Ἐγερτήριο σάλπισμα Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει μείνει χωρὶς ποιμένα, μολονότι τὴν ἔχουν κατατοξεύσει. Καὶ «πύλαι ἅδου» δὲν ἔχουν καταφέρει νὰ τὴν καθυποτάξουν. Οὔτε ἀνέχεται νὰ κάμνει κάτι καὶ νὰ λέγει ἀντίθετα πρὸς τοὺς καθιερωμένους («κειμένους») ὅρους καὶ νόμους. Ὅμως πολλοὶ ποιμένες ποικιλοτρόπως ἔγιναν ἄφρονες. 

 

Διότι καὶ συνόδους ἐσυγκρότησαν μεγάλες καὶ πολυπληθεῖς, καὶ θεώρησαν τοὺς ἑαυτούς τους ὅτι εἶναι Ἐκκλησία Θεοῦ, καὶ φρόντισαν νὰ φαίνονται ὅτι ὑπερασπίζονται τοὺς «κανόνες». Στὴν πράξη ὅμως ἐστρέφονταν ἐναντίον τῶν κανόνων. Λοιπόν, Σύνοδοι δὲν εἶναι ὅταν μαζεύονται ἁπλῶς ἱεράρχες καὶ ἱερεῖς, ἔστω καὶ ἂν εἶναι πολλοί. Διότι εἶναι καλύτερο, λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, νὰ εἶναι ἕνας ποὺ κάνει τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, παρὰ μυριάδες ποὺ τὸ παραβαίνουν.

Ἡ Σύνοδος λοιπὸν πρέπει νὰ γίνεται ἐν ὀνόματι Κυρίου μὲ εἰρήνη καὶ μὲ τήρηση τῶν «κανόνων» καὶ οἱ καταδικαστικὲς καὶ οἱ ἀθωωτικὲς ἀποφάσεις νὰ μὴν λαμβάνονται ὅπως τύχει, ἀλλὰ ὅπως ὁρίζει ἡ ἀλήθεια καὶ οἱ κανόνες καὶ οἱ γνωρίζοντες τὴν ἀκρίβεια. 

 

Διότι ὁ τέλειος λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ ἀπὸ τὴ φύση του νὰ δένεται καὶ νὰ ὁρίζεται ὅπως θέλει ὁ καθένας. Καὶ στοὺς ἱεράρχες σὲ καμία περίπτωση δὲν ἔχει δοθεῖ ἐξουσία νὰ παραβαίνουν τοὺς «κανόνες», παρὰ μόνο νὰ συμβαδίζουν μὲ τὰ ὅσα ἔχουν γίνει ἀποδεκτὰ καὶ ἔχουν ἀναγνωριστεῖ, καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τοὺς πρὶν ἀπὸ αὐτοὺς Πατέρες. 

 

Δὲν ἐπιτρέπεται λοιπὸν οὔτε ἡ δική μας τοπικὴ Ἐκκλησία οὔτε καμία ἄλλη, νὰ κάμνει κάτι παραβαίνοντας τοὺς κείμενους νόμους καὶ «κανόνες». Διότι, ἂν γινόταν αὐτὸ τὸ Εὐαγγέλιο θὰ ἦταν κενὸ καὶ οἱ κανόνες ἄχρηστοι. Ὁπότε κάθε ἐπίσκοπος κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀρχιερωσύνης του, ἐπειδὴ θὰ τοῦ ἦταν ἐπιτρεπτὸ νὰ ἐνεργεῖ μὲ τοὺς ὁμόφρονές του ὅπως θὰ ἤθελε, θὰ ἦταν ἕνας νέος Εὐαγγελιστὴς ἕνας ἄλλος Ἀπόστολος καὶ ἄλλος Νομοθέτης!!.  

 

Εὐτυχῶς δὲν συμβαίνει αὐτό, διότι ἔχουμε παραγγελία ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ἂν κάποιος διδάσκει ἡ μᾶς προστάζει νὰ κάνουμε κάτι ἀντίθετο πρὸς αὐτὸ ποὺ παραλάβαμε, ποὺ νὰ εἶναι δηλαδὴ ἀντίθετο πρὸς τοὺς «κανόνες» τῶν κατὰ καιροὺς οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν Συνόδων, αὐτὸς νὰ μὴν εἶναι ἀποδεκτὸς στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ μὴ λογαριάζεται μεταξὺ τῶν ἁγίων χριστιανῶν.

Σ' αὐτοὺς τοὺς χρόνους ποὺ ζοῦμε, ποὺ ὁ Χριστὸς διώκεται, ὅποιος ἔχει κάποιο ἐκκλησιαστικὸ ἀξίωμα καὶ ξεχωρίζει γιὰ τὴ χριστιανική του γνώση, ὀφείλει νὰ διακρίνεται εἰς τὸ νὰ λαλεῖ καὶ νὰ διδάσκει τὸ λόγο τῆς ὀρθοδοξίας. Ὅμως καὶ ἐκτὸς αὐτοῦ. Ἐὰν κάποιος εἶναι ἁπλὸς μαθητής, ἔχει χρέος νὰ λέει μὲ θάρρος καὶ παρρησία τὴν ἀλήθεια, μὲ ἐλεύθερη τὴ γλῶσσα του....

Ἀλλὰ πῶς φτάσαμε νὰ προτιμοῦμε τὴν ἡσυχία τῶν μοναστηριῶν μᾶς περισσότερο ἀπὸ τὸ Θεό; καὶ τὴν καλοπέρασή μας ἀπὸ τὴν ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ κακοπάθεια; Ποὺ εἶναι ἡ δύναμη καὶ ἡ δόξα τοῦ μοναχικοῦ μας τάγματος; 

 

Θυμηθεῖτε πὼς οἱ μακάριοι ἅγιοι Σάββας καὶ Θεοδόσιος, τὴν ὥρα ποὺ ὁ βασιλιᾶς Ἀναστάσιος πῆγε μὲ τὸ μέρος τῆς δυσμενοῦς αἱρέσεως, ξεσηκώθηκαν καὶ πρωτοστάτησαν μὲ ζῆλο προμαχῶνας γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔκαναν ἀναθεματίζοντας μέσα στήν Ἐκκλησία, μὲ τοὺς ὁμόφρονές τους Ὀρθόδοξους, τοὺς αἱρετικούς, καὶ ἀποστέλλοντας στὸ βασιλιᾶ τὴ διαμαρτυρία τους, βεβαιώνοντας τὸν ὅτι θὰ προτιμοῦσαν τὸν θάνατο παρὰ νὰ μεταβάλλουν κάτι ἀπὸ τὰ παραδεδομένα καὶ καθιερωμένα δόγματα...

Ἐὰν λοιπὸν τὸ μοναχικὸ τάγμα δὲν θεωρήσει ὅτι ὅλα εἶναι σκύβαλα δηλαδὴ τὰ τιποτένια, καὶ ἐννοῶ τὶς ὅποιες ἀνέσεις τῶν μοναστηριῶν καὶ τὰ συναφῆ, πὼς τότε ὁ λαϊκός, ὅταν κληθεῖ νὰ ὁμολογήσει τὴν πίστη του, (πῶς) θὰ μπορέσει νὰ παραθεωρήσει γυναῖκα, παιδιὰ καὶ τὰ σχετικά; Γι' αὐτὸ σᾶς θυμίζω: νὰ μὴν σιωπήσουμε μπροστὰ στὴν πρόκληση τῶν αἱρετικῶν, γιὰ νὰ μὴ γίνει σιωπή μας ἡ κραυγὴ τῆς ἁμαρτίας τῶν Σοδόμων.  

 

Ἄς θυσιάσουμε τὰ κάτω, γιὰ νὰ κερδίσουμε τὰ ἄνω. Ἄς μὴ γίνουμε σκάνδαλο γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ.... Ἐὰν λοιπὸν εἶναι κάποιοι ἀληθινοὶ μοναχοί, ἂς τὸ δείξουν στὴν παροῦσα περίσταση μὲ τὰ ἔργα τους. Καὶ ἔργο τοῦ Μοναχοῦ εἶναι νὰ μὴν ἀνέχεται οὔτε ἡ παραμικρὴ καινοτομία νὰ εἰσχωρήσει στὴ γνησιότητα τοῦ εὐαγγελίου καὶ αὐτό, γιὰ νὰ μὴ δώσουμε τὸ παράδειγμα στοὺς λαϊκοὺς ὅτι προτιμοῦμε τὴν αἵρεση καὶ τὴν αἱρετικὴ «σύν-κοινωνίᾳ», καὶ ἔτσι ἔχουμε νὰ δώσουμε λόγο γιὰ τὴν ἀπώλειά τους!

«Ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου εἶναι νὰ μὴ σιωποῦμε τὸν καιρὸ ποὺ ἡ πίστη μας βρίσκεται σὲ κίνδυνο. Ὥστε, ὅταν γιὰ τὴν πίστη ὁ λόγος, δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς ποιὸς εἶμαι ἐγώ; ἕνας ἁπλὸς ἱερέας, ἄρχοντας, στρατιώτης, γεωργός, φτωχός. Δὲν μοῦ πέφτει λόγος καὶ φροντίδα γιὰ αὐτὸ τὸ ζήτημα. Ἀλίμονο, οἱ λίθοι θὰ κράξουν καὶ ἐσὺ θὰ μείνεις σιωπηλὸς καὶ χωρὶς φροντίδα;».

«Αὐτὴ εἶναι ἡ εὐαγγελικὴ πίστη ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποστολικὴ ὁμολογία ἡμῶν τῶν εὐτελῶν. Ἀκόμα καὶ ὁ Πέτρος καὶ ὁ Παῦλος ἂν μᾶς ποῦν ἀντίθετα πράγματα, ἀκόμα καὶ ἂν ἔλθει ἄγγελος ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ μᾶς διδάξει ἄλλο εὐαγγέλιο, νὰ μήν τον δεχτεῖτε, γιατί δὲν ἀκολουθεῖ τὴν ὑγιῆ διδασκαλία τῆς πίστεως».

«Καὶ ὅλα τὰ καλὰ τοῦ κόσμου νὰ προσφέρει ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἀποδέχεται τὴν αἵρεση φίλος τοῦ Θεοῦ δὲν γίνεται. Εἶναι ἐχθρὸς Τοῦ. Καὶ ἂν κάποιος καθίσει νὰ φάει καὶ νὰ πιεῖ μὲ αἱρετικούς, ἔχει εὐθύνη».

«Δὲν εἶναι ‘οἰκονομία' νὰ κάνουμε νὰ ἀθετοῦμε αὐτὰ ποὺ μᾶς παραδόθηκαν, οὔτε νὰ κάνουμε ὁποιαδήποτε, μικρὴ παραχώρηση ἀνάλογα μὲ τὶς περιστάσεις καὶ τὴ λογική μας κρίση».

« Ὅποιοι εἶναι, στοὺς καιρούς μας, ἀληθινοὶ μοναχοί, νὰ τὸ δείξουν ἐμπράκτως. Καὶ ἔργο τοῦ Μονάχου εἶναι νὰ μὴν ἀνέχεται οὔτε τὴν παραμικρὴ καινοτομία καὶ ἀλλοίωση στὸ εὐαγγέλιο. Ἕνας ποὺ εὐδοκιμεῖ στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι προτιμότερος ἀπὸ χιλιάδες ἄλλους ποὺ καμαρώνουν γιὰ τὴν αὐθάδεια τους. Ἀλλὰ σύ, ἂν θέλεις προτίμησε νὰ εἶσαι μὲ τὸ πλῆθος τῶν πνιγμένων παρὰ νὰ σωθεῖς μαζὶ μὲ τὸν Νῶε. Ὅσο γιὰ μένα, ἐπίτρεψέ με νὰ τρέξω καὶ νὰ σωθῶ μὲ τοὺς ὀλίγους μέσα στήν κιβωτὸ δηλαδὴ στὴν ἀσφάλεια τῆς Ἐκκλησίας».

 

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: "ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΣΑΞΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ" εκδ. "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Πηγή:http://salpismazois.blogspot.com/

«Πᾶνος»