Ἅγιος Παΐσιος: Δημοσιοποίηση ἁμαρτημάτων

Ὅταν βλέπουμε κάτι ἄσχημο, νὰ τὸ σκεπάζουμε καὶ ὄχι νὰ τὸ διαπομπεύουμε. Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ γίνωνται γνωστὰ τὰ ἠθικὰ παραπτώματα. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι στὸν δρόμο ὑπάρχει μιὰ ἀκαθαρσία. 

Ἕνας συνετὸς ἄνθρωπος, ἂν περάση ἀπὸ ἐκεῖ, θὰ πάρη μιὰ πλάκα καὶ θὰ τὴν σκεπάση, γιὰ νὰ μὴν προξενῆ ἀηδία. Ἕνας ἀσύνετος ὅμως, ἀντὶ νὰ τὴν σκεπάση, μπορεῖ νὰ ἀρχίση νὰ τὴν ἀνακατεύη καὶ νὰ σκορπίση περισσότερο τὴν δυσωδία της. 

Ἔτσι, καὶ ὅταν ἀδιάκριτα δημοσιοποιοῦμε τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, προξενοῦμε μεγαλύτερο κακό.

Τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ»[1] δὲν ἔχει τὴν ἔννοια ὅτι πρέπει ὅλα νὰ γίνωνται γνωστά, γιατὶ σήμερα δὲν εἶναι ὅλοι Ἐκκλησία. Ἐκκλησία εἶναι οἱ πιστοὶ ποὺ ζοῦν ὅπως θέλει ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι οἱ ἄλλοι ποὺ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία. 

Στὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ ποὺ ἡ ἐξομολόγηση γινόταν μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τότε εἶχε αὐτὸ τὸ νόημα τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ». 

Ἐνῶ στὴν ἐποχή μας ποὺ σπάνια βρίσκεται οἰκογένεια νὰ ἔχη τὸν ἴδιο Πνευματικό, ἂς μὴ μᾶς ξεγελάη ὁ «ἔξω ἀπὸ ἐδῶ» μὲ τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ», γιατί, ὅταν δημοσιοποιοῦμε ἕνα ἠθικὸ λ.χ. παράπτωμα, τὸ κοινοποιοῦμε στοὺς πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς δίνουμε ἀφορμὴ νὰ ἀρχίσουν τὸν πόλεμο ἐναντίον της, ὁπότε κλονίζεται ἡ πίστη τῶν ἀδυνάτων ψυχῶν.

Μιὰ μάνα, ὅταν ἔχη μιὰ κόρη ποὺ εἶναι πόρνη, δὲν τὴν διασύρει καὶ δὲν τὴν ἐξευτελίζει μπροστὰ στοὺς ἄλλους, ἀλλὰ κάνει ὅ,τι μπορεῖ, γιὰ νὰ ἀποκαταστήση τὸ ὄνομά της. Θὰ πουλήση ὅ,τι ἔχει καὶ δὲν ἔχει, θὰ τὴν πάρη νὰ πᾶνε σὲ ἄλλη πόλη, θὰ κοιτάξη νὰ τὴν παντρέψη, γιὰ νὰ διορθώση ἔτσι τὴν παλιά της ζωή. 

Αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ τρόπος τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπεις, ὁ Καλὸς Θεὸς μᾶς ἀνέχεται μὲ ἀγάπη καὶ δὲν θεατρίζει κανέναν, ἂν καὶ γνωρίζη τὰ χάλια μας ὡς Καρδιογνώστης· καὶ οἱ Ἅγιοι ποτὲ δὲν πρόσβαλαν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο μπροστὰ στὸν κόσμο, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη, μὲ λεπτότητα πνευματικὴ καὶ μὲ τρόπο μυστικὸ βοηθοῦσαν γιὰ τὴν διόρθωση τοῦ κακοῦ. 

Ἐμεῖς ὅμως, ἂν καὶ εἴμαστε ἁμαρτωλοί, κάνουμε τὸ ἀντίθετο, σὰν ὑποκριτές. Πρέπει νὰ προσέχουμε νὰ μὴν παρεξηγοῦμε εὔκολα καὶ νομίζουμε πὼς ὅ,τι κάνουν οἱ ἄλλοι εἶναι κακό.

– Γέροντα, ἀναφερθήκατε στὴν δημοσιοποίηση τῶν ἠθικῶν παραπτωμάτων. Ἄλλου εἴδους ἁμαρτίες ἢ ἀρρωστημένες καταστάσεις χρειάζεται σὲ μερικὲς περιπτώσεις νὰ γνωστοποιοῦνται;

– Κοίταξε νὰ σοῦ πῶ. Ἐγὼ τὸ κάνω αὐτὸ σὲ μερικοὺς γνωστούς. Βλέπω π.χ. κάποιον νὰ κάνη μιὰ ἀταξία καὶ νὰ σκανδαλίζη καὶ τοὺς ἄλλους. Τοῦ λέω μιά, πέντε, δέκα, εἴκοσι, τριάντα φορὲς νὰ διορθωθῆ, ἀλλὰ αὐτὸς δὲν διορθώνεται. 

Δὲν ἔχει ὅμως δικαίωμα νὰ συνεχίζη μιὰ ἀταξία μετὰ ἀπὸ ἐπανειλημμένες ὑποδείξεις, γιατὶ παρασύρονται καὶ οἱ ἄλλοι καὶ τὸν μιμοῦνται. Τὸ κακό, βλέπεις, μποροῦν εὔκολα νὰ τὸ μιμηθοῦν οἱ ἄνθρωποι, ὄχι ὅμως καὶ τὸ καλό. Γι' αὐτὸ ἀναγκάζομαι ὕστερα νὰ τὸ πῶ καὶ σὲ ἄλλους ποὺ βλέπουν τὴν ἀταξία αὐτή, γιὰ νὰ τοὺς προφυλάξω.

Ὅταν δηλαδὴ λέω «αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ τάδε δὲν μὲ ἀναπαύει», δὲν τὸ λέω γιὰ νὰ κατακρίνω – ἀφοῦ τὸ ἔχω πεῖ πεντακόσιες φορὲς στὸν ἴδιο –, ἀλλὰ γιατὶ οἱ ἄλλοι ποὺ βλέπουν τὸ κουσούρι του ἐπηρεάζονται, τὸ μιμοῦνται καὶ μάλιστα λένε: «Ἀφοῦ ὁ Γέροντας Παΐσιος δὲν τοῦ λέει τίποτε, ἄρα εἶναι καλό». 

Ἂν δὲν πῶ τὸν λογισμό μου, ὅτι δὲν μὲ ἀναπαύει αὐτὴ ἡ κατάσταση, δίνω τὴν ἐντύπωση ὅτι τὸ εὐλογῶ, ὅτι καὶ ἐγὼ ἀναπαύομαι σ᾿ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Ἔτσι καταστρέφεται τὸ σύνολο, γιατὶ μπορεῖ νὰ νομίσουν ὅτι εἶναι σωστὴ ἡ τακτικὴ τοῦ ἄλλου καὶ νὰ τὴν ἐφαρμόσουν· καὶ τί βγαίνει μετά; 

Νομίζουν ἐν τῷ μεταξὺ ὅτι δὲν τὸ ἔχω πεῖ στὸν ἴδιο. Δὲν ξέρουν ὅτι μὲ ἔσκασε ὁ ἄλλος τόσον καιρό. Ἔχουμε καὶ τὸν διάβολο ποὺ λέει: «Δὲν πειράζει καὶ νὰ τὸ κάνης. Βλέπεις, καὶ ὁ ἄλλος τὸ κάνει καὶ ὁ Γέροντας Παΐσιος δὲν τοῦ λέει τίποτε». 

Γι᾿ αὐτό, ὅταν βλέπω ὅτι κάποιος συνεχίζει τὸ τυπικό του κάνοντας μιὰ ἀταξία, ἐνῶ τοῦ ἔχω πεῖ νὰ τὴν διορθώση, μετὰ λέω πάνω σὲ μιὰ συζήτηση σ' ὅποιον τὸν γνωρίζει «αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ τάδε δὲν μὲ ἀναπαύει», γιὰ νὰ τὸν προφυλάξω καὶ νὰ μὴ βλαφθῆ. Αὐτὸ δὲν εἶναι κατάκριση. Νὰ μὴν τὰ μπλέκουμε τὰ πράγματα.

Ὕστερα μερικοὶ ἔρχονται καὶ λένε: «Γιατί τὸ εἶπες στὸν ἄλλο; Ἦταν ἀπόρρητο». «Τί ἀπόρρητο; τοῦ λέω. Τὸ εἶπα χίλιες φορὲς σ᾿ ἐσένα καὶ δὲν διορθώθηκες. Δὲν ἔχεις δικαίωμα νὰ βλάψης καὶ τοὺς ἄλλους ποὺ θὰ νομίζουν ὅτι ἐγὼ συμφωνῶ μὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση». 

Ἀκόμα αὐτὸ ἔλειψε νὰ μὴν τὸ πῶ, ἀφοῦ κάνει ζημιὰ στοὺς ἄλλους! Ἰδίως ὅταν ἔρχεται ἕνα παιδὶ ἀπὸ μιὰ οἰκογένεια ποὺ τὴν γνωρίζω καὶ βλέπω ὅτι μὲ τὴν τακτική του καταστρέφει τὴν οἰκογένεια, τοῦ λέω: «Κοίταξε, ἂν δὲν διορθωθῆς, θὰ τὸ πῶ στὴν μητέρα σου. 

Δὲν ἔχεις δικαίωμα ἐσὺ νὰ ἔρχεσαι σ' ἐμένα νὰ μοῦ τὸ λὲς καὶ πάλι νὰ συνεχίζης τὸ βιολί σου. Θὰ τὸ πῶ στὴν μάνα σου, γιὰ νὰ προφυλάξω τὴν οἰκογένειά σας». Ὅταν ἔχη κανεὶς μετάνοια, καλά. Ἀλλά, ὅταν συνεχίζη τὴν τακτική του, πρέπει νὰ μιλήσω· ἔχω εὐθύνη.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β' «Πνευματικὴ ἀφύπνιση»
____________________________

[1] Ματθ. 18, 17.

«Πᾶνος»