Πολλές είναι οι αλήθειες που διδάσκει η παραβολή αυτή σχετικά με το γεγονός του θανάτου και την κατάσταση των ψυχών μετά τον θάνατο.
Α. Η αιτία για την οποία ο πλούσιος πήγε στον Άδη δεν ήταν αυτά καθ’ εαυτά τα πλούτη του. Αν τα ξόδευε σε ελεημοσύνες θα είχε μεγάλο πνευματικό όφελος. Όμως από την ασπλαχνία που έδειξε στον Λάζαρο, τον οποίο έβλεπε κάθε μέρα καταπληγωμένο στην πόρτα του, καταλαβαίνουμε ότι ποτέ δεν ελέησε πτωχό. Πέρασε την ζωή του μέσα στην καλοπέραση, «ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς». Ποτέ του δεν θυμήθηκε τον θάνατο. Μας θυμίζει έντονα τον άλλο άφρονα πλούσιο του Ευαγγελίου που ζούσε μέσα στο άγχος προσπαθώντας να βρη τρόπο να αποθηκεύση τα αυξανόμενα πλούτη του (Λουκ. 12:16-21).
Β. Από την άλλη μεριά το παράδειγμα του Λαζάρου μας δείχνει πόσο εξαγνίζει τον άνθρωπο η πτωχεία και η αρρώστια, όταν αντιμετωπίζονται με υπομονή. Αποταμιεύουν ουράνιο μισθό στον άνθρωπο ο οποίος στερήθηκε τα αγαθά της παρούσης ζωής χωρίς καθόλου να γογγύση.
Γ. Με τον θάνατο του Λαζάρου, Άγγελοι παραλαμβάνουν την ψυχή του και την οδηγούν στους κόλπους του Αβραάμ. Με το πρόσωπο του πατριάρχου Αβραάμ εννοείται ο Θεός, και η έκφραση «εν τοις κόλποις αυτού» σημαίνει την κοινωνία με τον Θεό. Αυτό συμβαίνει με τις ψυχές των δικαίων.
Οι ψυχές όμως των αμαρτωλών παραλαμβάνονται από δαίμονες, οι οποίοι τις απομακρύνουν οριστικά από την αγάπη του Θεού και τις οδηγούν στον Άδη. Στην παραβολή αναφέρεται ότι μεταξύ του Αβραάμ και του πλουσίου υπήρχε μεγάλο χάσμα: «χάσμα μέγα εστήρικται». Μετά τον θάνατο καμμιά επικοινωνία δεν μπορεί να υπάρξη ανάμεσα στους δικαίους και τους αμαρτωλούς.
Δ. Στην παράκληση του πλουσίου προς τον Αβραάμ να στείλη τον Λάζαρο στους αδελφούς του, εκείνος δεν συγκατατέθηκε, λέγοντας ότι εφόσον οι ζώντες δεν ακούνε τους Προφήτες, ούτε εάν κάποιος αναστηθή από τους νεκρούς θα πεισθούν.
Οι λόγοι αυτοί επαληθεύθηκαν όταν ο Χριστός ανέστησε τον τετραήμερο Λάζαρο. Οι άρχοντες των Ιουδαίων όχι μόνο δεν πίστεψαν, αλλά θέλησαν να φονεύσουν και τον Χριστό και τον Λάζαρο (Ιω. 1:44, 12:10). Όπως μαρτυρούν και σύγχρονα περιστατικά, ο άπιστος άνθρωπος ακόμη και νεκρανάσταση να δη μπροστά του δεν θα πιστέψη. Θα την αποδώση σε νεκροφάνεια ή σε κάποια άγνωστη αιτία!
Εμείς οι πιστοί όμως, που καθημερινά ακούμε τους Προφήτες, τους Πατέρες αλλά και τον ίδιο τον Χριστό μέσα από τις Γραφές, μπορούμε να προβάλλουμε άγνοια αν βρεθούμε ανέτοιμοι κατά την στιγμή του θανάτου;
Για να μην βρεθούμε στην θέση του πλουσίου, ο ιερός Χρυσόστομος μας προτρέπει να μην «καλοπερνούμε χωρίς λόγο, συνάζοντας με τον τρόπο αυτό πολλές αμαρτίες, αλλά να προτιμήσουμε τον αληθινό πλούτο και την πραγματική φιλοσοφία, για να πετύχουμε τα ουράνια αγαθά που μας έχει υποσχεθή ο Χριστός».
Μακάριος είναι ο άνθρωπος ο οποίος έχει στη μνήμη του τον θάνατο και τη μέλλουσα ζωή, και με την πνευματική αυτή προοπτική πραγματεύεται σωστά τον χρόνο της επίγειας ζωής του.
Από το βιβλίο: Ιερομονάχου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, «Γίνεσθε έτοιμοι. Μία προσέγγιση στο μυστήριο του θανάτου». Άγιον Όρος 2014, σελ. 40 (αποσπάσματα).
Μας θυμίζει έντονα τον άλλο άφρονα πλούσιο του Ευαγγελίου που ζούσε μέσα στο άγχος προσπαθώντας να βρη τρόπο να αποθηκεύση τα αυξανόμενα πλούτη του (Λουκ. 12:16-21).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς η πλεονεξία έχει κάνει τους ανθρώπους (άφρωνες).
Ακούμε ανθρώπους που σε όλη τους την ζωή δούλευαν, δεν γνώριζαν τι θα πει γιορτή ή Κυριακή και η μόνη τους μέριμνα ήταν να κάνουν περιουσία.
Και όταν βγαίνουν στην σύνταξη μετά από λίγο να πεθαίνουν και να λέγουν οι άνθρωποι:
Τι κρίμα, τώρα που ήταν να ξεκουραστεί και να χαρεί λίγο τη ζωή του (πέθανε).
«αυτήν την νύχτα την ψυχή σου απαιτούσιν από σου».
αν η ψυχή σκεπτόταν όλο τα υλικά και καθόλου τα πνευματικά, σαν τον άφρονα πλούσιο της παραβολής μας, τότε ανήκει στους δαίμονες.
Θα γράψω και μία ιστορία για την σημερινή παραβολή μέσα από τον Μακαριστό πατέρα Αθανάσιου Μυτιληναίου.
Μας λένε για κάποιους (ΜΕΓΆΛΟΥΣ ΕΥΕΡΓΈΤΕΣ) που όταν πέθαναν άφησαν μία μεγάλη περιουσία σε κάποιο ίδρυμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κάποιος στο λεωφορείο που στέκεται όρθιος και κρατιέται από την χειρολαβή.
Ο άλλος δίπλα του κάθεται σε όλη την διαδρομή χωρίς να του πει έστω ένα λεπτό να καθίσει.
Όταν αυτός που κάθεται, φτάσει στον προορισμό του, σηκώνεται από την θέση και λέει στον όρθιο: έλα κάθισε.
Μα ούτως ή άλλως έφτασες στον προορισμό σου, θα κατέβεις, το κάθισμα δεν μπορείς να το πάρεις μαζί σου.
Το ζητούμενο είναι όσο καταλάμβανες την θέση, νοιαζόσουν για τον πλησίον σου.
Όταν φύγεις είναι πλέον πολύ αργά, γιατί αν μπορούσες θα τα έπαιρνες και μαζί σου, όμως φεύγουμε όπως ήρθαμε (γυμνοί).
Μεγάλοι ευεργέτες ήταν ο Μέγας Βασίλειος που ενώ απέκτησε μεγάλη περιουσία από τους γονείς του και έφτιαξε την περίφημη Βασιλειάδα ο ίδιος ζούσε έχοντας μόνο ένα ρακένδυτο πανωφόρι.
Ο Ιωάννης Παπάφης που έχει φτιάξει αυτό το ορφανοτροφείο κόσμημα της Θεσσαλονίκης και ο ίδιος ζούσε τόσο λιτά.
Και η μητέρα Ελλάδα δεν του έδωσε ούτε την ελληνική ιθαγένεια και την δίνει τώρα στα σιχάματα του Μωάμεθ.
Και ο πλούσιος της παραβολής τολμά και αποκαλεί τον Αβραάμ πατέρα, αυτός που δεν ομοίασε τον Αβραάμ ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι για τις φιλοξενίας του.
Ενώ ήταν τόσο πλούσιος ο Αβραάμ έμενε σε σκηνή και δαπανούσε όλα τα έσοδα του σε αγαθοεργίες και αξιώθηκε να φιλοξενήσει και τον Άγιο Τριαδικό Θεό.
ΑΥΤΟΊ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΊ ΕΥΕΡΓΈΤΕΣ.
Σε αυτή τη ζωή δεν είμαστε ιδιοκτήτες αλλά διαχειριστές, δεν είναι τίποτα δικό μας και θα δώσουμε λόγο εν ημέρα Κρίσεως για τον διαχειρισμό που κάνανε.