Ἡ καθαρότητα τῆς συνειδήσεως καί ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Εἶναι ἀδύνατον νά ἀποκτήσει κανείς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, εἶναι ἀδύνατον νά τόν ἐπισκιάσει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἐάν δέν ἔχει καθαρότητα συνειδήσεως, ἄν δέν ἔχει ἐσωτερική καθαρότητα. 

 

Ἔτσι καί «καθαρισθεῖ» κανείς, ἀμέσως ἔρχεται καί ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Καί τώρα θά πρέπει νά κάνουμε τήν ἐρώτηση: «Πῶς μπορεῖ κανείς νά ἀποκτήσει καθαρότητα συνειδήσεως;».
 

Ἐάν θέλαμε μέ μία φράση νά ἀπαντήσουμε, θά λέγαμε «νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό κάθε τί πού εἶναι ‘’παρά φύσιν’’ στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, νά ζήσει, δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος τήν φυσική του κατάσταση». 

 

Καί ὅταν λέμε «νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος τήν φυσική του κατάσταση» - γιατί δέν ζοῦμε τήν φυσική μας κατάσταση - ἐννοοῦμε νά ζεῖ, ὅπως ἀκριβῶς τόν ἔπλασε ὁ Θεός νά ζεῖ. 

 

Γιατί ἡ ἁμαρτία, τό κακό πού ὑπεισῆλθε στόν ἄνθρωπο, εἶναι κάτι ξένο ὡς πρός ἡμᾶς.
 

Ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία λερώνει τήν συνείδηση, ἀμαυρώνει τόν ἐσωτερικό ἄνθρωπο, τόν σπιλώνει καί δέν ἔχουμε καθαρότητα, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἔλλειψη τοῦ Θεοῦ.
 

...Ἔτσι ἀμαυρώνεται ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέν, ἀλλά ἀμαυρωμένη. 

 

Ἀπομακρύνεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό πεδίο τῆς Χάριτος, παύει νά εἶναι κάτω ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί εἶναι ἀδύνατον νά ἔχει τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
 

Γιά νά καθαρίσουμε τήν συνείδησή μας ἀπό τά πονηρά ἔργα καί νά τήν ἀπαλλάξουμε ἀπό τήν νεκρότητα, γιά νά «ζήσει», πρέπει νά θελήσουμε νά ἐφαρμόσουμε τόν νόμο τοῦ Θεοῦ.

Ἀπόσπασμα ἀπό ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Γρηγορίου, κτίτορος τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος», στήν Μεταμόρφωση Χαλκιδικῆς.

 

Γιὰ τὴν ἀντιγραφὴ καὶ μετατροπὴ

σὲ πολυτονικὸ Φώτιος Μιχαήλ

«Πᾶνος»