Σάββας Ἠλιάδης: Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖτες καί λοιποί θεολόγοι: Ἐμπιστοσύνη σέ ὅλους, ἀλλά... μέχρις ἀποδείξεως τοὐναντίον!

Ὑπάρχει ἕνα κρίσιμο ἐρώτημα τὸ ὁποῖο, ἂν διατυπωθεῖ, εἰσέρχεται ὡς μάχαιρα στὰ ἐνδότερα τῆς καρδιᾶς καὶ καταδεικνύει ἐξ ἀρχῆς, ἐν πρώτοις καὶ μὲ ἀπόλυτη καθαρότητα τὸ φρόνημα ἀπὸ τὸ ὁποῖο διακατέχεται ἕνας ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ δὴ Ἱεράρχης, δηλαδὴ αὐτὸ τὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ πατερικῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως.

Ποιὸ μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὸ τὸ ἐρώτημα; Ἄς ὑποθέσουμε πὼς κάποιος Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος, ὑποβάλει εὐθέως καὶ δημοσίᾳ σὲ ἕναν ἱεράρχη τὴν ἑξῆς ἐρώτηση: «Σεβασμιότατε, ὑπάρχει ἄλλη Ἐκκλησία, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»; Ἰδοὺ ἡ μεγάλη πρόκληση! Ἰδοὺ ἡ Ρόδος! Ἰδοὺ ἡ ὥρα τῆς «κρίσεως»!

Ποιὰ θὰ εἶναι καταρχὰς ἡ ἀντίδρασή του καὶ τί θὰ περιμένει νὰ ἀκούσει ἄραγε ὁ ἐρωτῶν; Ἐννοεῖται πώς, ὁ ποιμένας, ὁ ἐπίσκοπος, ὁ φύλακας τοῦ ποιμνίου καὶ τῶν ὁρίων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας, ὁ πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει βαθὺ χρέος νὰ ἀπαντήσει στὴν περίπτωση αὐτὴ ὑποχρεωτικῶς καὶ αὐτονοήτως κατὰ τὸ εὐαγγελικό: «ἤτω δὲ ὑμῶν τὸ ναὶ ναί, καὶ τὸ οὒ οὔ, ἵνα μὴ εἰς ὑπόκρισιν πέσητε». (Ἰακ. 5,12). Δηλαδὴ μὲ ἕνα «ναὶ» ἢ μὲ ἕνα «ὄχι»!

Σήμερα ἀποτελεῖ ἐρώτημα - πρόκληση, γιὰ τὴν ἐν τῇ Ἀληθείᾳ καὶ Ἀγάπῃ καὶ βεβαιότητι προσέγγιση, ἐμπιστοσύνη, ἐπικοινωνία καὶ συνεργασία τῶν πιστῶν μὲ τὴν διοικοῦσα Ἐκκλησία! Εἶναι τὸ κρίσιμο σημεῖο γιὰ τὴν ἐν πλήρη καὶ ἐν Χριστῷ συνεργασίᾳ μὲ τὸν ἐπίσκοπο καὶ κάθε πνευματικὸ ὁδηγὸ καὶ θεολόγο καὶ τὴν ἀποδοχὴ τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων του! 

Σήμερα ὁ οἰκουμενισμός, ὁ ἀνθρωποκεντρικὸς χριστιανισμός, ἡ ἐκκοσμικευμένη ἀντίληψη περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας, ἰσοπεδώνουν τὰ πάντα, βοηθούμενοι ἀπὸ τὴν γενικότερη σύγχυση, τὶς παγκόσμιες ἀναταραχὲς καὶ μεθοδεύσεις τῶν ἁρπακτικῶν τῆς Ὑφηλίου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἐρώτηση αὐτή, μὲ τὴν ἀνάλογη ἀπάντηση, εἶναι καταλυτικὴ γιὰ τὸν στενὸ καὶ ἀδελφικὸ σύνδεσμο τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας μὲ τοὺς ποιμένες της.

Ὑπάρχουν τέσσερις τοὐλάχιστον περιπτώσεις ἀντιδράσεως στὴν ἐρώτηση:

1. Νὰ μὴν ἀποδεχθεῖ κἂν τὴν ἐρώτηση ὁ ἐρωτώμενος καὶ νὰ τὴν ἀπαξιώσει, στρέφοντας ἀλλοῦ τὴν συζήτηση ἢ νὰ ἀποπέμψει κακὴν κακῶς τὸν ἐρωτήσαντα, ὡς ἀκραῖο, ὑπερήφανο, ἀφιλάνθρωπο καὶ ὁποιονδήποτε ἄλλον παρόμοιο χαρακτηρισμό.

2. Ἄν δὲν ἀκούσει ὁ ἐρωτῶν οὔτε τὸ «ναὶ» οὔτε τὸ «οὔ» καὶ ξεκινήσει ὁ ἐρωτώμενος τὴ «συζήτηση» μὲ τό: «κοίταξε νὰ δεῖς, νὰ σοῦ πῶ, νὰ σοῦ ἐξηγήσω», μεθοδεύοντας τέλος πάντων ὑπεκφυγὴ τῆς ἀπαντήσεως, τὸ καλύτερο καὶ ἀσφαλέστερο καὶ γιὰ τοὺς δύο εἶναι, μᾶλλον, νὰ ἀποχωρήσει διακριτικῶς καὶ ἐν τάχει!

3.Ἄν ἀκούσει τὸ «ναί», τὸ «βεβαίως», ἐκπεφρασμένο μετὰ βεβαιότητος, πάλι φεύγει, αὐτοστιγμεῖ, μὲ ἕνα «εὐχαριστῶ, χαίρετε»!

4. Ἄν ἀκούσει εὐθέως τὸ «οὔ», δηλαδὴ τὸ γνωστὸ «ὄχι», τότε θὰ γονατίσει ταπεινὰ στὰ πόδια τοῦ Ἱεράρχη, θὰ τοῦ βάλει βαθιὰ μετάνοια, εὐχαριστῶντας τον μὲ εὐγνωμοσύνη ἐκ βάθους καρδίας, φιλῶντας τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια του!

Ναί, μέχρι ἐδῶ ἔφτασε ἡ κατάσταση. Καὶ μὴν θεωρηθεῖ αὐτὸ τὸ καθ᾿ ὑπόθεση σκηνικό, πὼς εἶναι ἀστεῖο παιχνίδισμα ἢ περιέχει κάποια πρόθεση εἰρωνείας. Εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ γι᾿ αὐτό, ἂν καὶ ἀκούγονται ἀμέτρητα κηρύγματα καὶ ὁμιλίες καὶ γράφονται βιβλία γιὰ μύρια ὅσα θέματα, αὐτὸ τὸ ζήτημα δὲν «ἀγγίζεται» ὁμολογητικῶς, παρὰ ἀπὸ ἐλάχιστους.

Γεγονότα, ποὺ συνέβησαν καὶ συμβαίνουν στὴν Ἐκκλησία, μποροῦν νὰ καταδείξουν τὴν ἀλλοίωση αὐτὴ καὶ νὰ μετατρέψουν τὴν ὑπόθεση σὲ ἀκλινῆ θέση. Δὲν χρειάζεται καμία προσπάθεια ἀπαρίθμησής τους, διότι οἱ παραλείψεις, οἱ ὁποῖες θὰ προκύψουν, λόγῳ τοῦ ἀκαταμέτρητου τῶν ἀριθμῶν τους καὶ τῶν προσώπων τὰ ὁποῖα συνήργησαν, θὰ ἀδικήσουν τὴν ἀλήθεια.

Ὅσοι οἰκουμενιστές, φέροντες ὑπερέχουσα θέση καὶ ἐξουσία στὴν Ἐκκλησία, ἡ περιουσία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ Ἀλήθειά της καὶ εἶναι κοινὴ κληρονομιὰ ὅλων τῶν βαπτισμένων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν! Εἶναι περιουσία ἐξ ἀδιαιρέτου καί, ὅταν τὴν προσβάλλει ἕνας καὶ δὲν μιλοῦν οἱ ὑπόλοιποι, ἡ εὐθύνη εἶναι μοιρασμένη ἐξ ἴσου. Ὁ κάθε βαφτισμένος ἔχει τὸ δικαίωμα καὶ τὸ χρέος νὰ φωνάξει ἐνώπιον σας: «Δεσπότη, ἡ Ἀλήθεια εἶναι τόσο δική σου, ὅσο καὶ δική μου»! Μάλιστα, αὐτὴ ἡ θέση τῶν ταχθέντων ὡς ποιμένων εἶναι τραγικότερη, ὅταν δὲν μιλοῦν. Στὴν προσβολὴ τῆς Ἀλήθειας δὲν ὑπάρχει «δὲν τὸ εἶπα ἐγὼ» ἢ «δὲν τὸ ἔκανα ἐγώ»! Τὸ εἶπε κάποιος, τὸ ἔκανε κάποιος, τὸ εἴδαμε καὶ δὲν ἀντιδράσαμε, ἐνῶ εἶναι πλάνη καὶ αἵρεση, ἡ εὐθύνη μας εἶναι ἡ ἴδια μέ αὐτόν, ἴσως καὶ μεγαλύτερη. Ἔτσι ἔζησε ἡ Ἐκκλησία στοὺς αἰῶνες!

Ἄν καὶ ὅσων ἡ καρδιὰ παραφορτώθηκε ἀπὸ «ἐκσυγχρονιστικὰ ὄνειρα» ἀφέγγαρης καὶ ἄναστρης νυκτὸς καὶ δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν τίποτε περὶ Παραδόσεως καὶ ἱερῶν κανόνων, διότι κατασκεύασαν οἱ ἴδιοι δικά τους κανόνια, μὲ δάνειο ἀπὸ τὴν παραπαίουσα Δύση καὶ βομβαρδίζουν τὴν Ἀλήθεια, στὸ ὄνομα τῆς ὁποίας χειροτονηθήκαν, τότε «ὅπλα, κράνη, μπαλάσκες ἂς ἀποθέσουν» καὶ ἂς πορευτοῦν στὸν τόπο τῆς μετανοίας τους. Καὶ μὴν ἀλληλοεπαινοῦνται γιὰ τὴν ἀλληλοψευδοεπιβεβαίωση τῆς αὐθαιρεσίας τους, ἀλλὰ ἐν μετανοίᾳ, μόνο γιὰ τὴν χριστο-ἐπιβεβαίωση!

Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 18-6-2020

«Πᾶνος»