Δημήτρης Δασκαλάκης: Το πνεύμα της αποχής είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών

Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών

Η ανακοίνωση του αποτελέσματος της επαναληπτικής ψηφοφορίας για την ανάδειξη των αντιπροσώπων του Εθνικού Κοινοβουλίου μπορεί να σκόρπισε χαμόγελα ικανοποίησης στο κόμμα της Ν.Δ. στην πραγματικότητα όμως το υψηλό ποσοστό αποχής που καταγράφηκε στην κάλπη της 25^ης Ιουνίου επισκίασε την εκλογική της νίκη, αποτελώντας ανεξίτηλο στίγμα στην ελληνική μεταπολιτευτική ιστορία.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών το 47,17% των εγγεγραμμένων πολιτών στους εκλογικούς καταλόγους δεν άσκησε το εκλογικό του δικαίωμα, δηλ. σχεδόν ένας στους δύο πολίτες απείχε συνειδητά από την θεατρινίστικη εκλογική διαδικασία στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα πολιτικής απονομιμοποίησης στο σάπιο, διεφθαρμένο και ξενόδουλο πολιτικό σύστημα εξουσίας.

Ο πολιτικός κομπασμός του κ. Μητσοτάκη για την δήθεν σαρωτική νίκη της Ν.Δ. που έλαβε «ισχυρή εντολή αυτοδυναμίας», στην πραγματικότητα λειτουργεί αποπροσανατολιστικά καθώς επιχειρεί να συγκαλύψει την έκδηλη αγωνία και ανησυχία της καθεστωτικής εξουσίας για την κοινωνική αφύπνιση μιας σημαντικής μερίδας των Ελλήνων πολιτών που αντιστάθηκαν στο εκλογικό πειρασμό του «σαλιωμένου φακέλου ψηφοφορίας», γυρίζοντας με τρόπο εμφατικό την πλάτη στα κόμματα και στους πολιτικούς.

Δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι αν η αποχή συμμετείχε ως κόμμα στην εκλογική αναμέτρηση της 25^ης Ιουνίου θα  έβγαινε με αισθητή διαφορά πρώτο και αυτοδύναμο και θα σχημάτιζε πανηγυρικά κυβέρνηση εθνικής ενότητας από ακομμάτιστους, ελεύθερους και αγνούς Έλληνες πατριώτες που θα εναντιώνονταν σε κάθε νεοταξίτικο αφήγημα, χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος.

Επομένως καθίσταται βέβαιο ότι το ιστορικό ρεκόρ αποχής των πολιτών θα στοιχειώσει την νέα κοινοβουλευτική θητεία της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη, προδικάζοντας μια τετραετή περίοδο άσκησης εξουσίας που θα σημαδευτεί από την έξαρση των πολιτικών και κοινωνικών αντιπαραθέσεων.

Την ίδια στιγμή το θεαματικό ποσοστό αποχής συνιστά διαρκή ενοχλητική υπενθύμιση στην ηγετική ομάδα της Ν.Δ. ότι η πραγματική και ουσιαστική άσκηση του αντιπολιτευτικού ελέγχου δεν θα διεξαχθεί στο προκαθορισμένο και ελεγχόμενο κοινοβουλευτικό πλαίσιο αλλά θα εκφραστεί δυναμικά σε κοινωνικό επίπεδο μέσα από τις οργανωμένες κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες του λαού.

Η Ν.Δ. δεν δικαιούται να θριαμβολογεί επειδή γνώρισε αναπάντεχη συντριπτική ήττα από την έντιμη, αξιοπρεπή αλλά σιωπηλή πλειονότητα του Ελληνικού λαού που δεν εξαπατήθηκε από το λαμπερό προσωπείο του διαρκώς χαμογελαστού υποψήφιου πρωθυπουργού, καθόσον διαισθάνθηκε ότι κάτω από αυτό, κρύβεται επιμελώς το τυραννικό, υπεροπτικό και αλαζονικό πρόσωπο της σκληρής, αδυσώπητης κυβερνητικής εξουσίας.

Πριν από την διενέργεια των εκλογών, όλοι οι πολιτικοί που διεκδικούν την ψήφο μας εμφανίζονται ταπεινοί και προσιτοί, επιχειρώντας να ξεγελάσουν τους αφελείς και καλοπροαίρετους, όμως μόλις λάβουν την πολυπόθητη νομιμοποίηση των ψηφοφόρων -μέσω της συμμετοχής τους στην εκλογική διαδικασία- εν συνεχεία ρίπτουν στον κάλαθο των αχρήστων την «μάσκα του λαοφιλούς ηγέτη», εφαρμόζοντας απάνθρωπες πολιτικές ψηφιακής υποδούλωσης, με σκοπό τον έλεγχο και την επιτήρησή των Ελλήνων πολιτών.

Η κάλπη της 25^ης Ιουνίου ανέδειξε τον πραγματικό νικητή των εκλογών, δηλ. το πνεύμα της αποχής στο οποίο συμπυκνώνεται η έμπονη κραυγή αγωνίας της ελληνικής κοινωνίας που ανησυχεί σφόδρα για την δραματική και αυτοκαταστροφική πορεία της Ελλάδας η οποία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον εθνικό της αφανισμό, βαριά πληγωμένη και προδομένη από την άρχουσα πολιτικοοικονομική ελίτ.

Η αποχή από την ψηφοφορία συνιστά ενσυνείδητη δημοκρατική στάση που αποτυπώνει την πολιτική ενηλικίωση μιας σημαντικής μερίδας των Ελλήνων πολιτών που δεν συγκινούνται (όπως οι βρεφοποιημένοι συμπολίτες μας) από τις ψεύτικες υποσχέσεις και τα προεκλογικά χαμόγελα καθώς πλέον έχουν ενστερνιστεί την παρακάτω άποψη: Ότι δηλ. η εκλογική διαδικασία αποτελεί μνημείο πολιτικής υποκρισίας, μέσα από την οποία δεν αναδεικνύεται η επόμενη κυβέρνηση αλλά ο επόμενος κυβερνητικός θίασος σκιών, με πρωθυπουργό και υπουργούς -πολιτικές μαριονέτες- που υλοποιούν πειθήνια τις αποφάσεις των εγχώριων και ξένων κύκλων εξουσίας, ζημιώνοντας τα συμφέροντα του Ελληνικού Έθνους και Λαού.

Στο σημείο αυτό αξίζει να τονιστεί ότι το υψηλότερο ποσοστό αποχής καταγράφηκε πανελλαδικά στην εκλογική περιφέρεια της Φλώρινας με 66,76% και ακολούθησαν η Κεφαλληνία με 62,48%, η Ευρυτανία με 61,37% και η Λακωνία με 61%.

Από την ακριτική Φλώρινα εστάλη ένα πολύ ισχυρό μήνυμα πολιτικής απονομιμοποίησης της κυβερνητικής εξουσίας το οποίο έχει ιδιαίτερη εθνική σημασία. Κρίνεται πολύ πιθανό η σιωπηλά εκκωφαντική αποχή των πολιτών της περιφερειακής ενότητας Φλώρινας να συνδέεται με την σύσταση και λειτουργία του αμφιλεγόμενου σωματείου με την προκλητική επωνυμία «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα», που εδρεύει στον ομώνυμο δήμο. Σκοπός του σωματείου ορίζεται η διατήρηση και καλλιέργεια της «μακεδονικής γλώσσας» στην Ελλάδα καθώς και η ανάληψη πρωτοβουλιών για την προαιρετική (αρχικά) εισαγωγή του μαθήματος της «Μακεδονικής γλώσσας» στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων, αρχής γενομένης από τις διοικητικές περιφέρειες της Μακεδονίας και της Θράκης.

Μεταξύ των υπολοίπων απαράδεκτων σκοπών του συμπεριλαμβάνεται ακόμη και η διεξαγωγή δημόσιων εκστρατειών για την προώθηση της δημόσιας χρήσης της «μακεδονικής γλώσσας» στην Ελλάδα καθώς και η παράλληλη χρήση της (μαζί με την ελληνική) για τον προσδιορισμό των παραδοσιακών τοπωνυμίων στην Βόρεια Ελλάδα.

Οι πολίτες της Φλώρινας μέσω του συντριπτικού ποσοστού αποχής επιχειρούν να ευαισθητοποιήσουν την παχύδερμη κεντρική εξουσία της Αθήνας, κραυγάζοντας την εθνική τους αγωνία για τα προπαγανδιστικά παιχνίδια εθνικιστικών κύκλων των Σκοπίων. Ότι δηλ. η λειτουργία και δράση του «Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας» αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της συνοχής του Έθνους, το οποίο θα επιδιώξει με μαθηματική βεβαιότητα προϊόντος του χρόνου την αναγνώριση της «μακεδονικής γλώσσας» ως μειονοτικής, ώστε διά μέσου της εργαλειοποίησης της γλώσσας να υποστηρίξει μεταγενέστερα την ύπαρξη «μακεδονικής εθνικής μειονότητας».

Εγείρει σοβαρά ερωτηματικά μια αποστροφή του λόγου του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος το βράδυ των εκλογών της 25^ης Ιουνίου, δήλωσε μεταξύ άλλων και τα εξής εκπληκτικά «…..άλλο τόσο θα πολεμήσω κάθε στάση που θα περιφρονεί την εμπιστοσύνη της κοινωνίας» δίνοντας προφανώς μια σαφή πρόγευση του ολοκληρωτικού προφίλ της νέας «δημοκρατικής» διακυβέρνησής του.

Συνεπώς αμφισβητώ βάσιμα τον ισχυρισμό του κ. Μητσοτάκη ότι «θα είναι ο πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων» αφού στην πολιτική και κοινωνική συνείδηση μιας σημαντικής μερίδας του Ελληνικού λαού έχει ήδη αποκαθηλωθεί και δεν αναγνωρίζεται ως πρωθυπουργός, καθόσον έχει δικαιολογημένα ταυτιστεί:

Με την καταστροφική διαχείριση της πρόσφατης υγειονομικής κρίσης

Με την ύπαρξη ενός εκτεταμένου δικτύου παρακολούθησης Ελλήνων πολιτικών, δημοσιογράφων, ανώτατων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, επιχειρηματιών και άλλων, μέσω του συστήματος της Ε.Υ.Π. ή με την χρήση κατασκοπευτικού λογισμικού

Με την ολέθρια αδιαφορία και αμέλεια των αρμοδίων κρατικών αρχών να αποτρέψουν την σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών,

αφού στις πιο πάνω περιπτώσεις εικονίζεται με απόλυτη ευκρίνεια η ψυχρή, ανάλγητη και αποκρουστική μορφή της κυβερνητικής εξουσίας που αποτυπώνεται με ενάργεια κάθε φορά στο πρόσωπο του κ. Μητσοτάκη.

Εκτιμώ ότι πολύ σύντομα η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη θα χαρακτηρίζεται ως κυβέρνηση κοινωνικής μειοψηψίας και θα βρεθεί σε μειονεκτική θέση, αντιμετωπίζοντας την καθολική εναντίωση και δυσφορία της αφυπνισμένης πλέον κοινωνίας των πολιτών.

Επίσης μια μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού δεν παρασύρθηκε από τις «εκλογικές σειρήνες» που τον καλούσαν στο «μαντρί της αντισυστημικής ψήφου» καθόσον έδειξε να συμμερίζεται την άποψη ότι το καθεστώς της  έξυπνης, κοινοβουλευτικής δικτατορίας δεν ανατρέπεται με την αναιμική φωνή των μικρών κατακερματισμένων αντισυστημικών κομμάτων.

Όπως κατ’ επανάληψιν έχει επισημανθεί, η πολυδιάσπαση του πατριωτικού χώρου σε κόμματα και κομματίδια, κατέστησε ανέφικτη την ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπησή του, ως αντίβαρου στις πολυπρόσωπες δυνάμεις της νεοταξίτικης παγκοσμιοποίησης με αποτέλεσμα τα μικρότερα κόμματα που κατόρθωσαν να εισέλθουν στο Κοινοβούλιο -έχοντας ισχνή κοινοβουλευτική παρουσία- αδυνατούν εκ των πραγμάτων να εκφέρουν στιβαρό αντιπολιτευτικό λόγο. Δυστυχώς θα παραμείνουν απλοί θεατές, παρακολουθώντας παθητικά την κοινοβουλευτική υλοποίηση της παγκοσμιοποιημένης νεοταξίτικης ατζέντας, βυθίζοντας στην απόγνωση τους πολίτες που αφελώς πίστεψαν «ότι κάτι μπορεί να αλλάξει».

Η κοινοβουλευτική παρουσία των τριών μικρότερων κομμάτων που κινούνται στον ορθόδοξο-πατριωτικό χώρο θα περιοριστεί στην απλή τυπική καταψήφιση των αντίχριστων και αντεθνικών νομοσχεδίων (ικανοποιώντας τα κομματικά τους ακροατήρια), αδυνατώντας όμως να προσφέρουν ευρύτερες εθνικές υπηρεσίες και αληθινή ανακούφιση στον δοκιμαζόμενο και πολλές φορές διωκόμενο Ελληνικό λαό, είτε επειδή δεν θα μπορούν, είτε επειδή δεν θα επιθυμούν να αποτελέσουν το πατριωτικό ανάχωμα στην προώθηση της νεοφιλελεύθερης και νεοταξίτικης πολιτικής.

Οι πολίτες οφείλουν να συνειδητοποιήσουν έστω και μετεκλογικά ότι η (δ)εμμονική επιβολή της ανθρωποκτόνου πολιτικής που σχεδιάζεται με αξιοθαύμαστη επιμέλεια και μεθοδικότητα από την σατανική υπερεθνική ελίτ με σκοπό την πνευματική υποδούλωση της ανθρωπότητας, δεν ανατρέπεται με την εύκολη και ανώδυνη λύση της αντισυστημικής ψήφου στα μικρότερα κόμματα αλλά με την ανάληψη επίπονου εσωτερικού αγώνα προσευχής και μετάνοιας που αν διεξάγεται με καθαρότητα και εντιμότητα, οφείλει να οδηγήσει στην πιο κάτω παραδοχή:

Αν κάθε Έλληνας και κάθε μία Ελληνίδα -χωρίς να προσδοκά βοήθεια από τα πατριωτικά κόμματα με τις αμφίσημες προθέσεις και ευλογία από τους «φωτισμένους γεροντάδες»- λάβει την γενναία προσωπική απόφαση να αντισταθεί σε ατομικό και οικογενειακό επίπεδο στις επιταγές της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, απορρίπτοντας την ψηφιοποίηση κάθε προσωπικής, οικονομικής και επαγγελματικής συναλλαγής, η θαρραλέα του στάση θα συνιστά διαρκή υπόμνηση στους σατανικούς σχεδιαστές του παγκόσμιου ψηφιακού ολοκληρωτισμού ότι ο αγώνας για την επικράτηση της Ελευθερίας και της Αξιοπρέπειας δεν έχει καμφθεί αλλά παραμένει ισχυρός και καθοδηγείται από την Μαρτυρία και εμπνέεται από το Μαρτύριο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Συνειδήσεως.

 

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στις 9-7-2023 στο φύλλο της «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», σελ. 07β/23.

«Πᾶνος»