Ο χριστιανός νικά τον εχθρό, όταν στηρίζεται στον Κύριο

Οι χριστιανοί, ενόσω είμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο, έχουμε να παλέψουμε. «Ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου», λέει ο απόστολος Παύλος (Εφ. 6:12).

Και ο απόστολος Παύλος και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας, είτε οι μάρτυρες είτε οι όσιοι, δεν φοβήθηκαν τον εχθρό. Όλοι γνώριζαν τη δύναμη του αντιπάλου, γνώριζαν πόσο δυνατός είναι. 

Όλοι γνώριζαν πόσο δυνατό είναι γενικώς το κακό και ο διάβολος, ο οποίος έχει πείρα, διότι υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. 

Αλλά και κατά άλλο, κατά διαφορετικό τρόπο είναι πιο δυνατός από τον άνθρωπο, διότι εκείνος μας βλέπει, ενώ εμείς δεν τον βλέπουμε, εκείνος μπορεί να τρέξει περισσότερο, μπορεί να ελιχθεί καλύτερα, καθότι είναι ασώματος και έχει πολλή δύναμη μέσα του, πολλή κακία. 

Δεν είναι δυνατόν ποτέ με τη δική μας δύναμη να τα βγάλουμε πέρα. Όποιος στηριχθεί απλώς στη δύναμή του και ξεθαρρέψει και νομίσει ότι μπορεί να νικήσει τον διάβολο, όχι μόνο θα νικηθεί από αυτόν, αλλά θα ρεζιλευθεί κιόλας, θα γελοιοποιηθεί.

Ο χριστιανός νικά, επειδή νίκησε πρώτος ο Κύριος. Ο χριστιανός νικά, επειδή ο Κύριος είναι μέσα του, επειδή ο Κύριος πολεμά γι’ αυτόν, ο Κύριος μάχεται γι’ αυτόν. Και νικά ο χριστιανός, όταν έχει συναίσθηση της αδυναμίας του. 

Όχι μόνο δεν φοβάται, επειδή είναι αδύναμος, όχι μόνο δεν τρομάζει, όχι μόνο δεν αφήνεται σε σκέψεις απελπισίας, αλλά όσο περισσότερο συνειδητοποιεί την αδυναμία του, τόσο περισσότερο στηρίζεται στον Κύριο και έχει βεβαιότητα ότι ο Κύριος είναι μαζί του και ότι θα νικήσει.

Αυτό οι χριστιανοί μπορεί να το ακούμε, μπορεί θεωρητικά ίσως να το λέμε, αλλά στην πράξη δεν το έχουμε όλοι. Την ώρα τη δύσκολη οι χριστιανοί το βάζουν στα πόδια, την ώρα τη δύσκολη τρομάζουν, δειλιούν, φεύγουν και αντί να νικήσουν, ενώ μπορούν να νικήσουν, νικώνται. Και όπως είπαμε, και ρεζιλεύεται κανείς, γιατί έκανε πρώτα τον δυνατό, αλλά και πέφτει, αμαρτάνει και κινδυνεύει η σωτηρία της ψυχής του.

Αυτά τα μαθήματα πρέπει να τα μάθουμε στην πράξη. Να μάθουμε να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό, όχι απλώς με τα λόγια, όχι απλώς με τη φαντασία μας, όχι απλώς όταν είμαστε έξω από τον χορό αλλά την ώρα τη δύσκολη. Κανείς δεν μπορεί να φέρει κάποια δικαιολογία, ότι τάχα δεν μπορεί, ότι τάχα είναι αδύνατος. 

Όσο πιο αδύνατος είσαι, τόσο πιο δυνατός γίνεσαι «εν ονόματι Κυρίου». Όσο πιο άπειρος είσαι, τόσο πιο έμπειρος γίνεσαι, διότι, όντας αδύναμος, άπειρος ή οτιδήποτε άλλο, καθώς δηλαδή συναισθάνεσαι την όλη αδυναμία σου, αυτό σε κάνει να εμπιστεύεσαι στον Χριστό.

Να μάθουμε αυτό το μάθημα. Και μπορούμε να το μάθουμε, π.χ., όταν προσπαθούμε να προσευχηθούμε, καθώς εκείνη την ώρα ορμά ο εχθρός και δεν σε αφήνει να προσευχηθείς, καθώς εκείνη την ώρα ορμά ο εχθρός και φέρνει απαισιόδοξες σκέψεις, όταν μάλιστα πρόκειται να αντιμετωπίσεις κάτι δύσκολο, και, όπως είπαμε, τρομάζει κανείς, δειλιά, σταματά, οπισθοχωρεί. Όχι. 

Όσο περισσότερο ο εχθρός επιτίθεται, όσο περισσότερο ο εχθρός προσπαθεί να μας επηρεάσει, όσο περισσότερο προσπαθεί να μας εμβάλει τον φόβο, τη δειλία, την απογοήτευση, την απελπισία ή προσπαθεί να μας φοβίσει βάζοντας σκέψεις ότι είμαστε αδύναμοι και δεν θα αντέξουμε, ότι είμαστε αμαρτωλοί και δεν μας δέχεται ο Θεός, τόσο περισσότερο να μάθουμε στην πράξη να διώχνουμε τον εχθρό.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Ο άνθρωπος του Θεού», Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2002, σελ. 247.

Πηγή:https://www.koinoniaorthodoxias.org/

«Πᾶνος»