Τέτοιες πυρφόρες μορφές του ουρανού στην γη, αντίδωρα του Θεού στις απεγνωσμένες ψυχές του αιώνα που μας πέρασε, ήταν και οι νέοι αγιορείτες άγιοι μας, που πρόσφατα αποφάσισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να αγιοκατατάξει, και ο σεπτός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ανακοίνωσε από το βήμα του Άθωνα! Από πού αλλού;
Στο ίδιο, το αέναο εργαστήρι αγιότητας στο οποίο κατεργάστηκαν οι νέοι άγιοι μας την μέθεξη τους με τον Θεό!
Και να, λοιπόν, μία ακόμη χαριτωμένη ψυχή, ολοζώντανη και αναστημένη -που δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να την καταναλώσει ο θάνατος- όπως αναδύεται μέσα από την παγκόσμια μνήμη και το συναξάρι του κόσμου. Έτοιμη και αυτή να μαρτυρήσει πως παράλληλα με την αγωνία και τον τρόμο της εποχής και του αιώνα, υπάρχει και η πλήρης χάριτος Θεανθρώπινη εκδοχή της ιστορίας. (Το ποικίλο συγγραφικό και μεταφραστικό έργο του π. Ευσεβίου αποτελεί μιας πρώτης τάξης πρόταση για την ψαύση του κόσμου αυτού).
Και πάνω σ’ αυτήν την εκδοχή της ιστορίας και στο πρόσωπο του Αγαπημένου των αγίων και της Εκκλησίας, του Ιησού Χριστού, η απελπισία γίνεται προνόμιο και το προνόμιο δυνατότητα αλλά και υποχρέωση και προσφορά. Και, έτσι, ο κόσμος μπορεί να υπάρχει «Δι’ ευχών των αγίων», όπως το μαρτυρεί η παράδοση της Εκκλησίας, αλλά και το όμορφο και απρόοπτο τραγούδι με τον ίδιο ακριβώς τίτλο «Δι’ ευχών των αγίων» της κ. Λίνας Νικολακοπούλου που έγραψε τους στίχους: «Δι’ ευχών των αγίων ημών/ στους ναούς των μεγάλων λυγμών/ Δι’ ευχών των αγίων της γης/ ορατής και αοράτου πληγής.// Δι’ ευχών των αγίων που κλαις/ που μπορείς σ’ αγαπάω να λες/ Δι’ ευχών των αγίων κι αεί με Θεού πνοή».
Και να, που οι στίχοι αυτοί ίσως να αποτελούν και την καλύτερη εισαγωγή για αυτήν την ιδιαίτερα ευαίσθητη, χαριτωμένη, μυστική και οσιακή ψυχή που μαρτύρησε την ανθρωπιά ως θυσιαστική προσφορά και την Θεανθρώπινη αντίληψη και ευλογία ως πνευματική γεύση και φωτεινή παρουσία. Και μάλιστα στα σύγχρονα σκοτάδια, με την εξίσου επικίνδυνη ελαφράδα, που έχει επικαλύψει την τραγική και σχεδόν απαραμύθητη ζωή μας.
Ο πατήρ Ευσέβιος έζησε για πολλά χρόνια εκτός Ελλάδας και μας ήταν γνωστός μόνον μέσα από τα βιβλία που έγραψε ο ίδιος, αλλά και από μεταφράσεις ξένων συγγραφέων: τους “Δείχτες πορείας” του άδικα και πρόωρα χαμένου γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Νταγκ Χάμμερσκελντ, βραβευμένου μετά θάνατο με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, τον “Δρόμο των ασκητών” του Τίτο Κολιάντερ, τον “Αυτοκράτορα της Πορτογαλίας” της επίσης νομπελίστριας Σέλμα Λάγκερλεφ.
Και βέβαια γνωρίζαμε πως έδινε την μαρτυρία αλλά και την ευλογία της Ορθοδόξου εκκλησίας στις Σκανδιναβικές χώρες και ιδιαίτερα την Σουηδία. Ήταν ένα μικρός παράκλητος σε αυτόν τον κόσμο του βορρά, στον οποίο είναι γνωστό πως τα υπαρξιακά αδιέξοδα, η απόγνωση από την ζωή χωρίς Θεό δεν είναι καθόλου καλός σύμβουλος για πολλά πράγματα…
Ο π. Ευσέβιος, η λεπτή, ευαίσθητη και μυστική αυτή ψυχή έζησε την τραγικότητα του κόσμου μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες ως παιδί της γερμανικής κατοχής, αλλά και ως φοιτητής την περίοδο του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Προφανώς, η ευρυμάθεια και η γλωσσομάθειά του άριστου αυτού αποφοίτου της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών τον έφερε σε επαφή και με τα κεφάλαια της παγκόσμιας βιβλιογραφίας, στα οποία γίνεται αντιληπτή η απελπισία της Δύσης που γέννησε τόσα δεινά στα πρόσωπα, στις κοινωνίες της και σε όλη την ανθρωπότητα. Ένα διάχυτο και χειροπιαστό εγκληματικό θέατρο του παραλόγου όπως αποκάλεσαν χαρακτηριστικά και ένα είδος θεατρικών έργων.
Εντούτοις, ο ίδιος δεν φοβήθηκε την πρόκληση του μεγάλου κενού της Δύσης – “είναι ένα απέραντο νεκροταφείο” έγραψε ο Ντοστογιέφσκι – και βρέθηκε εκεί για να προσφέρει σε αναξιοπαθούντες: φτωχούς, άστεγους, πεινασμένους μέσα από οργανωμένες δομές όπως του αββά Πιέρ στην Γαλλία. Αργότερα όμως και προσωπικά σε διάφορες σκανδιναβικές χώρες. Φιλανθρωπικό έργο προσέφερε και μέχρι το τέλος της ζωής του μετά την επάνοδο του στην Ελλάδα.
Και όλα αυτά, από τον ίδιο άνθρωπο που μελετούσε συνεχώς και έγραφε πρωτότυπες εργασίες. Και πάντα, με το δικό του ιδιότυπο λόγο που η ποιητικότητα της γραφής του πρόδιδε την ευγένεια και την αλλοιωμένη καλώς ύπαρξη και προσωπικότητα του. Και η χαριτωμένη, ευαίσθητη, ποιητική, ιερατική αυτή ψυχή έγραφε και μιλούσε μετά λόγου γνώσεως χωρίς να αποφεύγει τα δύσκολα.
Μια τέτοια ιδιαίτερη και στιβαρή κατάθεσή του ήταν οι ομιλίες και τα κείμενα του για το βιβλίο της “Αποκάλυψης”. Το βιβλίο που πολύ λίγοι τόλμησαν να προσεγγίσουν. Και να, όμως, που η λυρική αυτή ψυχή τόλμησε να εντρυφήσει σ’ αυτό και να μας δώσει στοιχεία για την προσέγγιση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου