«Κάποιος άνθρωπος», είπε, «είχε ένα χωράφι και, επειδή το αμέλησε, εκείνο χέρσωσε και γέμισε αγριόχορτα και αγκάθια. Κάποτε αποφάσισε να το περιποιηθεί, και είπε στον γιο του· “Πήγαινε να καθαρίσεις το χωράφι”.
Πήγε ο γιος να το καθαρίσει, αλλά βλέποντας τα πολλά αγκάθια, αποθαρρύνθηκε και σκέφτηκε· “Πότε θα τα ξεριζώσω όλα αυτά, για να καθαρίσω το χωράφι;” Έπεσε λοιπόν και κοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε, ξανακοίταξε τα πολλά αγκάθια, έχασε κάθε διάθεση για δουλειά και έμεινε ξαπλωμένος. Πότε λοιπόν κοιμόταν και πότε γύριζε άσκοπα, σαν την πόρτα γύρω από τον άξονά της, που λέει και η Γραφή (Παροιμ. 26:14), και έτσι άπρακτος πέρασε αρκετές μέρες.«
» Στη συνέχεια ήρθε ο πατέρας του να δει τι έκανε, και τον βρήκε να μην έχει κάνει τίποτε.
Τον ρώτησε λοιπόν· “Γιατί δεν έκανες τίποτε ως τώρα;”
“Πατέρα”, απάντησε εκείνος, “μόλις πήγαινα να δουλέψω, έβλεπα τα πολλά αγριόχορτα και αγκάθια και με έπιανε απελπισία, και από τη λύπη μου ξάπλωνα και κοιμόμουν. Γι’ αυτό και δεν έκανα τίποτε”.
Του είπε τότε ο πατέρας του· “Παιδί μου, κάθε μέρα να κάνεις όσον τόπο πιάνει το στρώμα σου, και έτσι θα προχωρήσει η δουλειά σου, χωρίς να αποθαρρύνεσαι”.
Ο νεαρός συμμορφώθηκε, και σε λίγον καιρό καθαρίστηκε το χωράφι.«
» Έτσι λοιπόν και εσύ, αδελφέ· λίγο λίγο εργάσου και δεν θα χάνεις το θάρρος σου. Και ο Θεός με τη χάρη του πάλι θα σε ξαναφέρει στην παλιά σου κατάσταση».
Άκουσε ο αδελφός, κάθισε με υπομονή στο κελλί του και έκανε όπως τον συμβούλεψε ο γέροντας. Και με τη χάρη του Θεού βρήκε ανάπαυση.
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση Δ’, σελ. 56. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2001.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου