“Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι
ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες
στα όνειρα. Να πετάει μες τ’ άπειρο, μες τ’ άστρα, μες τα μεγαλεία του
Θεού, μες τη σιωπή.
Όποιος θέλει να γίνει Χριστιανός,
πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι. Πρέπει να πονάεις. Ν΄
αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι΄ αυτόν που αγαπάεις.
Η
αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει
τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δεν
λογαριάζει τίποτε, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης.
Η αγάπη προς τον Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.
Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θ΄ αποκτήσουμε αλλά η
αγαπώσα καρδία προς τον Χριστό και τους άλλους. Το καθετί εκεί να το
στρέφουμε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει το παιδάκι της στην αγκαλιά, να
το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της; Βλέπουμε να λάμπει το πρόσωπό
της, που κρατάει τ΄ αγγελούδι της; Όλ΄ αυτά ο άνθρωπος του Θεού, τα
βλέπει, του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει:
“Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα στον Θεό μου, στον Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους Αγίους μας!”.
Να, έτσι πρέπει ν΄ αγαπήσουμε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς με την χάρι του Θεού.
Εμείς, όμως, έχουμε φλόγα για τον Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε
κατάκοποι, να ξεκουραστούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο ή το κάνουμε
αγγαρεία και λέμε:
“Ω, τώρα έχω να κάνω και προσευχή και κανόνα…”; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο Θείος έρως. Δεν έχει αξία να γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό.
Αν στραπατσαριστεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού,
διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός “χοντρές” ψυχές δεν
θέλει κοντά Του.
Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει
άξια του Χριστού, να μετανοήσει “έως εβδομηκοντάκις επτά”. Η μετάνοια η
αληθινή θα φέρει τον αγιασμό.
Όχι να λέεις, “πάνε τα χρόνια μου
χαμένα, δεν είμαι άξιος” κ.λ.π., αλλά μπορείς να λέεις, “θυμάμαι κι εγώ
τις μέρες τις αργές, που δεν ζούσα κοντά στον Θεό…”. Και στη δική μου
τη ζωή, κάπου θα υπάρχουν άδειες μέρες. Ήμουν δώδεκα χρονών, που έφυγα
για το Άγιο Όρος. Δεν ήταν αυτά χρόνια; Μπορεί βέβαια να ήμουν μικρό
παιδί, αλλά έζησα μακράν του Θεού τόσα χρόνια!…
Ακούστε τι λέει ο Ιγνάτιος Μπραντσιανίνωφ στο βιβλίο του Υιέ μου, δός μοι σήν καρδίαν:
«Πάσα γάρ εργασία σωματική τε και πνευματική μη έχουσα πόνον
ή κόπον, ουδέποτε καρποφορεί τω ταύτην μετερχο΄μενω ότι βιαστή εστίν η
Βασιλεία των ουρανών και “βιασταί αρπάζουσιν αυτήν”, βίαν ειπών την του σώματος εν πάσιν επίπονον άσκησιν».
Όταν αγαπάεις τον Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο.
Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι
πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και
αγαλλίαση και χαρά και αγάπη.
Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι
κόπος, που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος, για να ζεις τον Χριστό.
Αλλ΄ αυτός ο κόπος δεν γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς.
Ό,τι κάνεις
αγγαρεία, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου.
Το σφίξιμο, το σπρώξιμο, φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για τον Χριστό, ο
πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυσις. Αυτό
ένιωθε και ο Δαβίδ:
«Επιπόθει και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου». Ποθεί με λαχτάρα και λιώνει η ψυχή μου απ΄ την αγάπη του Θεού. Αυτό του Δαβίδ ταιριάζει με το στίχο του Βερίτη που μ΄αρέσει:
«Συντροφιά με τον Χριστό λαχτάρησα να ζήσω, ως να φτάσει κι η στερνή στιγμή να ξεψυχήσω».
Χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια, για να κατανοεί κανείς αυτά που
μελετάει και να τα ενστερνίζεται. Αυτός είναι ο κόπος που θα κάνει ο
άνθρωπος. Στην κατάνυξη, στη ζέση, στα δάκρυα θα μπει μετά χωρίς να
κοπιάσει. Αυτά ακολουθούν, είναι δώρα Θεού.
Ο έρωτας θέλει προσπάθεια;
Με την κατανόηση των τροπαρίων και κανόνων και των Γραφών έλκεσαι
ευφραινόμενος, μπαίνεις μέσα στην αλήθεια ευφραινόμενος. “Έδωκας ευφροσύνην εις την καρδίαν μου”, όπως λέει ο Δαβίδ. Έτσι αυθόρμητα μπαίνεις στην κατάνυξη, αναίμακτα, καταλάβατε;
Εγώ ο καημένος επιθυμώ ν΄ ακούω τα λόγια των Πατέρων, των ασκητών, τα
λόγια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Σ΄ αυτά θέλω να εντρυφώ.
Αυτά καλλιεργούν τον θείο έρωτα. Τα επιθυμώ και προσπαθώ, αλλά δεν
μπορώ. Αρρώστησα και «το μέν πνεύμα πρόθυμος, ή δε σάρξ ασθενής».
Δεν μπορώ να κάνω μετάνοιες. Τίποτε. Επιθυμώ, έχω ζήλο και έρωτα να
είμαι στο Άγιο Όρος και να κάνω μετάνοιες, να προσεύχομαι, να λειτουργώ
και να είμαι μ΄ έναν ακόμη ασκητή. Είναι καλύτερο να είναι δύο.
Το είπε ο
ίδιος ο Χριστός: «Ού γάρ εισί δύο ή τρείς συνηγμένοι είς το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών».
https://simeiakairwn.wordpress.com
Πηγή: http://orthodox-hellas.blogspot.com/2018/11/blog-post_90.html
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου