Λόγος Πρῶτος
Εἶμαι ψυχή, ἔχω φωνὴ καὶ σοῦ μιλῶ ...
Καρτερῶ τὸν κόμπο τῶν ματιῶν σου σὰν μὲ θυμᾶσαι, τὸν στεναγμὸ τῆς καρδιᾶς σου τὸν σύμπονο...
Δρόσος καὶ ἀνάπαυση καὶ Φῶς!
Ὦ τί Φῶς Οὐρανοῦ σὰν μὲ ἀνεβάζεις πιὸ ψηλὰ στὶς ἠλιακτίνες ἀπ᾿ τὸν θανατηφόρο βυθὸ τὸν σκοτασμένο!
Καρτερῶ τὰ μνήσθητι καὶ τὰ ἀνάπαυσόν σου, ἀναδεμένα μὲ τοῦ κομποσκοινιοῦ τὶς ἀγρύπνιες σου τὶς μεσονυκτικές!
Καρτερῶ τὶς γροθιές σου τὶς σημαδεμένες ἀπ᾿ τὶς μετάνοιες, στὸ λιβανισμένο ζυμάρι τῆς μνήμης, στοῦ Πλαστουργοῦ τὸ πλάσιμο, τὰ ξυλοσκάλιστα μερίσματα στὴν ἀνάγλυφη θύμηση, τὸ ψιχουλάκι μου στὴν προσκομιδὴ καὶ στὸ ἀπόπλυνον τὸ λυτρωτικὸ...
Καρτερῶ τὸ δίδραχμο τοῦ στερήματός σου, σὰν μελισσόκερο ἱλαρό, τοῦ κάθε ἐλάχιστου ἀδελφοῦ σου τὴν παρηγοριὰ ποὺ προσφέρεις,
μπουκιὰ καὶ στάλα...
Εἶμαι ψυχή, ἔχω φωνὴ καὶ σοῦ μιλῶ...
Δὲν μετρῶ τὸν χρόνο, δὲν ὑπάρχει χθὲς καὶ σήμερα ἐδῶ, μήτε αὔριο...
Μόνο τὸ αἰώνιο καὶ ἡ Ἀνάσταση ποὺ στὰ σίγουρα θὰ ᾿ρθει...
Ὡς τότε ἀπὸ σένα περιμένω... Μὴν μὲ ξεχνᾶς!
Μὴν μὲ σκεπάζεις μὲ τῆς λήθης τὸ χῶμα τὸ ξερὸ...
Θυμήσου μὲ τὶς μέρες τὶς πασίχαρες καὶ τὶς δυσκολεμένες, στὰ Ψυχοσάββατά μας τὰ μοσχοβόλιστα μὲ ἐλπίδα,
στὶς Μέρες τοῦ Κυρίου τῆς Ἀνάστασης τὶς μέρες,
στὰ μεγαλυνάρια τῆς Ἀειμακάριστης Κυρᾶς,
στὰ ἑσπερινὰ καὶ στὰ ὀρθρινὰ τὰ ψυχοχάρτια...
Εἶμαι ψυχή, ἔχω φωνὴ καὶ σοῦ μιλῶ...
Μὴ μὲ ξεχνᾶς ἔστω κι ἂν δὲν μὲ γνώρισες ποτέ!
Ἄν δὲν ὑπῆρχα ὁ μακρινός σου πρόγονος ἐγώ,
δὲ θὰ ᾿στεκες τώρα πάνω ἀπὸ τὸ μνῆμα μου τὸ ξεθωριασμένο...
Βάλε μὲ στὴν προσευχή σου, στὴν ἁλμύρα τῶν ματιῶν σου!
Κράτα μου τὸ φῶς ἀναμμένο, νὰ θωρῶ νὰ μὴν φοβᾶμαι!
Τράβα μὲ ψηλά, νὰ λευτερωθώ, νὰ ἀνασάνω τὸν Θεό!
Λύτρωσέ με.. Ἀνάπαυσέ με!
Ἀπὸ σένα περιμένω!
Εἶμαι ψυχή, ἔχω φωνὴ καὶ σοῦ μιλῶ...
Καὶ προσδοκῶ!
Μὴν μὲ ξεχνᾶς!
Λόγος Δεύτερος
Εἶμαι ψυχὴ ἔχω φωνὴ καὶ σοῦ μιλῶ!
Τὰ δάκρυά σου τὰ σύμπονα προσμένω, ὄχι τὸ θρῆνο καὶ τὸν κοπετό σου,
τὶς ἄναρθρες κραυγές σου πάνω ἀπὸ τὸ ἄψυχο σῶμα μου καὶ τὸ σταυρὸ στὸ κοιμητήρι...
Τί νὰ τὰ κάνω τὰ ἀτέλειωτα τὰ μοιρολόγια, τὶς λιγοθυμιές, τὸ μαυροφόρεμά σου;
Καὶ ἐνῶ περιμένω συνέχεια νὰ σὲ ὑποδεχτῶ στῆς Μάνας Ἐκκλησιᾶς τὶς δεήσεις, νὰ ἱκετεύεις καὶ σὺ γιὰ μένα καὶ νὰ παρακαλᾶς τὸν λυτρωτὴ γιὰ τὴν συγχώρεση καὶ τὴν ἀνάπαυσή μου, ἐσὺ σταμάτησες νὰ ἔρχεσαι γιατί λὲς ὅτι πενθεῖς! Δὲν εἶναι πένθος αὐτό! Μὲ τὸ Θεὸ τὰ βάζεις καὶ τὸν κατηγορεῖς καὶ τὸν ρωτᾶς γιατί...
Ταράζεις τὰ νερὰ τοῦ ποθητοῦ μου λιμανιοῦ!
Κλαίω ποὺ δὲν μὲ παρηγορεῖς! Οἱ στεναγμοί σου ἔρχονται καὶ μὲ συναντοῦν καὶ σκοτεινιάζουν τὸ φῶς μου...
Εἶμαι ψυχὴ ἔχω φωνὴ καὶ σοῦ μιλῶ!
Νιῶσε πὼς εἶμαι ἐδῶ μαζί σου, στῆς χαρμολύπης σου τὶς προσευχές, στὶς μνημονεύσεις σου, στὶς Λειτουργιὲς...
Δὲν εἶναι χρέος σου τὸ μαῦρο, τὸ πένθος καὶ ἡ οἰμωγή! Αὐτὰ τὰ κάνουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν γνωρίζουν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, ποὺ τοὺς νοιάζει μόνο τοῦ κόσμου τὸ φρόνημα!
Χρέος σου εἶναι ἡ μνήμη, ἡ εὐχὴ καὶ τὸ ἔλεος καὶ ἡ ἐνάρετη ζωή σου!
Δὲν τὸ ἐξοφλεῖς μὲ τῆς ἀπελπισιᾶς τὸ σκοτάδι τὴν ὀργὴ καὶ τὰ μόνιμα κλαμμένα μάτια!
Γιὰ λίγο χωριστήκαμε! Τὰ χρόνια τὰ ἐδῶ μπορεῖς νὰ τὰ μετρήσεις!
Τὸ αἰώνιο δὲν μετριέται! Μπορεῖς ὡστόσο νὰ τὸ ζήσεις μόνο ἂν τὸ ζητήσεις καὶ ἀγωνιστεῖς νὰ τὸ κερδίσεις!
Τότε χαρά θὰ αἰσθανθῶ, θὰ ὠφεληθῶ, θὰ ἀναπαυθῶ!
Εἶμαι ψυχὴ ἔχω φωνὴ καὶ σοῦ μιλῶ!
Καὶ καρτερῶ! Μὴ μὲ ξεχνᾶς!
Χάρισε μου τὸ Φῶς!
Διψάω τὸν Παράδεισο!
Λόγος Τρίτος
Εἶμαι ψυχὴ ἔχω φωνὴ καὶ σοῦ μιλῶ!
Ἦρθε ὁ καιρὸς γιὰ νὰ σοῦ πῶ τὸ εὐχαριστῶ!
Πὼς τὴν καρτέραγα τὴ στιγμὴ τῆς λύτρωσης!
Ἀχνὸ ἦταν τὸ Φῶς τόσους καιρούς!
Μὰ λίγο-λίγο σὰν ἔπεφταν πάνω του τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας σου, σὰν τῆς παρηγοριᾶς οἱ εὐχές, τῶν ἐλεηθέντων ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου τρυποῦσαν τὸ ἡμίφως, ὅλο καὶ ξεθάμπωνε ἡ ἀκτῖνα τῆς Δικαιοσύνης.
Κι ἔτσι δάκρυ τὸ δάκρυ ἀνέβαινα, μέχρι ποὺ μιὰ Κυριακὴ μ᾿ ἅρπαξε τοῦ σπλαχνικοῦ Πατέρα τὸ ροζιασμένο χέρι καὶ μ᾿ ἔβγαλε στὸ Αἰώνιο Φῶς, νὰ μήν το θολώνει τίποτα πιά!
Δρόσος καὶ κουφισμὸς ἀπ᾿ τὸν δικό σου ἀγῶνα, τὴν δέηση τὴν ἄπαυστη, τὴν ἱκεσία τὴν γεμάτη ὑπομονὴ καὶ ἐλπίδα!
Εἶμαι ψυχὴ ἔχω φωνὴ καὶ σοῦ μιλῶ!
Σ᾿ εὐχαριστῶ ποὺ δὲν μὲ ξέχασες! Ποὺ θυμήθηκες ἐκεῖνο τὸ δυσωπῶ ποὺ μὲ σπαραγμό σου φώναξα τότε στὸ τελευταῖο ἀντάμωμά μας!
Συνέχισε ὅμως νὰ παρηγορεῖς τὶς ψυχοῦλες!
Ἀκούγονται κι ἄλλων οἱ φωνὲς ποὺ σοῦ μιλοῦν!
Ἀμέτρητες εἶναι κι ἀγωνίζονται νὰ ἀνέβουν στὸν καθάριο φωτισμὸ τοῦ Πανοικτίρμονος Θεοῦ!
Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο "Δάκρυ στὸ Ἐγὼ"
καὶ τὴν ἐκπομπὴ μὲ τίτλο
Ἀπὸ ἐμᾶς περιμένουν ( 3 μέρη)
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου