Ή
μεγαλύτερη του παρηγοριά ήταν ή Θεία Κοινωνία. Κάθε Κυριακή και τις
ήμερες των εορτών, του έφερνε τα Άγια Μυστήρια, μετά την πρωινή
Λειτουργία, ό λειτουργός Ιερέας από τον ναό του νοσοκομείου στο κελί του
για να μην διακόπτεται ο εγκλεισμός του.
Τότε ό Άγιος έβαζε τον μανδύα
του (μάντια) επάνω από τον συνηθισμένο του λευκό ζωστικό, ένα λινό
επιτραχήλιο και έπιμάνικα.
Με την εμφάνιση των Αγίων Μυστηρίων, γονάτιζε
και κοινωνούσε με τρεμάμενη χαρά.
Τις άλλες ήμερες του έφερναν ένα κομμάτι αντίδωρο τον όποιο είχαν βάλει στην άκρη ειδικά για εκείνον.
Ό
ερημίτης αφιέρωνε επίσης λίγο από τον χρόνο του στην εργασία. Στο κελί
την αντικαθιστούσε με μετάνοιες, και ό Θεός μόνον γνωρίζει πόσες έκανε.
Αλλά μερικές φορές επέτρεπε στον εαυτό του να βγαίνει έξω από τον κελί
του μυστικά, την νύχτα, για να εργασθεί στον καθαρό αέρα.
Κάποτε
ένας αδελφός, ό οποίος είχε τον διακόνημα να ξυπνά τούς μοναχούς, αφού
σηκώθηκε ενωρίτερα από τον Όρθρο, περπατούσε κοντά στον Καθεδρικό, όπου
αναπαύονται τα λείψανα των πατέρων και των ερημιτών του Σαρώφ.
Και από
εκεί είδε μέσα στο σκοτάδι έναν άνθρωπο να κινείται γρήγορα πάνω-κάτω.
Κάνοντας τον Σημείο του Σταυρού, ό αδελφός πήγε προς εκείνην την
κατεύθυνση και είδε τον ίδιο τον Ερημίτη.
Λέγοντας την Ευχή του Ιησού
ψιθυριστά, μετέφερε κορμούς δένδρων ήσυχα αλλά γρήγορα από τον ένα μέρος
στο άλλο, κοντά στο κελί του.
Γεμάτος χαρά στην θέα του Άγιου Γέροντα, ό
δόκιμος έπεσε στα πόδια του και, φιλώντας τα, του ζήτησε να τον
ευλογήσει.
«Προάσπισε
τον εαυτό σου με την σιωπή και πρόσεχε τον εαυτό σου»! είπε ό Άγιος.
Και αφού ευλόγησε τον ευτυχισμένο παρατηρητή, κρύφθηκε στο κελί του.
Ό
π. Σεραφείμ ετοίμασε ακόμη για τον εαυτό του, με τα ίδια του τα χέρια,
ένα φέρετρο με καπάκι. Τον έφτιαξε από ολόκληρη βελανιδιά. Και τον είχε
πάντοτε στον προθάλαμο του για να θυμίζει στον ίδιο και στους άλλους την
ώρα του θανάτου. Ό Άγιος συχνά προσευχόταν μπροστά σε αυτό, ιδιαίτερα
πριν τον θάνατο του. Μετά δε τον εγκλεισμό του, συχνά ζητούσε από τούς
μοναχούς:
«Όταν πεθάνω, σας παρακαλώ, αδελφοί, να με θάψετε στο φέρετρο μου»!
Αυτό, πράγματι, και έγινε αργότερα.
Σε
τέτοιο αυστηρό εγκλεισμό ό Αγ. Σεραφείμ έζησε πέντε χρόνια, χωρίς να
δέχεται κόσμο ή να μιλάει σε κανέναν άνοιγε τον κελί του μόνον για να
δέχεται τον Άρτο του Ουρανού και—όχι όμως πάντοτε—την επίγεια τροφή.
ΒΙΒΛ. ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΝΤΙΒΕΙΕΒΟ.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου