Προστατεύουμε τα παιδιά από το σχολικό εκφοβισμό.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Δημοσιογράφος

Ακόμα ένας νέος άνθρωπος τερμάτισε τη ζωή του, προσθέτοντας ακόμα ένα θύμα στη μακρά λίστα των θυμάτων του bullying. Και η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι από εμάς που αισθανόμαστε θλίψη, έχουμε βοηθήσει, έστω και ασυνείδητα, στο να θεμελιωθεί η άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας σε εκείνον που φαντάζει πιο αδύναμος ή διαφορετικός από το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού συνόλου.

Ο Καρλ Γιουνγκ είχε κάποτε διατυπώσει την εξής φράση: <<μόνο ο αδύναμος διακατέχεται από την έντονη ανάγκη να θέλει να προκαλέσει βλάβη σε κάποιον άλλον»». Και αυτό ισχύει, αφού έχει διαπιστωθεί πως παιδιά που ασκούν bullying έχουν υπάρξει και εκείνα αποδέκτες βίας ή έχουν μεγαλώσει σε οικογενειακό περιβάλλον που ασκεί βία.

Τίθεται το σημαντικό ερώτημα: πώς μπορούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά από το σχολικό εκφοβισμό, τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να αμβλύνουμε αυτό το φαινόμενο; Είναι σημαντικότερο να προλαμβάνουμε κάτι από το σκεφτόμαστε τα πάντα όταν είναι αργά.

Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν πως ακόμα και δεν το πιστεύουν απόλυτα, πρέπει να καλλιεργούν στο παιδί το σεβασμό και την αποδοχή για οτιδήποτε διαφορετικό ή παράξενο μπορεί να διαπιστώσουν σε έναν άλλο συμμαθητή τους. 

Τα παιδιά είναι σφουγγάρια που μπορούν να ρουφήξουν ένα θετικό μήνυμα ζωής, για αυτό είναι καλό να περάσουμε στα ίδια μηνύματα αγάπης, επιείκειας και ανοχής. 

Είναι σύνηθες φαινόμενο στην Ελληνική κοινωνία –βασικά, παγκόσμιο- το γεγονός πως οι γονείς πολλές φορές σχολιάζουν αρνητικά άλλους ανθρώπους μπροστά στα παιδιά, κουτσομπολεύουν ή ειρωνεύονται με χαρακτηρισμούς κάποιον για μία ψυχική πάθηση, το διαφορετικό χρώμα, το σεξουαλικό προσανατολισμό, τη σωματική αναπηρία ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να χαρακτηρίζει ή να αφορά την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. 

Αυτό αφομοιώνεται από το παιδί με αποτέλεσμα και εκείνο σταδιακά να καλλιεργεί αισθήματα αποστροφής για οτιδήποτε διαφορετικό και να θέλει με κάθε τρόπο να το πληγώνει. Είναι απαραίτητο να χτίσουμε κοινωνίες όπου ο σεβασμός στο συνάνθρωπο θα βρίσκεται στο κέντρο.

Είναι εξίσου σημαντικό το παιδί να οχυρώνεται με αγάπη μέσα στο σπίτι του. Πολλοί γονείς, απορροφημένοι με διάφορα βιοτικά ζητήματα ή αγνοούντες τη συναισθηματική ανάγκη του παιδιού για αποδοχή και σταθερότητα, πολλές φορές αμελούν να περάσουν χρόνο μαζί με το παιδί τους, δεν αφουγκράζονται τις ανάγκες του. 

Πολλοί γονείς μάλιστα, φοβούμενοι πως αν δώσουν πολλή αγάπη στο παιδί αυτό ‘’θα κακομάθει’’, επιλέγουν να κρατάνε μία ουδέτερη και όχι τόσο εκδηλωτική στάση στο ίδιο.

 Όμως, αυτή η αποστέρηση αγάπης οδηγεί ένα παιδί να κλείνεται στον εαυτό του και να προτιμάει τη σιωπή από το αναζητήσει βοήθεια. 

Να δίνουμε στο παιδί απλόχερη αγάπη, να αισθάνεται πως πάντοτε είναι ασφαλές και πως κανένας δε θα μπορέσει να το βλάψει. 

Όταν το παιδί βλέπει πως ο γονιός είναι δίπλα του, όχι πιεστικός και επικριτικός, αλλά πάντοτε πρόθυμος να ακούσει το οτιδήποτε χωρίς να μαλώσει και να πάθει υστερία, θα βοηθήσει το παιδί να μη χαθεί στη μοναξιά του και καταφύγει σε ακραίους τρόπους που θεωρεί πως θα του δώσουν λύτρωση. 

Η αποστέρηση αγάπης και υποστήριξης είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να πράξει ένας άνθρωπος –πόσο μάλλον ένας γονιός- σε έναν άλλον.

Ένα παιδί που εμφανίζει έντονη θλίψη, στεναχώρια, απόσυρση από την κοινωνική ζωή, απώλεια ενδιαφέροντος, επιθυμία να μην πάει στο σχολείο πρέπει να βάλει σε σκέψεις τον κάθε γονιό και να τον προβληματίσει. Ένα παιδί μάλιστα μπορεί να αισθάνεται θλίψη επειδή ενδόμυχα να νοιώθει ακόμα και ενοχή για το γεγονός πως δέχεται εκφοβισμό.

Η αγάπη, η παιδεία και το να έρθει κοντά ο κάθε γονιός στο παιδί του ας αποτελέσουν το έναυσμα ώστε να καταπολεμηθεί το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού.

Πηγή: http://koukfamily.blogspot.com/2019/01/blog-post_533.html

«Πᾶνος»