Κωνσταντῖνος Βαθιώτης: Στήν ἐποχή τῆς ἐξομοίωσης

 

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Βαθιώτης

 

Ὁ Μάρκος Αὐρήλιος ἔλεγε:

Ὁ καλύτερος τρόπος νὰ ἀντιστέκεσαι εἶναι νὰ μὴν ἐξομοιώνεσαι¹.

Οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων καὶ οἱ προπαγανδιστές-ὑπηρέτες της ἀπαιτοῦν καθημερινὰ ἀπὸ τοὺς πολῖτες τους νὰ ἔχουν τὴν ἴδια ἄποψη μὲ ἐκείνην ποὺ προβάλλουν τὰ φερέφωνά τους, δηλ. τὰ Μέσα Μαζικοῦ Εὐνουχισμοῦ. Ἄρα ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς πολῖτες νὰ μὴν ἀντιστέκονται στὰ νεοταξίτικα σχέδια ποὺ τώρα ὑλοποιοῦνται ταυτοχρόνως σὲ ὅλα τὰ μέτωπα.

Ὅποιος τολμᾷ νὰ ἀμφισβητεῖ τὴν ἀποτελεσματικότητα ἤ/καὶ τὴν ἀσφάλεια τῶν καινοφανῶν σκευασμάτων ἀλλὰ καὶ ἐν γένει τὸν τρόπο διαχείρισης τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης εἶναι ἀντιστασιακός, πάει νὰ πεῖ: ἐχθρὸς τοῦ κράτους καὶ τῆς συμπαγοῦς πλειοψηφίας.

Ὅποιος τολμᾷ νὰ τάσσεται ὑπὲρ τῶν Ρώσων λοιδορεῖται ὡς πολεμοχαρὴς φασίστας.

• Πᾶς μὴ τρυπημένος ἐστὶ μὴ ἐξομοιωμένος

• Πᾶς μὴ Οὐκρανόφιλος ἐστὶ μὴ ἐξομοιωμένος

Πόσο λάθος καί, ἰδίως, πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ ἀπαίτηση τῆς καθολικῆς ἐξομοίωσης προκύπτει ἀπὸ τὰ ὑπέροχα λόγια ποὺ εἶχε πεῖ ὁ Σενέκας στὸν Γαλλίωνα²:

Τίποτε ἑπομένως δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ τονιστεῖ περισσότερο ἀπὸ τὴν προειδοποίηση ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ πάρουμε, σὰν τὰ πρόβατα, τὴ γραμμὴ τοῦ κοπαδιοῦ ποὺ προηγεῖται, ταξιδεύοντας ἔτσι πάνω στὸν δρόμο ποὺ βαδίζουν ὅλοι, ἀλλὰ πάνω στὸ δρόμο ποὺ ὀφείλουμε νὰ βαδίσουμε. Τίποτε, πράγματι, δὲν μᾶς δημιουργεῖ μεγαλύτερα προβλήματα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι προσαρμόζουμε τὸν ἑαυτό μας στὶς κοινὲς διαδόσεις, πιστεύοντας ὅτι, ὅσα γίνονται ἀποδεκτὰ μὲ τὴν εὐρύτερη δυνατὴ συναίνεση, αὐτὰ εἶναι καὶ τὰ ἄριστα - τὸ γεγονὸς δηλαδὴ ὅτι, μὲ τὸ νὰ ἀκολουθοῦμε τόσους πολλούς, ζοῦμε στὴν οὐσία μὲ τοὺς κανόνες ὄχι τῆς λογικῆς ἀλλὰ τῆς μίμησης. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πὼς ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον συσσωρεύονται οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὁδεύουν ὁλοταχῶς πρὸς τὴν καταστροφή. Καί, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει ὅταν, σὲ μιὰ μεγάλη ἀνθρώπινη συμφορά, οἱ ἄνθρωποι συμπιέζουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ καταρρεύσει χωρὶς νὰ συμπαρασύρει καὶ τοὺς ἄλλους στὴν πτώση του, καθὼς ἡ κατάρρευση τῶν πρώτων ἐπιφέρει τὸν ὄλεθρο καὶ τῶν τελευταίων, τὸ ἴδιο πρᾶγμα θὰ μποροῦσες νὰ δεῖς σὲ κάθε περίπτωση καὶ στὴ ζωή. Τὰ σφάλματα κάθε ἀνθρώπου δὲν προκαλοῦν σὲ ἐκεῖνον μόνο ζημιά, ἀλλὰ καθένας ἀπὸ μᾶς εἶναι ὁ ἴδιος αἰτία καὶ ὑπεύθυνος τοῦ λάθους ποὺ θὰ κάνει καὶ κάποιος ἄλλος. Γιατί εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ ἀναθέτουμε τὴν ἀσφάλεια τοῦ ἑαυτοῦ μας στὸ πλῆθος ποὺ προπορεύεται καί -ἀκριβῶς ἐπειδὴ καθένας ἀπὸ μᾶς εἶναι προθυμότερος νὰ ἐμπιστευθεῖ κάποιον ἄλλο παρὰ νὰ ἀποφασίσει ἀνεξάρτητα γιὰ τὸν ἑαυτό του- οὐδέποτε νὰ θέτουμε ὑπὸ ἔλεγχο τὴ ζωή μας, ἀλλὰ νὰ δείχνουμε ἀπεναντίας τυφλὴ ἐμπιστοσύνη στοὺς ἄλλους, ἔτσι ὥστε κάποιο λάθος ποὺ ἔχει περάσει ἀπὸ τὸν ἕναν στὸν ἄλλον νὰ ἐμπλέκει τελικὰ καὶ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους καὶ νὰ ἀπεργάζεται τὴν καταστροφή μας. Τὸ παράδειγμα τῶν ἄλλων μᾶς καταστρέφει· ἡ ἀποδέσμευση ἀπὸ τὸ πλῆθος εἶναι σωτήρια. Γιατί αὐτό, ὑπερασπίζοντας τὸ λάθος του, ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ λογική.

Ὁ Σενέκας καταλήγει:

Συμβαίνει ἔτσι τὸ ἴδιο ἀκριβῶς πρᾶγμα ποὺ γίνεται καὶ στὶς ἐκλογές, ὅπου τὰ ἴδια ἐκεῖνα ἄτομα ποὺ ἐξέλεξαν τοὺς πραίτορες ἀποροῦν ὅταν ἡ εὐμετάβλητη λαϊκὴ εὔνοια μετατοπισθεῖ στὸ θέμα τῆς ἐκλογῆς τῶν πραιτόρων. Τὸ ἴδιο πρᾶγμα ἔχει τὴ μία στιγμὴ τὴν εὔνοιά μας, τὴν ἄλλη τὴν ἀποδοκιμασία μας· αὐτὴ εἶναι ἡ ἔκβαση κάθε ἀπόφασης ποὺ ἀκολουθεῖ τίς ἐπιλογὲς τοῦ πλήθους.

Στὴν ἴδια γραμμὴ μὲ τὸν Σενέκα κινεῖται καὶ ὁ Ἔριχ Φρόμ, ὁ ὁποῖος στὸ ὀγκῶδες ἔργο του «Ἡ ὑγιὴς κοινωνία»³, ἀνεδείκνυε τὸ πλεονέκτημα ποὺ προσφέρει στὸν μαζάνθρωπο ἡ ἐξομοίωσή του μὲ τοὺς πολλούς:

Ἐφόσον δὲν εἶμαι διαφορετικός, ἐφόσον εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους καὶ ἀναγνωρίζομαι ἀπ'. αὐτοὺς ὡς "κανονικὸς συνάνθρωπος", μπορῶ νὰ νιώθω τὸν ἑαυτό μου ὡς "ἐγώ". Εἶμαι "ὅπως μὲ ἐπιθυμεῖτε", σύμφωνα μὲ τὴ διατύπωση τοῦ Πιραντέλλο σ'. ἕναν τίτλο ἔργου του. Στὴ θέση τῆς προατομιστικῆς ταυτότητας γένους ἀναπτύσσεται μιὰ νέα ταυτότητα κοπαδιοῦ, στὴν ὁποία ἡ αἴσθηση ταυτότητας στηρίζεται στὴν ἀναμφισβήτητη αἴσθηση πὼς ἀνήκει κανεὶς στὸ πλῆθος.

Ἀναφερόμενος στὸ «πρόβλημα τῆς αἴσθησης τῆς ταυτότητας», ὁ συγγραφέας συμπληρώνει τὰ ἑξῆς:

Ἡ ἀνάγκη νὰ νιώθει κανεὶς τὴν αἴσθηση ταυτότητας πηγάζει ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς συνθῆκες τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, καὶ εἶναι ἡ πηγὴ τῶν πιὸ ἔντονων ἐπιθυμιῶν. Μιὰ καὶ δὲν μπορῶ νὰ παραμείνω ὑγιὴς χωρὶς τὴν αἴσθηση τοῦ "ἐγώ", ὠθοῦμαι στὸ νὰ κάνω τὰ πάντα γιὰ ν᾿ ἀποκτήσω αὐτὴ τὴν αἴσθηση. Ἡ ἀνάγκη αὐτὴ βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὸ ἔντονο πάθος γιὰ κοινωνικὴ θέση καὶ κονφορμισμό, καὶ πολλὲς φορὲς εἶναι ἰσχυρότερη κι ἀπὸ τὴν ἀνάγκη γιὰ φυσικὴ ἐπιβίωση. Τί μπορεῖ νὰ εἶναι περισσότερο πρόδηλο ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐπιθυμοῦν νὰ διακινδυνεύουν τὴ ζωή τους, νὰ ἐγκαταλείπουν τὴν ἀγάπη τους, νὰ παραδίνουν τὴν ἐλευθερία τους καὶ νὰ θυσιάζουν τίς σκέψεις τους, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ εἶναι ὁ καθένας τους μιὰ μονάδα τοῦ πλήθους, γιὰ νὰ συμμορφώνεται καὶ ν᾿ ἀποκτᾷ ἔτσι κάποια αἴσθηση ταυτότητας, ἔστω καὶ ἀπατηλή.

Συναφὴς καὶ ἡ διαπίστωση τοῦ Πασκὰλ Μπρυκνέρ⁴:

Οἱ κοινωνίες μας εἶναι στοιχειωμένες ἀπὸ τὸν κομφορμισμὸ ἐπειδὴ ἀποτελοῦνται ἀπὸ ἄτομα ποὺ ἐπαίρονται γιὰ τὴν πρωτοτυπία τους ἀλλὰ εὐθυγραμμίζουν τὴ συμπεριφορά τους μὲ τὴ συμπεριφορὰ τῶν πάντων.

Ὑπέροχο καὶ τὸ χωρίο ἀπὸ τὴν Διατριβὴ A΄ τοῦ Ἐπικτήτου⁵:

Ἐσὺ πίστεψες ὅτι ἔπρεπε νὰ φροντίζεις νὰ εἶσαι ὅμοιος μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως οὔτε τὸ νῆμα θέλει νὰ ἔχει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὰ ἄλλα νήματα. Ἐγώ, ὅμως, θέλω νὰ εἶμαι πορφύρα, ἐκεῖνο τὸ λίγο καὶ λαμπερό, ποὺ κάνει καὶ τὰ ἄλλα νὰ φαίνονται εὐπρεπῆ καὶ ὡραῖα. Γιατί μοῦ λές, λοιπόν, «γίνε ὅμοιος μὲ τοὺς πολλούς»; Καὶ μετὰ πῶς θὰ γίνω πορφύρα; [...] Τί προσφέρει ἡ πορφύρα στὸ ροῦχο; Τί ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ξεχωρίζει σ'. αὐτὸ ὡς πορφύρα καὶ νὰ προβάλλει γιὰ τὰ ἄλλα ὡς καλὸ παράδειγμα;

Θὰ ἦταν φυσικὰ μεγάλη ἡ παράλειψη νὰ μὴ γίνει ἀναφορὰ στὸ θεατρικὸ ἔργο τοῦ Ἑρρίκου Ἴψεν «Ἕνας ἐχθρὸς τοῦ λαοῦ»⁶, ὅπου ἐπισημαίνεται ὅτι: «ἡ πλειοψηφία ἔχει τὴ δύναμη», ἀλλὰ «ἡ μειοψηφία ἔχει πάντα δίκιο»⁷. Κατὰ τὴν ἰψενικὴ θεώρηση, οἱ λίγοι εἶναι οἱ «ἐμπροσθοφύλακες» ποὺ «μάχονται γιὰ τίς πρωτοπόρες ἀλήθειες στὸν κόσμο τῆς Συνείδησης, δηλαδὴ ἐκεῖνες ποὺ καμμιὰ "πλειοψηφία" δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβῃ», διότι «οἱ "ἀλήθειες" τῆς πλειοψηφίας εἶναι τόσο παλιὲς ποὺ κοντεύουν νὰ γεράσουν», κι «ὅταν [...] μιὰ ἀλήθεια γεράσῃ, [...] μετὰ βεβαιότητος γίνεται ψέμα»⁸. Παρεμφερὴς εἶναι καὶ ἡ σκέψη τοῦ Ἠρακλείτου⁹:

Τί νοῦ καὶ τί μυαλὸ ἔχουν αὐτοί; Δίνουν πίστη στοὺς λαϊκοὺς ἀοιδοὺς καὶ χρησιμοποιοῦν σὰ δάσκαλο τὸν ὄχλο, χωρὶς νὰ ξέρουν ὅτι «οἱ πολλοὶ εἶναι κακοί, καὶ ὅτι οἱ λίγοι εἶναι οἱ ἀγαθοί».

Ἐν τῷ μεταξύ, ὅμως, δὲν μᾶς ἔφθανε ἡ σατανικὴ διαίρεση τῶν πολιτῶν σὲ τρυπημένους καὶ ἀτρύπητους, τώρα προστέθηκε καὶ ἡ διαίρεση σὲ Ρωσόφιλους καὶ Οὐκρανόφιλους. Ἐν τούτοις, τὰ στρατόπεδα τῶν διαιρεμένων δὲν εἶναι τέσσερα ἀλλὰ δύο:

• Πᾶς τρυπημένος ἐστὶ Οὐκρανόφιλος
• Πᾶς ἀτρύπητος ἐστὶ Ρωσόφιλος

(Οἱ ἐξαιρέσεις ἐπιβεβαιώνουν τὸν κανόνα).

Τὸ στρατόπεδο τῶν τρυπημένων Οὐκρανόφιλων χρησιμοποιεῖ ὡς ἐπιθετικὸ ὅπλο τὴν καθημερινὴ πλύση ἐγκεφάλου ποὺ ἀσκοῦν τὰ ΜΜΕ, ἐνῶ τὸ στρατόπεδο τῶν ἀτρύπητων Ρωσόφιλων ἀμύνεται στὸ ἀδιάκοπο σφυροκόπημα τῶν πυρῶν τῆς ἐμβολιαστικῆς καὶ ἐν ταυτῷ οὐκρανόφιλης προπαγάνδας.

Στὸ ἐρώτημα ποιός εἶναι ὁ διοικητὴς τοῦ στρατοπέδου τῶν τρυπημένων Οὐκρανόφιλων, μπορεῖ νὰ δοθεῖ ἡ ἑξῆς πειστικὴ ἀπάντηση: Ἕνα παγκόσμιο διευθυντήριο ὀλιγαρχῶν ποὺ προωθεῖ τὴ Νέα Τάξη Πραγμάτων χειραγωγῶντας τίς μᾶζες μέσῳ τῶν μασονικῶν στοῶν στὶς ὁποῖες ἔχουν ἐνταχθεῖ ἑκατοντάδες προσωπικότητες ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος. Αὐτὲς ἐπιτελοῦν καίριο ρόλο σὲ κεντρικὰ πόστα: σχολεῖα, πανεπιστήμια, δικηγορικοὺς συλλόγους, δικαιοσύνη κ.λπ.¹⁰

Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ εὐρέος φάσματος ἐξομοίωση ἀπόψεων ποὺ παρατηρεῖται σήμερα περισσότερο παρὰ ποτέ - κι ἂς προσπαθεῖ ὁ Οὐμπέρτο Ἔκο νὰ διασκεδάσει τίς ἐντυπώσεις λέγοντας ότι¹¹:

μόνο οἱ ἀφελεῖς μασόνοι καὶ οἱ ἀκόλουθοι κάποιας ναΐτικης τελετουργίας πιστεύουν ὅτι ὑπάρχουν μυστικὰ ποὺ παραμένουν ἀπαραβίαστα.

Συμπέρασμα: Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῶν μασόνων καί, ταυτοχρόνως, στὴν ἐποχὴ τῶν μουσώνων: Ὅποιος δὲν ἐξομοιώνεται μὲ τοὺς μασόνους εἶναι στοὺς μουσῶνες.

(Οἱ ἐξαιρέσεις ἐπιβεβαιώνουν τὸν κανόνα).

Πάντως, ὅποιος σκέπτεται νὰ προσχωρήσει στοὺς μασόνους γιὰ νὰ ἀποφύγει τοὺς μουσῶνες, ἂς ἔχει κατὰ νοῦν τὰ ἀκόλουθα λόγια ἀπὸ τὴν προαναφερθεῖσα Διατριβὴ τοῦ Ἐπικτήτου, ὁ ὁποῖος ἐπισημαίνει ὅτι «ἂν μὲ ρωτήσεις τί καλὸ ἔχει ὁ ἄνθρωπος, δὲν ἔχω νὰ σοῦ πῶ τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὅτι ἔχει ἕνα εἶδος βούλησης»¹²:

Γιατί ἐσὺ εἶσαι ποὺ γνωρίζεις τὸν ἑαυτό σου, πόση ἀξία ἔχεις γιὰ σένα καὶ πόσο πουλᾷς τὸν ἑαυτό σου. Γιατί καθένας πουλᾷ τὸν ἑαυτό του σὲ διαφορετικὴ τιμή. [...] Σκέψου, μόνο, πόσο πουλᾷς τὴ βούλησή σου. Ἄνθρωπε, ἂν δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις τίποτε ἄλλο, μὴ τὴν πουλήσεις φθηνά¹³.

ΥΓ: Ἄραγε, ὑπάρχει διοικητὴς στὸ στρατόπεδο τῶν ἀτρύπητων Ρωσόφιλων ἢ εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἐτερόκλιτο σκορποχώρι ποὺ πάει κόντρα στὸ «παγκοσμιοποιημένο χωριό»;

__________________________

 

1 Τὰ εἰς ἑαυτόν, μτφ.: Γ. Ἀβραμίδης, ἐκδ. Θύραθεν, Ἀθήνα 2008, σελ. 151, ἀριθμ. 6.
 

2 Γιὰ μιὰ εὐτυχισμένη ζωή, μτφ.: Ν. Πετρόχειλος, ἐκδ. Πατάκη, 2011, σελ. 29/31.
 

3 Μτφ.: Δημ. Θεοδωρακάτου, ἐκδ. Μπουκουμάνη, Ἀθήνα 1973, σελ. 87.
 

4 Ὁ πειρασμὸς τῆς ἀθωότητας, μτφ.: Λ. Ἀβαγιανοῦ, ἐκδ. Ἀστάρτη, Ἀθήνα 1995, σελ. 46.
 

5 Μτφ.: Δ. Ν. Ἰωαννίδου-Ι. Σ.. Χριστοδούλου, ἐκδ. Ζῆτρος, Θεσσαλονίκη 2002, σελ. 103/105.
 

6 Μτφ.: Θ. Α. Παπαδημητρόπουλου, ἐπιμ.: Ἤ. Ρ. Ἀποστολίδης, ἐκδ. Gutenberg, Ἀθήνα 2016.
 

7 Σελ. 163.
 

8 Σελ. 164· γιὰ μιὰ σύντομη ἀνάλυση τοῦ ἐν λόγῳ θεατρικοῦ ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς ἐποχῆς τοῦ κορωνοϊοῦ βλ. Κ. Βαθιώτη, Ἀπὸ τὴν τρομοκρατία στὴν πανδημία. Ὑποχρεωτικὲς ἰατρικὲς πράξεις στὸν πόλεμο κατὰ τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ, ἐκδ. Ἀλφειός, Ἀθήνα 2021, σελ. 267 ἐπ.
 

9 Ἅπαντα, μτφ.: Τ. Φάλκος-Ἀρβανιτάκης, ἐκδ. Ζῆτρος, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 125. 

 

10 Βλ. Μ. Βιτάλη, Ἡ Μασονία διοικεῖ τὴν Ἑλλάδα, ἐκδ. Ἀγαθὸς Λόγος, Ἀθήνα 2015.
 

11 Χρονικὰ μιᾶς ρευστῆς κοινωνίας, μτφ.: Ἔφῃ Καλλιφατίδη, ἐκδ. Ψυχογιός, Ἀθήνα, 2017, σελ. 139.
 

12 Ό.π., σελ. 147.
 

13 Ό.π., σελ. 103/107.

Πηγή:https://kvathiotis.substack.com/

___________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»