Tὸ 2010 τὸ Ἵδρυμα Ροκφέλερ δημοσίευσε μιὰ βαρύνουσας σημασίας μελέτη, στὴν ὁποία ἀναλύθηκαν τέσσερα σενάρια γιὰ τὸ μέλλον τῆς Τεχνολογίας καὶ τῆς Διεθνοῦς Ἀνάπτυξης (Scenarios for the Future of Technology and International Development).
Σύμφωνα μὲ τὸ πιὸ ἐπίκαιρο γιὰ τὴν ἐποχή μας σενάριο, ἐκεῖνο ποὺ εἶχε τὴν κωδικὴ ὀνομασία «lockstep» (ὑπὸ αὐτὸν τὸν ὅρο, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιήθηκε γιὰ τοὺς κρατουμένους στὶς ἀμερικανικὲς φυλακὲς τὸν 19ο αἰῶνα, νοεῖται ὁ ρυθμικὸς βηματισμὸς σὲ σφιχτὴ διάταξη), ὁ κόσμος μας ἐκτιμήθηκε ὅτι θὰ εἰσέλθει στὴν ἐποχὴ τῆς αὐταρχικῆς διακυβέρνησης, χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῆς ὁποίας θὰ εἶναι ἡ ὁλικὴ ἐπιτήρηση καὶ ὁ κρατικὸς καταναγκασμός.
Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τί σημαίνουν αὐτὰ τὰ δύο χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ κοινωνικοῦ μοντέλου ποὺ οἱ συντάκτες τῆς σχετικῆς μελέτης ἀποφάνθηκαν ὅτι ἐνδέχεται νὰ ἐπιβληθεῖ στὸ μέλλον (καὶ πλέον ἔχει γίνει τὸ δικό μας παρόν), εἶναι σκόπιμο νὰ πληροφορηθοῦμε τί ἔγραφε ὁ καθηγητὴς πολιτικῆς φιλοσοφίας Frédéric Gros στὴ μονογραφία του μὲ τίτλο «Ἡ ἀρχὴ τῆς ἀσφάλειας» (μτφ.: Ἀλ.. Κιουπκιολής, ἐκδ. Πόλις, Ἀθήνα 2016, σελ. 209): «Αὐτὸ εἶναι τὸ βασίλειο τῆς ἀσφάλειας στὸ ἔσχατο σημεῖο της: ἡ διαρκὴς παρακολούθηση μιᾶς διαδικασίας, ἡ πλήρης ἀνιχνευσιμότητα».
Μάλιστα, ὁ ἴδιος συγγραφέας, ὁ ὁποῖος μᾶς θυμίζει ὅτι ἡ ἐπιβολὴ στὴν Εὐρώπη ἑνὸς ἀνιχνευτικοῦ συστήματος γιὰ τὰ βοοειδῆ ἦταν ἀπόρροια τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης τῶν τρελῶν ἀγελάδων, ἀναφέρεται στὰ πλεονεκτήματα τῶν ὑποδορίως ἐμφυτευμένων κοριῶν, δηλ. τῶν μικροτσίπ:
«Ἕνας μειωμένης ἱκανότητας ἀσθενὴς μπορεῖ εὔκολα νὰ ξεχάσει τὴν ἀσθένειά του ἢ ἀκόμα καὶ τὴν ταυτότητά του. Ὅλο τὸ ἱστορικό του μπορεῖ νὰ περιληφθεῖ σὲ ἕνα ὑποδόριο μικροτσίπ: ἀρκεῖ νὰ τὸ σκανάρουν ὅταν ὁ ἀσθενὴς εἰσαχθεῖ στὸ νοσοκομεῖο. Τὸ μικροτσὶπ ἀναπληρώνει τὶς διανοητικές του ἱκανότητες. Ὁ θαμῶνας τῶν κλὰμπ δὲν χρειάζεται πλέον νὰ κουβαλάει μέσο πληρωμῆς ἢ ταυτότητα: ἀρκεῖ νὰ τὸν σκανάρουν στὸ πάνω μέρος τοῦ μπράτσου, στὴν εἴσοδο καὶ μετά, κάθε φορὰ ποὺ καταναλώνει. Εἶναι πιὸ «πρακτικό», ἡ λειτουργικότητα δὲν ἔχει ὅρια» (ό.π., σελ. 213).
Ἡ ἀνησυχία τοῦ πολίτη ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τέτοιων χωρίων θὰ γίνει μεγαλύτερη, μόλις διαβάσει τί ἔγραφε τὸ 2017 ὁ Mark O'Connell στὸ βιβλίο του «Ὁ ἄνθρωπος τοῦ μέλλοντος. Ἡ προσπάθεια νὰ ἐπιμηκύνουμε τὴ ζωή μας καὶ νὰ λύσουμε τὸ πρόβλημα τοῦ θανάτου» (μτφ.: Γ. Στάμου, εκδ. Κλειδάριθμός, Ἀθήνα 2020, σελ. 23):
«Εἶδα τὸ στίγμα τοῦ διανθρωπισμοῦ σὲ δηλώσεις ὅπως αὐτὴ τοῦ γενικοῦ διευθυντῆ τῆς Google, τοῦ Έρικ Σμιντ, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι «τελικὰ ὅλοι θὰ ἔχουμε ἕνα ἐμφύτευμα· ἐσὺ ἁπλῶς θὰ σκέφτεσαι κάτι καὶ ἐκεῖνο θὰ σοῦ δίνει τὴν ἀπάντηση».
Οἱ συντάκτες τῆς προαναφερθείσας μελέτης τοῦ Ἱδρύματος Ροκφέλερ ἐκτίμησαν ὅτι ὁ ὀργουελικὸς κόσμος τῆς ὁλικῆς ἐπιτήρησης καὶ τοῦ κρατικοῦ καταναγκασμοῦ θὰ λάβει σάρκα καὶ ὀστᾶ, ἂν ξεσπάσει μιὰ μεγάλη πανδημία γρίππης, ἡ ὁποία ἐκτιμήθηκε ὅτι θὰ ἐμφανιζόταν τὸ 2012, θὰ μόλυνε περίπου τὸ 20% τοῦ παγκόσμιου πληθυσμοῦ καὶ θὰ σκότωνε 8 ἑκατομμύρια ἀνθρώπους μέσα σὲ διάστημα ἑπτὰ μηνῶν. Τὸ μοντέλο διαχείρισής της ὁμοιάζει ἐντυπωσιακὰ μὲ ὅ,τι βιώνουμε ἐν ἔτει 2021.
Σύμφωνα μὲ τὴν ἴδια μελέτη, τὸ διαχειριστικὸ πρότυπο ποὺ θὰ υἱοθετηθεῖ θὰ εἶναι τὸ κινεζικό. Ἀπὸ αὐτὸ θὰ ἀντιγραφοῦν τὰ αὐταρχικὰ μέτρα προστασίας ποὺ ἐφαρμόζει ἡ Κίνα σὲ τέτοιες περιπτώσεις. Στὰ ἐπιβληθέντα ὑγειονομικὰ μέτρα συγκαταλέγονται ἡ θερμομέτρηση στὶς εἰσόδους χώρων προσπελάσιμων σὲ ἀόριστο ἀριθμὸ προσώπων, ὅπως σὲ σιδηροδρομικοὺς σταθμοὺς καὶ σούπερ-μάρκετ, καθὼς καὶ ἡ ὑποχρεωτικὴ χρήση μάσκας. Τὸ ἀνησυχητικὸ συμπέρασμα στὸ ὁποῖο καταλήγει ἡ μελέτη εἶναι τὸ ἑξῆς:
«Ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν ὕφεση τῆς πανδημίας, ἕνας πιὸ αὐταρχικὸς ἔλεγχος σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐπιτήρηση τῶν πολιτῶν καθὼς καὶ τῶν δραστηριοτήτων τους, δὲν διατηροῦνται ἁπλῶς, ἀλλὰ ἐπιτείνονται. Προκειμένου νὰ προστατευθοῦν ἀπὸ προβλήματα ποὺ ἐξαπλώνονται ὁλοένα καὶ περισσότερο σὲ παγκόσμια κλίμακα -ἀπὸ τὶς πανδημίες καὶ τὴ διεθνῆ τρομοκρατία μέχρι τὶς περιβαλλοντικὲς κρίσεις καὶ τὰ φαινόμενα αὐξανόμενης φτώχειας-, οἱ ἡγέτες τῶν λαῶν γαντζώνονται ἀκόμη πιὸ σφιχτὰ στὴν καρέκλα τῆς ἐξουσίας (took a firmer grip on power). [......] Ἀρχικά, ἡ ἰδέα ἑνὸς κόσμου στὸν ὁποῖο ἐπικρατεῖ αὐξημένος ἔλεγχος (more controlled world) κέρδισε τὴν εὐρεῖα ἀποδοχὴ καὶ συναίνεση. Οἱ πολῖτες παραχώρησαν οἰκειοθελῶς μέρος τῆς κυριαρχίας τους -καὶ τῆς ἰδιωτικότητάς τους- σὲ πιὸ πατερναλιστικὰ κράτη (more paternalistic states), μὲ ἀντάλλαγμα τὴ μεγαλύτερη ἀσφάλεια καὶ σταθερότητα. Οἱ μὲν πολῖτες ὑπῆρξαν πιὸ ἀνεκτικοὶ καὶ μάλιστα ἰδιαιτέρως πρόθυμοι νὰ δεχθοῦν ἐντολὲς καὶ ἐπιτήρηση ἀπὸ τὰ ὑψηλότερα κλιμάκια τῆς ἐξουσίας, οἱ δὲ ἐθνικοὶ ἡγέτες εἶχαν μεγαλύτερο περιθώριο νὰ ἐπιβάλλουν τὴν τάξη μὲ τοὺς τρόπους ποὺ ἔκριναν κατάλληλους. Στὶς ἀνεπτυγμένες χῶρες, ἡ αὐξημένη ἐπιτήρηση εἶχε πολλὲς μορφές: ἐπὶ παραδείγματι, βιομετρικὲς ταυτότητες γιὰ ὅλους τοὺς πολῖτες καὶ αὐστηρότερο ἔλεγχο τῶν σημαντικότερων βιομηχανιῶν, ἡ σταθερότητα τῶν ὁποίων κρίθηκε ζωτικῆς σημασίας γιὰ τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα. Σὲ πολλὲς ἀνεπτυγμένες χῶρες, ἡ ἐπιβαλλόμενη συνεργασία μὲ μιὰ σειρὰ νέων κανονισμῶν καὶ συμβάσεων ἀποκατέστησε, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, τόσο τὴν τάξη ὅσο καί -τὸ σημαντικότερο- τὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη».
Ὁ Paul Schreyer στὸ βιβλίο του μὲ τίτλο «Χρονικὸ μιᾶς προαναγγελθείας κρίσης. Πῶς ἕνας ἰὸς μπόρεσε νὰ ἀλλάξει τὸν κόσμο» («Chronik einer angekündigten Krise. Wie ein Virus die Welt verändern konnte», εκδ. Westend, Frankfurt/Main, 4η έκδ., 2020», σελ. 81) τονίζει ὅτι, ἐδῶ καὶ δέκα τοὐλάχιστον χρόνια, οἱ ἐκπρόσωποι τῆς παγκόσμιας ἐλὶτ προβληματίζονται σὲ σχέση μὲ τὶς πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς προκλήσεις ποὺ θὰ προκύψουν ἀπὸ τρομακτικὲς πανδημίες. Παραθέτει μάλιστα μιὰ δημόσια τοποθέτηση τοῦ Jacques Attali, ὁ ὁποῖος δὲν ἦταν μόνο ἐπὶ χρόνια σύμβουλος τοῦ Γάλλου Προέδρου Φρανσουὰ Μιτεράν, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἀνέδειξε τὸν σημερινὸ Γάλλο Πρόεδρο Ἐμανουὲλ Μακρόν. Τὸν Μάϊο τοῦ 2009, μόλις εἶχε ξεσπάσει ἡ ἐπιδημία τῆς γρίππης τῶν χοίρων, εἶχε δηλώσει τὰ ἑξῆς:
«Ἡ ἱστορία διδάσκει ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα ἐξελίσσεται σημαντικά, μόνο ὅταν νιώθει πραγματικὸ φόβο. [......] Ἡ πανδημία ποὺ ξεκίνησε θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει ἕναν τέτοιον διαρθρωτικὸ φόβο. [......] Μιὰ μεγαλύτερη πανδημία θὰ ἀφυπνίσει τοὺς πολῖτες, οἱ ὁποῖοι θὰ συνειδητοποιήσουν τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπιδείξουν ἀλτρουισμὸ μὲ ἕναν τρόπο πολὺ πιὸ ἀποτελεσματικὸ ἀπ᾿ ὅ,τι ἂν διεξαγόταν ἕνας δημόσιος διάλογος μὲ ἀντικείμενο τὸν ἀνθρωπισμὸ ἢ τὴν οἰκολογία. Ἀκόμη κι ἂν ἡ τρέχουσα ὑγειονομικὴ κρίση δὲν εἶναι τόσο σοβαρή, ὅπως θέλουμε νὰ ἐλπίζουμε, δὲν πρέπει νὰ κάνουμε τὸ ἴδιο λάθος μὲ ἐκεῖνο ποὺ κάναμε ἐπὶ οἰκονομικῆς κρίσεως, δηλ. νὰ μὴν πάρουμε τὸ μάθημά μας, ὥστε ἐνόψει τῆς ἑπόμενης, ἀναπόφευκτης ὑγειονομικῆς κρίσης, νὰ στήσουμε μηχανισμοὺς ἐπιτήρησης καὶ ἐλέγχου, καθὼς καὶ ἐφοδιαστικὲς ἁλυσίδες γιὰ τὴν δίκαιη κατανομὴ φαρμάκων καὶ ἐμβολίων. Πρὸς τὸν σκοπὸ αὐτόν, πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε μιὰ παγκόσμια πολιτική, μεριμνῶντας γιὰ παγκόσμια ἀποθήκευση καὶ φορολόγηση. Ἔτσι θὰ μπορέσουμε, πολὺ γρηγορότερα ἀπ᾿ ὅ,τι ἂν ὑπῆρχαν μόνο οἰκονομικοὶ λόγοι, νὰ χτίσουμε τὰ θεμέλια γιὰ μιὰ πραγματικὰ παγκόσμια κυβέρνηση».
Πολλὰ σημάδια δείχνουν ὅτι βρισκόμαστε στὴν τελικὴ εὐθεῖα γιὰ τὴ δημιουργία μιᾶς παγκόσμιας κυβέρνησης, ἡ ὁποία δυστυχῶς ἐξ ὁρισμοῦ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δημοκρατική. Ἡ ρητορικὴ περὶ προβλημάτων ποὺ ἔχουν παγκόσμια διάσταση, ὅπως ἡ τρομοκρατία, ἡ πανδημία καὶ ἡ κλιματικὴ ἀλλαγή, βηματίζει ρυθμικὰ σὲ σφιχτὴ διάταξη (lockstep!) μὲ τὴν ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν καλλιεργούμενη ἰδέα τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης, ἡ ὁποία ὑποτίθεται ὅτι εἶναι ἡ μόνη ποὺ προσφέρεται ἰδανικὰ γιὰ τὴν «καταπολέμηση» τῶν παγκόσμιων ἀπειλῶν. Ἄν ὅμως οἱ ἀπειλὲς αὐτὲς εἶναι κατασκευασμένες, τότε ἡ ὑπὸ προετοιμασία παγκόσμια κυβέρνηση ἀποτελεῖται ἀπὸ ἐμπρηστὲς ποὺ μεταμφιέσθηκαν σὲ πυροσβέστες.
Ἄρα, μελέτες σὰν ἐκείνη τοῦ «φιλανθρωπικοῦ» Ἱδρύματος Ροκφέλερ ποὺ παρουσιάσθηκε ἐν συντομίᾳ στὸ παρὸν ἄρθρο δὲν ἀποτελοῦν προφητικὲς ἀλλὰ προγραμματικὲς ἀσκήσεις ἐπὶ χάρτου.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ι ΒΑΘΙΩΤΗΣ
Κυριακάτικη Δημοκρατία,
28.11.2021, σελ. 08β/24.
«Πᾶνος»
Η "φιλανθρωπία" είναι ο φερετζές της μασωνίας.
ΑπάντησηΔιαγραφή