Ὅταν ὁ Λαὸς πληροφορήθηκε γιὰ τὴν εὕρεση τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ ἤθελε νὰ τὸν δεῖ, τότε ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Μακάριος, ἀνέβη στὸν ἄμβωνα τοῦ Ναοῦ καὶ ψάλλων τὸ Κύριε Ἐλέησον, ὕψωσε τὸν ΣΤΑΥΡΟΝ, διὰ νὰ τὸν δεῖ ὅλος ὁ κόσμος, ἦτο ἡ πρώτη ὕψωση τοῦ Τιμίου ΣΤΑΥΡΟΥ ποὺ ἔγινε τὸ ἔτος 326.
Ἡ Δεύτερη ὕψωση τοῦ τιμίου ΣΤΑΥΡΟΥ ἔχει σχέση μὲ τοὺς Βυζαντινο-Περσικοὺς Πολέμους (602-628). Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ καὶ σὲ διάφορες ἐπιδρομὲς τῶν Περσῶν στὴν Παλαιστίνη, προέβησαν αὐτοὶ σὲ πολλοὺς βανδαλισμοὺς καὶ λαφυραγωγήσεις. Ἀφοῦ κατέστρεψαν Ἱερὰ προσκυνήματα, πῆραν μαζί τους ὡς λάφυρο τὸν Τίμιο ΣΤΑΥΡΟ. Οἱ Πέρσες θεώρησαν τὸ Τίμιο ΣΤΑΥΡΟ ὡς μαγικό, ἐξ αἰτίας κάποιου θαύματος καὶ τὸν προσκυνοῦσαν.
Τὸ 628 ὁ Αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ, σὲ μάχη μὲ τοὺς Πέρσες ἀφοῦ τοὺς νίκησε, πῆρε πίσω το Τίμιο ξύλο τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ ἀπὸ τοὺς Πέρσες, τὸ ὁποῖο καὶ ἐπέστρεψε στὸν Ναὸ τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ στὴν Ἱερουσαλήμ.
Ὅταν ἐπέστρεψε ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ὁ τότε Πατριάρχης Ζαχαρίας τὸν ὕψωσε ἐκ νέου στὸν Ἱερὸ ναὸ τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ. Ἦταν τὴν ἡμέρα ἐκείνη 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 628, ἡ ὁποία καὶ καθιερώθηκε ὡς ἐπίσημη ἑορτὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου ΣΤΑΥΡΟΥ. Κατὰ τὴν ἑορτὴν αὐτὴν ψάλλετε τὸ «Σῶσον κύριε τὸν λαὸν σου...» καὶ στὸ ἐκκλησίασμα μοιράζονται κλῶνοι Βασιλικοῦ, γεγονὸς ποὺ ἔχει καθιερωθεῖ ἀπὸ τὴν Παράδοση.
Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων θεώρησε ὅτι, ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ ἀνήκει σ᾿ ὅλη τὴν Χριστιανοσύνη, γι᾿ αὐτὸ ἀποφάσισε νὰ τὸν τεμαχίσει καὶ νὰ τὸ διανέμει, σ᾿ ὅλες τὶς τότε χριστιανικὲς Ἐκκλησίες. Ἔτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα πολλὰ τεμάχια τοῦ Τιμίου ΣΤΑΥΡΟΥ, τὰ ὁποῖα φυλάσσονται ὡς τὰ πολυτιμότερα Κειμήλια τῆς Ἐκκλησίας μας.
Γιὰ τὴν εὕρεση τοῦ Τιμίου Ξύλου τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ ἀπὸ τὴν Ἁγία ΕΛΕΝΗ ὅπως γράφει ὁ καθηγητὴς κ. Κων/νος Καλοκύρης μαρτυροῦν:
• Ὁ ἱστορικὸς Σωκράτης στὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου αἰῶνα σημειώνοντας ὅτι: «... Ἡ Βασιλέως μήτηρ Ἑλένη εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα παραγενομένη, τὸν Σταυρὸν τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ εὗρε» (Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία Α' κεφ. δ' παρ).
• ΟΙ ἱστορικοὶ Σωζομενὸς (Ἐκκλ. Ἱστορία 4, Β' κεφ. α') καὶ Θεοδώρητος (Ἐκκλ. Ἱστορία, Κεφ. 5' P.G.), ἀναφέρονται ἐπίσης στὴν ἀνεύρεση τοῦ Τιμίου ΣΤΑΥΡΟΥ. Παράλληλα φέρνουν τὴν εἴδηση στὴν δύση, τὴν ἴδια περίοδο τέλος 4ου ἀρχὲς 5ου αἰῶνα, ὁ Ἱερώνυμος (P.L. 21, 641), ὁ Ρουφίνος (P.L. 21, 475), ὁ Παυλίνος Ἐπίσκοπος Νόλας (P.L. 61, 317) καὶ ὁ Ἀμβρόσιος Ἐπίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου) κ.ἄ. Οἱ Μαρτυρίες αὐτὲς ἔχουν καταγραφεῖ γιὰ τὴν παράδοση τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου ΣΤΑΥΡΟΥ 50-60 χρόνια ἀργότερα. Ἄρα ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητο γεγονός, διότι οἱ ὑπεύθυνοι τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ζοῦσαν τότε θὰ γνώριζαν ἄμεσα καὶ ἀσφαλῶς, ὅπως καὶ ὁ σύγχρονος λαός, τὸ πότε καὶ ἀπὸ ποῖον ἐβρέθη τὸ Τίμιο ξύλο τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ καὶ ἀσφαλῶς δὲν θὰ συνηγοροῦσαν σὲ μιὰ ψευδῆ πληροφορία γιὰ τὴν εὕρεση τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ .
Ἕνα ἄλλο ποὺ θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημάνω εἶναι ὅτι, μερικοὶ λένε ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο ἢ ἡ Καινὴ Διαθήκη δὲν γράφει περὶ προσκυνήματος τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ, βεβαίως καὶ δὲν γράφει, διότι τὰ μὲν 4 Εὐαγγέλια συνεγράφησαν τὸ χρονικὸ διάστημα 63 ἕως 90, ἐνῶ ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ ἀνευρέθη καὶ καθιερώθη τὸ 326. Οἱ Εὐαγγελικοὶ ἔχουν σταματήσει τὸ χρόνο στὴν ἐποχή τοῦ 33, ὅμως ὁ Χριστιανισμὸς ἐξαπλώθη καὶ διεδώθη μὲ τὸ αἷμα τῶν Μαρτύρων του καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Σταυρικὴ θυσία τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ ἀποτελεῖ τὸ κορυφαῖο κεφάλαιο στὴν διαδικασία τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Διότι! μυστηριωδῶς πώς, τὴν Ἁγία ἐκείνη Παρασκευὴ τῆς Σταυρώσεως, συντελέστηκε στὸν φρικτὸ Γολγοθᾶ, ἡ καταλλαγὴ ἀνθρώπου καὶ θεοῦ. Αἰτία τῆς θείας θυσίας ὑπῆρξε ἀναμφίβολα ἡ ἀνθρώπινη ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Κυριαρχία τοῦ Κακοῦ στὴν ἀνθρώπινη φύση.
Ὁ ἄνθρωπος ὡς τέλειο καὶ ἐλεύθερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, κάνοντας κακὴ χρήση τοῦ αὐτεξουσίου του, ξέπεσε ἀπὸ τὸν ἀνοδικό του Προορισμὸ καὶ ἔφθασε μέχρι τὶς ἐσχατιὲς τῆς πτώσης (Γεν. 3). Δὲν δέχθηκε νὰ προσφέρει πνευματικὴ θυσία, αὐτὴ τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς πίστεως στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ κι ἔτσι βρέθηκε ἐκτὸς Παραδείσου. Ἡ Ἐνοχή του ἀπέναντι στὸ Θεὸ ἦτο τόσο μεγάλη, ὥστε μόνο θάνατός του μποροῦσε νὰ διορθώσει αὐτὴ τὴν ἀνταρσία καὶ τὴν ὕβρη. Μὲ αὐτὴ ὅμως τὴν λογική, ἔπρεπε νὰ πεθάνει ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος προκειμένου νὰ ἐκλείψει μαζί του ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ κακό.
Γι᾿ αὐτὸ ὁ Ἄνθρωπος, μέσα στήν σκοτοδίνη τῆς ἁμαρτίας, ἐφεῦρε ὡς ἀντίδοτο τὴν ἔννοια τῆς Θυσίας, ὡς ἐξιλέωση ἀπέναντι στὸ δίκαιο Θεό. Ἔτσι λοιπὸν ἀρχικὰ καθιερώθηκαν οἱ ἀνθρωποθυσίες καὶ ἀργότερα ἡ πρόοδος τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος τὶς ἀντικατέστησε μὲ ζωοθυσίες. Ἡ ἀναποτελεσματικότητα τῶν θυσιῶν αὐτῶν, ἦταν συνείδηση ὅλου τοῦ Προχριστιανικοῦ Κόσμου, γι᾿ αὐτὸ ἦταν καὶ ἐπαναλαμβανόμενες. Κατόπιν αὐτῶν, ὁ Πατέρας Θεὸς ἀποφάσισε καὶ ἔστειλε τὸν Μεσσία Χριστὸ καὶ υἱὸ τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ λυτρώσει πραγματικὰ καὶ μόνιμα τὸν Ἄνθρωπο.
Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ καὶ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἐπιτέλεσε, ὡς γνωρίζουμε, τὸ σωτήριο ἐπὶ τῆς γῆς ἔργο Του, μὲ τὴν ἐπὶ τοῦ φρικτοῦ Γολγοθᾶ θυσίας του. Ἡ χάρις καὶ ἡ δύναμη τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι ὑπῆρξε τὸ ὄργανο ἐκεῖνο διὰ τοῦ ὁποίου ὁ Θεάνθρωπος ΧΡΙΣΤΟΣ λύτρωσε τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο «θανάτῳ θάνατον πατήσας». Ἀποτελεῖ τὸ θυσιαστήριο ἐπὶ τοῦ ὁποίου, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ προσέφερε τὸν ἑαυτόν του θυσία καθολική, δηλ. γιὰ ὅλο τὸν Κόσμο. «Πορεύεται πρὸς τὸν θάνατο ὄχι ὡς Κατάδικος, ἀλλὰ ὡς Βασιλεὺς θυσιαζόμενος ὑπὲρ τῶν ὑπηκόων Του» (Λουκᾶς 12, 50).
Οἱ ἔννοιες καὶ οἱ συμβολισμοὶ τοῦ Τιμίου ΣΤΑΥΡΟΥ εἶναι ἄπειρες, ἔγινε τὸ σύμβολο ὅλων τῶν Χριστιανῶν τῆς γῆς, σήμερα οἱ Χριστιανοὶ ὅλων τῶν δογμάτων ἀριθμοῦν περίπου 1.900.000.000 ἀνθρώπους. Ἀπὸ ἀντικείμενο ἐκτελέσεως καταδίκων, ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐδέχθη τὸ Πανάγιο Σῶμα τοῦ ἐνανθρωπισθέντος Θεοῦ καὶ ἐποτίσθη μὲ τὸ Θεῖον αἷμα Του, ἁγίασε, συνεδέθη ἀρρήκτως μὲ τὸν ΧΡΙΣΤΟ καὶ εἶναι τὸ κόσμημα τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὸ σύμβολο τοῦ ΣΤΑΥΡΟΥ οἱ Χριστιανοὶ γεννώμεθα, βαπτιζόμεθα, νυμφευόμεθα καὶ ἀποθνήσκομε.
Ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ ἐπὶ 2.000 καὶ πλέον κοσμεῖ Ναούς, Προσκυνήματα, ἄμβωνες, καμπαναριά, θρόνους, κηροπήγια, ἄμφια, μῆτρες, στέφανα, στέμματα, φυλακτά, τάφους καὶ χαράσσονται ἐπὶ πολλῶν ἄλλων ἱερῶν σκευῶν.
Ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ εἶναι ὅπλο ἀμύνης κάθε Χριστιανοῦ κατὰ παντὸς κακοῦ, διότι εἶναι δύναμη ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ΧΡΙΣΤΟ. Κάθε ἄνθρωπος φέρει τὸν Σταυρόν του, νοερῶς καὶ συμβολικῶς, σημεῖο μνήμης ΕΚΕΙΝΟΥ ποὺ σήκωσε τὸ βάρος τῶν Ἁμαρτιῶν μας, συμβολισμὸς ὅτι ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ εἶναι τὸ μέσον διὰ τοῦ ὁποίου θὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν Ἀθανασία. Εἶναι τὸ σχῆμα τῆς Ὑπέρτατης θυσίας, τὸ σχῆμα τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ Χριστιανοῦ. ΕΚΕΙΝΟΣ ὑπέφερε ἐπάνω στὸν ΣΤΑΥΡΟ, σ᾿ ἐμᾶς ὅμως τὸν δώρισε, ἐλαφρὸ καὶ ἀναίμακτο ὡς σύμβολο, ὡς ταυτότητα καὶ ὡς προστασία, γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν φορᾶμε, αὐτὸ καταδεικνύει ὅτι ἀναγνωρίζουμε τὴν θυσία τοῦ ΙΗΣΟΥ, τὸ σεβόμεθα καὶ εὐλαβούμεθα τὸ Σύμβολό του.
Εἶναι ἀλήθεια βέβαια, ὅτι τελευταῖα ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸν Θεό, ἔτσι λοιδορήσαμε τὴν πίστη μας, ἀπαξιώσαμε τὸν Πατριωτισμό μας, ἀκρωτηριάσαμε τὴν Ἱστορία μας, παραμορφώσαμε τὴν παιδεία μας, θάψαμε τὸ φιλότιμό μας, κατασπιλώσαμε τὴν ταυτότητά μας, ναρκώσαμε τὴν συνείδησή μας μὲ κατανάλωση καὶ συνθλιβόμαστε σ᾿ ἕνα κόσμο αἰσθήσεων καὶ παραισθήσεων, ποὺ κανεὶς πλέον δὲν ἐλέγχει. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς λυπηθεῖ! Εὐτυχῶς ὁ Θεὸς εἶναι ΔΙΚΑΙΟΣ καὶ ΕΛΕΗΜΩΝ, ἀλλοίμονό μας, ἐὰν ἦταν μόνο ΔΙΚΑΙΟΣ.
Ἰωάννης Μ. Ἀσλανίδης
Ἀντγος ἐ.ἀ.
Ἐπίτιμος Δκτής τῆς Σ.Σ.Ε.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου