνευματική τελμάτωση;

Αρχικά θα αναφερθώ σε σχετικές Αγιογραφικές πηγές, ενδεικτικώς. Κατόπιν σε σχετικούς Ι. Κανόνες περί της διακοπής της μνημονεύσεως ψευδεπισκόπου και μετά σε αποφθέγματα Αγίων Πατέρων σχετικά με την  μη κοινωνία με φιλοαιρετικούς ή αιρετίζοντες ψευδεπισκόπους. Θα παρακαλέσω τον αναγνώστη να ανατρέξει στις πηγές που παραθέτω, ώστε να λάβει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Αξίζει τον κόπο. Δεν προσθέτω κάτι καινούριο ή κάτι δικό μου. Πρόκειται για εκλογή – απάνθισμα.

Στο δεύτερο μέρος, θα αναλύσω την τάση των «Δεκαπεντιστών» (αίτια, σκοπός και ζημία).

Α΄ ΜΕΡΟΣ

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ η ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ των σημερινών ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΩΝ.

Ο εκάστοτε επίσκοπος της Ελλαδικής Εκκλησίας σε κάθε Θεία Λειτουργία και ενώπιον της Αγίας Τραπέζης μνημονεύει την Σύνοδο ή τον Κων/πόλεως (αναλόγως). Αμφότερες οι μνημονεύσεις είναι ψευδείς ενώπιον του Θεού, και για αυτό προβληματικές και μάλλον εμπαικτικές προς τον Θεό. Της μεν Συνόδου, διότι έχει εντάξει και αναγνωρίζει στα Δίπτυχά της το σχισματοαιρετικό μόρφωμα - ψευδο – εκκλησία της Ουκρανίας, του δε Κων/πόλεως, τον οποίο ευστόχως ο αείμνηστος Νικ. Σωτηρόπουλος χαρακτηρίζει ως «αρχιοικουμενιστήν καί αρχιπροδότην τῆς Πίστεως…, απ’ όλους τούς αἱρετικούς μέχρι τόν σημερινό αιώνα, 21ο αιώνα, δεν υπήρξε αιρετικός τόσο μεγάλος όσον ο Βαρθολομαίος».

Τόσο η σύνοδος όσο και ο Κων/πόλεως συγχοροστατούν, συμπροσεύχονται, κοινωνούν και αλληλολιβανίζονται μετά ετεροδόξων και άλλων θρησκευτικών αμαλγαμάτων. Αυτό τους καθιστά αυτόματα και ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ. Αυτό που μένει (πλην της περιπτώσεως της δημοσίας και εμπράκτου μετάνοιάς τους), είναι να αφορισθούν από μια μέλλουσα Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, ως αιρετικοί. Ευχόμαστε και προσδοκούμε. Γιατί θεωρούνται ακοινώνητοι και γιατί η μνημόνευση τους ακόμη και από «παραδοσιακούς» (που θεωρούν ότι μπορούν να μιλούν και να γράφουν ορθόδοξα, αλλά συγχρόνως να μνημονεύουν αιρετίζοντες) χαρακτηρίζεται ως εμπαιγμός προς τον Θεό; Ενδεικτικά και επιλεκτικά θα αναφέρω:

1.     Από Αγιογραφικές πηγές:

  Α. «… καὶ οἱ ἱερεῖς αὐτῆς ἠθέτησαν νόμον μου καὶ ἐβεβήλουν τὰ ἅγιά μου· ἀναμέσον ἁγίου καὶ βεβήλου οὐ διέστελλον καὶ ἀναμέσον ἀκαθάρτου καὶ τοῦ καθαροῦ οὐ διέστελλον καὶ ἀπὸ τῶν σαββάτων μου παρεκάλυπτον τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν, καὶ ἐβεβηλούμην ἐν μέσῳ αὐτῶν».(Ιεζεκ. 22,26) (μετάφραση) Και αυτοί ακόμη οι ιερείς της πόλεως παρέβησαν τον Νόμο μου, εβεβήλωσαν τους ιερούς τόπους, τον ναόν και το θυσιαστήριον. Δεν έκαναν διάκρισιν μεταξύ ιερού πράγματος και βεβήλου. Δεν εξεχώριζαν το νομικώς καθαρόν από το ακάθαρτον. Εσκέπαζαν τα μάτια των και δεν επρόσεχαν τα Σάββατά μου και έτσι εβεβηλώνετο από αυτούς το Όνομά μου εν μέσω των κατοίκων.

Β. «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία, ή τις κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστού προς Βελίαρ, ή τις μερίς πιστών μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;  ημείς γαρ ναός Θεού εσμέν ζώντος» (Β΄Κορ. στ’ 14-16). (μετάφραση) Μη συνδέεσθε στενά και μη συνοδοιπορείτε με τους απίστους (με τους οποίους, ως εκ της απιστίας των, είναι αδύνατος η καλή συνεννόησις και συνεργασία σας). Διότι ποία συνάφεια και ανάμιξις ημπορεί να υπάρχη μεταξύ της δικαιοσύνης και της παρανομίας; Ποία επικοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους;

Γ. «πας ο παραβαίνων και µη µένων εν τη διδαχή του Χριστού, Θεόν ουκ έχει. Ο µένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος και τον πατέρα µια τον υιόν έχει. Ει τις έρχεται προς υµάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, µη λαµβάνετε αυτόν εις την οικίαν, και χαίρειν αυτώ µη λέγετε. ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς.» (Β' Ιωάννου 1,9) (μετάφραση)  Καθένας που παραβαίνει το θέλημα του Θεού και δεν μένει μέσα εις την διδασκαλίαν του Χριστού, δεν έχει τον Θεόν μαζί του. Εξ αντιθέτου, εκείνος που μένει πιστός εις την διδασκαλίαν του Χριστού, αυτός έχει μέσα του κατοικούντας τον Πατέρα και τον Υιόν.   Εάν κανείς έρχεται προς σας και δεν έχη μαζί του ως ακλόνητον πίστιν του αυτήν την διδασκαλίαν, μη τον παίρνετε στο σπίτι σας και ούτε χαιρετισμόν να του απευθύνετε.  Διότι εκείνος που τον χαιρετά και τον συναναστρέφεται με οικειότητα, είναι σαν να τον αμνηστεύει και να τον ενθαρρύνει εις τα πονηρά έργα και να γίνεται συμμέτοχος εις αυτά.

Δ. «…αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος»(Τιτ.3, 10-11) (μετάφραση) Αιρετικό άνθρωπο, ο οποίος ύστερα από πρώτη και δευτέραν συμβουλή μένει με πείσμα εις την πλάνη του, παράτησέ τον και μη συζητείς πλέον μαζί του. Γνωρίζων, ότι ο τοιούτος έχει πλέον παρεκκλίνει από την αλήθειαν και διαστροφή και αμαρτάνει, ελεγχόμενος και καταδικαζόμενος από τον ίδιον τον εαυτόν του, από την συνείδησίν του.

Ε. «Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν» (Προς Εβραίους ιγ´ 7). (μετάφραση) Να ενθυμήσθε πάντοτε τους πνευματικούς σας ηγέτας και προεστούς, οι οποίοι σας εδίδαξαν τον λόγον του Θεού. Να φέρνετε στον νουν σας και να μελετάτε με ευλάβειαν το κατά Θεόν τέλος του βίου και της εναρέτου συμπεριφοράς των και να μιμήσθε την πίστιν.

Σχετικά με τα ενδεικτικώς αναφερόμενα (Α-Δ) ο αείμνηστος π. Νικόλαος Μανώλης στο άρθρο του «Τα 11 ψέματα στο κείμενο της Ι. Συνόδου προς τον Λαό» σημειώνει σχετικά και εύστοχα: «Πρέπει ἐδῶ, παρά ταῦτα, νὰ γίνει ἡ ὑπενθύμιση, σὲ συσχετισμὸ μὲ τὴν δογματικὴ συνείδηση ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τῶν λαϊκῶν, ὅτι ἡ μνημόνευση τῶν Ἐπισκόπων «ἐπ’ ἐκκλησίαις» δὲν εἶναι ἀπροϋπόθετη, ἀλλὰ συναρτᾶται πρὸς τὴν δογματική τους πίστη, καθὼς μνημονεύονται στὴν Θεία Λειτουργία – εἰλικρινῶς καὶ ὄχι ψευδῶς – ὡς «ὀρθοτομοῦντες [=διατυπώνοντας σωστὰ] τὸν λόγον τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας» ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, καὶ ὅπως προϋποθέτει ἡ Ἁγία Γραφή, «ἐπειδὴ αὐτοὶ ἀγρυπνοῦν γιὰ χάρη τῶν ψυχῶν μας».

ΣΤ. «Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μὴ τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. Ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1,6-9). (μετάφραση) Κατέχομαι από βαθείαν έκπληξιν και απορίαν εκ του γεγονότος, ότι τόσον εύκολα και γρήγορα φεύγετε από τον Θεόν, ο οποίος σας αποκάλεσε διά της χάριτος του Ιησού Χριστού και μεταπηδάτε εις άλλην διδασκαλίαν, την οποίαν οι ψευδοδιδάσκαλοι παρουσιάζουν ως ευαγγέλιον τάχα του Χριστού. Αυτό δε το ψευδοευαγγέλιον δεν είναι τίποτε άλλο, ει μη ότι υπάρχουν μερικοί, οι οποίοι σας αναταράσσουν και θέλουν να μεταβάλουν και νοθεύσουν το Ευαγγέλιον του Χριστού. Αλλά προσέξατε τούτο· Εάν και ημείς ακόμη οι Απόστολοι ή και άγγελος από τον ουρανόν σας κηρύττη Ευαγγέλιον διαφορετικόν από εκείνο, το οποίον ημείς απ' αρχής σας έχομεν κηρύξει, ας είναι αυτός αναθεματισμένος και χωρισμένος από τον Θεόν. Όπως και προφορικώς, προηγουμένως σας είχαμε πει και τώρα πάλιν σας λέγω· Εάν κανείς σας διδάσκη άλλο Ευαγγέλιον, διαφορετικόν από εκείνο, που έχετε παραλάβει, ας είναι αναθεματισμένος.

2.     Από Συνόδους:

·        10^ος Αποστολικός κανόνας: «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω».

·        31^ος Αποστολικός κανόνας: «Εἴ τις πρεσβύτερος, καταφρονήσας τοῦ ἰδίου ἐπισκόπου, χωρὶς συναγάγῃ, καὶ θυσιαστήριον ἕτερον πήξῃ, μηδὲν κατεγνωκώς τοῦ ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ, καθαιρείσθω, ὡς φίλαρχος· τύραννος γάρ ἐστιν. Ὡσαύτως δὲ καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοί, καὶ ὅσοι ἂν αὐτῷ προσθῶνται· οἱ δὲ λαϊκοὶ ἀφοριζέσθωσαν. Ταῦτα δὲ μετὰ μίαν, καὶ δευτέραν καὶ τρίτην παράκλησιν τοῦ ἐπισκόπου γινέσθω». Σημειώνει σχετικά ο π. Θεόδωρος Ζήσης στο βιβλίο του «Μετά την Σύνοδο της Κρήτης» σελ. 199 : « … μηδὲν κατεγνωκώς τοῦ ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ». Αν σας εμνημόνευα (ενν. τον Θεσσαλονίκης Άνθιμο), θα εδήλωνα ότι είμαι και εγώ οικουμενιστής – αιρετικός, διότι η μνημόνευση του ονόματος του επισκόπου, όπως σας εξήγησα σε προηγούμενο κείμενό μου, σημαίνει ταυτότητα πίστεως μεταξύ μνημονεύοντος και μνημονευομένου» (η υπογράμμιση δική μου).

·        45^ο Αποστολικός κανόνας: «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω».

·        2^ος Ι. Κανών της εν Αντιοχεία Τοπικής Συνόδου (341 μ.Χ.) «Πάντας τοὺς εἰσιόντας εἰς τὴν ἐκκλησίαν, καὶ τῶν ἱερῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μὴ κοινωνοῦντας δὲ εὐχῆς ἅμα τῷ λαῷ, ἢ ἀποστρεφομένους τὴν ἁγίαν μετάληψιν τῆς εὐχαριστίας κατά τινα ἀταξίαν, τούτους ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς ἐκκλησίας, ἕως ἂν ἐξομολογησάμενοι, καὶ δείξαντες καρποὺς μετανοίας, καὶ παρακαλέσαντες, τυχεῖν δυνηθῶσι συγγνώμης· μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδὲ κατ᾽ οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοῖς μὴ τῇ ἐκκλησίᾳ συνευχομένοις, μηδὲ ἐν ἑτέρᾳ ἐκκλησίᾳ ὑποδέχεσθαι τοὺς ἐν ἑτέρᾳ ἐκκλησίᾳ μὴ συναγομένους. Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας».

·        32^ος Ι. Κανών Λαοδικείας (περὶ 357 καὶ 368 μ.Χ.) «Ὅτι οὐ δεῖ αἰρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινές εἰσιν ἀλογίαι μᾶλλον ἢ εὐλογίαι».

·        Α΄ Ι. Κανών Ζ’ Οικουμ. Συνόδου (787 μ.Χ.) : «…ἀσπασίως τοὺς θείους κανόνας ἐνστερνιζόμεθα, καὶ ὁλόκληρον τὴν αὐτῶν διαταγὴν καὶ ἀσάλευτον κρατύνομεν, τῶν ἐκτεθέντων ὑπὸ τῶν ἁγίων σαλπίγγων τοῦ Πνεύματος, τῶν πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν τε ἕξ ἁγίων οἰκουμενικῶν συνόδων, καὶ τῶν τοπικῶς συναθροισθεισῶν ἐπὶ ἐκδόσει τοιούτων διαταγμάτων, καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν· Ἐξ ἑνὸς γὰρ ἅπαντες καὶ τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος αὐγασθέντες, ὥρισαν τὰ συμφέροντα. Καὶ οὕς μὲν τῷ ἀναθέματι παραπέμπουσι, καὶ ἡμεῖς ἀναθεματίζομεν· οὕς δέ τῇ καθαιρέσει, καὶ ἡμεῖς καθαιροῦμεν· οὓς δὲ τῷ ἀφορισμῷ, καὶ ἡμεῖς ἀφορίζομεν· οὓς δὲ ἐπιτιμίῳ παραδιδόασι, καὶ ἡμεῖς ὡσαύτως ὑποβάλλομεν». Εδώ θα προσθέσει σχολιάζοντας τον κανόνα αυτό ο π. Θεόδωρος Ζήσης στο βιβλίο του «Η διακονία μου στον Ι. Ν. Αγ. Αντωνίου Θεσσαλονίκης» σελ. 41: «Πόσο εωσφορικό εγωισμό, σαν του πάπα, πρέπει να έχει κανείς, ώστε να βάζει τον εαυτό του πάνω και από Οικουμενικές Συνόδους και να ζητεί την κατάργηση Ιερών Κανόνων, στην συνέχεια δε να τους καταπατεί ο ίδιος συμπροσευχόμενος με αιρετικούς και αλλοθρήσκους;»

·        Από την πράξη των Αγίων μας.

·        ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ: Πολύ εύστοχα ο π. Άγγελος Αγγελακόπουλος στην καταπληκτική ομιλία του «ΠΩΣ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΦΕΡΡΑΡΑΣ – ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ» (https://sotiriosnavs.com/pos-i-orthodoxia-xeperase/)  παραθέτει τα εξής: «Ὁ Σ. Συρόπουλος, ἀναφερόμενος στήν διαδικασία γιά τήν ἐκλογή τοῦ νέου Πατριάρχου, λέγει ὅτι ὁ ἅγιος Μάρκος δέν εἶχε ἐκκλησιαστική κοινωνία οὔτε μέ τή Σύνοδο. «Ὁ βασιλιάς καί οἱ ἄρχοντες δέν ἔκαναν καθόλου λόγο γιά τόν Ἐφέσου, γιά νά παραστεῖ στήν ψηφοφορία, ἐπειδή τόν βρῆκαν νά εἶναι χωρισμένος ἀπό ὅλους, πού ἀποτελοῦσαν τήν Σύνοδο». Ἐκτός ἀπό τήν προσωπική του παύση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τούς λατινόφρονες, ὁ ἅγιος Μᾶρκος παρότρυνε τόν κλῆρο καί τόν λαό οὔτε αὐτοί νά   ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν αἱρεσιάρχη «Πάπα» καί τούς γραικολατίνους. Λέγει ὁ ἴδιος : «Νά ἀποφεύγετε, λοιπόν, κι ἐσεῖς, ἀδελφοί, τήν κοινωνία μέ τούς ἀκοινώνητους καί τή μνημόνευση τῶν ἀμνημονεύτων. Νά, ἐγώ ὁ ἁμαρτωλός Μᾶρκος, σᾶς λέω ὅτι αὐτός, πού μνημονεύει τόν πάπα ὡς ὀρθόδοξο ἀρχιερέα, εἶναι ἔνοχος, ὥστε νά ἐκπληρώσει ὅλο τόν λατινισμό, καί νά φτάσει μέχρι τό σημεῖο νά κουρέψει ἀκόμη καί τά γένεια του. Ὁ λατινόφρων θά κριθεῖ μαζί μέ τούς Λατίνους καί θά λογισθεῖ ὡς παραβάτης τῆς πίστεως». «Νά ἀποφεύγετε, λοιπόν, ἀδελφοί, τούς εἰσηγητές καί ἐπιβεβαιωτές τῆς λατινικῆς καινοτομίας». «Νά τούς ἀποφεύγετε, λοιπόν, ἀδελφοί (τούς λατινόφρονες) καί τήν κοινωνία μ’αὐτούς. Γιατί αὐτοί εἶναι ψευδαπόστολοι, δόλιοι ἐργάτες, πού μετασχηματίζονται σέ ἀποστόλους Χριστοῦ».Καί καταλήγει : «Νά στέκεστε, κρατώντας τίς ἔγγραφες καί ἄγραφες παραδόσεις, πού παραλάβατε, γιά νά μήν συναρπαχθεῖτε ἀπό τήν πλάνη τῶν ἀθέσμων καί ἐκπέσετε ἀπό τόν ἐπιστηριγμό σας». Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός ἔχει, θά λέγαμε, στό θέμα τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας κάτι τό μοναδικό, τό ὁποῖο, ἀφ’ ἑνός μέν θά εἶναι μεγίστη ἀπώλεια, ἄν δέν σημειωθεῖ, ἀφ’ ἑτέρου δέ δεικνύει τήν βεβαιότητα καί τήν ἀσφάλεια, πού ἔνοιωθε, ἀπομακρυνόμενος ἀπό τούς φορεῖς τῆς αἱρέσεως. Αὐτό τό μοναδικό εἶναι ὅτι ἤθελε νά διατηρήσει τήν διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, ὄχι μόνο ἐν ὅσῳ ζοῦσε, ἀλλά καί μετά θάνατον».

·        ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ: ο π. Άγγελος Αγγελακόπουλος σε άλλο αποκαλυπτικό άρθρο του «Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΛΥΩΝ (1274) ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ» https://salpismazois.blogspot.com/2020/01/1274.html?m=1) θα σημειώσει: «Σέ ἔργο Ἀνωνύμου κατά τοῦ λατινόφρονος Πατριάρχου Ἰωάννου ΙΑ΄ Βέκκου, γίνεται ἀναφορά στόν ὅσιο Θεόδωρο Στουδίτη, στήν διακοπή μνημονεύσεως, πού ἔκανε, καί στήν ἀποστροφή τῆς κοινωνίας, πού πρέπει νά ἔχουν οἱ Ὀρθόδοξοι, ὄχι μόνο πρός τούς κατεγνωσμένους Λατίνους, ἀλλά καί πρός ὅσους εἶναι ὁμόφρονές τους καί συγκοινωνοῦν μ’αὐτούς.

            Λέγει ὁ Ἀνώνυμος : «Εἰ οὗν ὁ ἅγιος οὗτος καί μέγας ὁμολογητής     Θεόδωρος, τῶν βασιλέων ἐκείνων ὀρθοδόξων μέν ὄντων καί μηδέν ἐγκαλουμένων περί τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, μόνον δέ ὅτι παρενόμησαν ἔν τισι καί ἀκανόνιστόν τι ἔκαστος ἐκείνων πεποιήκει, διά τοῦτο οὐ μόνον τῆς κοινωνίας ἐκείνων ἀπέστησεν ἑαυτόν, ἀλλά καί τό μνημόσυνον ἐκείνων ἀπό τῶν θείων συνάξεων ἐξέκοψεν, ἡμεῖς τί ἄδικον ἤ καινόν ποιοῦμεν ἀρτίως, διά τόν τοῦ Θεοῦ φόβον παριδόντες δόξαν ἀνθρωπίνην; Εἰ γάρ μή τοῖς θείοις πατράσιν ἀκολουθήσωμεν, ἐγκαλείτωσαν ἡμῖν˙ εἰ δέ τοῖς ἁγίοις ἑπόμεθα, ἵνα τί διωκόμεθα; Ταύταις δέ ταῖς δεσποτικαῖς καί εὐαγγελικαῖς αὐθεντίαις ἑπόμενοι, ἔτι δέ καί ταῖς ἀποστολικαῖς θεολογίαις καί συνοδικαῖς καί πατρικαῖς παραδόσεσι καί διατάξεσι, τούς Λατίνους τῶν τοιούτων θείων προσταγμάτων καί παραδόσεων μακράν ἐκτρεπομένους εὑρίσκομεν, καί διά τοῦτο τήν τούτων κοινωνίαν καί τῶν ὁμοφρονούντων καί συγκοινωνούντων αὐτοῖς λίαν ἀποστρεφόμεθα, πάντα θεσμόν ἀποστολικόν καί ἐκκλησιαστικόν λογιζομένους ὡς τό μηδέν».

·        Στο ίδιο με άρθρο με το παραπάνω συναντούμε και τα εξής διαφωτιστικά και επίκαιρα που παραθέτει ο π. Άγγελος Αγγελακόπουλος: «Μετά τήν ἐξορία τοῦ Πατριάρχου Ἰωσήφ κατά τό ἔτος 1275 μέ τήν προτροπή τοῦ αὐτοκράτορα, ἀναβιβάσθηκε Πατριάρχης ὁ λατινόφρων καί ὁμόφρονάς του Ἰωάννης ΙΑ΄ ὁ Βέκκος. Κατ’ αὐτήν τήν περίοδο καί προκειμένου νά ἔχει βοήθεια ἀπό τούς Λατίνους, ὁ αὐτοκράτορας πίεζε ὅλους νά ἀποδεχθοῦν τήν ψευδοένωση, ἐξαιρέτως δέ τούς ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκουμένους μοναχούς… Ἡ ἐπιστολή, πού ἀπέστειλαν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες στόν αὐτοκράτορα, εἶναι ὄντως, ὄχι μόνο ἕνα ὁμολογιακό κείμενο, ἀλλά καί ἕνας ἀπλανής ὁδηγός πρός σωτηρίαν ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί κινδυνευούσης πίστεως, στήν ὁποία ἀναφέρονται σέ ὅλα τά παραπάνω θέματα, πού μᾶς ἀπασχολοῦν. Στὸ σημεῖο αὐτὸ οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἐξηγοῦν γιὰ ποιό λόγο μνημονεύουμε τὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία. Αὐτὸ γίνεται, ὄχι γιατὶ, χωρὶς τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως, δὲν ἐπιτελεῖται τὸ μυστήριο, κατὰ τὴν σφαλερὴ γνώμη μερικῶν συγχρόνων οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ «τέλεια συγκοινωνία» καί ἡ ταυτότητα πίστεως τοῦ μνημονεύοντος καὶ τοῦ μνημονευομένου. Ἀναφέρουν μάλιστα καὶ τὴν ἐξήγηση τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Θεοδώρου Ἀνδίδων, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ ἱερουργὸς ἀναφέρει τὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως, γιὰ νὰ δείξει ὅτι κάνει ὑπακοὴ στὸν προϊστάμενό του, ὅτι ἔχει τὴν ἴδια πίστη μ’ αὐτὸν καὶ ὅτι εἶναι διάδοχος τῶν θείων Μυστηρίων. Ἄς προσέξουμε ἐδῶ ὅτι γίνεται λόγος γιά μολυσμό, ὁ ὁποῖος ἐννοεῖται, ὄχι βεβαίως ὡς μολυσμός τῶν μυστηρίων, ἀλλά ὡς ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία, πού προέρχεται ἀπό τήν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ. Λέγουν : «Ἄνωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ ὀρθόδοξος ἐκκλησία τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο˙ γέγραπται γάρ ἐν τῇ ἐξηγήσει τῆς θείας λειτουργίας ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τό τοῦ ἀρχιερέως ὄνομα, «δεικνύων καί τήν πρός τό ὑπερέχον ὑποταγήν καί ὅτι κοινωνός ἐστιν αὐτοῦ τῆς πίστεως καί τῶν θείων μυστηρίων διάδοχος». Καί ὁ μέγας πατήρ ἡμῶν καί ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ταῦτα λέγει πρός τινα διά τῆς τιμίας αὐτοῦ ἐπιστολῆς˙ «Ἔφης δέ μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην˙ καί τί περί τούτου εἰπεῖν σοι τό παρόν οὐ καταθαρρῶ, πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων». Ταῦτα δέ ὁ πατήρ, πρό δέ τούτου καί ὁ Θεός τοῦτο ἐσήμανεν, οὕτως εἰπών˙ «Ἱερεῖς ἠθέτουν νόμον μου καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου – πῶς; - ὅτι βεβήλοις καί ὁσίοις οὐ διέστελλον, ἀλλ’ἧν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά». Τί τούτων φωτεινότερον καί ἀληθέστερον»; Δηλ. «Ἄλλωστε, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δεχόταν ἀπό παλαιά τήν ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως ἐνώπιον τῶν ἁγίων Μυστηρίων ὡς τελεία συγκοινωνία. Διότι, ἔχει γραφεῖ στήν ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ὁ λειτουργός ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως, γιά νά δείξει ὅτι ὑποτάσσεται στόν ἀνώτερό του, ὅτι εἶναι κοινωνός του καί ὅτι ἔχει δεχθεῖ δι’αὐτοῦ τήν πίστη καί τήν χάρι τῆς ἱερουργίας τῶν Μυστηρίων. Καί ὁ μεγάλος πατέρας μας καί ὁμολογητής Θεόδωρος Στουδίτης λέγει τά ἑξῆς πρός κάποιον μέσῳ τῆς τιμίας του ἐπιστολῆς : «Μοῦ εἶπες ὅτι φοβᾶσαι νά πεῖς στόν πρεσβύτερό σου νά μήν ἀναφέρει τόν αἱρεσιάρχη. Σχετικά μ’αὐτό δέν θά διστάσω νά σοῦ πῶ τό ἑξῆς˙ ὅτι μολυσμό ἔχει ἡ κοινωνία καί μόνο, πού τόν ἀναφέρει, παρ’ὅλο πού μπορεῖ αὐτός, πού τόν ἀναφέρει, νά εἶναι ὀρθόδοξος». Αὐτά λέγει ὁ πατέρας (Θεόδωρος Στουδίτης)…»

·        Αγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος. «… εάν τις την Πίστιν Θεού εν κακή διδασκαλία φθείρη, υπερ ης Ιησούς Χριστός εσταυρώθη, ο τοιούτος, ρυπαρός γενόμενος, εις το πύρ το άσβεστον χωρήσει, ομοίως και ο ακούων αυτού». Αν είναι ρυπαρός και ο ακούων, πόσο άραγε ο μνημονεύων ;;;

·        Άγιος Φλαβιανός Πατριάρχης Αντιοχείας: «…διεχώρισε τα λείψανα των μαρτύρων που ήταν θαμμένα μαζί με τα λείψανα αιρετικών. Έτσι, λέγει, απαλλάχτηκαν τα πρόβατα από τους λύκους, οι ζώντες από τους νεκρούς. Έμειναν οι μαργαρίτες της πίστεως μόνοι, ανέπαφοι από την δυσωδία των αιρετικών λειψάνων». (π. Θεοδώρου Ζήση «Μαζί με την Εκκλησία, έστω και αν πλανάται;» σελ. 62).

·        Μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος: Διαβάζουμε σε άρθρο του ιστολογίου της Κατάνυξης (https://katanixi.gr/peri-sygkoinonias-me-filoschismatiko/): «Ένας άλλος μεγάλος θεολόγος της Ρωμηοσύνης, ο διδάσκαλος του αγίου Μάρκου του Ευγενικού και του αγίου Γενναδίου Σχολαρίου, ο Μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος, αντιδρώντας στην «κατ’ οικονομία» ένωση της Μεγάλης Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως με τους λατινίζοντες, (φιλο)λατίνους Κυπρίους το 1412, γράφει τα εξής: «Πράγματι, πριν από τα επτά αυτά χρόνια, όταν πήγα στην Κύπρο για χάρη της [σ. της ένωσης, το 1405-06] δεν έκανα ούτε απλά το θέλημα των ανθρώπων, ούτε πάλι ιδιαίτερα το δικό μου, αλλά της άνω Εκκλησίας των πρωτοτόκων … Διότι σκοπός εκείνων που με έστειλαν δεν ήταν το να ενώσουμε με την Εκκλησία του Χριστού αυτούς που παραμένουν αμετανόητοι στο σχίσμα, αλλά αυτούς που μετανοούν όπως πρέπει για όσα προηγουμένως αμάρτησαν … Εγώ δε πάνω από όλα θέλω να είναι αποδεκτές και οι συνοδικές εκείνες αποφάσεις· εννοώ αυτές που μας ενεχείρισε η Σύνοδος, όταν φεύγαμε για την Κύπρο· και έχουν κατά λέξη ως εξής: “Αν ομολογούν τον Πάπα της Ρώμης άγιο και τους υφισταμένους του επισκόπους θεωρούν ως επισκόπους τους, δεν πρέπει να συγκοινωνήσετε με αυτούς· και αν όποιον προβιβάζεται στην ιερωσύνη τον δέχονται με αδιαφορία [σ. για κωλύματα], δεν πρέπει να συγκοινωνήσετε με αυτούς· και αν ενδύονται τα ιερατικά μαζί με τους επισκόπους των Λατίνων, δεν πρέπει να συγκοινωνήσετε με αυτούς (επειδή το να ενδύεται κανείς τα ιερατικά μαζί με αυτούς, είναι συγκοινωνία με αυτούς· και “όποιος κοινωνεί με ακοινώνητους, και ο ίδιος είναι ακοινώνητος”) ”».

·        Ο π. Άγγελος Αγγελακόπουλος θα γράψει ακόμη σχετικά με τον Μοναχό Ιωσήφ τον Βρυέννιο στο άρθρο του «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΟΣ Η΄ ΜΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΩΝ ΜΗ ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ» (https://sotiriosnavs.com/peri-tis-egkyrotitos-i%CE%84-mi-ton-mystiri/): «Μεταξὺ πολλῶν ἄλλων σχετικῶν συστάσεων τῶν Ἁγίων, καὶ ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος, διδάσκαλος τῶν ἁγίων Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καὶ Γενναδίου τοῦ Σχολαρίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἀναφέροντας τίς ἀποφάσεις τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τοῦ 1405-1406 σχετικά μέ τήν τότε ἀποτολμώμενη ἕνωση τῶν οὐνιτιζόντων Κυπρίων μέ τούς Ὀρθοδόξους τῆς Κωνσταντινουπόλεως, συναριθμεῖ τὴν ἑξῆς συνοδικὴ ἀπαγόρευση πρὸς τοὺς Κυπρίους : «Ἐὰν ὁμολογῶσι τὸν πάπαν τῆς Ῥώμης ἅγιον, καὶ τοὺς ὑπ’ αὐτὸν ἐπισκόπους ἑαυτῶν ἐπισκόπους ἡγοῦνται, οὐκ ὀφείλετε τούτοις συγκοινωνῆσαι … καὶ ἐὰν συμφοραίνωσι τοῖς τῶν Λατίνων ἐπισκόποις (ἐπειδὴ τὸ συμφοραίνειν αὐτοῖς, συγκοινωνεῖν ἐστι τούτοις· ὁ δὲ ἀκοινωνήτῳ κοινωνῶν, καὶ αὐτὸς ἀκοινώνητός ἐστι) οὐκ ὀφείλετε τούτοις συγκοινωνῆσαι». Δηλώνει, λοιπόν, ξεκάθαρα ὁ ἱερὸς Βρυέννιος, ἀπηχώντας τήν συνοδικὴ ἀπόφαση τῆς Ὀρθοδόξου Κωνσταντινουπόλεως, ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται ἡ κοινωνία καὶ συμπροσευχὴ τῶν Ὀρθοδόξων μέ ὅσους συμπροσευχήθηκαν ἐπισήμως μέ τούς αἱρετικούς ἢ ἀποδέχονται ὡς ἀληθινή τὴν ἱερωσύνη τους»...και συνεχίζει στο ίδιο άρθρο,

·        «Ὁ ἅγιος Κυπριανὸς Ἐπίσκοπος Καρχηδόνος, σέ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀντωνιανὸ σχετικά μέ τήν πρὸ Συνόδου κοινωνία μέ τούς πεπτωκότες καὶ ἐξωμόσαντες στοὺς ἀρχαίους διωγμοὺς, παραγγέλλει: «Ἀλλ’ ἐάν τις πρὸ τῆς ἡμετέρας Συνόδου καὶ πρὸ τῆς ἐπιλεγείσης ὑφ’ ὅλης τῆς Συνόδου ἀποφάσεως ἔχει ἀπερισκέπτως κοινωνήσει μετὰ τῶν πεπτωκότων, αὐτὸς οὗτος κωλυθείη τῆς κοινωνίας».

·        Ο Μοναχός Σεραφείμ Ζήσης σε ομιλία του "H ακοινωνησία της ορθοδόξου KΠόλεως & των Kυπρίων τον 15ο αιώνα" (https://www.youtube.com/watch?v=nYsnIGKZnuM) αναφέρει μεταξύ άλλων: «Δεν είναι δυνατόν να έχουμε κοινωνία με αυτούς που κατά τρόπον τινα έχουν κοινωνία με την αίρεση: Επικαλείται (ενν. ο μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος) τον κανόνα των αποστόλων. «Όποιος συμποροσευχηθεί με ακοινώνητους ακόμη και σε σπίτι και αυτός να αφορισθεί». Αυτούς ο Βρυένιος θεωρεί αιρετικούς. Όπως στα βασιλικά νομίσματα αυτός που θα περικόψει κάτι μικρό από τον χαρακτήρα του νομίσματος, όλο το νόμισμα το καθιστά κίβδηλο, έτσι και αυτός ο οποίος θα ανατρέψει έστω και το βραχύτατο της υγιούς πίστεως, καταστρέφει το όλον, διότι προχωρά απο την αρχή εις τα χειρότερα και επειδή η ορθοδοξία είναι με πολύ ακριβής μετρημένη στάθμη δεν μπορεί να δεχθεί προσθήκες ή αφαιρέσεις… Αυτούς λοιπόν, που τόσο μεγάλοι διδάσκαλοι και Πατέρες μας τους παραμέρισαν ως αναξίους για την κοινωνία των ορθοδόξων, εμείς τώρα θα τους αποδεχθούμε; Διότι είμαστε από όλους εκείνους αγιώτεροι και σοφότεροι; Ο Θεός να φυλάει από τόσο μεγάλη άγνοια για να μην λέγω πόρωση. Αν εκείνους λοιπόν τους δεχθούμε θα κατηγορηθούν οι Πατέρες μας για την έσχατη απραξία (οι προπάτορες μας) , και εμείς πάλι για τρέλα. Αυτός που μόνο με το νεύμα απαρνείται τον Θεό υπόκειται σε απώλεια, και πως θα είναι ορθόδοξος αυτός ο οποίος και με τους λόγους και με τους τρόπους και με τα γράμματα φαίνεται να εξοκείλει της πίστεως; Αν κάποιος ισχυρίζεται, ότι δεν διαφέρουν από μας διότι δεν μνημονεύουν τον Πάπα ρητά συμφωνώ όμως είναι ακόμη χειρότερο εγγράφως και με όρκο τον κηρύττουν αγιώτατο και μόνο αληθή διάδοχο του κορυφαίο των αποστόλων Πέτρου (σ.σ. αυτά κάνει σήμερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο χωρίς να υπόκειται σε φανερή κατοχή μάλιστα). Βρυεννίου συμπέρασμα. Όπως αποφεύγουμε την παρέα των κακών ανθρώπων για να μην διωχθούμε και εμείς από την κυβέρνηση, από την αστυνομία από το κράτος μαζί  με αυτούς, καταλήγει στα εξής: Ώστε εφόσον το Άγιο πνεύμα έτσι λέγει μέσω των Αγίων πρέπει ένα από τα δύο αυτά να πράξουμε: Ή συμμορφούμενοι με τις θείες Γραφές να συναριθμηθούμε με όσους ακολουθούν τον λόγο της αληθείας, με τους οποίους μακάρι να ταχθώ και εγώ, παρά ακολουθούντας του Κυπρίους να ξεσηκώσουμε πόλεμο κατά του Θεού».

·        Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει ἀποφθεγματικῶς : «... τοὺς μὲν φανερῶς φρονοῦντας τὰ τῆς ἀσεβείας ἀποστρέφεσθαι, τοὺς δὲ νομίζοντας τὰ Ἀρείου μὴ φρονεῖν, κοινωνοῦντας δὲ μετὰ τῶν ἀσεβῶν φυλάττεσθαι. Kαὶ μάλιστα ὧν τὸ φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπὸ τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν. Εἰ δέ τις προσποιεῖται μὲν ὁμολογεῖν ὀρθὴν πίστιν, φαίνεται δὲ κοινωνῶν ἐκείνοις, τὸν τοιοῦτον προτρέψασθε ἀπέχεσθαι τῆς τοιαύτης συνηθείας· καὶ ἐὰν μὲν ἐπαγγέλληται, ἔχετε τὸν τοιοῦτον ὡς ἀδελφόν· ἐὰν δὲ φιλονείκως ἐπιμένῃ, τὸν τοιοῦτον παραιτεῖσθε»… και αλλού, πάλι ο ίδιος Πατέρας λέγει χαρακτηριστικά : «Ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτούς ἐμβληθῆναι, ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός». Δηλ. «ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, πού (πρέπει νά) εἶναι τά μάτια τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν κακές συναναστροφές καί σκανδαλίζουν τόν λαό, πρέπει νά ἐκβληθοῦν. Γιατί, συμφέρει νά συναθροίζονται οἱ πιστοί χωρίς αὐτούς σέ κάποιο εὐκτήριο οἶκο, παρά νά ἐμβληθοῦν μαζί μ’ αὐτούς, ὅπως μέ τόν Ἄννα καί τόν Καϊάφα, στήν γέεννα τῆς φωτιᾶς».

·        Άγιος Βασίλειος ο Μέγας: «Οίτινες τήν υγια ορθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ομολογειν, κοινωνουσι δέ τοις ετερόφροσι, τούς τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μή αποστωσιν, μή μόνον ακοινωνήτους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν».

·        Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως: «ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοινωνησία προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα».

·        π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ για τὴν Αποτείχιση σημειώνει («Τά δύο ἄκρα˙ Οἰκουμενισμός καί Ζηλωτισμός, ἔκδ. Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, Ἀθήνα 1997, σ. 89): «…Ἂν δὲ ἡ συνείδησίς τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύῃ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ (τοῦ Ἀθηναγόρα), ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύσῃ τὸ μνημόσυνόν του, συμφώνως τῶ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶνε τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὃ δύναται νὰ προχωρήσῃ, ἂν θέλῃ νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας». Παρακάτω : «Οἱ ἱεροὶ Κανόνες παρέχουσι δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοῦ αἱρετικὰς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἢ Πατριάρχου». Σε άλλο σημείο δέχεται ότι ο διακόπτων τήν μνημόνευση του Επισκόπου «"πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως", οὐδαμῶς παρανομεῖ, διὸ καὶ δὲν ὑπόκειται εἰς ἐπιτίμησιν, ἀλλὰ μᾶλλον ἄξιος ἐπαίνου εἶνε».

·        π. Θεόδωρος Ζήσης: «Ἡ κατ᾽ οἰκονομίαν ἀναβολὴ ἐπὶ μερικὰ ἔτη τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου, μὲ στόχο τὴν ἐνημέρωση τῶν ἀκατήχητων καὶ ἀγνοούντων Ὀρθοδόξων πιστῶν, δὲν σημαίνει ὅτι θὰ ἀκυρώσουμε τὴν ἀκρίβεια αὐτῶν ποὺ ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες διδάσκουν. Ἤδη στὰ Πορίσματα τοῦ μεγάλου Διορθοδόξου Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου ποὺ ὀργάνωσαν στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2004 τό «Τμῆμα Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας», τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. καὶ ἡ «Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν» γράφαμε: «Νὰ διατρανωθεῖ πρὸς τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες ὅτι σὲ περίπτωση ποὺ ἐξακολουθήσουν νὰ συμμετέχουν καὶ νὰ ἐνισχύουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ, ὁ ἐπιβεβλημένος σωτήριος, κανονικὸς καὶ ἁγιοπατερικὸς δρόμος τῶν πιστῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, εἶναι ἡ ἀκοινωνησία, ἡ διακοπὴ δηλαδὴ τοῦ μνημοσύνου τῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι καθίστανται συνυπεύθυνοι καὶ συγκοινωνοὶ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς πλάνης. Δὲν πρόκειται περὶ σχίσματος, ἀλλὰ περὶ θεαρέστου ὁμολογίας, ὅπως τὸ ἔπραξαν παλαιοὶ Πατέρες, ἀλλὰ καὶ στὶς ἡμέρες μας ὁμολογηταὶ ἐπίσκοποι, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ γεραρὸς καὶ σεβαστὸς μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος».

Β΄ΜΕΡΟΣ

Η τάση των «Δεκαπεντιστών». Αξιολόγηση και έλεγχος.

Πρόκειται για μια τάση συμβιβασμού και χλιαρότητας μέσα στην Εκκλησία μας. Οι θιασώτες αυτής της τάσης θέλουν «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο», κατά το κοινώς λεγόμενο. Από την μία, θεωρούν:

Α. παρωχημένα και υπερβολικά τα όσα αναφέρει η Καινή Διαθήκη λέγοντας ότι αλλάξαν οι εποχές και πρέπει να είμαστε ελαστικότεροι. Τους πέφτουν βαρείς οι Ιεροί κανόνες, τους οποίους φθάνουν να χαρακτηρίζουν κανόνια. Τους φαντάζουν εξωπραγματικά και ακραία τα παραδείγματα των Αγίων Πατέρων μας με τα γρήγορα αντανακλαστικά και με ανά χείρας την δίστομο μάχαιρα του Πνεύματος.

Β. Είναι υπέρ της σιωπής και συχνά αναφέρουν το ¨μότο¨ « οι καλοί κρατούν σιωπή». Κατά την άποψή μου, σήμερα «οι δειλοί μάλλον κρατούν σιωπή».

Από την άλλη, βλέπουν την κατρακύλα και την αδιαφορία των εκκλησιαστικών ταγών. Ζουν την εκκοσμίκευση και την βεβήλωση στους Ιερούς Ναούς τους, και αναπνέουν αναγκαστικά μέσα σε αυτό. Πως «αντιδρούν»;

Α. Προσπαθούν να τα βολέψουν μέσα τους.

Β. Νοιώθουν να τους έχουν δεμένους από τον λαιμό οι ψευδεπίσκοποί τους ή οι προϊστάμενοί τους, μην αφήνοντας τους περιθώρια να αντιδράσουν. Δεν τους αφήνουν όμως περιθώρια και άλλοι παράγοντες (θώκος - θρόνος, φήμη, βόλεψη, μισθός, οικογένεια, δάνεια, τι θα πει ο κόσμος, κ.α.).

Γ. Μιλούν και γράφουν ορθόδοξα και μνημονεύουν και δικαιολογούν αιρετίζοντες, ότι τάχα δεν ξεπέρασαν τις κόκκινες γραμμές. Πατούν σε δύο βάρκες.

Βρισκόμενοι σε αυτήν την θέση ζητούν να δικαιολογηθούν. Πως;  Ερμηνεύουν κατ’ ακρίβεια τον 15^ο κανόνα της πρωτοδευτέρας Συνόδου απολυτοποιώντας τον και στην ουσία καταργώντας τον (γι’ αυτό και τον εξαίρεσα από το Α΄μέρος του άρθρου). Και εξηγούμαι:

Με στεγανά και παρωπίδες οι Δεκαπεντιστές ισχυρίζονται με απλά λόγια: «ο επίσκοπός μου δεν κηρύττει γυμνή την κεφαλή αίρεση … , άρα δεν δικαιούμαι να του κάνω Αποτείχιση». Δυστυχώς, στρουθοκαμηλίζουν. Και αναλογίζονται, τα παρακάτω «αγωνιστικά» και «ανδρεία»: Τι και αν ζούμε στην παναίρεση του Οικουμενισμού; Εγώ θα φανώ ο ορθόδοξος; Εγώ θα σώσω την Ορθοδοξία; Τόσοι άλλοι πνευματικοί (που σιωπούν) δεν ξέρουν; Τι κι αν μνημονεύει ο επίσκοπός μου την αιρετίζουσα Σύνοδο και τον αρχιαιρεσιάρχη Κων/πολεως; Τι κι αν συγχοροστατεί με ψευδεπισκόπους; Αφού δεν έχει πει δημόσια και γυμνή την κεφαλή αίρεση, τι να τα σκαλίζω; Προς τι οι κόντρες και οι διαξιφισμοί μαζί του; Προς τι το ξεβόλεμα και οι αντιπάθειες; Και έτσι «όλα καλά», «ούτε γάτα, ούτε ζημιά». (« …ὁ Γέροντας Φιλόθεος λοιπὸν ἔγραψε τὸ 1930 τὰ ἑξῆς ἀπαντώντας στὸν οἰκεῖο ἐπίσκοπο ποὺ τοῦ συνιστοῦσε ὑπακοὴ στὸν ἐπίσκοπο καὶ στὶς συνόδους:  «Ἐὰν αὐτὴν τὴν γνώμην ἠκολούθουν πάντες οἱ Χριστιανοὶ κατὰ γράμμα, νὰ ἀκολουθοῦν δηλαδὴ τοὺς ἐπισκόπους εἰς πάντα, ἀλλοίμονο τότε, οὔτε Ὀρθοδοξία, οὔτε Ἐκκλησία, οὔτε Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς θὰ ὑπῆρχε σήμερον. Ἐὰν οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἠκολούθουν τοὺς πατριάρχας καὶ ἐπισκόπους, Ἀπολιναρίους,  Μακεδονίους, Εὐτυχέας, Διοσκόρους, Σαβελλιο-Σεβήρους, Εὐσεβίους καὶ πολλοὺς ἄλλους, καὶ ἐδέχοντο καὶ ἠσπάζοντο τὰ φρονήματά των, ποῦ τότε Ὀρθοδοξία; Ποῦ χριστιανὸς εὐσεβὴς καὶ ὀρθόδοξος;!!  Καὶ τί λέγω ἀνθρώπους, πατριάρχας καὶ μητροπολίτας; Καὶ δὲν λέγω συνόδους, ὄχι ἀπὸ πέντε ἤ δέκα καὶ εἴκοσι τοιούτους, ἀλλὰ ἀπὸ 100, 200 καὶ 348 μητροπολίτας καὶ ἐπισκόπους, ἀποτελουμένας; Διότι 348 τὸν ἀριθμὸν συνῆλθον ἐν ἔτει 754 ἐν Κωνσταντινουπόλει καὶ ἐξέδωκαν τὸν ὅρον». Ἐννοεῖ τὴν εἰκονομαχικὴ σύνοδο τῆς Ἱερείας ποὺ ἐξέδωκε «ὅρον», ἀπόφαση, ἐναντίον τῶν ἁγίων εἰκόνων».

Το παραπάνω αξίωμα «ο Δεσπότης μου δεν κηρύττει γυμνή την κεφαλή αίρεση, άρα δεν είναι αιρετικός ακόμη και αν μνημονεύει με τον πλέον επίσημο τρόπο ενώπιον του Θυσιαστηρίου αιρετίζοντες», είναι αστείο και αγγίζει τα όρια της ανοησίας, αν δεν τα ξεπερνά. Θυμίζουμε στον αναγνώστη σχετικά με την μνημόνευση και την βαρύτητά της, το άρθρο του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου (αυτός του 2020) «Η ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ: Ἀπροϋπόθετο ἀποκλειστικό δικαίωμα ἢ κανονική ὑποχρέωση τοῦ Προκαθημένου;»: Εκεί έγραφε ο εν λόγω Ιερέας: «Με τὴ μνημόνευση στὴν ἱερώτατη στιγμὴ τῆς Θ. Λειτουργίας προσευχόμαστε γιὰ τοὺς Προκαθημένους καὶ παράλληλα δηλώνεται ἡ ἀναγνώριση καὶ ἡ κοινωνία μεταξὺ μεταξὺ τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, δηλαδὴ διαδηλώνεται μὲ τὸν πλέον ἐπίσημο τρόπο (urbi et orbi) ( σ.σ. η υπογράμμιση δική μου) ἡ ἐν ἀληθείᾳ ἑνότητα τῆς ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ…» (αυτά ισχυριζόταν σωστά τότε). Τι συμβαίνει λοιπόν σε εκείνη την πλέον επίσημη στιγμή, όταν ο επίσκοπος μνημονεύει έναν κατεγνωσμένο αιρετίζοντα «ως ορθοτομούντα»; Ψεύδεται ο ίδιος και εμπαίζει τα Θεία. Καθίσταται θεομπαίχτης. Τρομερό! Αλλά… σύμφωνα με τους Δεκαπεντιστές, μπορεί να είναι θεομπαίχτης, αλλά… δεν κηρύττει αίρεση!  Ας δούμε τώρα γιατί είναι κωμικοτραγικό και κουτοπόνηρο να ισχυρίζεται κάποιος ότι ο δεσπότης του δεν κηρύττει αίρεση. Βοηθητικές προς τούτο είναι οι εξής εικόνες: Το δάσος έχει λαμπαδιάσει και θεόρατες φωτιές υψώνονται, και πυκνοί καπνοί μαυρίζουν τον ουρανό και ο συγκεκριμένος άνθρωπος, όπως τον σκιαγραφήσαμε παραπάνω, κοιτά αποχαυνωμένος. Τι κοιτά νομίζετε; Μη και κάποιος… ανάψει σπίρτο (μέσα σε αυτό το κακό που συμβαίνει) για να φύγει από κοντά του, μη και καεί ο ίδιος! Ή παραμένει αποσβολωμένος στη θέση του περιμένοντας τον πυροσβέστη να του πει ότι πρέπει να φύγει για να σωθεί ή να αναλάβει κάποια δράση. Άλλη εικόνα: Έχουν ανοίξει οι ουρανοί και άνθρωποι απροστάτευτοι εν μέσω καταιγίδας μην έχοντας να καλυφθούν έχουν βραχεί από την κορυφή ως τα νύχια. Ο εν λόγω άνθρωπος κοιτά αποχαυνωμένος. Τι κοιτά;  Μη και κάποιος τον πιτσιλίσει με το λάστιχο, ώστε να φύγει από κοντά του, μη και … βραχεί! Ή περιμένει να του δώσουν εντολή να πάει στο διπλανό κατάστημα να αγοράσει μια ομπρέλα για να προφυλαχθεί!

Είμαστε άραγε σοβαροί; Τι θέλω να πω με τα παραπάνω; Όταν η παναίρεση του Οικουμενισμού έχει αλώσει μέχρι το μεδούλι πατριάρχη και σύνοδο, είναι δυνατόν να μιλάμε και να ισχυριζόμαστε ότι θα μας βλάψει η τυχόν αίρεση που θα εκστομίσει γυμνή τη κεφαλή ο ψευδεπίσκοπος μας; Και ποια θα είναι αυτή;  Και αν κηρύξει αίρεση, ποιος θα την κρίνει ως αίρεση; Οι συνάδελφοι του αιρετίζοντες και αυτοί; Άραγε, αυτός που μνημονεύει ανερυθριάστως τους προϊσταμένους του ενώπιον του Αγίου Θυσιαστηρίου urbi et orbi, δηλώνοντας την ενότητά του με την πίστη των προϊσταμένων του, πρέπει να κηρύξει και επιπλέον αίρεση για να τον αποτειχίσουμε, και άρα να είμαστε σωστοί (κατ΄ αυτούς) με τον 15^ο Ι. Κανόνα; Σε καμία των λογικών περιπτώσεων δεν πρόκειται ο επίσκοπος σήμερα να κηρύξει αίρεση, όπως την εννοούν οι Δεκαπεντιστές, ούτε και να καταγνωσθεί ως αιρετικός. Και για αυτό ακριβώς ερμηνεύουν τον κανόνα έτσι. Στην ουσία τον καταργούν. Γιατί; Γιατί τους βολεύει, χωρίς να χρειασθεί να ξεβολεφθούν οι ίδιοι.

Η παραπάνω προδοτική και κουτοπόνηρη θα την χαρακτηρίσω στάση, οπωσδήποτε δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί κατ’ ουδένα τρόπο ορθόδοξη. Δεν συναντάται πουθενά μέσα στην Αγία Γραφή, ούτε μέσα στην ζωή των Αγίων Πατέρων μας, ούτε μέσα στην Παράδοσή μας. Αλλοίμονο, αν ήταν αυτό η ορθοδοξία. Ο ωχαδερφισμός ποτέ δεν ήταν σύμφωνος με το ορθόδοξο, μαρτυρικό, ομολογιακό, αγωνιστικό και πνευματικό φρόνημα. Πάντοτε επικρίθηκε και ελέγχθηκε. «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας Διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διίστασθαι» (Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός) (πουθενά δεν απολυτοποιείται ο 15^ος στους Άγίους Πατέρες και στην Εκκλησιαστική μας παράδοση. Επιπλέον, πλείστα είναι τα παραδείγματα που αποτειχίσθηκαν Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι, χωρίς να έχουν κυρήξει αίρεση οι προϊστάμενοί τους και για ελάσσονα της παναίρεσης του Οικουμενισμού θέματα).

Το πρόβλημα όμως και η πλάνη είναι μεγαλύτερη και με περισσότερες ευθύνες οπωσδήποτε, όταν κάνουμε λόγο για ρασοφόρους «Δεκαπεντιστές». Γιατί; Διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πλέον χρήσιμοι των οικουμενιστών και των φιλο-αιρετικών. Βούτυρο στο ψωμί τους. Βοηθούν οι Δεκαπεντιστές με την στάση τους αυτή δηλ. «δεν ήρθε ακόμη η ώρα» τον αγώνα των οικουμενιστών υπέρ του αποχρωματισμού και της απονευρώσεως του φρονήματος των ορθοδόξων πιστών. Πώς συμβαίνει αυτό; Οι ρασοφόροι «Δεκαπεντιστές» (δεμένοι σε όσα τους κρατούν) με το να μένουν σιωπηλοί  ή με το να καθησυχάζουν τους πιστούς με το ρητό «δεν ήρθε ακόμη η ώρα» ή με το να πολεμούν όσους αποτειχίσθηκαν, τι καταφέρνουν; Δίνουν χρόνο πολύτιμο στους οικουμενιστές να αλλοιώσουν έτι και έτι το ορθόδοξο φρόνημα των πιστών. Πώς; Προβάλλοντας οι τελευταίοι και προωθώντας την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, την βεβήλωση των Ι. Ναών και τον πυκνό συγχρωτισμό τους μετά των αιρετικών. Ο πιστός βλέποντάς τους ΣΥΝΗΘΙΖΕΙ. Όσο παρατείνεται ο χρόνος υγιούς και γενικής (κατά το εφικτό) αντίδρασης και μάλιστα από τα μικρά (πριν μεγαλώσουν), τόσο αμβλύνεται και η αντίσταση στα μεγάλα. Ας μην μας κάνει λοιπόν, αδερφοί μου, καμία έκπληξη ή απορία, όταν φθάσουμε όχι πλέον προ τετελεσμένων, αλλά προ του γκρεμού, μην μας κάνει έκπληξη λέγω, οι θιασώτες του κινήματος των Δεκαπεντιστών να υποχωρήσουν, να συμβιβασθούν γιατί όχι και να υποστηρίξουν μετα θράσους και μανίας το στραβό για ίσιο. Πώς; Βρίσκοντας άλλες δικαιολογίες και άλλες «κόκκινες γραμμές» (μόνο κατ΄ ευφημισμό πλέον μπορούμε να τις δεχθούμε ως κόκκινες) από το απύθμενο και αστείρευτο «παραδοσιακό» δισάκι τους.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, ας κρατηθούμε με νύχια και με δόντια στον ορθόδοξο δρόμο των Αγίων μας. Ας πολεμήσουμε ανδρείως, με την Χάρη του Θεού, μη φειδόμενοι θυσιών και κόπων. Τι χάσαμε εμείς; Τον μισθό μας; Την υπόληψή μας; Κι αν τα χάσαμε, τι έγινε; Τί πάθαμε; Οι μάρτυρες και ομολογητές έχαναν τα μέλη τους σώματός  τους, την ζωή τους, έχυναν το αίμα τους. Εμείς τίποτε δεν χάσαμε μπροστά τους. Μαρτυρία = κόστος, πάντα έτσι ήταν, και αλλιώς δεν γίνεται. Ας μη χαριζόμαστε σε όσους επιζητούν να αλώσουν και να αλλοιώσουν, ότι καλό και άγιο μάθαμε. Ας αναλογισθούμε τις πνευματικές ευθύνες μας για τα παιδιά μας, και όσα θα αντιμετωπίσουν σε πολύ λίγα χρόνια. Ας μην δεχθούμε να τα ταΐσουν άλλοι με τα ξυλοκέρατα μιας εκκοσμικευμένης και δυτικόφερτης «ορθοδοξίας», μέσα σε έναν αποϊεροποιημένο ναό. Ας αντιδράσουμε σθεναρά από το μετερίζι του ο καθένας στον επιβαλλόμενο διαθρησκειακό αχταρμά. Πόλεμο έχουμε, μην κρίνουμε με τους όρους σε καιρούς ειρήνης και ευημερίας.

Ο Ανάστας Ιησούς Χριστός να μας ευλογεί και να μας στηρίζει όλους.

 

παπα-Παύλος Καλλίκας

Ιερέας Ι. Μητροπόλεως Κυθήρων

σε αποτείχιση του Κυθήρων.

«Πᾶνος»