Ανάκριση
Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για το τι συνέβη εκείνη την ημέρα. Και μια από αυτές ανήκει... σε έναν γκεσταπίτη με το όνομα Χόφμαν. Διεξήγαγε έρευνα στο σπίτι, όπου βρίσκονταν οι συγγενείς του πατρός Δημητρίου και εκ της διαδικασίας της υπόθεσης, μοιράστηκε μαζί τους τις λεπτομέρειες του τι είχε συμβεί.
...Μπροστά από το Γερμανό αξιωματικό στάθηκε ένας κοντός, λεπτός άντρας — ασχημομούρης, με μύτη σαν πατάτα. Μυωπικά, ελαφρώς στραβισμένα μάτια κοιτούσαν μέσα από τα ματογυάλια με τον ατσαλένιο σκελετό. Ένας απλός πολίτης, μα καθόλου συνωμοτικός. Απαιτείτο μόνο να επιβεβαιώσει, ότι δεν είχε καμία σχέση με την οργάνωση "Ορθόδοξο έργο" και με όλες τις "παρανομίες" που συνέβησαν στη μητέρα Μαρία (Σκομπτσόβα) στην οδό Λουρμέλ... Ο Γερμανός άφησε να εννοηθεί, ότι θα απελευθερώσει τον συλληφθέντα, αν υποσχεθεί να μην βοηθήσει τους αναξιόπιστους. Αλλά ο ιερέας ήταν σιωπηλός.
— Εξηγήστε, για ποιον φροντίζετε;! — ο γκεσταπίτης δεν μπορούσε να το χωνέψει. — Γι' αυτούς... τους Εβραίους;!
Τότε ο πατέρας Ντμίτρι πήρε στα χέρια τον επιστήθιο σταυρό του:
— Έχετε ακουστά γι Αυτόν τον Εβραίο;..
Αμέσως δέχθηκε μια γροθιά στο πρόσωπο. Αλλά δεν κουνήθηκε, μόνο ψιθύρισε με τα σπασμένα χείλη του:
— Αν με απελευθερώσετε, θα κάνω το ίδιο όπως και πριν.
— Έθαψες μόνος σου τον εαυτό σου.
Ο γκεσταπίτης εξήλθε, ενώ οι φρουροί άρχισαν να χτυπούν βάναυσα τον ιερέα. Η μοίρα του αποφασίστηκε — στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Στη σκιά της μητέρας Μαρίας
Όμως, η μητέρα Μαρία, δεν έκανε μόνη το καθημερινό της κατόρθωμα. Δίπλα της, βρίσκονταν και οι ομοϊδεάτες της, που εργάζονταν ανιδιοτελώς. Ο ταπεινός ποιμένας Ντμίτρι Κλεπίνιν ήταν ένας από αυτούς.
Αδύναμο αγόρι
Το 1904, στην οικογένεια του διάσημου αρχιτέκτονα Αντρέι Νικολάγιεβιτς Κλεπίνιν και της συζύγου του, της δασκάλας Σοφίας Αλεξάντροβνα, ξαδέλφης της διάσημης ποιήτριας Ζηναΐδας Γκίππιους, γεννήθηκε το τρίτο παιδί — ο γιος Ντίμα. Ο διάσημος συγγραφέας Ντμίτρι Μερεζκόφσκι έγινε ο αναδεκτός του αγοριού.
Οι Κλεπίνιν ζούσαν στο Πιατιγκόρσκ. Καθαρός αέρας, ευνοϊκό κλίμα, βουνά... Αλλά ο Ντίμα μεγάλωσε αδύναμος και καχεκτικός. Δεν ήταν ούτε ενός χρονού, όταν υπέστη σοβαρή πνευμονία. Ποτέ δεν ανέκαμψε πλήρως — μεγάλωσε αδύναμος, υστερούσε από τους συνομηλίκους του στη σωματική ανάπτυξη, φαινόταν ανήμπορος ... ενώ ταυτόχρονα ένιωθε έντονη αίσθηση συμπόνιας για όλους τους αδύναμους και προσβεβλημένους, αγαπούσε τα ζώα, ήταν πολύ φιλότιμος και γενναιόκαρδος. Και εκτός αυτού, είχε μια λεπτή αίσθηση του χιούμορ, ενώ εκείνοι που τον πλησίασαν γρήγορα τον συμπαθούσαν.
Η οικογένεια του Ντίμα ήταν ευλαβής. Η Σοφία Αλεξάντροβνα διάβασε το Ευαγγέλιο στα παιδιά και έγραφε τα κείμενα των προσευχών. Κι όταν μετακόμισαν στην Οδησσό, άνοιξε ένα σχολείο εκεί, όπου δίδασκε τον ίδιο το Νόμο του Θεού. Ήταν ειρηνοδίκης και βοηθούσε τους φτωχούς ... ο Ντίμα ήταν πολύ δεμένος με τη μητέρα του.
Χωρισμός με τη Ρωσία
Το 1919, η Οδησσός καταλήφθηκε από το Λευκό Στρατό και ο Ντμίτρι πήγε να υπηρετήσει ως ναυτικός σε εμπορικό ατμόπλοιο. Κι όταν η οικογένειά του μετακόμισε στην Τουρκία — μακριά από τον εμφύλιο πόλεμο — εισάχθηκε σε αμερικανικό κολέγιο της Κωνσταντινούπολης.
Το 1921, οι Κλεπίνιν μετακόμισαν στη Σερβία. Μαζί με άλλες ρωσικές οικογένειες εγκαταστάθηκαν στα περίχωρα του Βελιγραδίου. Στη μεγάλη κατοικία τους πραγματοποιούνταν συναντήσεις του ορθόδοξου φοιτητικού κύκλου και ο Ντίμα πήγαινε συχνά στο μοναστήρι Νόβο Χοπόβσκυ μαζί με τα μέλη του κύκλου. Αυτό επισφράγισε την αφοσίωσή του στην πίστη.
Όπως έγραψε η Άννα Γκίππιους, αδελφή της διάσημης ποιήτριας, "αυτός, βρήκε ανάμεσα σε αυτούς τους νέους, το αυθεντικό εκκλησιαστικό περιβάλλον που η ψυχή του πιθανότατα αναζητούσε ενστικτωδώς για μεγάλο χρονικό διάστημα και στο οποίο έλαβε χώρα η πραγματική και ήδη τελική συνάντησή του με την Εκκλησία".
Στον τάφο της μητέρας του
Φεβρουάριος 1922. Στο νεκροταφείο κοντά στο Βελιγράδι. Ο Ντμίτρι στέκεται στον τάφο, της απρόσμενα νεκρής μητέρας του, Σοφίας Αλεξάντροβνα, την οποία αγαπούσε τόσο θερμά. "Ήρθα στον τάφο της μητέρας μου με ένα βαριά φορτισμένος", — έγραψε αργότερα, — και ενώ όλα φαίνονταν τόσο μπερδεμένα και απελπιστικά, βρήκα το ελαφρύ φορτίο του Χριστού. Δεν ξέρω καμιά πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή μου και είμαι ευγνώμων για όλα όσα μου έδωσε ο Θεός να υπομείνω. Μετά από αυτό, τακτοποίησα τη ζωή μου διαφορετικά και ήταν ευκολότερο να απορρίψω όλη τη σύγχυση διαφορετικών περιστάσεων...»
Κατανόησε το νόημα του πόνου, συνειδητοποίησε, ότι όλα όσα ήλπιζε
στη ζωή, χάθηκαν. Και θυμήθηκα τα λόγια του Σωτήρα: Ελάτε σ’ εμένα,
όλοι όσοι κοπιάζετε κι είστε φορτισμένοι κι εγώ θα σας ξεκουράσω...
Σηκώστε πάνω σας τον ζυγό μου... και οι ψυχές σας θα βρουν ανάπαυση...
Γιατί ο ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρύ (Κατά
Ματθαίον, κεφ. 11:28-30). Αργότερα, ο Ντμίτρι στράφηκε στη μητέρα του
επανειλημμένα στα ημερολόγιά του, μίλησε μαζί της και ζήτησε βοήθεια
και ενίσχυση στο μονοπάτι που ευχαριστεί τον Θεό.
Μια άλλη ζωή
Το 1925 άνοιξε στο Παρίσι το Ορθόδοξο Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου. Και ο Ντμίτρι έγινε φοιτητής του. Σπούδασε υπό την εποπτεία του πρωθιερέα Σέργιου Μπουλγκάκοφ. Αργότερα, ένας από τους ηγέτες του ΡΦΧΚ (Ρωσικού Φοιτητικού Χριστιανικού Κινήματος), ο Φιόντορ Πιανόβ, έγραψε: "το Θεολογικό Ινστιτούτο ήταν ένα πνευματικό σπίτι για τον πατέρα Ντμίτρι. Αν και δεν ήταν θεολόγος, με την ακριβή έννοια της λέξης, η πνευματική του σχέση με τον πατέρα Σέργιο Μπουλγκάκοφ ήταν τεράστια. Νομίζω, ότι ενστερνίστηκε τον πατέρα Σέργιο όχι τόσο ως Θεολόγο, αλλά ως άτομο που είχε περάσει ένα ακανθώδες, θλιβερό μονοπάτι, όπως ολόκληρη η ρωσική διανόηση, από τον Μαρξισμό στην Εκκλησία. Ο Ντμίτρι έμεινε έκπληκτος από το τεράστιο δημιουργικό του δώρο."
Μετά το Θεολογικό Ινστιτούτο, ο Ντμίτρι αποφοίτησε από το Θεολογικό Σεμινάριο στη Νέα Υόρκη και στη συνέχεια στην Τσεχοσλοβακία βοήθησε τον πνευματικό του πατέρα πρωθιερέα Σέργιο Τσέτβερικοβ.
Τελικά, το 1934, επέστρεψε στο Παρίσι. Ζούσε με περιστασιακά κέρδη —προσλήφθηκε ως χειρώνακτας, έτριβε δάπεδα, έπλυνε παράθυρα... Και παράλληλα, υπηρετούσε ως ψαλμωδός και διευθυντής χορωδίας στην εκκλησία του Ρωσικού Φοιτητικού Χριστιανικού Κινήματος, συμμετείχε σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις και συνέδρια του κινήματος.
Ο Μητροπολίτης Ευλόγιος (Γκεοργκιέβσκι) είχε μεγάλη επιρροή στον Ντμίτρι. Χάρη σε αυτόν και σε μεγάλο βαθμό ο Κλεπίνιν κατέληξε στην ιδέα της ιεροσύνης.
Αλλά για να χειροτονηθεί, έπρεπε να βρει μια νύφη. Ο συνεσταλμένος νεαρός βοηθήθηκε σε αυτό το λεπτό θέμα από όλους τους φίλους και τους συγγενείς του — ολόκληρο το παριζιάνικο ορθόδοξο περιβάλλον. Τέλος, σε ένα από τα συνέδρια του ΡΦΧΚ, ο Ντμίτρι συναντήθηκε με την Ταμάρα Μπαϊμακόβα, γραμματέα του κινήματος και ανταποκριτή του «Αγγελιοφόρου» στη Ρίγα. Γνωρίζονταν πριν αυτός φύγει για την Αμερική. Όπως μαρτυρεί ο Μητροπολίτης Ευλόγιος, "όλοι γνωρίζαμε και αγαπούσαμε εγκάρδια τη σύζυγο του Ντμίτρι. Ταμάρα Φιόντοροβνα, για τη χρυσή καρδιά της, την οποία προσέφερε στον σύζυγό της, δημιούργησε μια γαλήνια οικογενειακή εστία γι' αυτόν, του χάρισε δύο όμορφα παιδιά και γενικά τον ακολούθησε βήμα—βήμα σε όλο το μονοπάτι της ζωής, κατά μήκος της πορείας της ποιμαντικής φροντίδας και, τέλος, σε μια πορεία ταλαιπωρίς, που τέλειωσε τόσο τραγικά. Και τι υπέροχα γράμματα της έγραψε από τη φυλάκισή του, πώς την παρηγορούσε, πώς την χρειαζόταν στην προσευχή. Ναι, αναμφίβολα, φώτισε τη μοναχική του ζωή ακόμη και στη φυλακή και, πεθαίνοντας, ευλόγησε το όνομά της και της εμπιστεύτηκε τα δύο παιδάκια του".
Ο Ντμίτρι και η Ταμάρα παντρεύτηκαν το 1937 στην εκκλησία του Αγίου
Σεργίου του Ραντονέζ στην πόλη Κολομπέλ στη Νορμανδία. Και
ταυτόχρονα, ο Μητροπολίτης Ευλόγιος χειροτονεί τον Ντμίτρι ως διάκονο
και σύντομα ως ιερέα.
Και το 1938, οι Κλεπίνιν απέκτησαν μια κόρη, την Έλενα.
Ο ποιμένας από την οδό Λουρμέλ
Από το φθινόπωρο του 1939, ο πατέρας Ντμίτρι, υπηρέτησε ως πρεσβύτερος της εκκλησίας της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου στον κοιτώνα της μητέρας Μαρίας — το θρυλικό καταφύγιο στην οδό Λουρμέλ, όπου οι φτωχοί Ρώσοι μετανάστες έβρισκαν βοήθεια και υποστήριξη. Οι ίδιοι οι Κλεπίνιν ζούσαν στον ξενώνα.
Το 1942, ένα δεύτερο παιδί εμφανίστηκε στην οικογένεια — ο γιος τους, Παύλος.
Ο ευγενικός και πράος ποιμένας αγάπησε τους ενορίτες της Λουρμέλ. Αλλά όλη η πραότητά του εξαφανίστηκε, όταν το ερώτημα αφορούσε την αλήθεια του Χριστού. Ο πατέρας Ντμίτρι καθίστατο ακλόνητος. Αυτό το γεγονός, έφερε και τη μητέρα Μαρία πολύ κοντά του. Ο ιερέας όχι μόνο βάφτιζε, νύμφευε, κήδευε, εξομολογούσε και κοινωνούσε, αλλά και — μαζί με τη μητέρα Μαρία — βοηθούσε ψυχικά ασθενείς που είχαν εγκαταληφθεί ή βρέθηκαν σε ψυχιατρικά νοσοκομεία λόγω παρερμηνείας καθώς και φρόντισε τα πνευματικά του παιδιά, τα οποία ήταν πολλά...
Σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια, κάποιοι ενταφιάζονταν συχνά στο Παρίσι. Κυρίως φτωχοί άνθρωποι. Ο πατέρας Ντμίτρι, ο ίδιος άρρωστος και αδύναμος, πήγαινε στα νεκροταφεία κάθε τόσο, μερικές φορές τρεις ή τέσσερις φορές την ημέρα. Για τους ζητιάνους, οι κηδείες ήταν δωρεάν. "Η εκκλησία μας μετατρέπεται σε Νεκροταφείο", είπε η μητέρα Μαρία, "σχεδόν κάθε μέρα γίνεται κηδεία".
Καταφύγιο
Τον Ιούνιο του 1940, οι φασίστες μπήκαν στο Παρίσι. Πολλοί Ρώσοι, μαζί με άλλους αλλοδαπούς που δεν είχαν γαλλικό διαβατήριο, κατέληξαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ρουαλιέ κοντά στην πόλη Κομπιέν. Και η Επιτροπή βοήθειας των κρατουμένων, που οργανώθηκε στην οδό Λουρμέλ, άρχισε να τους στέλνει δέματα τροφίμων. Ο πατέρας Ντμίτρι ευλογούσε αυτές τις αποστολές και λειτουργούσε τακτικά προσευχές για τη σωτηρία της Ρωσίας.
Τον Ιούλιο του 1942, όταν το Ολοκαύτωμα στη Γαλλία εισήλθε στο αποκορύφωμά του, το πιστοποιητικό βάπτισης μετατράπηκε σε ένα σωτήριο "πιστοποιητικό ασφαλείας" για τους Εβραίους. Και ο πατέρας Δημήτρης άρχισε να τους παρέχει τέτοια πιστοποιητικά, ισχυριζόμενος ότι ο Ίδιος ο Σωτήρας θα είχε κάνει το ίδιο. Ο ιερέας δημιούργησε ένα αρχείο κάρτας, όπου εισήγαγε πληροφορίες για οκτώ δωδεκάδες νέους "ενορίτες". Μεταξύ αυτών, διέκρινε δύο κατηγορίες: μια από αυτές χρειαζόταν επίσημα ένα "πιστοποιητικό προστασίας" — τους έδινε πιστοποιητικό, ότι ανήκαν στην ενορία Λουρμέλ, στην άλλη ανήκαν όσοι ήθελαν πραγματικά να δεχτούν την ορθόδοξη πίστη — κι ο πατέρας Ντμίτρι τους προετοίμαζε για το μυστήριο του βαπτίσματος.
Όταν ήρθε ένα αίτημα από την επισκοπική διοίκηση στο Λουρμέλ να παράσχει έναν κατάλογο νεοβαπτισμένων αρχίζοντας από το 1940, ο πατέρας Ντμίτρι απάντησε: "όλοι όσοι, ανεξάρτητα από εξωτερικά κίνητρα, έχουν βαφτιστεί από εμένα, είναι τοιουτοτρόπως πνευματικά μου παιδιά και βρίσκονται υπό την άμεση φροντίδα μου. Το αίτημά σας θα μπορούσε να προκληθεί αποκλειστικά από εξωτερική πίεση και να Σας υπαγορευτεί για λόγους αστυνομικού χαρακτήρα. Ενόψει αυτού, είμαι υποχρεωμένος να αρνηθώ να δώσω τις ζητούμενες πληροφορίες."
Εν τω μεταξύ, ο διωγμός των Εβραίων, κλιμακώθηκε σε συστηματική εξόντωση. Τώρα δεν χρειάζονταν έγγραφα, αλλά καταφύγια. Η μητέρα Μαρία και οι βοηθοί της, έκρυβαν τους εξαθλιωμένους στην οδό Λουρμέλ — στον κοιτώνα, στο παρεκκλήσι... Ο πατέρας Ντμίτρι παραχώρησε το δωμάτιό του σε μια εβραϊκή οικογένεια: "αυτοί οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι είναι τα πνευματικά μου παιδιά. Η εκκλησία ήταν πάντα καταφύγιο για τα θύματα της βαρβαρότητας".
Η τελευταία ελεύθερη λειτουργία
Φυσικά, αυτό δεν μπορούσε να παραμείνει απαρατήρητο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στις 8 Φεβρουαρίου 1943, η Γκεστάπο εμφανίστηκε απρόσμενα στο ορφανοτροφείο. Στην τσέπη του γιου της μητέρας Μαρίας, Γιούρι Σκομπτσόβ, βρήκαν ένα σημείωμα από μια Εβραία, στην οποία ο Γιούρι πήγαινε φαγητό. Η επιστολή απευθυνόταν προς τον πατέρα Ντμίτρι. Σε αυτό υπήρχε αίτημα για έκδοση πιστοποιητικού βάπτισης.
Οι φασίστες πήραν την ταυτότητα του ιερέα, ζητώντας του να εμφανιστεί στην Γκεστάπο το επόμενο πρωί. Ο Γιούρι κρατήθηκε ως όμηρος: "θα τον απελευθερώσουμε όταν έρθει η μητέρα!" (Η μητέρα της Μαρίας δεν ήταν στο Παρίσι εκείνη την ημέρα.)
Την επόμενη μέρα, συνειδητοποιώντας, ότι δεν μπορούσε να επιστρέψει, ο πατέρας Ντμίτρι τέλεσε τη λειτουργία — την τελευταία ελεύθερη — και πήγε στη Γκεστάπο. Και μετά — τέσσερις ώρες ανάκρισης. Και η ίδια πρόταση: "αν υποσχεθείτε, ότι δεν θα βοηθήσετε τους Εβραίους — θα σας αφήσουμε ελεύθερους".
Αλλά και στην οδό Λουρμέλ, όλο και περισσότεροι ύποπτοι συνελήφθησαν, συμπεριλαμβανομένων και ψυχικά ασθενών, στους οποίους δόθηκαν δουλειές από τη Μητέρα Μαρία και τον πατέρα Ντμίτρι. Το "Ορθόδοξο έργο" εκκαθαρίστηκε. Αλλά η Ταμάρα, η σύζυγος του Κλεπίνιν, με έναν γιο έξι μηνών και μια τετράχρονη κόρη κατάφεραν να ξεφύγουν και να κρυφτούν στα προάστια του Παρισιού.
Στην Κομπιέν
...Ένας σκυμμένος, λεπτός άντρας με γυαλιά περπατά κατά μήκος του χώρου του στρατοπέδου. Ένας από τους κρατούμενους τον πλησιάζει και του απλώνει με το χέρι... ένα κρεμμύδι! Καλή τύχη! Οι κρατούμενοι λιμοκτονούν, ψάχνουν μέσα στα σκουπίδια αναζητώντας φαγητό, και εδώ βρέθηκε ένα τέτοιο δώρο! Ο ιερέας παίρνει αφηρημένα το κρεμμύδι, γνέφει με ευγνωμοσύνη. Οι γείτονες στους στρατώνες ζωντανεύουν: ρίχνοντας ένα κρεμμύδι στο νερό με φλούδες πατάτας — θα προκύψει σούπα! Αλλά τα σχέδιά τους δεν προορίζονται να γίνουν πραγματικότητα. Ένας Σέρβος μαθητής στέκεται κοντά στον ιερέα — βρώμικος, αδυνατισμένος: οι Σέρβοι ήταν ιδιαίτερα πεινασμένοι στο στρατόπεδο. Και ο ιερέας, χωρίς δισταγμό δευτερολέπτου, του δίνει το κρεμμύδι. Ο Σέρβος αρπάζει το δώρο και, μη πιστεύοντας στην τύχη του, τρέχει μακριά. Οι σύντροφοι συνοφρυώνονται στον ιερέα, που χαμογελά ευτυχής — είναι πολύ ευχαριστημένος με αυτό που μόλις έκανε...
Όταν τους επιτράπηκε να μεταφέρουν δέματα σε κρατούμενους, ο πατέρας Ντμίτρι μοίρασε αμέσως, ό,τι έλαβε από τη γυναίκα και τους συγγενείς του σε άλλους. Μετέτρεψε τον στρατώνα του, σε εκκλησία: οι κρατούμενοι τοποθέτησαν σανίδες από τραπέζια στα κρεβάτια, χτίζοντας ένα σπιτικό εικονοστάσι. Η σύζυγός προσέφερε στον πατέρα Ντμίτρι το αντιμήνσιο, κι έτσι αυτός ήταν σε θέση να εκτελέσει ιερές ακολουθίες. Προετοίμαζε τον Γιούρι Σκομπτσόβ, ο οποίος βρισκόταν στο ίδιο στρατόπεδο, να χειροτονηθεί, κάθε μέρα υπηρετούσε τη θεία λειτουργία και τον Εσπερινό ή τις αγρυπνίες. Και ανησυχούσε πολύ που δεν μπορούσε να επηρεάσει τη σοβιετική νεολαία — οι κρατούμενοι από την ΕΣΣΔ αδιαφορούσαν για κοινές προσευχές για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, ο ιερέας κατάφερε να προσελκύσει μερικούς από αυτούς να συμμετάσχουν στις ακολουθίες.
Στο στρατόπεδο, ο πατέρας Ντμίτρι δεν συμμετείχε με τη Βίβλο — τη διάβαζε όλη τη νύχτα. Οργάνωσε ακόμη και έναν κύκλο για τη μελέτη της ζωής του Ιησού Χριστού, τις Γραφές και τις ιερές ακολουθίες.
Εν τω μεταξύ, οι φίλοι του ιερέα, μεριμνούσαν γι αυτόν, εκτός του στρατοπέδου. Κι όχι ανεπιτυχώς: ο Γερμανός πάστορας Πέτερ, ο οποίος, αφενός, ευνοούσε τους ορθόδοξους, από την άλλη — είχε επαρκή επιρροή στους κατακτητές, υποσχέθηκε να μεταφέρει γι αυτόν καλά λόγια. Υπό έναν όρο: απαιτούσε από τον πατέρα Ντμίτρι να δηλώσει, ότι οι δραστηριότητές του στο σπίτι της μητέρας Μαρίας περιορίζονταν μόνο στα καθήκοντα ενός ιερέα.
Αλλά η απάντηση του πατέρα Ντμίτρι αναστάτωσε τους φίλους του: "σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να αποσυνδέσετε το "Ορθόδοξο έργο" από τις δικές μου ενασχολήσεις. Με αυτό έριξε μια σκιά πάνω του. Ήταν σαν μια συμφωνία με κατηγορίες... Υπεύθυνος και εξίσου αθώος για οτιδήποτε".
Στη Ντόρα
Τον Δεκέμβριο του 1943, οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ και από εκεί στο υπόγειο στρατόπεδο θανάτου Μίτελμπάου-Ντόρα. Εκεί, σε υπόγεια εργοστάσια χωρίς φως και πρακτικά χωρίς αέρα, πεινασμένοι σκλάβοι έφτιαχναν ρουκέτες Φάου-2 για τους φασίστες — ακόμη και η δουλειά στα λατομεία του Μπούχενβαλντ φαινόταν σαν θέρετρο σε αυτό το χώρο.
Στη Ντόρα, δούλευαν υπόγεια και κοιμόντουσαν υπόγεια. Το 1944, 200 στους 1000 ανθρώπους, ήταν ακόμα ζωντανοί μετά από 2-3 εβδομάδες. Ωστόσο, ήταν παρατραβηγμένο να τους ονομάσουμε "ζωντανούς" — άρρωστοι, εξαντλημένοι, λίγοι από αυτούς θα μπορούσαν να επιζήσουν περισσότερο από ένα μήνα…
Η ήδη επιβαρημένη υγεία του πατέρα Ντμίτρι στη Ντόρα κλονίστηκε εντελώς. Αλλά συνέχισε να υποστηρίζει τους εξαντλημένους συντρόφους του. Είχε δικαίωμα σε ένα επίραμμα με το γράμμα Φ, το οποίο έδινε ανακούφιση στους Γάλλους κρατούμενους. Αλλά ο Κλεπίνιν έσκισε αυτό το έμπλαστρο και το αντικατέστησε με ένα σήμα που εκδόθηκε σε σοβιετικούς κρατούμενους — ήθελε να μοιραστεί τη μοίρα τους.
Ο ιερέας έδειχνε τόσο άσχημα, που ο επιστάτης του στράφηκε προς το Γερμανό διοικητή:
— Δώστε σε αυτόν τον γέρο μια ευκολότερη δουλειά! Σε τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να ανταπεξέλθει.
Ο διοικητής κοίταξε τον Κλεπίνιν, κούνησε το κεφάλι, αλλά την τελευταία στιγμή ρώτησε:
— Πόσων χρονών είσαι;
Και πάλι, ο πατέρας Ντμίτρι είχε μια ευκαιρία: αν είχε απαντήσει οποιαδήποτε ηλικία — 65, 70, 75 ετών — θα τον πίστευαν και θα του έδιναν ανακούφιση. Αλλά ο ιερέας απάντησε ειλικρινά:
"Τριάντα εννέα."
— Λοιπόν, τι γέρος είναι αυτός! - ο διοικητής χαμογέλασε και έστειλε τον πατέρα Ντμίτρι να κουβαλήσει δυσβάσταχτες πλίνθους.
Ο θάνατος
Το μαρτύριο ήταν βασανιστικό, αλλά ακόμα πιο τρομακτικό ήταν τα πολύωρα προσκλητήρια σε παγωμένα ρεύματα αέρα. Κατά τη διάρκεια ενός εξ αυτών, ο πατέρας Ντμίτρι κρυολόγησε και αρρώστησε σοβαρά με πλευρίτιδα. Ο Γιούρι Καζάτσκιν, ο οποίος ήταν μέλος της ομάδας "Ορθόδοξο έργο" και επίσης εγκλεισμένος στην Ντόρα, πληροφορήθηκε, ότι ο Κλεπίνιν μεταφέρθηκε σε ένα δωμάτιο για όσους απελευθερώθηκαν από την εργασία λόγω ασθένειας. Λίγες μέρες αργότερα μπόρεσε να επισκεφτεί τον πατέρα Ντμίτρι εκεί. Ο ιερέας πέθαινε. Στις 8 Φεβρουαρίου 1944, ο Καζάτσκιν του έφερε μια κάρτα για να γράψει μερικά λόγια στους συγγενείς του, αλλά ο Κλεπίνιν, δεν μπορούσε πλέον να μιλήσει, ούτε να γράψει.
Μια μέρα αργότερα, ο πατέρας Ντμίτρι πέθανε.
***
Όταν παρήλθαν ακριβώς 40 χρόνια από το θάνατο του πατέρα Ντμίτρι, η κόρη του Έλενα, που ζει ακόμα στο Παρίσι σήμερα, κατέγραψε μια τέτοια μνήμη γι' αυτόν:
"Ο πατέρας μου παίζει μαζί μου, στέκεται σε ένα σκαμνάκι στο δωμάτιό μας, μου φαίνεται ότι είναι ένας γίγαντας, ένα λευκό πουλί από χαρτί που έφτιαξε για μένα με τα χέρια του. Για πολύ καιρό ήμουν σίγουρη, ότι όλοι οι "πατεράδες" ήταν ιερείς και κάποτε είπα ένα παραμύθι όπου ένας νεοσσός πετάει πίσω από τον μπαμπά μου και τον σέρνει στο σπίτι από το ράσο του με το ράμφος του!
Και εδώ είναι ένα εκπληκτικό φαινόμενο: μεγαλωμένη σε ένα εκκλησιαστικό περιβάλλον, περιτριγυρισμένη από τους φίλους του πατέρα μου, ιερείς (όπως ο πατέρας Νίκων, ο μελλοντικός επίσκοπος), ιεροψάλτες (όπως ο Αλεξέι Μπαμπατζάν), πρωτοψάλτες (όπως ο Φιόντορ Πατορζίνσκι), χορωδοί, ενορίτες της ενορίας μας και έχοντας απορροφήσει όλα τα θεϊκά ως φυσική ροή από τον Παντοδύναμο Πατέρα, μέσω του πατρός μου ιερέως, αντιλήφθηκα ότι ο θάνατός του είναι σαν μια άμεση επιστροφή στην αγκαλιά του Πατέρα του, στον παράδεισο. Ανησυχούσα περισσότερο για τη θλίψη της μαμάς, παρά για την απουσία του μπαμπά. Φάνηκε, σαν να έμεινε για πάντα στο ιερό του ναού, χωρίς να εξέρχεται ενώπιον του ποιμνίου του, αλλά αυτό δεν είναι λυπηρό. Άλλωστε, βρίσκεται εκεί που είναι ο Θεός και συνεχίζει να Τον υπηρετεί.
Αποδείχθηκε, ότι όλοι οι ενορίτες και οι συγγενείς μας μοιράστηκαν τη γνώμη μου. Όλοι τον θυμήθηκαν με τέτοια αγάπη, με τέτοια ευγνωμοσύνη, ώστε η θλίψη τους κατέστη ελαφριά, όπως η θλίψη μας για τον εσταυρωμένο Ιησού, για Τον οποίο γνωρίζουμε, ότι έχει αναστηθεί".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου