Ἀριστείδης Π. Δασκαλάκης: «εύδει ποιμήν» (ἀπ' τὸ «Οὐχ εύδει ποιμὴν» δὲν κοιμᾶται ὁ βοσκός - ἀρχαιοελληνικὴ παροιμία)

Πολλὲς φορὲς στὴν ἐποχή μας, ἀκούγοντας ἕνα ἐπίσκοπο νὰ ὁμιλεῖ, θυμᾶσαι τὰ λόγια τοῦ Κυρίου : «ἠγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ» ( Ιω. 12,43) ἢ γι᾿ αὐτούς ποὺ δὲν πιστεύουν ἀλλὰ καμώνονται πὼς πιστεύουν: «Τὸ χειρότερο ἀπὸ τὸ νὰ μιλοῦν ἄσχημα γιὰ ἐσένα εἶναι νὰ μὴ μιλοῦν καθόλου γιὰ ἐσένα.» (Όσκαρ Οὐάϊλντ)

Ὁ ἐπίσκοπος Λαρίσης στὶς 26/4/20 στὸν Ι.Ν. Ἁγίου Θωμᾶ, σὲ ἕνα κήρυγμα περίεργο, πρὸς τὰ ντουβάρια τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, φάσκων καὶ ἀντιφάσκων διατύπωσε θέσεις ἀθεολόγητες, κενοφανεῖς καὶ ξεκάθαρα ἀντιεπιστημονικές, συνεργῶντας ψυχὴ τε καὶ σώματι στὸ ἀνοσιούργημα τῶν κυβερνώντων.

Κάτω ἀπ᾿ τὴν λεπτὴ κι εὔθραυστη κρούστα, ἑνὸς πληθωρικοῦ λόγου, βρίσκει κανεὶς χωρὶς πολύ-πολὺ ψάξιμο καὶ σκέψη, θέσεις ποὺ δημιουργοῦν ἐρωτηματικὰ καὶ σκανδαλίζουν συνάμα.

Στὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ κηρύγματος θὰ ἔλεγε κανεὶς πὼς ἀκούει κυβερνητικὸ ἐκπρόσωπο ἢ κοινοβουλευτικὸ ἐκπρόσωπο τῆς ἀντιπολίτευσης (ἡ ὁποία ἀποτελεῖ συμπολίτευση στὸ θέμα τοῦ κλεισίματος τῶν ἱερῶν ναῶν).

Ὁ Ἱερώνυμος Λαρίσης, μίλησε μὲ πολὺ πικρία -ὅπως ὁ ἴδιος ὑποστηρίζει- γιὰ τοὺς ἄδειους ναούς.

Μᾶς εἶπε πὼς αὐτὸ προκλήθηκε ὄχι ἀπὸ ἐπιβολὴ ἀνθρώπων ἀλλὰ ἀπὸ ἀνάγκη.

Ὅπως παραφράστηκαν πολλὲς ἄλλες ἔννοιες (ἡ ἀγάπη, ἡ ἰσότητα, ἡ θυσία) ἔτσι καὶ ἡ ἀνάγκη.

Ἔννοιες καρικατοῦρες ποὺ προσβάλλουν τὴ γλῶσσα μας.

Εἶναι εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας μας εἶπε (ποὺ τὴν ἐπέβαλε μᾶλλον ἡ πολιτεία).

Εἶναι εὐθύνη τῆς ἐκκλησίας τὰ ἄδεια καθίσματα;

Κι ἐδῶ βλέπουμε πὼς οἱ λέξεις ἀρχίζουν νὰ χάνουν σιγά-σιγά τὸ νόημά τους.

Ἄν ὄντως ἴσχυε αὐτό, τότε γιατί ἡ διοικοῦσα ἐκκλησία δὲν «ἔριξε πόρτα» - κατά το κοινῶς λεγόμενο - στὸ λαό, ὅταν ἀκόμα οἱ ὁδηγίες τῶν «εἰδικῶν» προέτρεπαν γιὰ προσοχὴ (πρὶν τὶς τελικὲς ἀπαγορεύσεις);

Δὲν ὑπῆρχε ἀνάγκη τότε; Ἡ ἀνάγκη ἐνεφάνει ὅταν ὁ πρωθυπουργὸς ἔκλεισε ὁριστικά τοὺς ναοὺς μὴν συναινῶντας στὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅταν ἡ δεύτερη παλινδρομοῦσε ἀνάμεσα σὲ πρωινὲς ὡριαῖες Ἀκολουθίες καὶ τρίωρα ἀτομικῆς προσευχῆς; Τότε, ἡ διοικοῦσα ἐκκλησία, μετὰ ἀπ᾿ τὴν ἀπαγόρευση τοῦ πρωθυπουργοῦ κατάλαβε τὴν ἀνάγκη;

Οὐραγὸς καταϊδρωμένος; Ἢ μήπως «ὅσα δὲ φτάνει ἡ ἀλεποῦ τὰ κάνει κρεμαστάρια»;

Δὲν ἦταν ἄνθρωπος αὐτὸς ποὺ ἀκύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς τρομοκρατημένης Ἱερᾶς Συνόδου; Ἡ ἀνάγκη ἦταν; Ἢ μήπως ἡ ἀνάγκη γιὰ ἔλλειψη ἀντίστασης, γιὰ συμπόρευση μὲ τὴν ἐξουσία, γιὰ ἀποφυγὴ σύγκρουσης μὲ τὸ κατεστημένο καὶ τὴ νέα τάξη πραγμάτων;

O ἐπίσκοπος μᾶς εἶπε ὅτι ἔτσι πρέπει νὰ γίνει.

Πῶς; Nὰ κλείσουν οἱ ἐκκλησιές, νὰ χαρακτηριστεῖ τὸ Ἄχραντο Σῶμα κι Αἷμα τοῦ Κυρίου μολυσματικό, νὰ σιγήσουν οἱ καμπάνες, νὰ βεβαιωθοῦν πρόστιμα σὲ Ἐπιτάφιο.

Ἀντιπαρέβαλε τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας (ὅσες φορὲς κι ἂν ἀκούσω τὸ κήρυγμα, ὁμοιότητα δὲ βρίσκω).

Κατ᾿ ἀρχὴν βλέπουμε στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, πλήθη λαοῦ νὰ συρρέουν (ἄνευ ἀπαγόρευσης κυκλοφορίας καὶ συνωστισμοῦ). Οἱ Ἀπόστολοι θαυματούργησαν ἐκείνη τὴν ἡμέρα.

Φυλακίστηκαν, γιατί; Γιατί κήρυξαν Χριστό. Κάτι ἀντίθετο μὲ τὰ πιστεύω τῶν ἀρχιερέων.

Τονίζει ὁ Ἱερώνυμος Λαρίσης ὅτι ἀρχιερέας ἦταν αἱρετικὸς Σαδδουκαῖος.

Ἔχω ἕνα ἐρώτημα. Ἐὰν ἦταν ὀρθόδοξος Ἑβραῖος Φαρισαῖος, θὰ πίστευε στὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων;

Εἶπε ἐπίσης ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἔκαναν κήρυγμα καὶ θεραπεία ζωῆς ὅπου ἡ ἰατρικὴ τῆς ἐποχῆς «σήκωνε τὰ χέρια ψηλά». Αὐτὸ ἦταν τὸ ἔργο τους; Ἢ καὶ μὲ τὶς πράξεις τους νὰ κηρύξουν ὅτι εἶναι οἱ χρησμένοι - ἀπ᾿ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα - Ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου; Ὅτι ἡ δύναμη τοῦ Κυρίου εἶναι ὑπεράνω τῶν νόμων τῆς φύσης;

Ἦρθε ὁ Κύριος γιὰ νὰ κάνει φιλανθρωπικὸ ἔργο στὴ γῆ (συμπληρώνοντας ἔτσι τὸ ἔργο κάποιων καλοπροαίρετων ἀνθρώπων ἔστω καὶ ἄπιστων) ἢ γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο;

Αὐτὸ δὲν ἦταν καὶ τὸ ἔργο τῶν Ἀποστόλων; Nὰ κηρύξουν μὲ λόγους καὶ πράξεις τὸ σωτηριῶδες μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου; Μήπως καὶ τὸ ἔργο της διοικούσας ἐκκλησίας μὲ τὴ συνέργεια πολλῶν χριστιανικῶν ὀργανώσεων, κατάντησε στεγνὸ κατευναστικὸ κήρυγμα (ἀπέναντι σὲ αἵρεση, οἰκουμενισμό, πανθρησκεία, δίωξη πίστεως, προσβολὴ θρησκευτικῆς συνειδήσεως) ἀπὸ λόγο ἐποικοδομητικό, προφητικό, ἀφυπνιστικό; Μήπως ἡ ἐκκλησία κατάντησε Μ.Κ.Ο. συσσιτίων; Μήπως τελικὰ πλέον, ἰσχύει αὐτὸ ποὺ ἔλεγε τὸ ἄθεο καθεστὼς περὶ «ὀπίου τοῦ λαοῦ» (δὲν ἐννοῶ τὴν πίστη στὸ Θεὸ ἀλλὰ τὴν ἀνθρώπινη κατάντια);

Οἱ Ἀπόστολοι διώχθηκαν γιατί τὸ κήρυγμά τους «θρυμμάτισε» τὰ πιστεύω τῆς ἐποχῆς. Αὐτὰ ποὺ ὁδήγησαν τὸ Χριστὸ στὸ Σταυρό.

Δὲν βλέπουμε ὅμως τώρα κάποιο ἐπίσκοπο φυλακὴ (μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις ποὺ παρενοχλήθηκαν γιὰ ἀνοιχτοὺς ναούς).

Ἀπεναντίας βλέπουμε μία ἀπόλυτη ταύτιση, μιὰ σκανδαλώδη σιωπὴ ἀρχιερέων (δέσποτα, ἔχουμε σήμερα ἀρχιερεῖς αἱρετικοὺς ὅπως τότε μὲ τοὺς Σαδδουκαίους;) Καὶ συμπληρώνει, ὅτι ἡ ἐκκλησία δὲν ἀντιδρᾶ μὲ φωνασκίες καὶ ὕβρεις.

Δυὸ παραδείγματα θὰ πῶ (γιὰ νὰ μὴν ἁπλωθεῖ τὸ κείμενο).

Τὸ χαστούκι τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὸν Ἄρειο. Ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ γιὰ τοὺς αἱρετικούς («καθάρματα, ἀλητήριοι») σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν ἐπίσκοπο Εὐρίπου Θεοφάνη.

Ὁ ἐπίσκοπος Λαρίσης ἐπίσης ἀναφέρει τὸ ἐντυπωσιακό, ὅτι ξεβολευτήκαμε ποὺ δὲν κάναμε τὰ συνηθισμένα. Ἀπεφάνθη, ὅτι ὁ πιστὸς λαὸς ἀπὸ συνήθεια καὶ μόνο προσερχόταν σὲ ναοὺς τὸ Ἅγιο Πάσχα, ἀπὸ συνήθεια καὶ μόνο κοινωνοῦσε τῶν ἀχράντων μυστηρίων κ.λ.π

Ἔστω καὶ κάποιοι ἐὰν ἀνήκουν σὲ αὐτούς, ἔχουν τὸ δικαίωμα τῆς συνηθείας, μπὰς κι ὁ καλὸς Θεὸς δώσει μέσῳ τῆς συνηθείας καὶ καταλάβουν τὰ ἀνώτερα νοήματα ποὺ ὁ δέσποτας ἀντιλαμβάνεται. Ἡ προσευχὴ σεβασμιότατε δὲ γίνεται στὸ σπίτι πολλὲς φορὲς ἀπὸ συνήθεια; Ἢ μήπως κρίνετε ὅτι ὁ πιστὸς πρῶτα πρέπει νὰ περάσει τὸ «μάθημα» τῆς ἀτομικῆς προσευχῆς (προαπαιτούμενο), γιὰ νὰ μπορέσει μετὰ νὰ «δηλώσει» τὸ δυσκολότερο....ἐκεῖνο τῆς μετοχῆς στὰ Ἱερὰ Μυστήρια; Ἐπίσης, πῶς ἕνας ἀπὸ συνήθεια πιστὸς (καὶ ὄχι συνειδητὸς) ἐὰν ἀποκοπεῖ ἀπ᾿ τὸ ὀξυγόνο τῆς ζωῆς, τὰ Ἱερὰ Μυστήρια θὰ μπορέσει νὰ πλησιάσει τὸ Θεὸ μόνο προσευχητικά;

Κάποιος ἐπίσκοπος στὴν Κύπρο (Λεμεσοῦ) εἶπε (περίπου) ὅτι κάποτε θὰ πεθάνουμε σωματικά. Ἐὰν εἶναι γιὰ τὸ Χριστὸ ἂς μὴ φοβηθοῦμε καὶ τώρα.

Σημασία ἔχει ὁ πνευματικὸς θάνατος ποὺ ἐπέρχεται μὲ τὴ διακοπὴ τοῦ Ὀξυγόνου τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ ὄχι ἡ σωτηρία τῆς ζωῆς χωρὶς Χριστό.

Ἐπίσης εἶναι ξεκάθαρο ἀπ᾿ τὸ κήρυγμα, ὅτι βρέθηκε ἡ εὐκαιρία γιὰ ἀπολογία κι ἀντεπίθεση, ρίχνοντας στὸ μίξερ τῆς κατακρίσεως διάφορους ὁμολογητὲς τῆς πίστεως ποὺ καταφέρονται ἐναντίον τῆς σκανδαλώδους σιωπῆς ἀπέναντι στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ -εἰπώθηκε ἄκουσον ἄκουσον ὅτι οἱ ἀποτειχισμένοι ἱερεῖς εἶναι χωρὶς Χριστό, αὐτοὶ ποὺ ἀποτειχίστηκαν ἐφαρμόζοντας Πατερικὲς Συνοδικὲς προτροπὲς καὶ Κανόνες γιὰ νὰ μείνουν μὲ τὸν Χριστό - καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀπέδωσαν αἶσχος στὴ διοικοῦσα ἐκκλησία γιὰ τὴ σιωπηρὴ ἀποδοχὴ τῆς δίωξης τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἐπιδημίας.

Σεβασμιότατε πέσατε -ἐσεῖς ποὺ κατηγορήσατε ὁμολογητὲς γιὰ κατάκριση ἀναιτίως- στὸ παράπτωμα τῆς ἱεροκατάκρισης.

Διαπομπεύετε τὸν π Βασίλειο Βολουδάκη συνδέοντάς τον μὲ πολιτικὴ παράταξη (συκοφαντικὰ) καὶ προσδίδοντάς του κίνητρα πολιτικῶν ὀφελῶν. Ἀλλὰ κι ἔτσι νὰ ἦταν, αὐτὸ ἀφορᾶ θέμα δόγματος δέσποτα; Κινδυνεύει ἡ πίστη; Ἔμπασε σὲ κανένα ναὸ ἢ αἴθουσα γιὰ συμπροσευχὴ ἢ συλλείτουργο, ὁ π Βασίλειος, κανένα Παπικὸ ἢ σχισματικό; Τότε θὰ ὑπῆρχε αἰτιολογία ἐλέγχου.

Ἔβαλε καμία ὑπογραφὴ στὴ ψευδοσύνοδο τοῦ Κoλυμπαρίου; Δώρισε Κοράνι ὡς Ἱερὸ Βιβλίο; Μήπως τελεῖ ἁγιασμοὺς σὲ Μασονικές στοές; Ἄναψε τὴν ἑπτακάντηλο μὲ φωτεινὸ χαμόγελο; Συναγελάζεται μὲ Μασόνους, οἰκουμενιστές, παπικούς; Χαρακτήρισε ποτὲ τὸν Χριστὸ «κοπανατζή» ἐνεργῶντας μέγιστη ἱεροσυλία;

Μήπως χάριν αὐτῆς τῆς κάλπικης ψευδοαγάπης (ἀνθρωπάρεσκης ποὺ ἀποστρέφεται τὸ Θεὸ) ἀποφάσισε κι αὐτὸς νὰ μὴν κοινωνεῖ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων ἀπὸ συμπαράσταση στοὺς «ἀπὸ συνήθεια» πιστούς, λυπῶντας καὶ ξανασταυρώνοντας τὸν Κύριο;

Καὶ ἡ κατάκριση συνεχίζει, γιὰ μιὰ κυρία ποὺ τὴν κρίνει ὁ δέσποτας ψυχασθενή, ἐπειδὴ τὸν ἤλεγξε γιὰ τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν (τὴ μέγιστη αἵρεση, ποὺ ἀποδέχεται μολυσματικότητα στὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο ). Ἡ κυρία αὐτὴ τοῦ εἶπε ἐπίσης νὰ πάψει νὰ κηρύττει ὅτι ὑπάρχει πανδημία.

Κι ἐπειδὴ ὁ δέσποτας εἶπε ὅτι ἀκούει τοὺς εἰδικοὺς (μᾶλλον τοὺς κυβερνῶντες) τὸν παραπέμπω στὸν Παγκόσμιο Ὀργανισμὸς Ὑγείας νὰ δεῖ, πότε μιὰ ἐπιδημία χαρακτηρίζεται πανδημία καὶ πότε ὄχι.

Ἀκούγοντάς τον, θὰ πίστευε κανεὶς ὅτι ἐπιχαίρει γιὰ τὴν ἀπαγόρευση τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας στὸν πιστὸ λαό. Νὰ θέλει, οἱ «ἄπιστοι» νὰ τιμωρηθοῦν.

Μᾶς μίλησε βέβαια ἀνεπιτυχῶς, κάνοντας χρήση τῆς προτεσταντικῆς καραμέλας ποὺ λέγεται : «κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία».

Γιὰ τὸ ξεφτισμένο ἐπιχείρημα τῆς «Κατ᾿ οἶκον Ἐκκλησίας» (πιὸ ξεφτισμένο καὶ ἀπ᾿ τὴν ἀνίερη ψευτοαγαπολογία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ)

Ποὺ ἀναφέρεται αὐτὸς ὁ Παύλειος ὅρος;

«Ἀσπάζονται ὑμᾶς αἱ ἐκκλησίαι τῆς Ἀσίας. ἀσπάζονται ὑμᾶς ἐν Κυρίῳ πολλὰ Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα σὺν τῇ κατ᾿ οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίᾳ. »( Ἅ Κορ. 16,19)

«ἀσπάσασθε τοὺς ἐν Λαοδικείᾳ ἀδελφοὺς καὶ Νυμφᾶν καὶ τὴν κατ᾿ οἶκον αὐτοῦ ἐκκλησίαν· »( Κολ. 4,15)

«καὶ Ἀπφίᾳ τῇ ἀγαπητῇ καὶ Ἀρχίππῳ τῷ συστρατιώτῃ ἡμῶν καὶ τῇ κατ᾿ οἶκόν σοῦ ἐκκλησίᾳ·»( Φιλημ. 1,2)

«συνιδών τε ἦλθεν ἐπὶ τὴν οἰκίαν Μαρίας τῆς μητρὸς Ἰωάννου τοῦ ἐπικαλουμένου Μάρκου, οὗ ἦσαν ἱκανοὶ συνηθροισμένοι καὶ προσευχόμενοι.»

( Πραξ. 12,12)

Παρατηροῦμε ἀπ᾿ τὶς Ἐπιστολὲς καὶ τὶς Πράξεις, ὅτι ἡ ἔκφραση «κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία», σημαίνει τὴν ἐκκλησία (δηλαδὴ τοὺς πιστοὺς) ποὺ συναθροίζονται σὲ σπίτι, σὲ ἰδιωτικὸ χῶρο.

Κατὰ τὴν Ἀποστολικὴ περίοδο, προσευχὴ μποροῦσε νὰ γίνει σὲ διάφορους τόπους, κήρυγμα στὶς Συναγωγές, ἐκδηλώσεις σὲ Ἰουδαϊκὰ κτίρια, ἀλλὰ ποτὲ σὲ αὐτὰ τὰ μέρη δὲν γινόταν ἡ Εὐχαριστία, ἡ ὁποία φανέρωνε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ.

Τὰ παρακάτω ἐδάφια δείχνουν τί λάμβανε χώρα στὴν κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία.

«Ἐν δὲ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων συνηγμένων τῶν μαθητῶν κλάσαι ἄρτον, ὁ Παῦλος διελέγετο αὐτοῖς, μέλλων ἐξιέναι τῇ ἐπαύριον, παρέτεινέ τε τὸν λόγον μέχρι μεσονυκτίου. »( Πραξ. 20,7)

«ἦσαν δὲ λαμπάδες ἱκαναὶ ἐν τῷ ὑπερῴῳ οὗ ἦμεν συνηγμένοι. »( Πραξ. 20,8)

«ἀναβὰς δὲ καὶ κλάσας ἄρτον καὶ γευσάμενος ἐφ᾿ ἱκανόν τε ὁμιλήσας ἄχρις αὐγῆς, οὕτως ἐξῆλθεν. »( Πραξ. 20,11)

(Ἀνέβηκε δὲ καὶ πάλι ἐπάνω, ἔκοψε τὸν ἄρτο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ ἔφαγε καὶ ἀφοῦ ἐπὶ ἀρκετὲς ἀκόμα ὥρας, μέχρι τὴν αὐγή, τοὺς μίλησε, ἔτσι κουρασμένος ἀπὸ τὴν ἀϋπνία καὶ τὸ κήρυγμα ἀνεχώρησε. )

Ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, ταυτιζόταν μὲ τὴν Εὐχαριστιακὴ Σύναξη τῶν πιστῶν, ἡ ὁποία ἐτελεῖτο στὶς οἰκίες τῶν πιστῶν (κάποιες ποὺ προσφέρονταν καὶ διετίθεντο γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπό). Γι᾿ αὐτὸ σύμφωνα μέ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ἡ Εὐχαριστιακὴ Σύναξη, ἡ «κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία» καὶ ἡ «ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ», ὡς ὅροι καὶ ἔννοιες, ταυτίζονται.

Καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ποὺ μετέτρεψε δωμάτιο (ποὺ τὸ ὀνόμασε Ἁγία Ἀναστασία γιὰ νὰ δείξει τὴν πίστη του στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου) στὸ σπίτι ποὺ τὸν φιλοξενοῦσαν, στὴν πνιγμένη τότε ἀπὸ τὴν αἵρεση Κωνσταντινούπολη, ἔκανε σωστὴ ἐφαρμογὴ τοῦ ὅρου «κατ᾿ οἶκον ἐκκλησία» καὶ λέγοντας καὶ τὸ ἱστορικό: «Αὐτοὶ ἔχουν τοὺς οἴκους, ἐμεῖς τὸν Ἔνοικον»!

Πὼς διαγράφει Ἱεραρχία τὰ λόγια τοῦ Κυρίου :

«Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» (Λουκ 22,19) χάριν μιᾶς ἀνθρωπάρεσκης ἀγάπης στὸν ἄνθρωπο, ὑπέρτερης τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό;

Παρ᾿ ὅλα αὐτά, μᾶς δίνεται λοιπὸν σεβασμιότατε τὴν ἰδέα τέλεσης Ἀκολουθιῶν, μὲ εὐλαβεῖς ἱερεῖς, σὲ οἰκίες, ὅπως σὲ ἐκεῖνα τὰ πρωτοχριστιανικὰ ποὺ ἐπικαλεῖστε.

Ἀλήθεια σεβασμιότατε σὲ ποιὸν μιλᾶτε ἐκεῖ ἀπ᾿ τὸ θρόνο; Στὰ ἄδεια καθίσματα; Στὰ κενὰ στασίδια καὶ τὰ ψυχρὰ ντουβάρια;

Προσέξτε γιατί τώρα ποὺ δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ ὁ πιστὸς λαός, οἱ πέτρες καὶ τὰ ντουβάρια δὲν θὰ λυπηθοῦν καὶ θὰ ἐφαρμοστεῖ ὁ νόμος «ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19,40).

Χριστὸς Ἀνέστη!

«Πᾶνος»