Γράφει ο Γιώργος Μιχαήλ
Τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια, έχουν αλλάξει σχεδόν τα πάντα εκτός από τη θρησκευτική μας πίστη. Είναι αυτή η πίστη που δίνει ελπίδα σε ένα ολόκληρο έθνος, οι σφυγμοί του οποίου έχουν ήδη αρχίσει να μειώνονται δραματικά.
Γιατί όταν η κεντρική ιδέα, πάνω στην οποία βασίζεται η ύπαρξη του κράτους συνθλίβεται καθημερινά, τότε το ίδιο το κράτος έχει πάψει να εμπνέει ελπίδα στους πολίτες. Είναι οι άνθρωποι που αποτελούν την κεντρική ιδέα πίσω από τη δημιουργία του κράτους.
Όταν, λοιπόν, το κράτος στέκεται σαν εχθρός απέναντι στους ανθρώπους του, τότε μόνο λόγια της Αγίας Γραφής επαναφέρουν την ελπίδα στις ψυχές τους: «Οι άνθρωποι θα κοντεύουν να πεθάνουν από τον φόβο και την αγωνία για αυτά που πρόκειται να συμβούν. Τότε θα δουν τον Χριστό να έρχεται πάνω σε σύννεφο με δύναμη και λαμπρότητα.
Όταν αυτά αρχίσουν να γίνονται, σηκώστε τα κεφάλια σας και αναθαρρήστε». Λόγια σαν αυτά έχουν διατηρήσει δυνατή την πίστη εκατομμυρίων ανθρώπων.
Είναι αυτή η πίστη που ακόμα και σήμερα συντηρεί την Εκκλησία σαν το πιο οργανωμένο σύνολο στην Ελλάδα. Ένα σύνολο που αναγνωρίζει σαν αδιαμφισβήτητο αρχηγό τον Χριστό. Ένα σύνολο, του οποίου τα μέλη λογίζονται μεταξύ τους αδέλφια ενωμένα με μια ακλόνητη πίστη. Μέσα σε αυτό το σύνολο οι πιστοί ξεχνούν ταξικές διαφορές και προσωπικές διαμάχες. Μέσα σε αυτό το σύνολο οι πιστοί σέβονται τις αρχές και την ιεραρχία.
Κάτι παρόμοιο δεν έχει συμβεί σε πολιτικό επίπεδο στην Ελλάδα, τα τελευταία διακόσια χρόνια τουλάχιστον. Ωστόσο, όσες κυβερνήσεις και να άλλαξαν, ο κόσμος προσπαθούσε πάντα να διατηρήσει τις αρχές του και βάσει αυτών πορευόταν συνεχώς.
Όσοι πρόεδροι, πρωθυπουργοί, βασιλιάδες, δικτάτορες και εάν πέρασαν, κανένας δεν μπόρεσε να επηρεάσει τις ψυχές και τα πανάρχαια ιδανικά της υπόστασης των Ελλήνων. Ακόμα και σήμερα, όταν όλοι πιστεύουν πως αυτά τα ιδανικά τείνουν να σβήσουν, οι Έλληνες συνεχίζουν να δημιουργούν οικογένειες, να εργάζονται και να προσφέρουν ό,τι μπορούν στην πατρίδα τους. Και σε πείσμα όλων των μηνυμάτων που άμεσα ή έμμεσα προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο, εξακολουθούν να γεμίζουν τους ναούς.
Γιατί οι παραδόσεις δεν πεθαίνουν έτσι απλά και η πίστη χιλιετιών δεν κλονίζεται τόσο εύκολα. Σε μια Ελλάδα χωρίς φυσικούς πόρους και περικυκλωμένη από εχθρικούς λαούς, τα μοναδικά της πλεονεκτήματα είναι οι άνθρωποι και η πίστη της. Είναι αυτοί οι άνθρωποι και αυτή η πίστη που κρατούν ακόμα όρθια την Ελλάδα. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους αλλά και γι’ αυτήν την πίστη θα έπρεπε το κράτος να αγωνίζεται καθημερινά, ακούραστα και ασταμάτητα.
Ένα είναι το μήνυμα
Το μήνυμα που θα έπρεπε να προωθείται συνέχεια και με όλους τους τρόπους είναι ένα: «η ευτυχία και ελπίδα εξαρτάται από την ευημερία και τη δίψα για δημιουργία». Πριν από την ευημερία και τη δίψα για ζωή, ωστόσο, είναι απαραίτητος ο χαρακτήρας και η ελευθερία. Ο χαρακτήρας και η ελευθερία, όμως προϋποθέτουν έναν σκοπό ζωής, μια αποστολή. Είναι αυτή η αποστολή που προκαλεί τη χαρά στις ψυχές των ανθρώπων και τη δίψα τους για ζωή. Αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι ακόμα μεγαλώνουν παιδιά και αφιερώνουν τη ζωή τους σε αυτά.
Ένας παρόμοιος συνολικός σκοπός πρέπει να φυτευτεί ξανά στις ψυχές τους, εάν θέλουμε να δούμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας την πατρίδα μας να σηκώνεται πάλι ψηλά. Γιατί η ζωή των ανθρώπων θα αποκτήσει πολλαπλάσια σημασία, γνωρίζοντας πως δεν εργάζονται και μοχθούν μόνο για τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους, αλλά για την αιώνια αλυσίδα των επομένων γενεών.
Γιατί, όπως έζησε και διατηρήθηκε αναλλοίωτη η θρησκεία μας τόσους και τόσους αιώνες, έτσι πρέπει να ζήσει και να διατηρηθεί το έθνος μας. Σε πείσμα όλων και κόντρα σε όλους τους εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, πρέπει να αντιτάξουμε την πίστη και την ελπίδα μας.
Μέσα μας όλοι γνωρίζουμε τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Σαν ελεύθεροι στην ψυχή άνθρωποι, γνωρίζουμε πως με όλες μας τις δυνάμεις, πρέπει να αντισταθούμε σε όλα αυτά τα χαοτικά μηνύματα της σημερινής εποχής και να πράττουμε συνέχεια και πάντοτε το σωστό.
Γιατί αυτό αξίζουν τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας και όλες οι επόμενες γενεές που θα ακολουθήσουν μετά από εμάς.
Ας είναι η θρησκεία μας φάρος και οδηγός μας σε αυτήν την προσπάθεια, όσο και εάν έχουμε πικραθεί από τους εκπροσώπους της, όσο και εάν με όλα τα μέσα μας εμποτίζουν με μηνύματα αντίθετα στις αρχές της. Η ψυχή μας είναι βράχος και αντέχει. Όσο αντέχει, μπορούμε να λέμε υπερήφανα πως είμαστε ακόμα ελεύθεροι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου