Κάποιες φορές ο Γέροντας είχε ένα φυσικό λόξυγκα. Το εκμεταλλεύτηκε αυτό ο διάβολος και άρχισε να μου λέει με τον λογισμό: «Ααα! Αυτό που κάνει τώρα ο Γέροντας φανερώνει ότι έχει δαιμόνιο μέσα του. Το δαιμόνιο είναι που κάνει αυτό τον λόξυγκα».
Πω! Πω! Τι πικρία, τι φαρμάκι, που ήρθε μέσα στην ψυχή μου! «Ακούς εκεί, να μου λέγει έτσι ο λογισμός!». Εγώ δεν είχα τέτοιους λογισμούς. Μόλις μου ήρθαν αναστατώθηκα. Μπα! Αδύνατον να παραδεχθώ για τον Γέροντά μου αυτόν τον λογισμό! «Θα σε σφάξω!», είπα μέσα μου, και έκανα αγώνα εναντίον του με την αντίρρηση.
Όταν το είπα αυτό στον Γέροντα, που ήταν ασκητής πεπειραμένος και θαυμάσιος, χαμογελούσε:
-Μην στεναχωριέσαι, παιδί μου! Ασ’ τον να λέει ό,τι θέλει αυτός. Καμιά σημασία. Λέγε την ευχούλα. Θα σου πει και άλλα. Από το ένα αυτί να μπαίνουν και από το άλλο να βγαίνουν. Το ξέρασμα του άδου είναι ατελείωτο. Με τον διάβολο, δεν τα βγάζει κανείς πέρα τόσο εύκολα. Μην κάνεις αντιρρητικό λόγο, διότι είσαι μικρός και άπειρος. Μόνο να περιφρονείς τον λογισμό, να λέγεις την Ευχή συνεχώς και θα φύγει από μόνος του. Μπαινάκιας και Βγαινάκιας! Μόνο περιφρόνα τον λογισμό, λέγε την Ευχή και θα φύγει μόνος του.
Δεν ήξερα όμως πως η καταφρόνηση των λογισμών είναι η καλύτερη λύση και απάντησα:
-Όχι, Γέροντα! Με τον δικό μου λογισμό θα δώσω μάχη. Δεν θα τον αφήσω να μου πει εμένα για σάς, τον Γέροντά μου!
-Χμ!… έκανε εκείνος και χαμογελούσε.
Θα έλεγε μέσα του: «Τούτος ο μικρός δεν ξέρει τι του γίνεται!».
Και με άφησε να αγωνιστώ με την αντίρρηση.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης, Ο όσιος Γέροντάς μου Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης (1897–1959), σσ. 310–314, εκδ. Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου Αριζόνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου