Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
«Εάν ο Ελληνικός λαός εξανίστατο άλλοτε εναντίον των ατομικών φακέλων της αστυνομίας και εζήτει την δημοσίαν καύσιν αυτών ως λίαν επικίνδυνον διά την ελευθερίαν του ατόμου, πολύ περισσότερον θα έπρεπε να εξεγερθεί τ ώ ρ α κατά της εκδόσεως των ηλεκτρονικών τ α υ τ ο τ ή τ ω ν.
Αλλά περίεργον πράγμα: Ο λαός μας εν προκειμένω προ του σπουδαιοτάτου τούτου θεάματος, φαίνεται ως υ π ν ω τ ι σ μ έ ν ο ς. Διότι δυστυχώς η έκδοσις τοιούτων ταυτοτήτων θεωρείται ως επίτευγμα επιστημονικής προόδου. Κάτω όμως από το απατηλόν προσωπείον της “π ρ ο ό δ ο υ” δύνανται ν’ αποκρύπτωνται τα απαισιώτερα σχέδια των σ κ ο τ ε ι ν ώ ν δυνάμεων, των οπαδών του Αντιχρίστου. Το είπεν η ε π ι σ τ ή μ η; Πρέπει να υ π α κ ο ύ σ ω μ ε ν, έστω και αν θ υ σ ι ά ζ ο ν τ α ι αι ατομικαί μας ε λ ε υ θ ε ρ ί α ι. Ιδού η μωρά νοοτροπία των πολλών!
Αλλά πρέπει κάποτε ν’ αφυπνισθώμεν, διότι φακελλωνόμεθα όχι πλέον αστυνομικώς, αλλ’ ηλεκτρονικώς, όπερ –δεν αρνούμεθα– είναι π ρ ο ο ί μ ι ο ν μιας φοβεράς σ κ λ α β ι ά ς, η οποία έρχεται…».
π. Αυγουστίνος Καντιώτης, 1986
Στις 29 Ιουλίου 2022, σε εκδήλωση που διοργανώθηκε από τους υγειονομικούς στην πλατεία του Λουρίου, ο γράφων αναφέρθηκε στην δαιμονική απειλή της ψηφιακής εποχής και, ειδικότερα, στον τεράστιο κίνδυνο μιας καθολικής και αδιάλειπτης επιτήρησης των πολιτών που θα καταστεί δυνατή μέσω των νέων ταυτοτήτων.
Η ομιλία αυτή έλαβε χώρα μπροστά σε ένα ευάριθμο ακροατήριο (περίπου 150-200 ατόμων), την ώρα που η συμπαγής πλειοψηφία των Ελληναράδων διασκέδαζε τρωγοπίνοντας σε γειτονικά μαγαζιά.
Μετά την πρόσφατη αναγγελία της άφιξης των νέων ταυτοτήτων από τον κ. Μηταράκη1, αξίζει να θυμηθούμε τι έλεγε πριν από έναν περίπου χρόνο ο… γραφικός ομιλητής εκείνης της εκδήλωσης.
Στην συνέχεια παρατίθεται γραπτώς το κρίσιμο απόσπασμα της ομιλίας του, ενώ στο τέλος του παρόντος κειμένου ενσωματώνεται ολόκληρη η ομιλία (η γραπτή αποτύπωσή της αντιστοιχεί στα λεπτά 12:34 και επ.).
Σύμφωνα, μάλιστα, με δήλωση του κ. Κ. Πιερρακάκη πρώην Υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης, «η ταυτότητα είναι ένα μέσο ταυτοποίησης στον φυσικό κόσμο, [όμως] η πιο ουσιαστική ταυτότητα είναι η ταυτότητα που έχουμε για τις ψηφιακές υπηρεσίες. Όλα γίνονται ψηφιακά πλέον».
Κατά λογική συνεπαγωγή, η δήλωση αυτή σημαίνει ότι ο ψηφιακός κόσμος είναι πιο ουσιαστικός σε σύγκριση με τον φυσικό! Αν, όμως, αληθεύει αυτή η πρόταση, τότε είναι πολύ εύκολο να πειστούν οι πολίτες ότι δεν χρειάζεται πλέον να ζουν μια μέχρι πρότινος κανονική ζωή, στην οποία συμμετείχαν με το σώμα τους ή, κατά την ορολογία που καθιερώθηκε επί κορωνοϊού, με φυσική παρουσία.
Αντιθέτως, θα είναι προτιμότερο να διάγουμε ψηφιακό βίο, απολαμβάνοντας εικονικά την ανθρώπινη επαφή και τις ομορφιές της Φύσης μέσα από τα γυαλιά του Metaverse.
Βεβαίως, έτσι όπως εξαπλώνεται το φαινόμενο του πανεμπρησμού, δηλαδή του εμπρησμού που κατακαίει ολόκληρο τον πλανήτη και όλως συμπτωματικώς εξυπηρετεί τα νεοταξίτικα σχέδια για έξυπνα δάση ή για αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα, σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει ούτε ένα αληθινό δέντρο στο οποίο θα βρίσκουμε καταφύγιο σκιάς, ακούγοντας ταυτοχρόνως το ψυχοθεραπευτικό θρόισμα των φύλλων του.
Ο ψηφιακός πολίτης, παρότι διαφημίζεται ως ένα νεοταξίτικο επίτευγμα μοναδικής προόδου, εν τέλει θα είναι ένας αόρατος πολίτης, ο οποίος, φυλακισμένος στο ιδιωτικό του κλουβί, θα δραπετεύει εικονικά προς όποια κατεύθυνση επιθυμεί, ανίκανος όμως να χρησιμοποιήσει το σώμα του.
Ας συνειδητοποιήσουμε ποια είναι τα βήματα της σταδιακής εξαΰλωσης του πολίτη που έχουν σχεδιάσει οι εξολοθρευτές μας:
Πρώτα μας φόρεσαν μάσκες και κατέστρεψαν το ιερότερο σημείο του ανθρώπου, το πρόσωπό μας.
Εν συνεχεία, μας καλλιέργησαν την ιδέα του τρίτου ή του ουδέτερου φύλου, καθιστώντας ρευστή την οριοθέτηση του αρσενικού έναντι του θηλυκού και δίνοντας ολοένα και συχνότερα το προβάδισμα στην γυναικεία φύση, υποθάλποντας την θηλυκοποίηση της κοινωνίας.
Το σώμα μας μοιάζει πλέον με βιοπολιτική ταπετσαρία, πάνω στην οποία ο καθένας μπορεί να γράψει όποιο φύλο του καπνίσει. Σε λίγο, σύμφωνα με τις επιταγές του ανάποδου κόσμου, οι πρώην φυσιολογικοί θα είναι μη φυσιολογικοί και οι μη φυσιολογικοί θα είναι φυσιολογικοί, ενώ πολλοί θα αρχίσουν να φλερτάρουν με την ιδέα της ασεξουαλικότητας.
Κοντοζυγώνει, λοιπόν, η ώρα της τρίτης πίστας: Ο απρόσωπος και ασεξουάλ πολίτης θα γίνει ασώματος, κυκλοφορώντας πλέον αόρατα, σαν ινδουιστικό άβαταρ, μέσω των συνάψεων του δικτύου. Από τον αόρατο εχθρό θα περάσουμε στον αόρατο πολίτη!
Φαίνεται ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων έχει μανία με τα αόρατα. Μήπως γιατί το αφεντικό της είναι κάποιος αόρατος μαριονετίστας, ο οποίος θέλει να συντονιστούμε με αόρατα, δαιμονικά πνεύματα, και να αποκτήσουμε την λεγόμενη συμπαντική συνείδηση, όπως πρεσβεύει η καμπάλα;
Τότε, όμως, υπήρχε ένας Μητροπολίτης του αναστήματος του Αυγουστίνου Καντιώτη, ο οποίος προέτρεπε τον λαό να αντιδράσει γράφοντας τα ακόλουθα λόγια (φύλλο 449/1986 της Χριστιανικής Σπίθας):
«Εάν ο Ελληνικός λαός εξανίστατο άλλοτε εναντίον των ατομικών φακέλων της αστυνομίας και εζήτει την δημοσίαν καύσιν αυτών ως λίαν επικίνδυνον διά την ελευθερίαν του ατόμου, πολύ περισσότερον θα έπρεπε να εξεγερθεί τώρα κατά της εκδόσεως των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων.
Αλλά περίεργον πράγμα: Ο λαός μας εν προκειμένω προ του σπουδαιοτάτου τούτου θεάματος, φαίνεται ως υπνωτισμένος. Διότι δυστυχώς η έκδοσις τοιούτων ταυτοτήτων θεωρείται ως επίτευγμα επιστημονικής προόδου. Κάτω όμως από το απατηλόν προσωπείον της “προόδου” δύνανται ν’ αποκρύπτωνται τα απαισιώτερα σχέδια των σκοτεινών δυνάμεων, των οπαδών του Αντιχρίστου. Το είπεν η επιστήμη; Πρέπει να υπακούσωμεν, έστω και αν θυσιάζονται αι ατομικαί μας ελευθερίαι. Ιδού η μωρά νοοτροπία των πολλών!
Αλλά πρέπει κάποτε ν’ αφυπνισθώμεν, διότι φακελλωνόμεθα όχι πλέον αστυνομικώς, αλλ’ ηλεκτρονικώς, όπερ –δεν αρνούμεθα– είναι προοίμιον μιας φοβεράς σκλαβιάς, η οποία έρχεται…».
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1992, ο Νικόλαος Ψαρουδάκης στο βιβλίο του «Αντίχριστος, 666 και ΕΚΑΜ» (εκδόσεις Ε.Χ.Ο.Μ., Αθήνα 1992, σελ. 137), αναφερόμενος στον εσωτερικό κατακτητή, έγραφε:
«Μια ντόπια κυβέρνηση που στηρίζεται απ’ έξω, που υπηρετεί σχέδια και αποφάσεις ξένων κέντρων, είναι πιο επικίνδυνη από τον ξένο κατακτητή. Γιατί η ντόπια κυβέρνηση θεμελιώνει την εθνική υποδούλωση με την υπογραφή και την θέληση, υποτίθεται, του ίδιου του λαού που χάνει την ελευθερία του! Ποιος λοιπόν είναι ο εχθρός για να τον πολεμήσεις; Και πώς να προλάβεις να πολεμήσεις, όταν με το ηλεκτρονικό φακέλωμα σε κλάσμα λεπτού εντοπίζεσαι και εξουδετερώνεσαι;
Μονάχα τυφλοί πια δεν βλέπουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα παγκόσμιο σατανικό σχέδιο μεθοδευμένης αφαίρεσης των ελευθεριών των λαών! Αόρατα και ορατά νήματα υποδούλωσης πλέκονται με υποκριτικά χαμόγελα και αθωότητες, στα χέρια, στα πόδια, στις συνειδήσεις και στις ψυχές των ατόμων και των λαών, έτσι που στο πλήρωμα του χρόνου οι λαοί και τα άτομα να βρεθούν αλυσοδεμένα σφάγια στα πόδια του Αντιχρίστου, έρμαια της κακίας του και της σατανικής του τρομοκρατίας».
Φυσικά, η μεταφορικώς νοούμενη παγκόσμια θρησκεία ή υπο-θρησκεία χρειάζεται και την κυριολεκτική της υπόσταση. Τα ιδεατά, για να είναι πειστικά, πρέπει να μπορούν να γίνουν και χειροπιαστά.
Εξ αυτού του λόγου, αναδύεται ήδη καπνός και αναδίδεται δυσωδία από την κατσαρόλα στην οποία μαγειρεύεται το δηλητηριώδες φαγητό της κατά κυριολεξίαν παγκόσμιας θρησκείας.
Αυτή θα είναι η αίρεση των αιρέσεων, η παναίρεση του οικουμενισμού. Ήδη στο Βερολίνο στήνεται ο κοινός οίκος προσευχής για Εβραίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους: The House of One! Παράλληλα γίνονται προετοιμασίες για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα από το Φανάρι και το Βατικανό το 2025.
Μετά από όλα αυτά, η θεωρία του θαυμαστού ανάποδου κόσμου μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την πραγματικότητα:
Οι πρωτομάστορες των αιρέσεων στοχοποιούν τους ορθόδοξα σκεπτόμενους ως αιρετικούς.
Όσοι γνωρίζουν πώς λειτουργεί η προπαγάνδα δεν εκπλήσσονται καθόλου. Μία από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι προπαγανδιστές είναι να κατηγορούν τον μελλοντικό κατήγορο, ώστε να προλάβουν την δίκαιη κατηγορία: Ρίχνοντας στους ορθοδόξους την ρετσινιά της αίρεσης, οι πραγματικά αιρετικοί αμύνονται προληπτικά στην μομφή που θα ξέρουν ότι θα τους προσάψουν οι ορθόδοξοι. Με αγγλικούς όρους, το φαινόμενο αυτό αποτυπώνεται στην φράση «κατηγορώντας τον κατήγορο» (“accusing the accuser”).
Επομένως, όποιοι αυτήν την εποχή βρίσκονται στο μειοψηφικό στρατόπεδο της άρνησης του εμβολιασμού, της κλιματικής αλλαγής ή της ψηφιακής εποχής, πρέπει να έχουν ήσυχη την συνείδησή τους ότι βρίσκονται στην σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Είναι οι ορθόδοξοι (και υγιώς) σκεπτόμενοι που ενοχοποιούνται δαιμονικά από τους κατ’ επάγγελμα διαστρεβλωτές της αλήθειας, οι οποίοι κοκορεύονται ότι βρίσκονται στη σωστή, ενώ σέρνονται στην λάθος πλευρά της Ιστορίας.
Ταυτοχρόνως, όμως, οι ανήκοντες στο στρατόπεδο της μειοψηφίας θα πρέπει να εξοπλισθούν με ιώβειο υπομονή, γιατί είναι πιθανό να δεχθούν, αργά ή γρήγορα, έναν ολοκληρωτικό πόλεμο από το αντίπαλο στρατόπεδο.
Όταν ο κεντρικός ήρωας του Ερρίκου Ίψεν στο θεατρικό του έργο «Ένας εχθρός του λαού», δηλαδή ο γιατρός Στόκμανν, παίρνει τον λόγο για να μιλήσει μπροστά στους εκπροσώπους της συμπαγούς πλειοψηφίας που δεν θέλουν να ακούσουν την οδυνηρή αλήθεια για τα μολυσμένα νερά των λουτρών της πόλης, λέει στο πλήθος:
«Πάλεψα σα λιοντάρι για τα ιερά μου δικαιώματα, τ’ ανθρώπινά μου δικαιώματα! Μα αυτή τη στιγμή μού είναι όλα αδιάφορα, γιατί –τώρα!– θα μιλήσω για σημαντικώτερα πράγματα. […] θέλω να μιλήσω για μια μεγάλη ανακάλυψη πούκανα τούτες τις μέρες… Ανακάλυψα πως όλες οι πηγές της πνευματικής μας ζωής, ολόκληρη η αστική μας κοινωνία, βουλιάζουν σ’ ένα βούρκο πανούκλας και ψευτιάς».
Ο γιατρός Στόκμανν έκανε όμως και μια δεύτερη ανακάλυψη: Οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της Αλήθειας και της Ελευθερίας» δεν είναι οι ηγεσίες αλλά τα μέλη της καταραμένης συμπαγούς πλειοψηφίας, οι λεγόμενοι μαζάνθρωποι.
Αυτοί αρπάζουν την ελευθερία της μειοψηφίας και της απαγορεύουν να πει την αλήθεια.
Ο Ίψεν διά στόματος Στόκμανν επιμελείται ένα ηχηρό ράπισμα σε όλους εκείνους που επικαλούνται την πλειοψηφία ως επιχείρημα για την φίμωση και την υποταγή της μειοψηφίας σε αυτήν:
«Η πλειοψηφία δεν μπορεί νάχη ποτέ το δίκιο με το μέρος της. Ποτέ, τ’ ακούτε;! Είν’ ένα απ’ τα κοινωνικά ψεύδη που κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να τινάξη από πάνω του. Από τι αποτελείται σε μια χώρα η πλειονότητα των κατοίκων; Απ’ τους έξυπνους ή τους βλάκες; Νομίζω, συμφωνούμε πως βλάκες είν’ η μεγάλη μάζα στη γη. […] Φωνάξτε όσο θέλετε, μα δεν μπορείτε ν’ αντικρούσετε τη θέση μου. Η πλειοψηφία έχει τη δύναμη,… θε μου!... Αλλά το δίκιο δεν τόχει»2.
Ο Αριστόβουλος Μάνεσης, ο σπουδαιότερος Έλληνας συνταγματολόγος έγραφε:
«Η ελευθερία που αξίζει δεν είναι τόσο η ελευθερία των ομοφρονούντων αλλά μάλλον η ελευθερία των διαφωνούντων».
Συμπληρώνω: Όταν χαθεί το δικαίωμα στην διαφωνία και οι ομοφρονούντες της συμπαγούς πλειοψηφίας επιβάλλουν την άποψή τους με υποχρεωτικότητες και εξαναγκασμούς, τους οποίους μάλιστα βαφτίζουν ύπουλα ως θεμιτά κίνητρα, αναποδογυρίζοντας την αλήθεια, τότε δεν ζούμε σε δημοκρατία αλλά σε δικτατορία. Κι όταν αυτό συμβαίνει όχι μόνο σε μία χώρα, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, τότε ακριβώς μιλάμε για παγκόσμια δικτατορία.
Απομένει να βρούμε ποιος είναι ο παγκόσμιος δικτάτορας!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος θέλει να πληροφορηθεί τι τρομερά πράγματα προέβλεψε ο γέρων Ιουστίνος Πίρβου, ας διαβάσει τι γράψαμε, σε αυτόν εδώ τον χώρο, για το δικτατορικό ηλεκτρονικό σύστημα της παγκόσμιας διακυβέρνησης το καλοκαίρι του 20223.
Το θηρίο καλπάζει αλλά ο λαός ασκόπως αλαλάζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου