Μυργιώτης Παναγιώτης: Χριστούγεννα μιᾶς ἄλλης νοσταλγικῆς ἐποχῆς.

 

 Γράφει ὁ Παναγιώτης Μυργιώτης

 

«Χιόνια στὸ καμπαναριὸ ποὺ Χριστούγεννα σημαίνει», διαβάζουμε σὲ παλαιὰ ἀναγνωστικὰ τῆς δεκαετίας τοῦ ‘60. Παλιὲς μνῆμες, νοσταλγικὲς γιὰ μᾶς ποὺ ἔχουμε μιὰ κάποια ἡλικία. Περιμέναμε τὸ ἅγιο 12ήμερο γιὰ νὰ ξεκουραστοῦμε ἀπὸ τὸ σχολεῖο (μὲ ὡράριο πρωί - ἀπόγευμα). Νὰ χαροῦμε τὴ ζεστασιὰ καὶ τὴν ἀγάπη τῆς γιαγιᾶς καὶ τοῦ παπποῦ. 

 

Περιμέναμε νὰ γιορτάσουμε τὶς ἑορτὲς Χριστουγέννων καὶ Πρωτοχρονιᾶς μὲ χαρά, χωρὶς νὰ σκεπτόμαστε τὸ δῶρο ποὺ θὰ μᾶς φέρει ὁ Ἅγιος Βασίλειος τὴν παραμονὴ τῆς πρωτοχρονιᾶς. Ὁ πραγματικὸς Ἅγιος, ὁ ἀσκητικὸς καὶ ἰσχνὸς καὶ ὄχι ὁ εὐτραφὴς τῆς σύγχρονης ἐποχῆς τῶν διαφημίσεων  τοῦ ἐκμαυλισμοῦ τῆς κοινωνίας, καὶ πρωτίστως τῶν μικρῶν τῆς Φωτεινούλας, τῆς Κατερίνας, τοῦ Δημήτρη, τοῦ Θανάση καὶ τοῦ Ἀποστόλη.
 

Νὰ καθίσουμε ὅλοι γύρω ἀπὸ τὸ ἀναμμένο τζάκι καὶ νὰ ἀκούσουμε ἐμεῖς τὰ μικρὰ παιδιὰ τὰ παραμύθια τῆς πολυαγαπημένης μας γιαγιᾶς καὶ τὰ ἡρωικὰ κατορθώματα τοῦ ἀγωνιστῆ τῆς ἐποχῆς τοῦ ΟΧΙ τοῦ ‘40 καὶ τῆς πραγματικῆς ἐθνικῆς ἀντίστασης, τοῦ γλυκύτατου παπποῦ. 

 

Οἱ ἱστορίες τοῦ παπποῦ δὲν εἶχαν τέλος. Εἶχε πολεμήσει καὶ στὴν Μικρὰ Ἀσία, στὸν πόλεμο ἐναντίον τῶν Τούρκων καὶ τραυματίστηκε στὴν μάχη τοῦ Σαγγάριου ποταμοῦ. Περιέγραφε μὲ ἁπλᾶ λόγια τὸ δρᾶμα τῶν Ἑλλήνων καὶ τὰ φρικτὰ βασανιστήρια, τὴν ταλαιπωρία καὶ τοὺς φόνους καὶ τὸν ξεριζωμό των ἀπὸ τὶς πατρογονικὲς ἑστίες μετὰ ἀπὸ χιλιάδες χρόνια. 

 

Λόγια ἁπλᾶ χωρὶς λογοτεχνικὰ σχήματα καὶ τεχνικές. Ἡ σοφία τῶν προγόνων ἁπαλὰ καὶ χωρὶς προσπάθεια περνοῦσε στὴν ἱστορικὴ μνήμη μας. Ἀτέλειωτες ὧρες μέσα στὸ ζεστὸ σπιτικὸ καὶ ἔξω νὰ σφυροκοπᾶ τὸ χιόνι καὶ ὁ μανιασμένος βοριᾶς. Δὲν μᾶς ἐνδιέφερε. 

 

Οἱ συζητήσεις μὲ τὸν παπποῦ, τὴ γιαγιὰ καὶ τοὺς πολυαγαπημένους γονεῖς κάλυπταν κάθε πτυχῆς τῆς ἀθώας παιδικῆς ψυχῆς μας. Μαθαίναμε νὰ προσπαθοῦμε, νὰ ἀγωνιζόμαστε καὶ προπάντων νὰ ὑμνοῦμε καὶ νὰ δοξολογοῦμε τὸν δωρεοδότη τῶν πάντων Τριαδικὸ Θεό.

 

Ἐμεῖς  ζήσαμε σὲ οἰκονομικὰ δύσκολες ἐποχές, ἀλλὰ τὴν πραγματικὴ ἀγάπη τῶν γονέων μας τὴ βιώναμε καθημερινά. Ὁ παπποῦς καὶ ἡ γιαγιὰ συγκατοικοῦσαν καὶ δὲν ἦταν στοὺς οἴκους εὐγηρίας καὶ συνεισφέρανε στὴν ὁμαλὴ ψυχολογικὴ ἀνάπτυξη τῶν ἐγγονιῶν. Οἱ γονεῖς ἀγαποῦσαν τὰ παιδιά τους πραγματικὰ  μὲ τὴν καρδιά τους καὶ τοὺς πρόσφεραν, ἀπὸ τὸ ὑστέρημά τους, πλούσια τὰ ἐλέη καί, κυρίως, δόξαζαν τὸν δωρεοδότη Κύριο.
 

Ἄλλες ἐποχές, βέβαια, χωρὶς κινητά, τάμπλετ καὶ τηλεοράσεις ποὺ ἀποσποῦν τὸν νοῦ ἀπὸ τὰ σημαντικὰ καὶ τελικά τὸν νεκρώνουν. Ἐποχὲς δύσκολες οἰκονομικὰ ἀλλὰ νοσταλγικὲς γιατί ζούσαμε πιὸ ἀνθρώπινα χωρὶς τὴν «πολυτέλεια» τῆς μοναξιᾶς καὶ τοῦ ἄγχους. Δὲν εἴχαμε τηλεόραση, γιὰ νὰ μὴ πῶ «χαζοκούτι», γιὰ νὰ μᾶς νεκρώσει τὴν σκέψη. Εἴχαμε ζεστὴ καρδιά, ἀγάπη γιὰ τὸν συνάνθρωπο.
 

Ἐποχὲς παλιές, νοσταλγικὲς μὲ τοὺς ἀνθρώπους πιὸ ἀληθινούς. Μὲ πραγματικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν συνάνθρωπο, γιὰ τὸν πάσχοντα ἢ ἀνήμπορο ἀδελφό.

Μυργιώτης  Παναγιώτης
Μαθηματικός

___________________________________

Πολυτονισμὸς καὶ προσθήκη

φωτογραφιῶν ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»