Ἕνα ἅγιο...ρουσφέτι. Ποιό; "Ταῖς πρεσβεῖαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ σῶσον ἡμᾶς" καί τήν Πατρίδα μας.

Βλέποντας καὶ ἀκούγοντας, στὴν Ἁγιὰ Σοφιά, αὐτὸν τὸν ἀχρεῖο ἰσλαμιστή, μὲ τὸ λευκὸ "σεμεδάκι" στὴν παλαβὴ κεφάλα του, τὸν Ἐρντογάν, νὰ εἶναι γονατιστός, νὰ διαβάζει προσευχὲς καὶ νὰ συμμετέχει μὲ τὴν γνωστή, μωαμεθανικὴ ψευτοκατάνυξη, στὸ ἀνόμημά του, σκέφτηκα τὸ πῶς ἀντιμετωπίζουν οἱ ἡμέτεροι πολιτικοὶ τὴν μόνη ἀληθινὴ Πίστη μας.

(Καὶ πόση διαφορά παρατηρεῖς στὰ πρόσωπα τῶν ὀπαδῶν τοῦ Μωάμεθ καὶ τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ! Ἀπὸ τὴν μιά, στὴν "προσευχή" τῆς Παρασκευῆς, κατάρες, βλοσυρό, γεμᾶτο μῖσος βλέμμα καὶ τρίξιμο δοντιῶν καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη "ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν", πρόσωπα, μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, χαρούμενα, μὲ ξεχείλισμα ἀγάπης. 

Στὸ τζαμὶ ὁ ἰμάμης, νὰ ἀφιονίζει τοὺς ὀπαδούς, ἀνεμίζοντας τὸ ξίφος τοῦ Ἰσλάμ. Στὸ ναὸ ὁ ἱερέας, νὰ εὐλογεῖ τοὺς πιστούς, μὲ τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ).

Δὲν θυμᾶμαι ποτὲ νὰ ἄκουσα Ἕλληνα πρωθυπουργό, νὰ ὁμολογήσει ὅτι εἶναι Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος. Νὰ ἐκστομίσει στὸ βῆμα τῆς Βουλῆς μιὰ φράση ποὺ ἀκοῦς ἀπὸ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ὅταν τοὺς κυκλώνουν, "ὥσπερ μέλισσαι κηρίον", οἱ κίνδυνοι καὶ οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς. "Ἔχει ὁ Θεός". "Ἡ Παναγία νὰ βάλει τὸ χέρι της". "Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ τὰ καταφέρουμε". Ποτέ!!!

Δὲν εἶδα ποτὲ Ἕλληνα πρωθυπουργὸ ἢ ὑπουργό, νὰ προσέρχεται στὴν Θεία Λειτουργία, τὶς ἐπετειακὲς ἡμέρες τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἢ τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ "ΟΧΙ", ἀπὸ νωρίς, ὄρθρου βαθέως, νὰ ἐκκλησιαστεῖ σὰν χριστιανός. Καταφθάνουν στὴν δοξολογία, μὲ τὶς καραμοῦζες καὶ τὰ τύμπανα - ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνοις - νὰ ὠρύονται, ἀναγγέλλοντας τὴν ἄφιξή τους, καὶ μὲ τὴν ἀσθμαίνουσα κουστωδία τους νὰ συμπεριφέρεται λὲς καὶ βρίσκεται σὲ κέντρο διασκεδάσεως. Ποτέ!!!

Δὲν εἶδα ποτὲ Ἕλληνα πρωθυπουργὸ ἢ καὶ ὑπουργὸ νὰ κάνει μετάνοιες σὲ μιὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας ἢ σὲ μιὰ λειψανοθήκη ἁγίου. Ποτέ!!!

Ντρέπονται, δὲν πιστεύουν σ᾿ αὐτὸ ποὺ εἶναι καύχημα καὶ ἀπαντοχή μας: ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἄθεοι, μασόνοι ἢ ἀδιάφοροι λόγῳ διαφθορᾶς καὶ ἠθικῆς κατάπτωσης.

Βλέπουν τὴν πίστη τοῦ λαοῦ σὰν ἕνα μουσειακὸ κατάλοιπο, μιὰ ἀξιοπερίεργη, γραφικὴ ἐμμονὴ στὸ παρελθόν. Ἡ Ὀρθοδοξία γι᾿ αὐτοὺς εἶναι θρησκοληψία καὶ σκοταδισμός, ὅταν κυβερνᾶ ἡ ἀριστερόμυαλη ἀσημαντότητα ἢ κρατικὴ ἐπιχείρηση ποὺ φέρνει ἔσοδα, ὅταν προΐσταται ὁ νεοφιλελεύθερος κοτζαμπασιδισμός.

Ἄκουγα αὐτὲς τὶς ἡμέρες τὰ σπαραξικάρδια, φαρισαϊκὰ μυξοκλάματα τῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν γιὰ τὴν "ἱεροσυλία στὴν Ἁγιὰ Σοφιά". Μάλιστα. Μὰ ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία παραπέμπει στὸ Βυζάντιο, στὴν αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης - Κωνσταντινουπόλεως. Ἄρα, ἐφ᾿ ὅσον κλαῖνε μὲ μαῦρο δάκρυ, παραδέχονται ὅτι εἴμαστε ἀπόγονοι τῶν Βυζαντινῶν, δικά μας ἦταν γιὰ χρόνους καὶ καιροὺς τὰ κλέη τῶν βυζαντινῶν. Δὲν γίναμε κράτος καὶ μετὰ ἔθνος, τὸ Εἰκοσιένα, ὅπως διατείνεται ἡ νεοταξικὴ λέπρα τῶν πανεπιστημίων. Ὁπότε...

Γιὰ χίλια ἑκατὸ χρόνια ἀκούγονταν στὸν ναὸ ψαλμωδίες καὶ ὕμνοι πρὸς τὴν Σοφία τοῦ Θεοῦ. Γιατί; Διότι εἶχε αὐτοκράτορες πιστούς, Χριστιανοὺς Ὀρθοδόξους, ποὺ καμάρωναν γιὰ τὴν πίστη τους. Γι᾿ αὐτὸ ἐπέζησε γιὰ τόσους αἰῶνες, θαῦμα πραγματικό, ἡ αὐτοκρατορία. " Σταυρὸς νικᾶ", διαλαλοῦσαν στὶς μάχες καὶ συνέτριβαν στὰ στίφη τῶν ἀσεβῶν.

Στὴν μόνη σωζομένη ὑπογραφὴ τοῦ τελευταίου, μαρτυρικοῦ αὐτοκράτορα, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, διαβάζουμε: "Κωνσταντῖνος, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ, πιστὸς βασιλεὺς καὶ αὐτοκράτωρ τῶν Ρωμαίων, ὁ Παλαιολόγος". Ἔτσι ὑπέγραφαν ὅλοι οἱ αὐτοκράτορες. Πρῶτα ὁμολογία πίστεως στὸν Χριστὸ καὶ κατόπιν τὸ περίοπτο ἀξίωμα.

Γράφει ὁ Κόντογλου: " Ἀπάνω στὸ Βυζάντιο ἦταν γραμμένος ὁ λόγος τοῦ Παύλου: ὁ καυχώμενος, ἐν Κυρίῳ καυχάσθω. Ὅλες οἱ καρδιές, ἀπὸ τὸν βασιλιᾶ ὡς τὸν πιὸ φτωχὸ καντηλανάφτη ἢ βαρκάρη ἢ στρατιώτη ἢ ξωχάρη, αὐτὰ τὰ εἴχανε μέσα. Ἡ προσευχὴ ἤτανε ἡ ζωὴ τους....

Ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς ἔκανε κάθε μέρα τὴν προσευχή του καὶ στὸν πόλεμο φοροῦσε ἀπὸ μέσα, κάτω ἀπὸ τὸν θώρακά του, ἕνα παλιόρασο τοῦ θείου του Γεωργίου τοῦ ἐν Μαλεῷ , ποὺ εἶχε ἁγιάσει, γιὰ νὰ τὸν φυλάγει.

Ὁ Ἀλέξιος Κομνηνός, ὅποτε ἦταν νὰ πάγει σὲ καμμιὰ ἐκστρατεία ἔβαζε τὰ πολεμικά του σχέδια κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία τράπεζα τῆς Ἀγιά - Σοφιὰς καὶ ὅλη τὴν νύχτα προσευχότανε γονατιστὸς ἀπάνω στὰ σκαλοπάτια τοῦ ἱεροῦ καὶ τὸ πρωὶ ἔπαιρνε τὸ σχέδιο ποὺ ἔβγαινε κάτω ἀπὸ τὸ σκέπασμα τῆς ἁγίας τράπεζας, γιατί πίστευε πὼς τοῦ τὸ ἔδινε ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ. 

Ὁ Ἰωάννης Τσιμισκής γονάτιζε σὰν παιδὶ μπροστὰ στὴν ἁγία τράπεζα τῆς Ἁγιά-Σοφιάς, παρακαλῶντας μὲ δάκρυα νὰ τοῦ δώσει ὁ Θεὸς ἕναν φύλακα ἄγγελο, ποὺ νὰ τὸν φωτίζει κατὰ τὸν πόλεμο. Ὅσο σφίγγεται τὸ Βυζάντιο ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, κι ὅσο ἡ ψυχὴ ὐποφέρνει καὶ πονᾶ, τόσο γυρίζει τὰ μάτια κατὰ τὸν οὐρανό. 
Ὁ βασιλιᾶς Θεόδωρος Δούκας ὁ Λάσκαρις, συνέθεσε τὸν Μέγα Παρακλητικὸ Κανόνα στὴν Παναγία, ποὺ εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ συντριβή, ταπείνωση καὶ πίστη. 

Ὁ Λέων ὁ Σοφὸς ἐποίησε τὰ ἐξαίσια Ἑωθινά, ποὺ ψάλλονται στὸν Ὄρθρο κάθε Κυριακὴ καὶ ὁ γιός του Κωνσταντῖνος ἐφιλοτέχνησε τὰ Ἐξαποστειλάρια". ("Μυστικὰ ἄνθη", σελ.97-98, ἐκδ."ΑΣΤΗΡ"). 

Ὁ Ιουστινιανός ἔγραψε τὸν θεολογικότατο ὕμνο "ὁ μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ". Ἐνῶ εἶχε ἱδρύσει 67 μοναστήρια μόνο μὲς στὴν Πόλη, γιατί ὀρθόδοξος σημαίνει φιλομόναχος καὶ φιλακόλουθος. Ἔχουμε αὐτοκράτορες ἁγίους καὶ πάνω ἀπὸ 10 αὐτοκρατόρισσες, αὐγούστες, ποὺ κοσμοῦν τὸ Συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας. 


Στὴν Ἁγιά Σοφιά πήγαιναν γιὰ προσευχὴ ὅταν κινδύνευε ἡ αὐτοκρατορία καὶ ὄχι στὴν Μέρκελ ἢ στὴν διεθνῆ κοινότητα οἱ κυβερνῆτες τῶν Ἑλλήνων τῆς Ρωμανίας. (Καὶ ἡ παρακμὴ ξεκίνησε ὅταν ἄρχισαν οἱ συμμορίες τοῦ Πάπα νὰ λεηλατοῦν καὶ νὰ καταστρέφουν... σταυροφορικῶς. Μετὰ τὸ 1204, πάλεψε ἡ αὐτοκρατορία μας, ἀλλὰ τὴν ἔπνιξαν οἱ ἀντίχριστοι ἀπὸ Δύση καὶ Ἀνατολή).

Στὴν νεότερη ἱστορία μας νὰ μνημονεύσουμε τὸν Καποδίστρια, ποὺ τὸν δολοφόνησαν ἔξω ἀπὸ τὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος στὸ Ναύπλιο, ὥρα 6:35 π.μ. Διάβαζε τὸν Ἑξάψαλμο ὁ κυβερνήτης, ἐκκλησιαζόταν συνεχῶς, ἀληθὴς Ὀρθόδοξος Ἕλληνας. "Ὁ μόνος ἀντίπαλος ποὺ δύσκολα ἡττᾶται εἶναι ὁ ἀπόλυτα ἔντιμος ἄνθρωπος καὶ τέτοιος εἶναι ὁ Καποδίστριας " ἔλεγε ὁ Μέτερνιχ. 

Τὸ 1811- ὡς ἀκόλουθος τῆς ρωσικῆς πρεσβείας - ὁλόκληρη ἡ αὐστριακὴ ἀστυνομία τὸν παρακολουθεῖ μήπως ἀνακαλύψουν σκάνδαλα. Εἰς μάτην, γιατί ἐνῶ οἱ ἄλλοι διπλωμάτες ἔτρεχαν σὲ διασκεδάσεις καὶ χαμαιτυπεία, ὁ Καποδίστριας πήγαινε σὲ ὀρθόδοξους ναοὺς νὰ προσευχηθεῖ. Γι᾿ αὐτὸ τὸν σκότωσαν.... 

Ὁ Καποδίστριας ἦταν "βυζαντινός", ταίριαζε ἀπόλυτα στὴν ἀπαρίθμηση τοῦ Κόντογλου μὲ τοὺς πιστοὺς αὐτοκράτορες. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸν ἦρθε ἡ ζοφώδης ξενοκρατία, κομματοκρατία καὶ ὑποτέλεια ποὺ συνεχίζεται καὶ ἔχει ἐνταθεῖ στὶς μέρες μας.

Καὶ ἂς τὸ γνωρίζουμε αὐτὸ "Θεοῦ πρόσωπο" τὸ κράτος μας δὲν θὰ δεῖ, ἂν δὲν ἀποκτήσει κυβερνῆτες πιστοὺς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ. Ἡ Πατρίδα θὰ λάμψει, ὅταν ἀκούσουμε πρωθυπουργὸ τῆς Ἑλλάδος, νὰ ζητᾶ ἕνα, καὶ συγγνώμη γιὰ τὴν φράση, ἕνα ἅγιο... ρουσφέτι. Ποιό; "Ταῖς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ σῶσον ἡμᾶς" καὶ τὴν Πατρίδα μας.

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος- Κιλκὶς

«Πᾶνος»