Ὁ Ἅγιος ὅμως στὸ δρόμο, καθὼς
ἔσερνε τὰ κουρασμένα καὶ πληγωμένα καὶ γέρικα πόδια του, προσευχότανε μὲ
ψαλμοὺς πρὸς τὸν Κύριον, πού τοὺς ἤξερε ἀπ’ ἔξω.
Ἔλεγε μεταξὺ τῶν ἄλλων
καὶ τὸν 100ο ψαλμὸ:
«Ἔλεος καὶ κρίσιν ἄσομαί Σοι Κύριε…».
— Σ’ εὐχαριστῶ, Κύριε, εἶπε, γιατὶ
εἶσαι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος. Σὺ Παντοδύναμε ἐκτύπησες τὸν ἐχθρὸν μας
διάβολον. Σὺ ἐκτύπησες καὶ τὸν Ἅδην μὲ τὸ νὰ ἀπαλλάξης ἀπὸ τὸν θάνατο τὸ
ἀνθρώπινο γένος. Μνήσθητὶ μου, Κύριε, ἐν τὴ Βασιλεία Σου.
Τότε συνέβη καὶ τὸ ἑξῆς θαυμαστόν. Ἀνοίξανε γιὰ μιά στιγμὴ οἱ Οὐρανοί, φάνηκε ὁ Χριστὸς μὲ πλῆθος Ἀγγέλων.
Κατέβηκε κοντὰ του καὶ τοῦ λέγει:
— Ἔλα, προσφιλέστατε καὶ ἀγαπημένε
μου Χαράλαμπε, πού τόσο πολὺ κακοπάθησες, γιὰ τ᾿ Ὄνομὰ Μου. Ζήτησὲ Μου
ποίαν χάριν θέλεις καὶ θ’ ἀκούσω τὴν δέησὶν σου.
— Καὶ τὸ ὅτι ἀξιώθηκα, ἀποκρίθηκε ὁ
Μάρτυρας, νὰ ἰδῶ τὴν φοβερὰν δόξαν τῆς παρουσίας Σου, αὐτὸ εἶναι μεγάλο
χάρισμα σ’ ἐμένα τὸν ἐλάχιστο.Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ ἀγαθότης Σου, Κύριε, μὲ προστάζει νὰ Σου ζητήσω χάρι, παρακαλῶ νὰ μοῦ κάνης τὴν ἑξῆς:
Σε ὅποιο τόπο βρεθῆ τεμάχιο ἀπὸ τὸ
λείψανὸν μου καὶ σ’ ὅποια χώρα γιορτάζουν τὸ μαρτύριὸ μου, νὰ μὴν γίνη
ἐκεῖ ποτὲ πείνα, οὔτε πανώλης πού θὰ θανατώνη τοὺς ἀνθρώπους πρόωρα.
Οὔτε πονηρὸς ἄνθρωπος πού νὰ βλάπτη τοὺς καρπούς, ἀλλὰ νὰ εἶναι σ’ αὐτὸν
τὸν τόπον εἰρήνη σταθερή, ψυχῶν σωτηρία καὶ σωμάτων θεραπεία. Νὰ εἶναι
ἀφθονία σίτου, οἴνου, ἐλαίου, τετραπόδων καὶ ἄλλων χρησίμων πραγμάτων.
Φύλαγε δὲ γερὰ τὰ βόδια καὶ ὅλα τὰ τετράποδα ζῶα τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ
γεωργοῦν τὴ γῆ καὶ νὰ δοξάζηται τὸ Ὄνομὰ Σου.
Συγχώρεσε, Κύριε, σὲ
παρακαλῶ καὶ τὶς ἁμαρτίες των, ὡς Ἀγαθὸς καὶ Φιλάνθρωπος.
—Νὰ γίνη πιστὲ Μου δοῦλε, τὸ θέλημά σου! Εἶπε ὁ Κύριος καὶ ἀμέσως ἐξηφανίσθη.
Μετὰ ταῦτα, ὁ Ἅγιος παρέδωσε ἀμέσως
τὴν ἁγιασμένη του ψυχὴ στὸ Χριστὸ εἰρηνικὰ (σὲ ἡλικία 113 ἐτῶν), πρὶν
προλάβη ὁ δήμιος νὰ τοῦ κόψη τὴν κεφαλήν! Ὁ Θεὸς δὲν θέλησε νὰ
ταλαιπωρηθῆ περισσότερο. Ἀρκετὰ βασανίστηκε.
… ἀπὸ τὸν βίου τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους…
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου