Καθώς μια καθεστωτική φιέστα είναι σ΄εξέλιξη, ”δεν υπάρχει υγειονομική δημοκρατία..” καταγγέλει ο Κοινωνιολόγος Laurent Mucchielli διευθυντής έρευνας στο CNRS.”

 

Δεν υπάρχει Δημοκρατία. Οι πολίτες, έχουν μόνο ένα δικαίωμα: το δικαίωμα να σιωπούν και να κάνουν ό, τι τους λένε να κάνουν”……

Σήμερα τα ΜΜΕ μιλούν για μια ακόμη ”ιστορική μέρα” χρησιμοποιώντας μια τετριμμένη πια φρασεολογία που τη συνηθίζουν άλλωστε στην πάγια ρητορική τους ..αλλά η είδηση ως συνήθως είναι αλλού κι όχι στον πρώτο άνθρωπο που πάτησε στον πλανήτη Pfizer. Καθώς μια ακόμη καθεστωτική φιέστα είναι σ΄εξέλιξη μας προσγειώνει στην αδυσώπητη πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα όσο κι υγειονομική ένας διακεκριμένος Κοινωνιολόγος. Και δίνει μια άλλη οπτική στο ρόλο των συνεργατών των αυτοβούλως κινηθέντων….”δεν υπάρχει υγειονομική δημοκρατία..”….” Δεν υπάρχει Δημοκρατία. Οι πολίτες, έχουν μόνο ένα δικαίωμα: το δικαίωμα να σιωπούν και να κάνουν ό, τι τους λένε να κάνουν”…΄κι αυτή η διαπίστωση αφορά όλη την Ευρώπη που ακολουθεί κοινές πολιτικές, μεθοδεύσεις.

Covid-19: “Δεν υπάρχει υγειονομική δημοκρατία όταν οι επαγγελματίες στον τομέα είναι τόσο περιφρονημένοι” και καθώς οι κυρώσεις κατά των αντιφρονούντων γιατρών αυξάνονται παρατηρεί ο κοινωνιολόγος Laurent Mucchielli διευθυντής έρευνας στο CNRS (Μεσογειακό κοινωνιολογικό εργαστήριο, Πανεπιστήμιο Aix-Marseille) που από την αρχή της κρίσης έχει αποκρυπτογραφήσει με κριτική διάθεση την πολιτικο-υγειονομική διαχείριση του covid19.
……

Ο Christian Perronne έχει μια δημοφιλή και συναισθηματική ειλικρίνεια, μπορώ εύκολα να φανταστώ ότι αυτό πρέπει να εξοργίζει περισσότερο στο πολύ πολιτισμένο περιβάλλον της ανώτερης δημόσιας υπηρεσίας. Έχει επίσης την ικανότητα να εστιάζει εκεί πού πονάει το σύστημα από την αρχή της κρίσης. Αυτό σίγουρα του κόστισε αυτή τη διοικητική κύρωση. Αλλά υποθέτω ότι θα επιτεθεί σε αυτήν την απόφαση του κ. Hirsch. Ο Christian Perronne παραμένει πάντα καθηγητής πανεπιστημίου, με όλη την ελευθερία έκφρασης που χαρακτηρίζει αυτό το στάτους και που προστατεύεται από το νόμο.

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι όλες οι μορφές πίεσης και εκφοβισμού που ασκήθηκαν σε γιατρούς ανεξάρτητους ή νοσοκομειακούς πολύ λιγότερο γνωστούς, από τότε που είχαν την ατυχία να δηλώσουν δημόσια ότι δεν συμμερίζονται το ένα ή το άλλο δόγμα του Υπουργείου Υγείας, και ιδίως το δόγμα σύμφωνα με το οποίο δεν θα υπήρχε καμιά θεραπεία (σσ. θεραπευτική μέθοδος εννοείται πλην των ”εμβολίων” που για ευνόητους λόγους ήθελαν να σπρώξουν στην αγορά ) για την αντιμετώπιση ασθενών με Covid. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπάρχει επίσημη τιμωρία ή δελτίο τύπου. Όλα παίζονται πίσω από τα παρασκήνια και γενικά ευθύνεται ο Εθνικός Ιατρικός Σύλλογος που το χειρίζεται και που κάποιες φορές είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία στις εντολές του υπουργείου, αλλά συχνά επίσης επεμβαίνει μετά από “αναφορές” από άλλους γιατρούς. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτοί οι τελευταίοι δεν υποφέρουν την ενοχή που τους έχει αποσταλεί από εκείνους που προσπαθούν να θεραπεύσουν όταν συμφωνούν να μην το κάνουν.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο στόχος είναι να σιγήσουμε αυτούς τους «αντιφρονούντες» προκειμένου να φανεί ότι το Υπουργείο Υγείας μιλά εξ ονόματος όλων των επαγγελματιών υγείας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Στην πραγματικότητα, πολλοί γενικοί ιατροί θεώρησαν από την αρχή της επιδημίας ότι ο ρόλος τους είναι να θεραπεύουν τους ανθρώπους και να μην τους αφήνουν ν’ αναπαυθούν στο σπίτι με την doliprane με τον κίνδυνο επιδείνωσης της κατάστασης και ότι πρέπει να νοσηλευτούν. . Σε νοσοκομεία (ειδικά μονάδες εντατικής θεραπείας όπου οι γιατροί μερικές φορές μπορούν να δουν μόνο ανεπανόρθωτες βλάβες) και σε γηροκομεία, ορισμένοι γιατροί θεωρούν επίσης ότι, εκτός εάν υπάρχει ειδική αντένδειξη, αυτή η μόλυνση πρέπει να αντιμετωπίζεται με φάρμακα με αντιική δράση / ή και αντιφλεγμονώδη από την έναρξη της θεραπείας, προκειμένου να αποφευχθεί η εκφυλισμός της νόσου που απαιτεί θεραπεία στην εντατική.

Δημοσίευσα ένα άρθρο που δείχνει τα εξαιρετικά αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν σε ένα από τα λίγα γηροκομεία όπου η ιατρική ομάδα δεν ακολούθησε την επίσημη γραμμή. Σε γενικές γραμμές, στα μάτια όλων αυτών των γιατρών που έχω διαβάσει ή πήρα από συνέντευξη, το κυβερνητικό δόγμα αποτελεί άρνηση θεραπείας που θεωρούν αντίθετο με τον Όρκο τους στον Ιπποκράτη Όρκο, και πολλοί το θεωρούν πραγματικά σκανδαλώδες.( σσ. εξωθούν τους γιατρούς να γίνουν επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί)

Από τον Μάρτιο, θυμόμαστε την περίπτωση αυτού του γενικού ιατρού από την Isère που θεράπευε κυρίως με macrolides (μια σειρά αντιβιοτικών που χρησιμοποιούνται συνήθως και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ειδικά στη θεραπεία της άτυπης πνευμονίας) και έλαβε θεαματικά αποτελέσματα (350 συμπτωματικοί ασθενείς, 4 νοσηλείες, 0 θάνατοι). Στην αρχή επικράτησε η ιατρική κοινή λογική. Η Γαλλική Εταιρεία Γηριατρικής είχε δημοσιεύσει ακόμη και την μαρτυρία της στο διαδίκτυο και άρχισε να κυκλοφορεί στο Facebook. Η Patatras, καταγγέλλεται από άλλους γιατρούς που την κατηγορούν για «τσαρλατανισμό» και την παρομοιάζουν με τον Didier Raoult (αν και δεν συνταγογραφεί υδροξυχλωροκίνη). Κλήθηκε από το διοικητικό συμβούλιο του Ιατρικού Συλλόγου. Αποτέλεσμα: αυτή η πρωτοπόρος γιατρός είναι τώρα σιωπηλή.

ΗΘΕΛΑΝ ΝΕΚΡΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΝ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ;;; ΔΕΝ ΑΦΗΝΑΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΟΡΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΟΡΗΓΗΣΟΥΝ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ ΠΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ

Ταυτόχρονα, δύο άλλοι γενικοί γιατροί( κάτι σαν παθολόγοι) στην περιοχή Grand-Est (έχουν μεγάλη επίδραση) κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Μετά από αρκετές περιπτώσεις νοσηλευόμενων ασθενών και ορισμένους νεκρούς, οι γιατροί Erbstein και Gastaldi (που γνώριζαν ο ένας τον άλλον σε μια ομάδα Facebook, “Le divan des médecins”) αποφάσισαν να δώσουν μακρολίδες στους ασθενείς τους με δυσκολία και παρατήρησαν ότι είχε θεαματικά αποτελέσματα. Ο πρώτος έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο “Δεν μπορούσα να τους αφήσω να πεθάνουν“, στο οποίο μαρτυρεί τη βία των μηνυμάτων που έλαβε ιδίως από αυτό που αποκαλεί “la ligue des No fake Med » (ένα lobby πολύ δραστήριο στο Internet: “Charlatan, απατεώνας, zozo, μετά τη Μασσαλία εσείς.., πειραματιστή, δώστε πίσω το δίπλωμά σας, αξίζετε ξύλο, ντροπή σε σας (…) Ένας συνάδελφος, αναμφίβολα κακοπροαίρετος, είχε ακόμη και τη βρώμικη βία για να μου στείλει τον κώδικα της Νυρεμβέργης για τον ανθρώπινο πειραματισμό, παραπέμποντας έτσι στους ναζί γιατρούς “(σελίδα 43) ( σσ.ενώ τα ”εμβόλια” αυτά που για ά φορά δοκιμάζονται στον παγκόσμιο πληθυσμό δεν είναι πείραμα). Και τέλος, ο Δρ Erbstein θα λάβει κλήση από τον πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου, ζητώντας του να σιωπήσει.

Στην πραγματικότητα, η λίστα είναι μακροσκελής. Πρέπει να μιλήσουμε για αυτήν την γιατρό επειγοντολόγο από την Tours που παρεμβαίνει στο τέλος του ”κακού” ντοκιμαντέρ “Hold Up”. Όταν η ιεραρχία της μαθαίνει ότι δίνει υδροξυχλωροκίνη σε ορισμένους ασθενείς, της ζητείται να πάει να δει έναν ψυχίατρο … Στο ίδιο ντοκιμαντέρ, μια γενική ιατρός από μια υπηρεσία απεξάρτησης εμφανίζεται στην οθόνη για λίγα δευτερόλεπτα, χωρίς να πει μια λέξη, αλλά καταγγέλλεται από άλλο προσωπικό του νοσοκομείου της που αναγνωρίζει το μικρό λογότυπο στην μπλούζα της! Στη συνέχεια υπέστη την οργή της ιεραρχίας της, χωρίς στο τέλος να μην υπάρχει τίποτα λάθος μαζί της.

Το πρόβλημα με όλους αυτούς τους γιατρούς είναι ότι είναι απομονωμένοι και συνεπώς ανυπεράσπιστοι. Βεβαίως, έχουν δημιουργηθεί συλλογικότητες σε εθνικό επίπεδο, το πιο σημαντικό και πολύ ενεργό είναι το “Αφήστε τους γιατρούς να συνταγογραφήσουν”, το οποίο ξεκίνησε τον Μάρτιο. Σήμερα έχει περίπου 2.200 γιατρούς. Βεβαίως, πολλοί υπέγραψαν την αναφορά που ξεκίνησε στις αρχές Απριλίου από τον Philippe Douste-Blazy (γιατρό και πρώην Υπουργό Υγείας) και τον Christian Perronne, ένα κίνημα που ήταν πολύ επιτυχημένο (600.000 υπογραφές, συμπεριλαμβανομένου ενός άλλου πρώην Υπουργού Υγείας, Michèle) Μπαρζάχ). Αλλά είναι η τοπική απομόνωση που είναι πιο δύσκολη για τους γιατρούς.

Αντίθετα, είναι πολύ λιγότεροι όσοι μπορούν να στηριχθούν σε μια τοπική ομάδα ή μια συλλογικότητα. Αυτή είναι η περίπτωση της συλλογικότητας Reunion Island “Covid Médecins 974”. Έχει περίπου δεκαπέντε γιατρούς και υποστηρίζεται κρυφά από ορισμένους συναδέλφους τους που δεν τολμούν να το πουν δημοσίως, από μέρος των τοπικών ελίτ (συμπεριλαμβανομένης της πρώην υπουργού Εξωτερικών και της πρώην προέδρου του περιφερειακού συμβουλίου Margie Sudre) , επίσης αναισθησιολόγου) και μέρος του τοπικού τύπου. Στην πραγματικότητα, οι πρόσφατες κλήσεις τους στο Πειθαρχικό Συμβούλιο Ιατρικού Συλλόγου δεν οδήγησαν σε καμία μορφή κύρωσης.

Το ίδιο ισχύει και για τον αναισθησιολόγο της Μασσαλίας Louis Fouché που κλήθηκε από τους ανωτέρους του στις αρχές Νοεμβρίου. Η ακρόαση του σίγουρα θα ήταν πολύ λιγότερο εγκάρδια εάν η συλλογικότητα που ξεκίνησε πριν από λίγους μήνες δεν είχε κινητοποιηθεί συνοδεύοντάς τον σε αυτή τη συνάντηση αλλά συνέβαλε κι ο κορεσμός του γραμματοκιβωτίου της διοίκησης του «APHM” με περίπου 5.000 ηλεκτρονικές επιστολές υποστήριξης.

Τέλος, πρέπει προφανώς να μιλήσουμε για το είδος του πολέμου που διεξήγαγε το Υπουργείο Υγείας κατά του IHU στη Μασσαλία, αλλά αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του, για το οποίο έχω ήδη εκφραστεί σε διάφορα άρθρα στο blog μου Mediapart και σε ένα βίντεο.

Το να μιλάμε για υγειονομική δημοκρατία στην περίπτωση της Γαλλίας το 2020 είναι ένα κακόβουλο ανέκδοτο. Αντιδρώντας στην κύρωση που πλήττει τον Christian Perronne, το Εθνική Συνδικάτο Νοσοκομειακών Ιατρών εξέδωσε δελτίο τύπου στις 11 Δεκεμβρίου, στο οποίο καταγγέλλει ένα «κυνήγι μαγισσών». Γράφει επίσης: “Θα υπάρξει σύντομα μια κρατική ιατρική, μια κρατική αλήθεια; Πού είναι η συναδελφικότητα; Προσοχή σε αυτούς που δεν τηρούν την επίσημη αλήθεια; ” Νιώθω σαν να ξαναζώ τις μέρες του Μακαρθισμού, καθώς και τη δύναμη του Internet και των κοινωνικών μέσων.
Δεν υπάρχει υγειονομική δημοκρατική όταν μια κυβέρνηση επιβάλλει σε όλους τους θεράποντες έναν τρόπο σκέψης και δράσης που έχει αποφασίσει μόνη της, από την αρχή μιας ασθένειας.

Δεν υπάρχει υγειονομική δημοκρατία όταν οι επαγγελματίες στον τομέα είναι τόσο περιφρονημένοι, σιωπηλοί και απειλούνται με κυρώσεις εάν σπάσουν την καμόρα. Δεν υπάρχει επίσης δημοκρατία όταν σχεδόν όλα τα μέσα έχουν χάσει όλη την ανεξαρτησία τους, όταν αυτά τα μέσα εγκαταλείπουν όλη την ουδετερότητα και κάθε απόσταση από την κριτική ανάλυση, γίνονται απλά ρελέ της πολιτικής επικοινωνίας.

Δεν υπάρχει δημοκρατία όταν οποιαδήποτε λέξη που δεν συμμορφώνεται με τις διαταγές της σκέψης αντιμετωπίζεται ως προδοσία, είτε είναι δυσφημισμένη είτε λογοκρίνεται. Όσο για τους πολίτες, έχουν μόνο ένα δικαίωμα: το δικαίωμα να σιωπούν και να κάνουν ό, τι τους λένε να κάνουν όταν τους λένε να το κάνουν. Η διανοητική διανομή και ο εξαναγκασμός συμπεριφοράς είναι το αντίθετο της δημοκρατίας. Βλέπουμε μια αυταρχική μετατόπιση της εκτελεστικής εξουσίας που με ανησυχεί πολύ περισσότερο από το Covid για το μέλλον της χώρας μας.alternativesante 22/12/20

Πηγή:https://dimpenews.com/

«Πᾶνος»