Τώρα (τὸ 1983), συμβαίνει νὰ βρισκόμαστε σὲ μία καμπὴ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ κομπογιαννίτης γιατρὸς (δηλαδὴ ὁ μὴ δυνάμενος νὰ θεραπεύσῃ ἢ νὰ καθοδηγήσῃ σωστὰ πνευματικὸς πατὴρ) δὲν ἔχει ἐπίγνωσι ὅτι εἶναι κομπογιαννίτης.
Ὁ κομπογιαννίτης ὅμως εἶναι σὲ θέση νὰ ἀναγνωρίσῃ ἕναν πραγματικὸ γιατρό, ὅταν συναντηθῇ μὲ αὐτὸν ἢ ὄχι; Ἡ ἀπάντησις εἶναι, ὅτι, ἂν ἔχῃ πορρωμένη συνείδησι, δὲν θὰ τὸν ἀναγνωρίσῃ.
Αὐτὸ συνέβῃ μὲ τὸν Ἰούδα, ὁ ὁποῖος ἐγνώρισε μὲν τὸν Χριστόν, ἀλλὰ ὄχι ὅπως οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι. Ὁ Ἰούδας δὲν κατάλαβε ποιός ἦταν ὁ Χριστός. Γιατί; Διότι πνευματικὰ δὲν ἦταν ἐντάξει. Δηλαδὴ ὁ Ἰούδας ἀπεδείχθῃ κομπογιαννίτης καὶ οὔτε τὸν ἑαυτό του μπόρεσε νὰ σώσῃ.
Σήμερα δίνει ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία τὴν δυνατότητα σὲ κάποιον νὰ ἀνιχνεύσῃ τὸν πραγματικὸ γιατρὸ καὶ νὰ τὸν διακρίνῃ ἀπὸ ἕναν κομπογιαννίτη; Δηλαδὴ μποροῦμε σήμερα νὰ ἀνιχνεύσωμε τὸν ἀληθινὸ πνευματικὸ πατέρα, ἐκεῖνον ποὺ εἶναι σὲ θέσι νὰ θεραπεύῃ, ἀνάμεσα σὲ πολλοὺς ἄλλους;
Ἢ ἀλλιῶς μποροῦμε σήμερα νὰ ἀνιχνεύσωμε τὸν ἅγιο μέσα στὸ πλῆθος; Δύσκολο φαίνεται. Δηλαδὴ οἱ Χριστιανοὶ σήμερα ἔχουν φθάσει στὸ σημεῖο δύσκολα νὰ ξεχωρίζουν τοὺς πνευματικοὺς γιατροὺς ἀπὸ τοὺς κομπογιαννίτες.
Καὶ φθάσαμε σ᾿ αὐτὴν τὴν κατάστασι, διότι ἀντικαταστήσαμε τὴν Πατερικὴ Θεολογία μὲ Δυτικοῦ τύπου Θεολογία, μὲ Θεολογία τῶν δογμάτων, μὲ Θεολογία τοῦ βιβλίου δηλαδὴ καὶ ὄχι ἐμπειρική, ἡ ὁποία δὲν ὁδηγεῖ στὴν κάθαρσι τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ πάθη.
Καταδιώξαμε τὴν Ἡσυχαστικὴ παράδοσι καὶ τὴν ἀντικαταστήσαμε μὲ τὰ δόγματα ἢ μὲ τὴν ἠθικὴ (εὐσεβισμό). Καὶ αὐτὸ συνέβῃ ἀπὸ τοὺς χρόνους μετὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασι τοῦ 1821, μὲ πρωταίτιο τὸν Ἀδαμάντιο Κοραῆ.
«Πᾶνος»
Πέσαμε, μετὰ τὴν Τουρκοκρατία, στὴν Φραγκοκρατία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετὰ τοὺς τίμιοθς ἐχθροὺς, στοὺς ἄτιμους «φίλους»
Ἔπρεπε ΟΛΑ νὰ τὰ ζήσουμε, νὰ ψηθοῦμε, νὰ μαρτυρήσουμε,
νὰ προδώσουμε, νὰ μετανοήσουμε,καὶ νὰ ἀναστηθοῦμε.