Ένα πρωινό πήγε να πάρει ευχή απ’ τον Άγιο Ιάκωβο για να πάει στο διακόνημά του.
«Πρόσεξε!», του λέει ο Άγιος Ιάκωβος, «πρόσεξε γιατί ο διάβολος δεν σε χωνεύει και θέλει να σου βγάλει το μάτι»,
«τι έκανα», λέει, «και δεν με χωνεύει;»
«δεν ξέρω τι έκανες, πρόσεξε!»
Εκείνη την ημέρα το διακόνημά του ήταν να κόβει ξύλα με το τσεκούρι, για τη θέρμανση της Μονής.
Πρόσεχε, αλλά στο τελευταίο ξύλο και στην τελευταία τσεκουριά, όπως χτύπησε με το τσεκούρι, πετάχτηκε ένα κομμάτι ξύλου και πήγε στο δεξί του μάτι.
Πόνος φρικτός…
Εκείνη την ώρα έχασε την όρασή του, πήγε στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο
«τι έγινε», του λέει, «στο βγάλε το μάτι ο διάβολος;»
«μου το βγάλε»..
Πήγε, μ’ ένα αυτοκίνητο που υπήρχε εκείνη την εποχή σε όλα αυτά τα χωριά, στις Ροβιές, όπου υπήρχε μια Αγροτική γιατρός. Του είπε «τι μπορώ να σου κάνω εγώ, θα πας αύριο στη Χαλκίδα.
Δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τους πόνους, όταν ξημέρωνε αποκοιμήθηκε λιγάκι κι όταν ξύπνησε , είδε ότι είχε μόνο 10 λεπτά να φτάσει μέχρι τις Ροβιές, απ’ όπου θα έπαιρνε το λεωφορείο για τη Χαλκίδα.
Όπως ήταν, πήρε ευχή απ’ τον Άγιο Ιάκωβο και το ‘βαλε στα πόδια.
Εδώ με τ’ αυτοκίνητο, αδελφοί μου, για να φτάσεις απ’ το Μοναστήρι στις Ροβιές θέλεις τουλάχιστον 20 λεπτά.
Μέσα από μονοπάτια, παρόλο που δεν έκανε, ούτε καν αεράκι να πηγαίνει στο μάτι του, αυτό το πληγωμένο, πρόφτασε, με τη Χάρη των Αγίων και την ευχή του γέροντά του, την ώρα που έβαζε μπροστά στη μηχανή ο οδηγός, ανέβηκε στο λεωφορείο.
Χρειάστηκε 2 ώρες και πλέον να πάει στη Χαλκίδα με αυτό το ταλαιπωρημένο μάτι.
Πήγε στους γιατρούς, «τραυματικό καταρράκτη» του είπανε, «πρέπει να κάνεις επέμβαση».
Κάτι ενέσεις, μας έλεγε, μεγάλες που προκαλούσαν φρικτούς πόνους. Δάγκωνε τα σεντόνια για να μη φωνάξει από τους πόνους.
Περνούσαν οι μέρες, έβλεπε ότι οι άλλοι ασθενείς που είχαν κάνει καταρράκτη φυσιολογικό βγαίνανε από την Κλινική.
Οι μέρες περνούσαν κι εκείνος παρέμενε «γιατρέ μου», είπε στο γιατρό, «γιατί εγώ παραμένω έτσι;» «διότι», του λέει, «το μάτι σου έχει ακόμα αιμάτωμα κι αν δεν απορροφηθεί θα υποστείς και δεύτερη διαδικασία».
Με το άκουσμα αυτό σήκωσε τα χέρια ψηλά, είπε
«Άγιε μου Δαυίδ..» και αδελφοί μου τα διηγείτο ο ίδιος, τα έζησε, ΒΛΕΠΕΙ ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΑΥΙΔ ,αυτόν τον Άγιο γέροντα, γονατιστό μπροστά στο κρεβάτι του, με υψωμένα τα χέρια, τρεμάμενα και να δέεται στον Κύριο της Δόξης, στον Παντοκράτορα Θεό,
να δέεται για την ίαση του δούλου του, του θεράποντά του, του πατρός Κυρίλλου.
Από κείνη την ώρα, αδελφοί μου, το αιμάτωμα απορροφήθηκε και εξήλθε του Νοσοκομείου.
(Απομανητοφωνημένο απόσπασμα από το κήρυγμα του Ηγουμένου της Μονής Οσίου Δαυίδ , Γέροντος Γαβριήλ, κατά τον Εσπερινό των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου, που έγινε στο ομώνυμο παρεκκλήσι της Μονής,την 17/1/2021).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου