Ὁ ὅσιος Παναγῆς Μπασιᾶς
Ὁ ὅσιος Παναγῆς Μπασιᾶς εἶχε βαπτίσει τὴν ἀδελφὴ τοῦ Σπύρου Μηνιάτη, ποὺ λεγόταν Ρουμπίνα. Αὐτὴ παντρεύτηκε ἕνα πολὺ σκληρὸ καὶ βάναυσο ἄνδρα, ποὺ τὴν κακομεταχειριζόταν.
Ἕνα μεσημέρι ἡ οἰκογένεια τοῦ Σπύρου καθόταν στὸ τραπέζι καὶ ἔτρωγε. Ξαφνικὰ βλέπουν μπροστὰ τους ἀναπάντεχα τὸν ἅγιο, ποὺ ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Σπύρο τοῦ εἶπε:
-Ἔ! Τὶ κάθεσαι... Αὐτὴ τὴν στιγμὴ τὴν ἀδελφὴ σου τὴν Ρουμπίνα τὴν δέρνει ἀπάνθρωπα ὁ ἄνδρας της. Καὶ δὲν φτάνει αὐτό, ἀλλὰ τῆς ἔσπασε καὶ τὸ χέρι της. Καὶ τὸ χειρότερο ἔκανε τὰ γαμήλια στέφανά τους κομμάτια.
Καὶ συνέχισε ἀκόμα πιὸ ἔντονα:
-Πλὴν ὅμως, ὁ πρῶτος γάμος εἶναι μυστήριο! Ἀκοῦς;
Μετὰ τὰ λόγια αὐτὰ ἔφυγε βιαστικά.
Τὸ ἐπεισόδιο ποὺ τοὺς ἀνήγγειλε, γινόταν σ' ἕνα χωριό, σὲ μακρινὴ ἀπόστασι, ἀλλὰ ὁ Σπύρος πίστεψε τὸν ἅγιο καὶ στενοχωρήθηκε κατάκαρδα γιὰ τὴν ἀδελφὴ του. Σηκώθηκε ἀμέσως, ἑτοίμασε τὸ μουλάρι του καὶ ἔσπευσε νὰ πάη νὰ δῆ τὶ γίνεται στὸ σπίτι της.
Ὅταν ἐκείνη τὸν εἶδε, τὸν δέχτηκε μὲ χαρὰ καὶ τοῦ εἶπε:
-Πῶς, ἀδελφὲ μου, τέτοια ὥρα, μεσημέρι μ' αὐτὴ τὴν ζέστη τοῦ Ἰουλίου, ξεκίνησες γιὰ δῶ;
Ὁ Σπύρος τὴν ρώτησε:
-Ρουμπίνα, ποὺ εἶναι ὁ ἄνδρα σου;
-Ἄ Σπύρο μου, εἶχε ξενύχτι ἀπόψε στὴν δουλειά του καὶ κουράστηκε καὶ βγῆκε ἔξω νὰ συναντήση κανένα χωριανό, νὰ τοῦ περάση ἡ ὥρα.
-Καλά, τὸ χέρι σου τὶ ἔχει;
-Ἀδελφὲ μου, αὐτὲς οἱ προβατίνες, ὅταν πρόκειται νὰ βγοῦν ἔξω άπὸ τὸ μανδρί, κάνουν πολλὰ πηδήματα. Μ' ἔσπρωξαν, ἔπεσα καὶ χτύπησα. Μὰ δὲν εἶναι τίποτα... Ἔλα τώρα πᾶμε νὰ ξεκουρασθῆς καὶ τὸ ἀπόγευμα φεύγης μὲ τὴν δροσιά.
Μπαίνοντας στὸ σπίτι ὁ Σπύρος ἀμέσως κοίταξε στὰ εἰκονίσματα, γιατὶ διαρκῶς σκεπτόταν τὰ λόγια τοῦ ὁσίου Παναγῆ.
-Ρουμπίνα, ποῦ εἶναι τὰ στέφανά σου; Δὲν τὰ βλέπω.
Ἡ ἀδελφὴ του, ποὺ δὲν ἤθελε νὰ διαλύση τὸν γάμο της, δικαιολογεῖται καὶ λέει:
-Σπύρο μου, μὲ τὶς δουλειὲς μου εἶχα καιρὸ νὰ ξεσκονίσω καὶ τὰ κατέβασα νὰ τὰ καθαρίσω.
Ἡ γυναίκα προσπάθησε νὰ κρύψη τὴν ἄθλια συμπεριφορὰ τοῦ συζύγου της καὶ νὰ μὴν φανερώση τὴν ἀλήθεια. Ἀλλὰ ὁ ἀδελφὸς της, ποὺ ὅλα τὰ ἤξερε μὲ τὸ διορατικὸ χάρισμα τοῦ ὁσίου, τῆς εἶπε:
-Ἀδελφὴ μου σήκω. Σήκω νὰ φύγουμε, γιατὶ ὁ ἄνδρα σου εἶναι σκληρὸς καὶ σὲ βασανίζει. Ἐγὼ ἦρθα ἐδῶ, γιατὶ μᾶς ἀπεκάλυψε τὴν κατάστασί σου ὁ νουνὸς σου παπα-Μπασιᾶς. Ἔλα μαζὶ μου, ἡ ζωὴ σου ἐδῶ θὰ εἶναι μαρτύριο.
Ἡ Ρουμπίνα ὅμως, συνετὴ καὶ ἀνδρεία στὴν ἀντιμετώπησι τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς, γνώριζε ὅτι δὲν ἔπρεπε νὰ διαλύση τὸ σπιτικὸ της.
-Ἀδελφέ μου, τοῦ ἀπαντᾶ, ὅταν ὁ Θεὸς προστάζη, πρέπει νὰ τὰ ὑπομένω ὅλα.
Ἔτσι ὁ Σπύρος Μηνιάτης ἔφυγε διαπιστώνοντας ὅτι ὅλα τὰ λόγια τοῦ ὁσίου ἦταν ἀληθινά.
(Ἅγιος Παναγῆς Μπασιᾶς)
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Χαρίσματα καὶ χαρισματοῦχοι»
Τόμος πρῶτος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
Ἕνα μεσημέρι ἡ οἰκογένεια τοῦ Σπύρου καθόταν στὸ τραπέζι καὶ ἔτρωγε. Ξαφνικὰ βλέπουν μπροστὰ τους ἀναπάντεχα τὸν ἅγιο, ποὺ ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Σπύρο τοῦ εἶπε:
-Ἔ! Τὶ κάθεσαι... Αὐτὴ τὴν στιγμὴ τὴν ἀδελφὴ σου τὴν Ρουμπίνα τὴν δέρνει ἀπάνθρωπα ὁ ἄνδρας της. Καὶ δὲν φτάνει αὐτό, ἀλλὰ τῆς ἔσπασε καὶ τὸ χέρι της. Καὶ τὸ χειρότερο ἔκανε τὰ γαμήλια στέφανά τους κομμάτια.
Καὶ συνέχισε ἀκόμα πιὸ ἔντονα:
-Πλὴν ὅμως, ὁ πρῶτος γάμος εἶναι μυστήριο! Ἀκοῦς;
Μετὰ τὰ λόγια αὐτὰ ἔφυγε βιαστικά.
Τὸ ἐπεισόδιο ποὺ τοὺς ἀνήγγειλε, γινόταν σ' ἕνα χωριό, σὲ μακρινὴ ἀπόστασι, ἀλλὰ ὁ Σπύρος πίστεψε τὸν ἅγιο καὶ στενοχωρήθηκε κατάκαρδα γιὰ τὴν ἀδελφὴ του. Σηκώθηκε ἀμέσως, ἑτοίμασε τὸ μουλάρι του καὶ ἔσπευσε νὰ πάη νὰ δῆ τὶ γίνεται στὸ σπίτι της.
Ὅταν ἐκείνη τὸν εἶδε, τὸν δέχτηκε μὲ χαρὰ καὶ τοῦ εἶπε:
-Πῶς, ἀδελφὲ μου, τέτοια ὥρα, μεσημέρι μ' αὐτὴ τὴν ζέστη τοῦ Ἰουλίου, ξεκίνησες γιὰ δῶ;
Ὁ Σπύρος τὴν ρώτησε:
-Ρουμπίνα, ποὺ εἶναι ὁ ἄνδρα σου;
-Ἄ Σπύρο μου, εἶχε ξενύχτι ἀπόψε στὴν δουλειά του καὶ κουράστηκε καὶ βγῆκε ἔξω νὰ συναντήση κανένα χωριανό, νὰ τοῦ περάση ἡ ὥρα.
-Καλά, τὸ χέρι σου τὶ ἔχει;
-Ἀδελφὲ μου, αὐτὲς οἱ προβατίνες, ὅταν πρόκειται νὰ βγοῦν ἔξω άπὸ τὸ μανδρί, κάνουν πολλὰ πηδήματα. Μ' ἔσπρωξαν, ἔπεσα καὶ χτύπησα. Μὰ δὲν εἶναι τίποτα... Ἔλα τώρα πᾶμε νὰ ξεκουρασθῆς καὶ τὸ ἀπόγευμα φεύγης μὲ τὴν δροσιά.
Μπαίνοντας στὸ σπίτι ὁ Σπύρος ἀμέσως κοίταξε στὰ εἰκονίσματα, γιατὶ διαρκῶς σκεπτόταν τὰ λόγια τοῦ ὁσίου Παναγῆ.
-Ρουμπίνα, ποῦ εἶναι τὰ στέφανά σου; Δὲν τὰ βλέπω.
Ἡ ἀδελφὴ του, ποὺ δὲν ἤθελε νὰ διαλύση τὸν γάμο της, δικαιολογεῖται καὶ λέει:
-Σπύρο μου, μὲ τὶς δουλειὲς μου εἶχα καιρὸ νὰ ξεσκονίσω καὶ τὰ κατέβασα νὰ τὰ καθαρίσω.
Ἡ γυναίκα προσπάθησε νὰ κρύψη τὴν ἄθλια συμπεριφορὰ τοῦ συζύγου της καὶ νὰ μὴν φανερώση τὴν ἀλήθεια. Ἀλλὰ ὁ ἀδελφὸς της, ποὺ ὅλα τὰ ἤξερε μὲ τὸ διορατικὸ χάρισμα τοῦ ὁσίου, τῆς εἶπε:
-Ἀδελφὴ μου σήκω. Σήκω νὰ φύγουμε, γιατὶ ὁ ἄνδρα σου εἶναι σκληρὸς καὶ σὲ βασανίζει. Ἐγὼ ἦρθα ἐδῶ, γιατὶ μᾶς ἀπεκάλυψε τὴν κατάστασί σου ὁ νουνὸς σου παπα-Μπασιᾶς. Ἔλα μαζὶ μου, ἡ ζωὴ σου ἐδῶ θὰ εἶναι μαρτύριο.
Ἡ Ρουμπίνα ὅμως, συνετὴ καὶ ἀνδρεία στὴν ἀντιμετώπησι τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς, γνώριζε ὅτι δὲν ἔπρεπε νὰ διαλύση τὸ σπιτικὸ της.
-Ἀδελφέ μου, τοῦ ἀπαντᾶ, ὅταν ὁ Θεὸς προστάζη, πρέπει νὰ τὰ ὑπομένω ὅλα.
Ἔτσι ὁ Σπύρος Μηνιάτης ἔφυγε διαπιστώνοντας ὅτι ὅλα τὰ λόγια τοῦ ὁσίου ἦταν ἀληθινά.
(Ἅγιος Παναγῆς Μπασιᾶς)
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Χαρίσματα καὶ χαρισματοῦχοι»
Τόμος πρῶτος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου