«Πρόσεχε σεαυτῷ ἀπὸ τῶν φαρμάκων τῆς Ἰεζάβελ» (Δ΄ Βασιλειῶν – Θ΄, 22) (Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Καρπάθιος – Φιλοκαλία, Α' τόμος-κέφ. 58)

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Ἡ ζωὴ τοῦ Πνεύματος (ἐν Χριστῷ ζωὴ) δὲν εἶναι ὑπόθεση (μόνο) γνώσεως∙ εἶναι καὶ ὀρθὸς τρόπος ζωῆς.
 

Στὴν ἄσκηση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, χιλιάδες φυσιολογικοὶ (ψυχικὰ) ἄνθρωποι συγκρούονται καθημερινὰ μὲ τὸ παρελθὸν καὶ τὸ μέλλον στὰ ὅρια τοῦ παρόντος. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὶς προεκλογικὲς περιόδους, ὡς συνιστῶσα τῆς σύγχρονης ζωῆς, ὅπου οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀγωνίζονται νὰ δώσουν τὴν ὀρθὴ χριστιανικὴ μαρτυρία στὸν πολιτικὸ στίβο.
 

Χαρακτηρίζεται αὐτὴ ἡ περίοδος (σὲ μέγιστο βαθμὸ) ἀπὸ τοὺς προβληματισμοὺς γύρω ἀπὸ τὴν ἠθική, πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ τάξη τῶν πραγμάτων, ὁ ἀντίκτυπος τῶν ὁποίων, ὡς γεγονότων, μᾶς ἀκολουθεῖ ἀποφασιστικὰ στὴν μελλοντικὴ τροχιά μας.
 

Αὐτὴ ἡ ἀτμόσφαιρα τῶν πολιτικῶν – κοινωνικῶν προβληματισμῶν διαπερνᾶ τίς συνειδήσεις, φιλτράρονται, καὶ ἐπιδροῦν στὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου.
 

Ὁ λόγος τῶν πολιτικῶν (κομμάτων) δημιουργεῖ «ὑποσχέσεις» εὐημερίας καὶ εἰρήνης, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ προβολή του χαρακτηρίζεται ἀπὸ (τεχνητὴ) δυναμικὴ ἐπιταχυντικὴ ὤθηση τῶν προγραμμάτων τους.
 

Χρειάζεται – ὑπογραμμίζει ἡ διαχρονικὴ νήψη τῶν Ἁγίων – νὰ εἴμεθα, προσεκτικοὶ μὲ τίς ὑποσχέσεις – ἀναλύσεις τοῦ κοσμικοῦ λόγου∙ Ἐδῶ, τῶν πολιτικῶν (καὶ ὄχι μόνο), διότι περικλείουν τὸ ἦθος τους.
 

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καρπάθιος, γιὰ παράδειγμα, τονίζει:
 

«Πρόσεχε σεαυτῷ ἀπὸ τῶν φαρμάκων τῆς Ἰεζάβελ (Β΄ Βασιλειῶν, Θ΄-22), ὤν μάλιστα εἰσὶν οἱ λογισμοὶ τοῦ τύφου καὶ τῆς ματαίας δόξης. Δυνήση τούτων περιγενέσθαι τὴ χάριτι τοῦ Θεοῦ, ἐξουδενὼν τὴν ψυχὴν καὶ εὐτελίζων αὐτὴν καὶ ρίπτων σεαυτὸν ἐνώπιον Κυρίου καὶ ἐπικαλούμενος αὐτὸν εἰς τὸ βοηθῆσαὶ σοι καὶ γινώσκων ὅτι οὐράνια ἐστι τὰ χαρίσματα, διὸ λέγει: οὐδεὶς δύναται λαμβάνειν οὐδέν, ἐὰν μὴ ἢ δεδομένον αὐτῷ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ» (Φιλοκαλία Α', κεφ. 58).
 

Ἑρμηνεία:
 

Πρόσεχε τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ τὰ φίλτρα (δηλητήρια) τῆς Ἰεζάβελ, ἀπὸ τά ὁποῖα τὰ κυριότερα εἶναι οἱ λογισμοὶ τῆς ὑπερηφανείας καὶ τῆς ματαιοδοξίας. Θὰ μπορέσεις νὰ τὰ κατανικήσης, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἂν θεωρεῖς τιποτένια τὴν ψυχή σου καὶ τὴν ἐξευτελίζεις καὶ ρίχνεις τὸν ἑαυτό σου μπροστὰ στὸν Κύριο καὶ τὸν καλεῖς σὲ βοήθεια, καὶ ἂν γνωρίζεις ὅτι τὰ χαρίσματα εἶναι οὐράνια.
 

Γι᾿ αὐτὸ λέγει ἡ Γραφὴ: «Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ λάβει τίποτε ἂν δὲν τοῦ ἔχει δοθεῖ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ» (Ἰω. 3, 27).
 

Στὸ Λεξικὸ διαβάζουμε:
 

Τύφωση=τυφόω-τυφώ, φούσκωμα τοῦ νοῦ, φούσκωμα ἀπὸ ὑπερηφάνεια καὶ κενοδοξία, ἀπὸ ἀλαζονεία καὶ οἴηση, ἀπὸ κουφότητα.
 

Ἁπλὰ ὁ κόσμος λέγει «πῆραν τὰ μυαλὰ τοῦ ἀέρα».
 

Ἡ τύφωση – ματαιοδοξία συνιστᾶ, ἀναμφίβολα, ἕνα σοβαρὸ (ἀποστατικὸ) σύμπτωμα τῆς προσωπικότητας, ὅπως τῆς Ἰεζάβελ, συζύγου τοῦ ἀσεβοῦς βασιλέως (τοῦ Ἰσραὴλ) Ἀχαάβ, ἡ ὁποία παρέσυρε τὸ Ἰσραὴλ στὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ Βάαλ.
 

«Ὁ Ἀχαὰβ παρακινούμενος καὶ ἀπὸ τὴν Ἰεζάβελ φονεύει τὸν πιστὸ στὸ Θεὸ Ναβουθαί, γιὰ νὰ τοῦ ἁρπάσει τὴν περιουσία του. Ὁ προφήτης Ἠλίας παρουσιάζεται τότε στὸν Ἀχαὰβ καὶ τοῦ προαναγγέλει γεμᾶτος ὀργὴ τὸ σκληρὸ τέλος καὶ αὐτοῦ καὶ τῆς βασίλισσας Ἰεζάβελ», γράφει ὁ π. Στυλιανὸς Καρπαθίου στὸ σχετικὸ βιβλίο του γιὰ τὸν ἅγιο καὶ ἔνδοξο προφήτη Ἠλία (Σελ. 67).
 

Στὴν Π. Διαθήκη διαβάζουμε:
 

«καὶ ἐγένετο ὡς εἶδεν Ἰωρὰμ τοῦ Ἰοῦ καὶ εἶπεν∙ εἰ εἰρήνη, Ἰοῦ; καὶ εἶπεν Ἰοῦ∙ τί εἰρήνη; ἔτι αἱ πορνεῖαι Ἰεζάβελ της μητρός σου καὶ τὰ φάρμακα αὐτῆς τὰ πολλὰ» (Βασιλείων Δ΄, 9-22).
 

Ἑρμηνεία: «Μόλις ὁ βασιλιᾶς Ἰωρὰμ εἶδε τὸν Ἰοῦ, τὸν ρώτησε: «Γιὰ εἰρηνικὸ σκοπὸ ἔρχεσαι Ἰοῦ;». Ὁ Ἰοῦ τοῦ ἀπάντησε: "πῶς μπορεῖ νὰ ὑπάρξει εἰρήνη; Ἀκόμη μᾶς πνίγουν οἱ πορνεῖες, οἱ ἀσέβειες καὶ οἱ εἰδωλολατρεῖες της Ἰεζάβελ, τῆς μητέρας σου καὶ οἱ τόσες μαγεῖες ποὺ ἐγκαινίασε! Μ᾿ αὐτὲς τίς συνθῆκες δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει εἰρήνη"...» (Μάριος Δομουχτσὴς – «Σωτήρ»).
 

Γιὰ τὴν ὀδυνηρὴ ὀντολογικὴ ἀλλοτρίωση (τύφωση), ὁμιλεῖ ὁ Ἀπ. Παῦλος:
 

Α) Γιὰ τὸν ἱερέα ἢ τὸν Ἐπίσκοπον: Γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος νὰ μὴν εἶναι νέοφυτος (=νεοφώτιστος), «ἵνα μὴ τυφωθεῖς εἰς κρῖμα ἐμπέση τοῦ διαβόλου» (Α΄ Τιμ. 3, 6), δηλ. νὰ μὴ ὑπερηφανευθῇ καὶ καταδικασθῇ, ὅπως ἔγινε μὲ τὴν πτώση τοῦ διαβόλου.
 

Β) Γιὰ τοὺς ἑτεροδιδασκάλους:
 

«Εἰ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ καὶ μὴ προσέρχεται ὑγιαίνουσι λόγοις τοῖς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ... τετύφωται, μηδὲν ἐπιστάμενος» (Α' Τίμ. 6, 3), δηλ. «ὅποιος ἑτεροδιδασκαλεὶ καὶ δὲν προσέρχεται στοὺς ὑγιαίνοντες λόγους τοῦ Κυρίου μας, τότε βρίσκεται σὲ κατάσταση τυφώσεως, φουσκώματος τῶν μυαλῶν, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ γνωρίζει τίποτα «ἀλλὰ νοσῶν περὶ ζητήσεις καὶ λογομαχίας, ἐξ ὧν γίνεται φθόνος, ἔρις, βλασφημίαι, ὑπόνοιαι πονηραί, παραδιατριβαὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων τὸν νοῦν καὶ ἀπεστερημένων τῆς ἀληθείας, νομιζόντων πορισμὸν εἶναι τὴν εὐσέβειαν, ἀφίστασο ἀπὸ τῶν τοιούτων...» (Α' Τίμ. 6, 3-5) (Σχολιασμὸς Ἀλεξ. Βάμβα -θεολόγου).
 

Γ) Ὁμιλεῖ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν:
 

«Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποὶ∙ ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι,...,προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι,...» (Β΄ Τίμ. 3, 1-5).
 

Τότε, μεταξὺ τῶν ἄλλων, θὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ «ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας» (ἐγκεφαλικὴ -θεωρητικὴ), ποὺ θὰ ἔχουν ἀρνηθεῖ τὴ δύναμη τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς (εὐσεβείας). Ἄνθρωποι δηλ. «κατεφθαρμένοι τὸν νοῦν, ἀδόκιμοι περὶ τὴν πίστιν» (Στίχ. 8).
 

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κατατάσσουν τὸ πάθος τῆς τυφώσεως στοὺς «ἔσχατους ὅρους κακίας» .
 

Τονίζει ὁ Ι. Χρυσόστομος (ἐνδεικτικὰ) γιὰ τὸν Φαρισαῖο καὶ τὸν Τελώνη:
 

«Ὁ μὲν γὰρ ἀλαζονείας ἔγεμε καὶ τῦφον καὶ ἀπονίας, οὗτος δὲ εὐγνωμοσύνης πολλῆς» (Λόγος περὶ «τοῦ μὴ ἀπογινώσκειν» ΕΠΕ -31).
 

Σχόλιο: Ἀπέναντι στὴν δηλητηριώδη «πολιτικὴ ἐξουσία» τῆς Ἰζάβελ, ὑπῆρχε, ὡς ἦθος-φρόνημα καὶ πρακτικὴ ὁ προφήτης Ἠλίας, ὁ ὁποῖος:
 

1ον) Δὲν ἐξέκλινεν της εὐθείας ὁδοῦ, δεξιὰ ἢ ἀριστερά
 

2ον) Πολιτεύθηκε μέχρι τέλους κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ
 

3ον) Ἐβάδισε πορείαν ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ μεταβάλλουν οἱ ἄνθρωποι (κυρίως) τῆς ἐξουσίας
 

4ον) Δὲν κλονίσθηκε ποτὲ ὡς πρὸς τὴν ἀλήθεια – ὀρθότητα τῆς πίστεως
 

5ον) Ἦταν σταθερὸς – ἀνυποχώρητος σὲ ζητήματα ἠθικῆς
 

6ον) Δὲν ὑπάκουσε σὲ σκοπιμότητες
 

7ον) Δὲν συμβιβάσθηκε ποτέ
 

8ον) Ἤλεγξε τοὺς χλιαροὺς – ἐπαμφοτερίζοντας
 

9ον) Τέλος, ἔθεσε τὸ θέμα τῆς πίστεως σὲ ἀπόλυτη διάζευξη, δηλ. ἢ ὁ Γιαχβὲ ἢ ὁ Βάαλ (Γ΄ Βασιλ. 18, 21).
 

Σήμερα, καιρὸς ἀποστασίας, στοὺς οἰκουμενιστὲς ὑπάρχει «τῦφος» καὶ ἑτεροδιδασκαλίες, ἐνῶ στον πολιτικὸ χῶρο ἡ ἀσέβεια ἔχει λάβει στοιχεῖα Ἰεζάβελ, ὅπως προσκύνηση – προτεραιότητα στὸ χρῆμα (Βάαλ) καὶ ψήφιση ἀντι-εὐαγγελικῶν νόμων (εἰδωλολατρεία).
 

Δυστυχῶς, ὅμως, δὲν ὑπάρχει στὴν ἐκκλησία καὶ στοὺς πιστοὺς πνεῦμα Ἠλιοῦ. Ἐν᾿ ὄψει ἐκλογῶν ἀποφύγωμεν, ἀδελφοί, τῶν «φαρμάκων τῆς Ἰεζάβελ».

 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»