Διηγήθηκε ένας Μικρασιάτης ότι στο χωριό τους, στην Μικρά Ασία, είχαν ένα αγίασμα.
Κάποτε που αρρώστησε ένα ζώο τους ο πατέρας έστειλε ένα τουρκάκι που το είχε υπηρέτη, να φέρη με το «μπακράτσι» (σκεύος, σαν μικρός κουβάς) νερό από το αγίασμα.
Το τουρκάκι βαρέθηκε να πάη μέχρι το αγίασμα και πήρε νερό από ένα πλησιέστερο ρέμα.
Όταν έφερε το νερό και ράντισε το ζώο ο πατέρας, εκείνο αμέσως σηκώθηκε. Τότε το τουρκάκι συγκλονίσθηκε και ωμολόγησε:
«Αφέντη, η πίστη εσάς των χριστιανών είναι μεγάλη. Το νερό δεν είναι από το αγίασμα». Αλλά εκείνος το δέχθηκε ως αγίασμα και κατά την πίστη του έγινε και η θεραπεία του ζώου.
✻✻✻
Κάποιος χριστιανός πήγε να προσκυνήση στα Ιεροσόλυμα, να γίνη Χατζής.
Μία ευλαβής χριστιανή του παρήγγειλε να της φέρη ένα μικρό τεμάχιο Τίμιο Ξύλο για φυλαχτό.
Εκείνος είτε γιατί ξέχασε είτε διότι δεν μπόρεσε να οικονομήση, πήρε από το καράβι ένα κομματάκι ξύλου.
Εκείνη το ασπάσθηκε με ευλάβεια, σε περιπτώσεις δε ασθενείας σταύρωνε αρρώστους και γίνονταν καλά. Τελικά αυτός που της το έδωσε απόρησε και αναγκάστηκε να ομολογήση την αλήθεια.
Εκείνη η ευλογημένη από την μεγάλη της πίστη και ευλάβεια προς το Τίμιο Ξύλο, θεράπευε ασθενείς ακόμη και με κείνο το ξύλο του πλοίου.
✻✻✻
Μία από τις πολλές φορές που πηγαίναμε με τον ιερέα του χωριού μου τον παπα-Αλέκο να εξυπηρετήσουμε τον συνοικισμό της Αμφιπόλεως (*) – διηγήθηκε ο Γέροντας Γρηγόριος της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως – συναντήσαμε κάποιον ηλικιωμένο που τότε βοηθούσε στην Εκκλησία της Αμφιπόλεως.
Συζητώντας μαζί του μας διηγήθηκε ένα γεγονός που συνέβη επί τουρκοκρατίας, όταν αυτός ήταν παιδί δώδεκα ετών:
Είχε αρρωστήσει βαριά ο Αγάς, έτρεχε σε γιατρούς στα κοντινά μέρη, έφθασε μέχρι την Θεσσαλονίκη αλλά δεν μπορούσε να τον κάνη κανείς καλά και η υγεία του πήγαινε προς το χειρότερο. Καθηλώθηκε στο κρεββάτι.
Κάποια μέρα απελπισμένος θυμήθηκε την αγία «Φωτίδα», το Εξωκκλήσι της Αγίας που ήταν κατά σάρκα αδελφή της αγίας Φωτεινής, το οποίο απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από τον συνοικισμό και στο οποίο μέχρι σήμερα αναβλύζει αγίασμα, το «αγίασμα της αγίας Φωτίδος».
«Η αγία Φωτίδα θα με κάνει καλά», είπε ο Αγάς. Διέταξε λοιπόν τον τότε επίτροπο της Εκκλησίας της Αμφιπόλεως να πάη να του φέρη αγίασμα από την αγία Φωτίδα.
Ο επίτροπος δεν μπορούσε να κάνη διαφορετικά. Βγαίνοντας όμως από το σπίτι του Αγά ψιθύρισε:
«Γουρούνι, θα σου φέρω, νομίζεις, αγίασμα από την Αγία μας να το μαγαρίσης;»
Έφυγε, υπολόγισε την ώρα που θα έκανε να πάη και να επιστρέψη από το Εξωκκλήσι για να μην αντιληφθή την απάτη ο Αγάς και τον τιμωρήση, πήρε κοινό νερό και το πήγε αντί για αγίασμα στον Αγά.
Ο Αγάς, όταν έφθασε το δήθεν αγίασμα της αγίας Φωτίδος, διέταξε τους παρισταμένους να τον ανασηκώσουν στο κρεββάτι του, έκλαψε και με ευλάβεια και με δάκρυα στα μάτια είπε δύο φορές:
«Αγία Φωτίδα, βοήθησέ με· αγία Φωτίδα, βοήθησέ με».
Πήρε το «αγίασμα», όπως το θεωρούσε, το ήπιε και την άλλη μέρα ήταν καλά. Όλοι έμειναν κατάπληκτοι, ειδικά ο επίτροπος που ήξερε τι έκανε.
Η πίστη, ο πόθος και η εμπιστοσύνη του Αγά στην αγία Φωτίδα καθώς και οι πρεσβείες της Αγίας τον έκαναν καλά.
(*) Η Αμφίπολις είναι συνοικισμός λίγων σπιτιών χτισμένη στον τόπο της αρχαίας και περικαλλούς Αμφιπόλεως, στο δυτικό άκρο της Ανατολικής Μακεδονίας παρά τον ποταμό Στρυμόνα.
Ο π. Γρηγόριος που αφηγήθη το περιστατικό κατάγεται από χωριό της περιοχής.
Από το βιβλίο: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τ. Α’, σελ. 314.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου