Ἀριστείδης Π. Δασκαλάκης: Ἀπορίες (πρὸς ἐπίσκοπο Λεμεσοῦ Ἀθανάσιο)

Εὐλογεῖτε δέσποτα.

Στὶς 4/4/20 σὲ ραδιοφωνικὴ ἐκπομπὴ μὲ τίτλο «Ἐπερώτησον τὸν πατέρα σου» σὲ ἐρώτηση ἀκροάτριας γιὰ τὸ ἐὰν ἡ ὑπακοὴ εἶναι πιὸ πάνω ἀπ᾿ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως, ἀπαντήσατε καταφατικά.

Καὶ συμπληρώσατε: « Ἡ ὑπακοὴ εἶναι πάνω ἀπ᾿ ὅλα. Ὑπακοὴ σημαίνει ταπείνωσις. Εἶναι πάνω ἀπ᾿ τὸ μαρτύριο. Μὴν γινόμαστε ἀπὸ μόνοι μᾶς ὁμολογητὲς καὶ μάρτυρες. Ὑπακοὴ μόνο μέσα στήν ἐκκλησία.... Δὲν πρέπει νὰ ἀποφασίζουμε μόνοι μας. Θὰ μᾶς πεῖ ἡ ἐκκλησία ἂν εἶναι ὥρα μαρτυρίου ἢ ὁμολογίας, ὑπομονῆς ἢ ταπείνωσης. Μὴν παρακούετε στὴν ἐκκλησία γιατί εἶναι ἐπικίνδυνο.

«Καλύτερα νὰ πλανᾶσαι ἐντὸς ἐκκλησίας παρὰ νὰ κάνεις τὸ σωστὸ καὶ νὰ εἶσαι ἐκτὸς ἐκκλησίας» (Ι.Χρυσόστομος).»

Δὲν διαφωνῶ μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς κύριας ὁμιλίας σας. Ὅμως στὴν ἀπάντηση ποὺ δώσατε στὸ παραπάνω ἐρώτημα δημιουργοῦνται ἐρωτηματικά.

Τέτοια ἐρωτηματικὰ ποὺ μπορεῖ νὰ σκανδαλίσουν.

Λέτε ὅτι ἡ ὑπακοὴ εἶναι πάνω ἀπ᾿ ὅλα. Ποιὰ ὑπακοὴ ἐννοεῖτε; Τὴν ἀδιάκριτη;

Τὴν ἄνευ ὅρων σὲ πνευματικὸ ἢ δεσπότη;

Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος τῆς περιοχῆς ποὺ διαβιοῦμε, γιὰ παράδειγμα προσκαλέσει μία παλαιοκαθολικὴ ἱέρεια νὰ ἐπιμορφώσει τοὺς ἱερεῖς τῆς μητροπόλεως ἐμεῖς ὑπακοῦμε; Κάνει ὑπακοὴ ὁ κληρικὸς καὶ μετέχει τῆς ἀνίερης συνάθροισης;

Ἐὰν ἄλλος «πνευματοφόρος» ἐπίσκοπος ἢ προκαθήμενος μοιράζει κοράνι ὡς ἱερὸ βιβλίο δὲν ἀντιδροῦμε;

Ἐὰν κάποιος ἄλλος δέσποτας, βάζει τὶς «ὀρέξεις» τοῦ λαοῦ πάνω ἀπ᾿ τὸ Εὐαγγέλιο ἢ τὸ θεωρεῖ ἀνθρώπινη ἔμπνευση, ἐμεῖς τὰ «καταπίνουμε»;

Ἐὰν κάποιος ἄλλος συναγελάζεται μὲ μασόνους, περιμένουμε τὴν «ἐκκλησία» νὰ δώσει τὸ σύνθημα;

Ἐὰν κάποιοι «φωτισμένοι» ἱεράρχες συνεύχονται, συμπροσεύχονται ἢ συλλειτουργοῦν μὲ σχισματικούς, αἱρετικούς, ἀλλόθρησκους, ὑβριστὲς τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐμεῖς ὁ ἀδαὴς λαὸς κάνουμε ὑπακοή; Ἔτσι παραμένουμε στὸ ἀσφαλὲς καράβι τῆς ἐκκλησίας;

Τί εἶναι ἡ ἐκκλησία; H ἱεραρχία καὶ οἱ κληρικοί; Ὄχι ὁ λαός; Αὐτοί, ἐγγυῶνται τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, παρὰ τὰ «ἐγκλήματα» ποὺ θὰ διαπράξουμε ἐν ὀνόματι τῆς ὑπακοής...καὶ τῆς «ἀγάπης»;

Πανιερώτατε συγχωρέστε μὲ ἐὰν δὲν καταλαβαίνω. Σίγουρα δὲν εἶμαι ἐμφορούμενος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἴσως δὲν ἑρμηνεύω σωστὰ Γραφὲς καὶ Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας.

Νομίζω ὅτι ἀναφερόμενοι σὲ ἕνα λόγο ἑνὸς Πατέρα, πρέπει νὰ ἐξετάζουμε καὶ τὶς συνθῆκες ποὺ τὸν εἶπε ἀλλὰ καὶ τὴν ἀφορμή.

Σύμφωνα μέ τὴν «πλάνη ἐντὸς ἐκκλησίας» τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, δίνουμε ἔρεισμα ἰσχυρὸ σὲ κάθε αἱρετικὸ καὶ φιλοπαπικό, ψευδοορθόδοξο ἱεράρχη.

Ἐὰν ὅμως προσθέσουμε τὸ «Οὐδὲν ὠφελεῖ βίος ὀρθὸς δογμάτων διεστραμμένων» (ΕΠΕ 23, 492 - 494) τοῦ ἰδίου Πατέρα τί συμπέρασμα βγαίνει; Ὅτι φάσκει κι ἀντιφάσκει; Μᾶλλον ὅτι ἡ πλάνη ἐντὸς ἐκκλησίας εἶναι ἡ ὁποιαδήποτε ἐσφαλμένη ἐνέργεια ἀγωνιζομένων κληρικῶν ἢ λαϊκῶν μὲ κριτήριο πάντα τὴν ὀρθοπραξία καὶ τὴν ὀρθοδοξία. Ἐκτὸς ἐκκλησίας σίγουρα τίθενται οἱ ἀρνητὲς τοῦ Χριστοῦ, οἱ φιλοσχησματικοί, οἱ φιλοπαπικοὶ καὶ οἱ πανθρησκειαστές.

Αὐτοὶ δέσποτα εἶναι οἱ ἐκτὸς ἐκκλησίας.

Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης

Παραδείγματα γι᾿ αὐτὸ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, 

Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής

ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, οἱ δολοφονηθέντες Ἁγιορεῖτες τὴν «περίλαμπρη» ἐποχὴ τοῦ σατανοκίνητου Βέκκου καὶ πλεῖστοι ἄλλοι ἅγιοι. Ποιὰν ἐκκλησία ἔπρεπε νὰ περιμένουν νὰ ἀποφανθεῖ αὐτοὶ οἱ ὁμολογητὲς καὶ μάρτυρες; Αὐτοὶ ἦταν ἡ ὄντως ἐκκλησία.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

Ποιὸς ἦταν ἐκκλησία; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἢ ὁ Ἰωάννης Καλέκας ὁ λατινόφρων;

Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός

O ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ἢ ὁ Μητροφάνης καὶ ἡ ὑπόλοιπη ἱεραρχία;

Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητὴς ἢ ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα τῆς ἐποχῆς του;

O ἅγιος Κύριλλος ἢ ὁ Νεστόριος;

Δὲν εἶναι οἱ ἅγιοι πρότυπα συμπεριφορᾶς καὶ μίμησης;

Ἐκκλησία δὲν εἶναι καὶ ἡ θριαμβεύουσα; Οἱ ἅγιοι καὶ Πατέρες ποὺ δογμάτισαν;

Τί γίνεται ἐὰν ἡ «ἐκκλησία» ποὺ λέτε, γίνει Χριστομάχος; Τί γίνεται ὅταν συνεργεῖ, ἐπικροτεῖ καὶ προωθεῖ ἀντιορθόδοξους νόμους καὶ πρακτικές; Αὐτὴ ἡ «ἐκκλησία» θὰ δώσει τὸ σύνθημα γιὰ ὁμολογία καὶ μαρτυρία;

Ἐμεῖς οἱ λαϊκοὶ ὑπομένοντας τὶς ὕβρεις στὸ Χριστὸ καὶ ὑπακούοντας τοὺς ὑβριστές, περιμένουμε ἀπ᾿ αὐτοὺς τὸ ἐναρκτήριο σύνθημα ὁμολογίας καὶ καλῆς μαρτυρίας;

Δὲν κρίνῳ πανιερότατε κληρικοὺς γιὰ βίο ἀλλὰ γιὰ θέματα πίστεως. Ὅπως λέει καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: ΤΟ «ΜΗ ΚΡΙΝΕΤΕ, ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΕΙΤΕ, ΠΕΡΙ ΒΙΟΥ ΕΣΤΙΝ, ΟΥ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ» (P.G. 63, 231-232)".

Τί λέει ἡ Ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴν ὑπακοή;

Ὁ Ἀπ. Παῦλος μας λέει «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω».(Γαλ. 1, 8).

Ἡ σαφὴς ἐπισήμανση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴν πρὸς τοὺς Γαλάτας ἐπιστολὴ καὶ μάλιστα δύο φορὲς μὲ ἐπίταση («ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω») νὰ μὴ δεχθοῦν καμία καινοτομία τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, ἀκόμη κι ἂν προέρχεται ἀπὸ ἄγγελο ἐξ οὐρανοῦ ἢ ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς Ἀποστόλους, φανερὰ καταργεῖ κάθε ἔννοια «Πρωτείου» τῶν μεμονωμένων προσώπων ἔναντι τῆς Παραδόσεως μέσα στήν Ἐκκλησία (ἀφοῦ οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ Ἀπόστολοι δὲν μποροῦν ὑστερογενῶς νὰ ἀλλάξουν τὸ Εὐαγγέλιόν τους, ἐπειδὴ εἶναι «ἄνωθεν»), ἀλλὰ καὶ ἐπιπλέον ἀρκεῖ ἀπὸ μόνη της νὰ μᾶς καθοδηγήσει στὸ τί γίνεται ὅταν φαινόμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ κάνουμε ὑπακοὴ ἐναντίον τῆς Πίστεως της Ἐκκλησίας. Ἀπομακρύνουμε ὅποιον ἀλλοιώνει τὸ ἀρχαῖο εὐαγγελικὸ κήρυγμα («ἀνάθεμα ἔστω»).

Καὶ

«δι᾿ οὗ ἐλάβομεν χάριν καὶ ἀποστολὴν εἰς ὑπακοὴν πίστεως ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ,» (Ρωμ. 1,5- Διὰ τοῦ Χριστοῦ ἐλάβομεν, ἐγὼ ὁ Παῦλος καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, τὴν χάριν καὶ τὸ ἀποστολικὸν ἀξίωμα, διὰ νὰ κηρύττωμεν μεταξὺ ὅλων τῶν ἐθνῶν τὴν νέαν πίστιν καὶ τὴν εἰς αὐτὴν ὑποταγήν, πρὸς δόξαν τοῦ ὀνόματός του.),

«Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο. » (Εβρ. 13, 17- ἡ αἰτιολογία τῆς ὑπακοῆς στοὺς «ἡγουμένους», δηλ. τοὺς προεστώτες, εἶναι ὅτι αὐτοὶ «ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν»· δηλ. ἡ ὑπακοὴ δὲν εἶναι ἀπροϋπόθετη. Ἄν, βάσει τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας διαπιστώνεται, ὅτι αὐτοὶ ὀλιγωροῦν, ἀδιαφοροῦν, γιὰ τὶς ψυχὲς καὶ ἀμελοῦν γιὰ τοὺς πνευματικοὺς κινδύνους καὶ πρωτίστως τὴν αἵρεση, τότε αἴρεται, καταργεῖται τὸ καθῆκον τῆς ὑπακοῆς σὲ αὐτούς.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τοῦ ὁποίου τὴ ρήση χρησιμοποιήσατε, τί εἶπε γιὰ τὸ παραπάνω ἐδάφιο; Διευκρινίζει : «Ἀλλ᾿ ἴσως θὰ μᾶς εἰπῆ κάποιος, ὅτι ὑπάρχει καὶ τρίτο κακὸ (ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀναρχία καὶ τὴν ἀπειθαρχία), ὅταν ὁ ἄρχοντας (τῆς Ἐκκλησίας) εἶναι κακὸς Τί γίνεται λοιπόν, ὅταν εἶναι πονηρὸς καὶ δὲν πειθαρχοῦμε; Ἄν ἐξ αἰτίας τῆς πίστεως (εἶναι πονηρός), ἀπόφευγε καὶ παράτησέ τον, ὄχι μόνον ἂν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ κι ἂν εἶναι ἄγγελος ποὺ κατέρχεται ἐξ οὐρανοῦ» (Γαλ. 1, 8)

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν εἶπε ὅτι «Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ᾿ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός». «Οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας» μετατράπηκαν σὲ κήρυκες τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ ἀντορθοδόξου Π.Σ.Ε.

Δὲν μᾶς διδάσκει ὁ Μ. Φώτιος: «Αἱρετικός ἐστίν ὁ ποιμήν; λύκος ἐστίν. φεύγειν ἐξ αὐτοῦ καί ἀποπηδᾶν δεήσει μήν ἀπατηθῆναι προσέλθειν κἂν ἥμερον αὐτοῦ παρισαίνειν δοκεῖ, φύγε τήν κοινωνίαν καί τήν πρός αὐτόν ὁμιλίαν ὡς ἰόν ὄφεως» (ΕΠΕ 12, 400,31)

Πανιερώτατε, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς τοῦ ὁποίου τὴν ἁγιότητα καθαιρεῖ ὁ ἐπίσκοπος Προικοννήσου, μίλησε γιὰ τοὺς ἔσχατους χρόνους, τονίζοντας ὅτι τότε κάθε χριστιανὸς θὰ εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας.

Γέρων Ἀθανάσιος Μυτιλιναῖος, Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ πλεῖστοι ἄλλοι ἅγιοι μίλησαν γιὰ τὴν πτώση καὶ ἀναξιότητα τοῦ κλήρου σὲ αὐτοὺς τοὺς χρόνους. Μᾶς παρότρυναν σὲ μίμηση καὶ μελέτη τῶν Ἁγίων καθ᾿ ὅτι δὲν θὰ ὑπάρχει ποιμένας.

Ὁ πιστὸς (ἁμαρτωλὸς βέβαια) λαὸς σὲ ποιὰ «ἐκκλησία» ὀφείλει ὑπακοή; Φαντάζομαι ἐννοεῖται τὴ διοικοῦσα. Αὐτὴ ποὺ ἀναγνωρίζει σχισματικούς; Ποὺ ἀναγνωρίζει μυστήρια σὲ αἱρετικούς; Ποὺ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα;

Ποὺ μᾶς ἀρνεῖται πεισματικὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες τὴ Θεία Μετάληψη, τὴν Ἐξομολόγηση; Ποὺ σίγασε τὶς καμπάνες ὑπακούοντας σὲ ἀντίχριστα κελεύσματα μασονικῆς προελεύσεως;

Ποὺ ἔβαλε τὴ σωματικὴ ὑγεία πάνω ἀπ᾿ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς;

Καταλαβαίνουμε ὅτι ὀφείλουμε ὑπακοὴ ἐὰν δὲν κινδυνεύει ἡ πίστης. Ἐὰν δὲν ὑβρίζεται μὲ πράξεις ἢ ἔργα ἡ Ἁγία Τριάς. Ἀλλιῶς «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις».

Θὰ ᾿ταν καλὸ νὰ δώσετε μιὰ ἐξήγηση (νὰ μὴν σκανδαλίζονται ἀδελφοί), καθ᾿ ὅτι θέλω νὰ πιστεύω ὅτι στὴ ραδιοφωνικὴ ἀπάντηση ποὺ δώσατε, δὲν ἐννοούσατε τὴν ὑπακοὴ (ἢ τὴν ἀπραξία) διὰ πράξεων ἢ ἔργων σὲ αἱρετικὲς συμπεριφορὲς ποὺ καταδικάζονται ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους.

Τί θὰ γίνει ὅταν θὰ ἔρθει (εἶναι κοντὰ πιθανὸν) τὸ λεγόμενο «τσιπάρισμα»;

O πάπας εἶναι θετικός. Διαβλέπω ὅτι καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης θὰ ἐκφρασθεῖ συναινετικά.

Κι ἐπειδὴ εἴπατε ὅτι «Θὰ μᾶς πεῖ ἡ ἐκκλησία ἂν εἶναι ὥρα μαρτυρίου ἢ ὁμολογίας» ἐμεῖς θὰ περιμένουμε ἴσως μετὰ ἀπὸ κάποιο πιθανὸ «τσιπάρισμα» τὴν προτροπὴ ὁμολογίας ἀπ᾿ τὴν «ἐκκλησία» σὲ κάποια ἄλλη περίσταση; O Ἅγιος Παΐσιος ποὺ ἄφησε παρακαταθήκη γιὰ τὸ θέμα αὐτό, δὲν εἶναι ἐκκλησία;

Πανιερότατε, μᾶς βγάλανε ἔξω ἀπ᾿ τὶς ἐκκλησιὲς μὲ τὴν εὐλογία τῆς ἱεραρχίας. Κατὰ παραχώρηση Θεοῦ. Σημεῖο μετανοίας. Μαζὶ μὲ τὴν μετάνοια ὅμως δὲν συμπορεύεται καὶ ἡ ὁμολογία; Δὲν ὀφείλουμε νὰ λειτουργηθοῦμε ἔστω καὶ κρυφίως; Τί κι ἂν μᾶς ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ ναούς; Ἐμεῖς θὰ ψάχνουμε τὸ Χριστὸ ὄχι μόνο στὴ προσευχὴ (στὸ σπίτι) ἀλλὰ καὶ στὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες, στὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο. 

Κι ἂς μήν τὸ προσφέρει ἡ διοικοῦσα ἐκκλησία. Θὰ βροντοφωνάξουμε καὶ στοὺς ἀντίθεους πολιτικοὺς ἀλλὰ καὶ στοὺς συνεργάτες τους κληρικούς, αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος στὴν ἱστορικὴ φράση του :

« Αὐτοὶ ἔχουν τοὺς οἴκους, ἐμεῖς τόν Ἔνοικον»!

(τὸ παρὸν κείμενο-ἐρώτημα ἀπεστάλη καὶ στὴ Μητρόπολη Λεμεσοῦ) ______________________

Ἡ προσθήκη φωτογραφιῶν
εἶναι ἀπὸ τὸ ἱστολόγιό μας

«Πᾶνος»