Στάρετς Σάββας Ὁ Παρηγορητής. « Περί ἁπλότητας»

 

Ἡ σοφία χωρίς τή Χάρη εἶναι παραφροσύνη ἐνῷ ἡ τέλεια ταπείνωση εἶναι ἁπλῆ.
Προσπαθῆστε νά φθάσετε στήν παιδική ἁπλότητα στή σχέση σας πρός τούς ἀνθρώπους καί στήν προσευχή πρός τό Θεό. Ἡ ἁπλότητα εἶναι τό ὕψιστο ἀγαθό καί ἡ ὕψιστη ἀξία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός εἶναι τελείως ἁπλός, ἐπειδή εἶναι τελείως ἀγαθός.  

 

Καί ἡ ψυχή σου ἄς μή διχάζεται στό καλό καί τό κακό. Στίς ἁπλές κρδιές ἀναπαύεται τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐσωτερική ἁπλότητα πρέπει νά χύνεται καί σέ ὅλα τά ἔξω ἀπό μᾶς.  Πρέπει σέ ὅλα νά ὑπάρχει ἁπλότητα΄ στούς λόγους καί στήν ἐξωτερική μας ὄψη.
 

Νά μήν εἶσαι ὑποκριτικά εὐλαβής. Ἀκόμη κι ἄν μέ ἀγαθή πρόθεση ἐπιτηδεύσεις τήν ἐξωτερική σου ἐμφάνιση, ἡ χάρις ἀναχωρεῖ ἀπό σένα.  Ἡ ἀκακία καί ἡ ἁπλότητα περισσότερο ἀπό ὅλες τίς ἀρετές κατεβάζει σέ μᾶς τή Χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Μή χρησιμοποιεῖς τήν πανουργία σου ἔργο τῆς σωτηρίας σου.  

 

Μήν ἀναζητεῖς εἰδικούς δρόμους, μήν ἐπιβάλλεςι στόν ἑαυτό σου εἰδικές ἀσκήσεις, ἀλλά ὄπως ἔρθουν τά πράγματα, ὄπως ὁ Κύριος στείλει τή δύναμή Του, ἔτσι κι ἐσύ, ἀδιάκοπα, ἀφειδῶς, ἀνάγκασε τόν ἑαυτό σου σέ κάθε ἀγαθό.
 

Καί κατά τήν προσευχή ἁπλά νά μιλάτε μέ τόν Κύριο, γιατί πράγματι εἶναι κοντά μας.  Πρέπει νά Τοῦ λέμε ὅλα ὅσα ἔχουμε στήν ψυχή μας. Ὅταν ὑπάρχει ἡ αἴσθηση τῆς μετάνοιας, μίλησε στό Θεό, ὅπως αἰσθάνεσαι: «Κύριε, εἶμαι ἐνώπιόν Σου ἁμαρτωλός, τίποτε δέν ἔχω, ἀλλά ἐλέησέ με κατά τό μέγα Σου ἔλεος.....Σύμφωνα μέ τά κρίματά Σου, σῶσον με».  

 

Καί ὅπως τά παιδιά παρακαλοῦν τή μητέρα τους, ἁπλά, πλησιάζοντάς την καί ἐπιθυμώντας νά πάρουν αὐτό πού τῆς ζητοῦν: «Μαμά, δῶσε μου (τοῦτο ἤ ἐκεῖνο), δῶσε μου!», ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νά παρακαλοῦμε τόν Κύριο καί νά βάζουμε ὅλη τήν ψυχή στά λόγια τῆς προσευχῆς.
 

Ὁ Ἅγιος Τύχων τοῦ Ζαντόσκ ἔτσι ἀπευθυνόμενος πρός τόν Θεό καί προσευχόταν: «Ἐσύ εἶσαι ὁ τροφέας μου, Πατερούλη μου». Νά ποιά ἐγγύτητα, αἰσθανόταν πρός τόν Κύριο.
 

Ἐκεῖνον πού δέν ἔχει εὐθεῖα καρδιά πρός τούς ἀνθρώπους ὁ Κύριος δύσκολα τόν δέχεται κατά τήν προσευχή, δίνοντάς του νά αἰσθανθεῖ ὅτι δέν εἶναι εἰλικρινής στή σχέση του μέ τούς ἀνθρώπους καί γι’ αὐτό δέν μπορεῖ νά εἶναι τελείως εἰλικρινής στή σχέση του μέ τό Θεό, χωρίς ψυχική κακοπάθεια.
 

Νά εἶσαι, ὅσο εἶναι δυνατόν, πρᾶος, ταπεινός, ἁπλός στή σχέση σου μέ ὅλους, θεωρώντας ἀνυπόκριτα τόν ἑαυτό σου κάτω ἀπ’ ὅλους κατά τήν πνευματική σου κατάσταση, δηλαδή πιό ἁμαρτωλό καί πιό ἀδύναμο ἀπ’ ὅλους.  Νά λές: «ἐκ τῶν ἁμαρτωλῶν πρῶτος εἰμί ἐγώ».
 

Ὅσο μπορεῖτε νά καλύπτετε τά ἔργα σας πού σχετίζονται μέ τήν πνευματικκη ζωη καί οὔτε μέ τό βλέμμα σας οὔτε σέ συζητήσεις, οὔτε στίς ἄλλες σχέσεις σας νά αποκαλύπτετε, ἀλλά νά ἐνεργεῖτε ἁπλά καί νά ἀποφεύγετε τίς ἄσκοπες πολυλογίες.

 
Μετάφραση ἀπό τη ρωσική γλῶσσα:
Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Φωτόπουλος
Διδαχές τοῦ στάρετς Σάββα

 Ἀποσπάσματα πού ἐλήφθησαν ἀπό τά κηρύγματά του

 

Πηγή:http://anavaseis.blogspot.com/

«Πᾶνος»