"Σὰν τὴν καταστολισμένη νύφη, ἔτσι εἶναι ἡ Ἑλλάδα μας γεμάτη ἀπὸ ἐκκλησίες, καὶ ἐρημοκλήσια τῆς Παναγίας, πνευματικὰ παλάτια τῆς ταπεινῆς αὐτῆς Βασίλισσας. Στὸ καθένα ἀπ᾿ αὐτὰ βρίσκεται τὸ σεβάσμιο εἰκόνισμά της, δεξιὰ ἀπὸ τὴν Ὡραία Πύλη, μὲ τὸ γυρτὸ κεφάλι της γιὰ ν᾿ ἀκούσει τὸν κάθε πόνο μας, τὴν κάθε χαρά μας.Πόσα δάκρυα στ᾿ ἄχραντα χέρια της, δάκρυα τοῦ βασανισμένου λαοῦ μας! Τὸ γλυκό, μελαχροινὸ καὶ χρυσοκέρινο πρόσωπό της δίνει ἐλπίδα στοὺς ἀπελπισμένους, χαρὰ στοὺς θλιμμένους, ἀνάπαυση στοὺς κουρασμένους, εἰρήνη στοὺς ταραγμένους.
Τὸ κάλλος του δὲν εἶναι σαρκικό, ἀλλὰ κάλος πνευματικό, ποὺ φέρνει κατάνυξη σεβασμὸ καὶ ἀγάπη. Οἱ ζωγράφοι ποὺ τὴ ζωγραφίσανε ἤτανε πονεμένοι ἄνθρωποι, νηστευτές, ἐγκρατεῖς καὶ ὁλοκάθαροι, κατὰ τὸ τροπάρι ποὺ λέγει: «Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ ψαυέτω μηδαμῶς χείρ ἀμυήτων...».
Στὴν Ἑλλάδα προσκυνεῖται ἡ Παναγία μὲ τὸν πρεπούμενο τρόπο· ἤγουν μὲ δάκρυα, μὲ πόνο, μὲ ταπεινὴν ἀγάπη καὶ μὲ «χαροποιὸν πένθος». Γιατί ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος· καὶ τὸ ἔθνος μας βρίσκει στὶς σκληρὲς περιστάσεις του παρηγοριὰ καὶ στήριγμα στὴ λυπημένη μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Σὲ ἄλλες χῶρες ἡ Παναγία τραγουδιέται μὲ τραγούδια κοσμικά· μὰ ἐμεῖς τὴν ὑμνολογοῦμε μὲ κατάνυξη, θαρρετὰ μὰ καὶ μὲ συστολή, μὲ ἀγάπη, μὰ καὶ μὲ σέβας, σὰν μητέρα μας, μὰ καὶ σὰν μητέρα τοῦ Θεοῦ μας. Ἀνοίγομε τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ ἰδεῖ τί ἔχει μέσα καὶ νὰ γιάνει τὶς πληγές μας. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ πικραμένη χαρὰ τῆς Ὀρθοδοξίας· τὸ «χαροποιὸν πένθος», ἡ «χαρμολύπη μας», «ὁ ποταμὸς ὁ γλυκερὸς τοῦ ἐλέους», «ὁ λιμὴν τῶν χειμαζομένων».
Τὸ Δεκαπενταύγουστο μοσχοβολᾶ ὅλη ἡ χώρα μας ἀπὸ τὴν μυστικὴ εὐωδία τῆς Θεοτόκου. «Ἐπὶ Σοί χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις· ἀγγέλων τὸ σύστημα καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος. Ἡγιασμένε ναὲ καὶ Παράδεισε λογικέ, παρθενικὸν καύχημα, ἐξ ἧς Θεὸς ἐσαρκώθη καὶ πεδίον γέγονεν».
Θὰ μποροῦσε τὸ ἄρθρο νὰ σταματήσει ἐδῶ, νὰ μπεῖ τελεία. Ὁ μεγάλος Κόντογλου, μὲ τὴν ἀπαράμιλλη γραφή του, ἱστόρησε τὸ τί σημαίνει "Παναγία" γιὰ τὸ Γένος μας. Διαβάζω ὅμως στὰ συστημικά, δυσώνυμα κύμβαλα τῆς τηλοψίας καὶ τῆς δημοσιογραφίας, τὶς ἑξῆς ἀναθυμιάσεις:
"Οἱ εἰδικοὶ κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τὶς ἐκδηλώσεις στὶς ἐκκλησίες τὴν ἡμέρα τοῦ Δεκαπενταύγουστου.
Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου εἶναι μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες γιορτὲς τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοὶ συγκεντρώνονται μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρεται πὼς οἱ μεγαλύτερες ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις πραγματοποιοῦνται στὴν Τῆνο, στὴν Πάρο, στὸ Βέρμιο, στὴν Κεφαλονιά, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη τῆς Ἑλλάδας".
Οἱ ἀσεβεῖς, οἱ ἄθεοι, οἱ ἐκκλησιομάχοι, οἱ ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀμόλησαν τὰ μαντρόσκυλά τους γιὰ νὰ μᾶς προετοιμάσουν καὶ πάλι γιὰ τὴν βλασφημία, τούτη τὴν φορά, στὸ πιὸ ἀγαπημένο καὶ σεβαστὸ πρόσωπο τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ: τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τὴν Θεομάνα μας.
Μήπως πρέπει κι ἐμεῖς - ὅσοι πιστοί - νὰ ἀρχίσουμε νὰ κρούομε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου στοὺς "εἰδικοὺς" καὶ στοὺς πολιτικοὺς ἐντολοδόχους τους, ποὺ ξεκλειδώνουν τὴν ἁλυσίδα καὶ ἀμολοῦν τοὺς νέους "πατερούληδες", τοὺς λοιμοξιωλόγους; (Ἄν σφραγίσουν καὶ πάλι τὰ πάντα, θὰ ψάχνουν γιά... λιμοξιωλόγους, καὶ ἂς μοῦ συγχωρεθεῖ ὁ νεολογισμός. Δὲν θὰ μιλᾶμε πιὰ γιὰ λοιμό, τὴν ὑγιειονομικὴ φούσκα, ἀλλὰ γιὰ πραγματικὸ λιμό, γιὰ πεῖνα καὶ ἐξαθλίωση καὶ τότε νὰ δοῦμε μὲ τί θὰ μᾶς φοβερίζει ὁ κάθε "οὐρανοκατέβατος" Χαρδαλιάς...).
Ὡς ἐδῶ ἤμουν εὐπρεπής. Ὅμως, ὅταν δὲν σέβονται Πίστη καὶ Πατρίδα, ὅ,τι γράφεις πρέπει νὰ ἔχει λιβάνι κολοκοτρωνέϊκο. Θὰ παραπέμψω σὲ ἕνα ἐπεισόδιο, ὅπως τὸ θυμᾶμαι. Κάποτε ἕνας ἐπίσκοπος, τὸν καιρὸ τοῦ Ἀγῶνα, ἀπείλησε τὸν Κολοκοτρώνη, χτυπῶντας τὴν πατερίτσα του. Ὁ ἀθάνατος Γέρος τοῦ Μωριᾶ, ποὺ ἔσκιαζε καὶ ποδοπατοῦσε τὴν, τότε καὶ σήμερα, θρασύδειλη Τουρκιά, ἀγρίεψε. Καὶ τοῦ λέει: "Μὴν μοῦ χτυπᾶς ἐμένα τὴν μαγκούρα σου, γιατί χτυπῶ κι ἐγὼ τὸ γιαταγάνι μου καὶ σοῦ παίρνω τὸ κεφάλι σου". Καὶ τὸν ἐξαπέστειλε, κενὸν καὶ τετρομαγμένον...
Διάβασα τὴν "προσκυνημένη" δήλωση τοῦ ἀρχιεπισκόπου γιὰ τὴν ἀπάτη τῆς μάσκας. Τὸ πρῶτο ποὺ μοῦ ἦλθε στὸ νοῦ ἦταν τὸ ἁγίου ἀποστόλου Παύλου: "Τὶς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία; ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;..(πρὸς Ρωμαίους, 8, 35). Ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν ἰσχύουν οὔτε ἡ μάχαιρα οὔτε ὁ λιμὸς οὔτε ἡ γυμνότης οὔτε τίποτε ἄλλο. Τὸ μόνο ποὺ ὑφίσταται εἶναι ὁ διωγμός. Ἄν φοβᾶται τὸν διωγμὸ καὶ τὶς μομφές τῆς κάθε "ἀνθρωποκάμπιας" ποὺ τὴν κάθισαν σὲ ἕνα πόστο καὶ τῶν καντιποτένιων δημοσιογράφων, ἕνας ἐπίσκοπος, νὰ κρυφτεῖ σὲ μοναστήρι, γιὰ νὰ γλιτώσει καὶ τὸν "κίνδυνο" καὶ τοὺς ἐλέγχους τοῦ λαοῦ.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ε', ἀκόνιζαν τὶς χατζάρες οἱ γενίτσαροι, ἀλλὰ ἔμεινε ὄρθιος, ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τοῦ Γένους. Ὁ ἐθνοϊερομάρτυρας Σμύρνης Χρυσόστομος, ἤξερε ὅτι τὸν περίμενε τὸ κτῆνος ποὺ λέγεται Νουρεντίν πασᾶς καὶ τὸ ἀφιονισμένο κοπάδι τῶν μωχαμετάνων, καὶ δὲν ἔφυγε μὲ τὰ φράγκικα πλοῖα. Καὶ οἱ δύο μεγαλομάρτυρες τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, κυριολεκτικά, "λιανίστηκαν" ἀπὸ τοὺς προγόνους τοῦ Ἐρντογάν.
Τὸ δεύτερο αὐτὸ ποὺ ἔλεγε παλιὸς καὶ πολιὸς ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν στοὺς συναδέλφους του, συνοδικούς: "Νὰ παρακαλᾶτε, ἀδελφοὶ τὸν Χριστό, νὰ γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία βράδυ, γιὰ νὰ μὴν βλέπουμε ὁ ἕνας τὰ μοῦτρα τοῦ ἄλλου".
Τὸ τρίτο: Λοιπόν, ἂν κλείσουν τοὺς ναοὺς τὴν ἡμέρα ποὺ γιορτάζουμε τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, οἱ ἀσεβεῖς πολιτικοί, ὀφείλουμε, πρέπει, εἶναι ἡ ἐλάχιστη μορφὴ ἀντίστασης στοὺς νέους Διοκλητιανούς, νὰ πᾶμε ὅλοι μας στοὺς ἐνοριακοὺς ναοὺς ποὺ θὰ λειτουργοῦν, καὶ ἂς εἶναι κλειδωμένοι, καὶ νὰ ἐκκλησιαστοῦμε. Ἄν ὑπάρχουν 300, 400, πιστοὶ στὸ χοροστάσι, ὅπως ἔλεγαν παλιὰ τὴν αὐλὴ τοῦ ναοῦ, κανεὶς δὲν θὰ τολμήσει νὰ μᾶς πειράξει. Κι ἂν μᾶς "κόψουν" πρόστιμα....τί νὰ πῶ; ὅτι κάποτε ἔδιναν τὴν ζωή τους γιὰ τὸν Χριστό; Ὅτι σούβλιζαν καὶ ἀποκεφάλιζαν τοὺς χριστιανούς;
Νὰ στηρίξουμε καὶ τοὺς εὐλαβεῖς καὶ ἀγωνιστὲς ἱερεῖς μας -καὶ ἀρχιερεῖς, οἱ ἐλάχιστοι ποὺ ἀντιστέκονται- ποὺ ἐν μέσῳ τῆς τρισάθλιας πολεμικῆς τῶν κοπροκαναλιῶν καὶ τῆς ἐπισκοπικῆς συνθηκολόγησης, κρατοῦν Θερμοπύλες. Ἄς μὴν περιμένουμε μόνο ἀπὸ αὐτούς. Ἄν δὲν ὑπάρχει ἡ στήριξη τοῦ πιστοῦ λαοῦ, εἶναι σὰν νὰ τοὺς προδίδουμε.
Ἄν μᾶς κλειδώσουν τοὺς ναούς, ὅταν γιορτάζει ἡ Παναγία μας, καὶ δὲν ἀντιδράσουμε, ἐμεῖς οἱ "καλοὶ χριστιανοί", καλύτερα νὰ μὴν βλέπουμε ὁ ἕνας τὰ μοῦτρα τοῦ ἄλλου....
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκὶς
Στὴν Ἑλλάδα προσκυνεῖται ἡ Παναγία μὲ τὸν πρεπούμενο τρόπο· ἤγουν μὲ δάκρυα, μὲ πόνο, μὲ ταπεινὴν ἀγάπη καὶ μὲ «χαροποιὸν πένθος». Γιατί ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος· καὶ τὸ ἔθνος μας βρίσκει στὶς σκληρὲς περιστάσεις του παρηγοριὰ καὶ στήριγμα στὴ λυπημένη μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Σὲ ἄλλες χῶρες ἡ Παναγία τραγουδιέται μὲ τραγούδια κοσμικά· μὰ ἐμεῖς τὴν ὑμνολογοῦμε μὲ κατάνυξη, θαρρετὰ μὰ καὶ μὲ συστολή, μὲ ἀγάπη, μὰ καὶ μὲ σέβας, σὰν μητέρα μας, μὰ καὶ σὰν μητέρα τοῦ Θεοῦ μας. Ἀνοίγομε τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ ἰδεῖ τί ἔχει μέσα καὶ νὰ γιάνει τὶς πληγές μας. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ πικραμένη χαρὰ τῆς Ὀρθοδοξίας· τὸ «χαροποιὸν πένθος», ἡ «χαρμολύπη μας», «ὁ ποταμὸς ὁ γλυκερὸς τοῦ ἐλέους», «ὁ λιμὴν τῶν χειμαζομένων».
Τὸ Δεκαπενταύγουστο μοσχοβολᾶ ὅλη ἡ χώρα μας ἀπὸ τὴν μυστικὴ εὐωδία τῆς Θεοτόκου. «Ἐπὶ Σοί χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις· ἀγγέλων τὸ σύστημα καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος. Ἡγιασμένε ναὲ καὶ Παράδεισε λογικέ, παρθενικὸν καύχημα, ἐξ ἧς Θεὸς ἐσαρκώθη καὶ πεδίον γέγονεν».
Θὰ μποροῦσε τὸ ἄρθρο νὰ σταματήσει ἐδῶ, νὰ μπεῖ τελεία. Ὁ μεγάλος Κόντογλου, μὲ τὴν ἀπαράμιλλη γραφή του, ἱστόρησε τὸ τί σημαίνει "Παναγία" γιὰ τὸ Γένος μας. Διαβάζω ὅμως στὰ συστημικά, δυσώνυμα κύμβαλα τῆς τηλοψίας καὶ τῆς δημοσιογραφίας, τὶς ἑξῆς ἀναθυμιάσεις:
"Οἱ εἰδικοὶ κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τὶς ἐκδηλώσεις στὶς ἐκκλησίες τὴν ἡμέρα τοῦ Δεκαπενταύγουστου.
Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου εἶναι μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες γιορτὲς τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοὶ συγκεντρώνονται μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρεται πὼς οἱ μεγαλύτερες ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις πραγματοποιοῦνται στὴν Τῆνο, στὴν Πάρο, στὸ Βέρμιο, στὴν Κεφαλονιά, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη τῆς Ἑλλάδας".
Οἱ ἀσεβεῖς, οἱ ἄθεοι, οἱ ἐκκλησιομάχοι, οἱ ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀμόλησαν τὰ μαντρόσκυλά τους γιὰ νὰ μᾶς προετοιμάσουν καὶ πάλι γιὰ τὴν βλασφημία, τούτη τὴν φορά, στὸ πιὸ ἀγαπημένο καὶ σεβαστὸ πρόσωπο τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ: τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τὴν Θεομάνα μας.
Μήπως πρέπει κι ἐμεῖς - ὅσοι πιστοί - νὰ ἀρχίσουμε νὰ κρούομε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου στοὺς "εἰδικοὺς" καὶ στοὺς πολιτικοὺς ἐντολοδόχους τους, ποὺ ξεκλειδώνουν τὴν ἁλυσίδα καὶ ἀμολοῦν τοὺς νέους "πατερούληδες", τοὺς λοιμοξιωλόγους; (Ἄν σφραγίσουν καὶ πάλι τὰ πάντα, θὰ ψάχνουν γιά... λιμοξιωλόγους, καὶ ἂς μοῦ συγχωρεθεῖ ὁ νεολογισμός. Δὲν θὰ μιλᾶμε πιὰ γιὰ λοιμό, τὴν ὑγιειονομικὴ φούσκα, ἀλλὰ γιὰ πραγματικὸ λιμό, γιὰ πεῖνα καὶ ἐξαθλίωση καὶ τότε νὰ δοῦμε μὲ τί θὰ μᾶς φοβερίζει ὁ κάθε "οὐρανοκατέβατος" Χαρδαλιάς...).
Ὡς ἐδῶ ἤμουν εὐπρεπής. Ὅμως, ὅταν δὲν σέβονται Πίστη καὶ Πατρίδα, ὅ,τι γράφεις πρέπει νὰ ἔχει λιβάνι κολοκοτρωνέϊκο. Θὰ παραπέμψω σὲ ἕνα ἐπεισόδιο, ὅπως τὸ θυμᾶμαι. Κάποτε ἕνας ἐπίσκοπος, τὸν καιρὸ τοῦ Ἀγῶνα, ἀπείλησε τὸν Κολοκοτρώνη, χτυπῶντας τὴν πατερίτσα του. Ὁ ἀθάνατος Γέρος τοῦ Μωριᾶ, ποὺ ἔσκιαζε καὶ ποδοπατοῦσε τὴν, τότε καὶ σήμερα, θρασύδειλη Τουρκιά, ἀγρίεψε. Καὶ τοῦ λέει: "Μὴν μοῦ χτυπᾶς ἐμένα τὴν μαγκούρα σου, γιατί χτυπῶ κι ἐγὼ τὸ γιαταγάνι μου καὶ σοῦ παίρνω τὸ κεφάλι σου". Καὶ τὸν ἐξαπέστειλε, κενὸν καὶ τετρομαγμένον...
Διάβασα τὴν "προσκυνημένη" δήλωση τοῦ ἀρχιεπισκόπου γιὰ τὴν ἀπάτη τῆς μάσκας. Τὸ πρῶτο ποὺ μοῦ ἦλθε στὸ νοῦ ἦταν τὸ ἁγίου ἀποστόλου Παύλου: "Τὶς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία; ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;..(πρὸς Ρωμαίους, 8, 35). Ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν ἰσχύουν οὔτε ἡ μάχαιρα οὔτε ὁ λιμὸς οὔτε ἡ γυμνότης οὔτε τίποτε ἄλλο. Τὸ μόνο ποὺ ὑφίσταται εἶναι ὁ διωγμός. Ἄν φοβᾶται τὸν διωγμὸ καὶ τὶς μομφές τῆς κάθε "ἀνθρωποκάμπιας" ποὺ τὴν κάθισαν σὲ ἕνα πόστο καὶ τῶν καντιποτένιων δημοσιογράφων, ἕνας ἐπίσκοπος, νὰ κρυφτεῖ σὲ μοναστήρι, γιὰ νὰ γλιτώσει καὶ τὸν "κίνδυνο" καὶ τοὺς ἐλέγχους τοῦ λαοῦ.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ε', ἀκόνιζαν τὶς χατζάρες οἱ γενίτσαροι, ἀλλὰ ἔμεινε ὄρθιος, ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τοῦ Γένους. Ὁ ἐθνοϊερομάρτυρας Σμύρνης Χρυσόστομος, ἤξερε ὅτι τὸν περίμενε τὸ κτῆνος ποὺ λέγεται Νουρεντίν πασᾶς καὶ τὸ ἀφιονισμένο κοπάδι τῶν μωχαμετάνων, καὶ δὲν ἔφυγε μὲ τὰ φράγκικα πλοῖα. Καὶ οἱ δύο μεγαλομάρτυρες τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, κυριολεκτικά, "λιανίστηκαν" ἀπὸ τοὺς προγόνους τοῦ Ἐρντογάν.
Τὸ δεύτερο αὐτὸ ποὺ ἔλεγε παλιὸς καὶ πολιὸς ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν στοὺς συναδέλφους του, συνοδικούς: "Νὰ παρακαλᾶτε, ἀδελφοὶ τὸν Χριστό, νὰ γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία βράδυ, γιὰ νὰ μὴν βλέπουμε ὁ ἕνας τὰ μοῦτρα τοῦ ἄλλου".
Τὸ τρίτο: Λοιπόν, ἂν κλείσουν τοὺς ναοὺς τὴν ἡμέρα ποὺ γιορτάζουμε τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, οἱ ἀσεβεῖς πολιτικοί, ὀφείλουμε, πρέπει, εἶναι ἡ ἐλάχιστη μορφὴ ἀντίστασης στοὺς νέους Διοκλητιανούς, νὰ πᾶμε ὅλοι μας στοὺς ἐνοριακοὺς ναοὺς ποὺ θὰ λειτουργοῦν, καὶ ἂς εἶναι κλειδωμένοι, καὶ νὰ ἐκκλησιαστοῦμε. Ἄν ὑπάρχουν 300, 400, πιστοὶ στὸ χοροστάσι, ὅπως ἔλεγαν παλιὰ τὴν αὐλὴ τοῦ ναοῦ, κανεὶς δὲν θὰ τολμήσει νὰ μᾶς πειράξει. Κι ἂν μᾶς "κόψουν" πρόστιμα....τί νὰ πῶ; ὅτι κάποτε ἔδιναν τὴν ζωή τους γιὰ τὸν Χριστό; Ὅτι σούβλιζαν καὶ ἀποκεφάλιζαν τοὺς χριστιανούς;
Νὰ στηρίξουμε καὶ τοὺς εὐλαβεῖς καὶ ἀγωνιστὲς ἱερεῖς μας -καὶ ἀρχιερεῖς, οἱ ἐλάχιστοι ποὺ ἀντιστέκονται- ποὺ ἐν μέσῳ τῆς τρισάθλιας πολεμικῆς τῶν κοπροκαναλιῶν καὶ τῆς ἐπισκοπικῆς συνθηκολόγησης, κρατοῦν Θερμοπύλες. Ἄς μὴν περιμένουμε μόνο ἀπὸ αὐτούς. Ἄν δὲν ὑπάρχει ἡ στήριξη τοῦ πιστοῦ λαοῦ, εἶναι σὰν νὰ τοὺς προδίδουμε.
Ἄν μᾶς κλειδώσουν τοὺς ναούς, ὅταν γιορτάζει ἡ Παναγία μας, καὶ δὲν ἀντιδράσουμε, ἐμεῖς οἱ "καλοὶ χριστιανοί", καλύτερα νὰ μὴν βλέπουμε ὁ ἕνας τὰ μοῦτρα τοῦ ἄλλου....
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκὶς
«Πᾶνος»
Τα είπε όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφή