Χαίρετε! Ίσως η μικρή μου ιστορία για την θαυμαστή επέμβαση του οσίου Σεραφείμ θα είναι χρήσιμη σε κάποιον. Μήπως κάποιος θα αναλάβει την δημοσίευσή της προς στήριξη ανθρώπων σαν και μένα. Προτιμώ να μην συστηθώ.
Για πολλά χρόνια, από την πρώιμη παιδική ηλικία, υπέφερα από σοβαρές κρίσεις δύσπνοιας. Τα δοχεία ψεκασμού δεν έπαιζαν ιδιαίτερο ρόλο και συχνά δεν μπορούσαν καν να χρησιμοποιηθούν. Άλλοι τρόποι για την ανακούφιση των κρίσεων αυτών, εκείνη την εποχή, ήταν άγνωστοι ακόμη και στους ενήλικες. Το κρύο, το γρήγορο περπάτημα, το παιχνίδι , το τρέξιμο και απλό κρυολόγημα αποτελούσαν αφορμές για κρίσεις δύσπνοιας. Έτσι συνέχιζα να ζω και μερικές φορές χωρίς να ξέρω αν θα ξυπνήσω το πρωί ή όχι...
Στην πραγματικότητα, ακόμα και με τα σπρέι και την προσωρινή ανακούφιση που σου προσφέρουν, η κατάσταση αυτή είναι εξαντλητική γιατί νιώθεις σαν το ψάρι που προσπαθεί να αναπνεύσει στη στεριά. Κάποτε πήγα στο Ντιβέγιεβο, είτε από περιέργεια, είτε, έτσι, για αλλαγή. Πάντως πήγα. Εξερεύνησα όλη την περιοχή και προσπάθησα να αφουγκραστώ το μέρος. Και, κατά τύχη, κατάφερα, φυσικά, να κρυώσω, και φυσικά, ήξερα τι θα επακολουθούσε. Δεν μπορούσα όμως να κάνω τίποτα. Να φύγω νωρίτερα από την ημερομηνία επιστροφής δεν γινόταν. Πέρα από τις ακολουθίες είχα κανονίσει και άλλες εκδηλώσεις, και, φυσικά, επίσκεψη στο αγίασμα. Αγίασμα σαν όλα τ ’άλλα - σκέφτηκα (αφελής, μη γνωρίζοντας τι θα βίωνα εκεί).
Δεν θα μακρηγορήσω άλλο. Φτάσαμε με το γκρουπ. Όλοι βούτηξαν στα νερά του αγιάσματος και έφτασε η σειρά μου. Αλλά, να, που δεν μπορούσα με τίποτα να μπω στο νερό. Τα πάντα είναι ο φόβος. Η χαμηλή θερμοκρασία σου έκοβε την ανάσα, έχανες την γη κάτω από τα πόδια σου και δεν μπορούσες να κουνήσεις τα πόδια σου. Εν τέλη, δεν θυμάμαι πως αλλά μέσα από κλάματα και πανικό κατάφερα να βουτήξω. Προς το βράδυ, όπως και αναμενόταν, ξεκίνησαν οι κρίσεις δύσπνοιας και βρέθηκα, πλέον, αντιμέτωπη με όλα εκείνα τα ωραία ενός ασθματικού. Μετά ήταν ο δρόμος της επιστροφής που συνοδευόταν από γκρίνια για το μπάνιο στο αγίασμα και γενικά μία σύγχυση συναισθημάτων. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτή ήταν η τελευταία κρίση στη ζωή μου εδώ και πολλά χρόνια ζω χωρίς άσθμα.
Το παρατήρησα μετά το ταξίδι, όταν, ξαφνικά δεν είχα κρίση αν και, σύμφωνα με όλους τους κανόνες μακροχρόνιας ασθένειας, αυτή έπρεπε να συμβεί. Το συνέδεσα με τον άγιο Σεραφείμ πιο μετά απορώντας για ποιο λόγο είχε υποχωρήσει η ασθένειά μου. Φυσικά, κάποια κατάλοιπα ασθένειας έχουν παραμείνει και μερικές φορές αισθάνομαι ελαφριά ενόχληση. Τώρα κάποιες μόνο φορές θυμάμαι ότι υπάρχει τέτοια αρρώστια στον κόσμο και συμπάσχω τους ανθρώπους που υποφέρουν από αυτήν…
***
Ιδού η δεύτερη ιστορία. Χρόνια αργότερα είχα αρρωστήσει με έντονους πονοκεφάλους. Ήταν απλά ένας πόνος. Όλοι υποφέρουν από τον πόνο και όλοι παίρνουν χάπια για να τον αντιμετωπίσουν. Όμως ο συγκεκριμένος πόνος ξεπερνούσε τα όρια του φυσιολογικού και ένιωθα ότι αρχίζω να αποτρελαίνουμε. Ακόμα και μία βόλτα σε ένα μαγαζί φάνταζε για εμένα βασανιστήριο. Οι δουλειές του σπιτιού, ακόμη και οι πιο απλές, μου φαινόντουσαν σαν δοκιμασία και δεν σκεφτόμουν, πλέον, τίποτα εκτός από τον πόνο μου.
Η κατάσταση αυτή με έφερνε σε απελπισία και ξεσπούσα σε κλάματα από την ανημποριά μου. Καταλάβαινα, επίσης, ότι συνηθισμένη μου ζωή είχε εξαφανιστεί. Οι γύρω μου έλεγαν ότι υπερβάλλω και ότι δεν πρέπει να δίνω τόση προσοχή στον πόνο (πολύτιμες συμβουλές). Οι γιατροί έλεγαν ότι δεν πάσχω από κάτι, ενώ οι ψυχίατροι είπαν ότι έπρεπε να έχω μια αποκληρωμένη εικόνα και να μάθω να ακούω τον εαυτό μου.
Λόγω της αδυναμίας να αλλάξω κάτι στην κατάστασή μου και μη έχοντας υποστήριξη των δικών μου ανθρώπων, καθώς και της άγνοιας για την πηγή του πόνου, και χωρίς να μπορώ να το αντιμετωπίσω – όλα αυτά σκοτείνιασαν περισσότερο την ψυχή μου. Τα χάπια και τα παυσίπονα φεύγανε σε τεράστιες ποσότητες χωρίς να προσφέρουν, πλέον, την αναμενόμενη ανακούφιση, και αυτό ήταν που με τρόμαζε πιο πολύ. Και έτσι, μια μέρα αποφάσισα να επισκεφτώ το Ντιβέγιεβο. Δεν θυμάμαι γιατί και πως αλλά ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να πάω εκεί. Αλλά ο πόνος ήταν και δεν με άφηνε να χαλαρώσω. Ειδικά στην ακολουθία ο πόνος ήταν, για άλλη μια φορά, πολύ έντονος. Από την αδυναμία ήθελα να κλάψω και η απόγνωση άρχισε να θολώνει το μυαλό.
Δεν έχω, ας πούμε, μεγάλο χάρισμα στην προσευχή αλλά με τα δικά μου λόγια άρχισα να παρακαλάω τον όσιο για την βοήθεια. Τον εκλιπαρούσα και στον δρόμο, και στο δωμάτιο, και στην εκκλησιά. Είχα αποφασίσει να μην εγκαταλείψω την προσπάθειά μου μέχρι να λάβω την βοήθειά του. Η μέρες περνούσαν αλλά ο πόνος δεν υποχωρούσε. Ειλικρινά, έχω πολλά προβλήματα στην οικογένειά μου αλλά ντρεπόμουν να ζητήσω για όλα αυτά τον άγιο. Αποφάσισα, λοιπόν, να τα αφήσω όλα και να παρακαλέσω να μου αφαιρέσει τον ασταμάτητο πόνο, που είχα, και αν όχι για πάντα, τουλάχιστον για λίγο.
Βέβαια και οι συνθήκες της ζωής δεν μου επέτρεπαν να κάθομαι και να κλαίω την μοίρα μου. Έπρεπε να δουλέψω και να βοηθήσω τον άνδρα μου. Δεν ήθελα να είμαι βάρος σε κανέναν. Φυσικά και βούτηξα στο αγίασμα. Θυμόμουν και την προηγούμενη φορά που με βοήθησε ο άγιος. Και πάλι ένιωθα φόβο, πανικό και, πάλι, μου κοβόταν η ανάσα. Κάποιες γυναίκες με έβγαλαν έξω… αλλά σκεπτόμουν ότι αν ζητάς κάτι από τον όσιο οφείλεις να είσαι θαρραλέος χωρίς να γκρινιάζεις.
Πέρασα από όλους τους αγίους της μονής και από όλα τα λείψανα παρακαλώντας για την λύτρωσή μου. Περιφερόμουν στο μοναστήρι και ζητούσα το όσιο να με βοηθήσει. Όσο μπορούσα βοηθούσα στα διακονήματα με την ελπίδα ότι θα ανταμειφθώ για την προσπάθειά μου. Αγόρασα τα παξιμάδια του αγίου. Τι θέλω να πω με αυτό. Λίγες μέρες μετά την επιστροφή στο σπίτι οι πόνοι ΠΕΡΑΣΑΝ. Έμειναν άλλα προβλήματα τα οποία πρέπει να υπομείνω. Αλλά εκείνος ο έντονος και επίμονος πόνος εξαφανίστηκε και πιστεύω για πάντα.
Εν τέλη κατάλαβα ότι οι άγιοι είναι πάντα κοντά μας και δεν χρειάζεται να ψάχνουμε μακριά. Αν ζητάς κάτι προς το συμφέρον σου και με μέτρο, ενώ προσπαθείς, ταυτόχρονα, με μικρά βήματα να διορθώσεις την ζωή σου - ο Θεός τα βλέπει και μας βοηθάει. Αφού και οι άγιοι κάποτε ήταν απλοί άνθρωποι που καταλαβαίνουν και μας συμπονούν στα προβλήματά μας. Οι άγιοι έρχονται με χαρά να μας βοηθήσουν αρκεί και εμείς να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας. Αυτές οι ιστορίες δεν είναι τα μοναδικά παραδείγματα της συνδρομής των αγίων στην ζωή μου. Κάποια στιγμή θα γράψω και για τα άλλα περιστατικά. Σε ευχαριστούμε όσιε Σεραφείμ που ταχέως μας συνδράμεις στις παρακλήσεις μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου