Άγιος Ιωάννης της Σάντα Κρουζ ο Ιερομάρτυρας

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ  

ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ SANTA CRUZ  ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ-σφαγιάστηκε από σατανιστές

1. Ένας νέος μάρτυρας.

Ο πατήρ Ιωάννης Καρασταμάτης γεννήθηκε το 1937 στο ελληνικό χωριό Αποίκια στο νησί της Άνδρου.

Η ατμόσφαιρα του χωριού ήταν ποτισμένη με τον ορθόδοξος τρόπος ζωής.
 

Οι κάτοικοι του χωριού ήταν πιστοί κι ακολουθούσαν πάντα το πρόγραμμα της εκκλησίας.
 

Αυτό επηρέαζε βαθύτατα τον νεαρό Ιωάννη που έβλεπε μέσα στην άδολη καρδιά του να ανάβει ο πόθος για τον Θεό.
 

Σαν αγόρι που έζησε τα παιδικά , του χρόνια στο νησί της Άνδρου είδε πολλά θαύματα που ο Θεός έκανε στην καθημερινή ζωή των χωρικών .
Είδε την δύναμη της προσευχής και δυνάμωσε την πίστη του στον θεό.
 

Αν και δεν παρακολούθησε οποιοδήποτε θεολογικό σχολείο, θέλησε να βάλει την πίστη του σε εφαρμογή και να γίνει ιερέας.
 

Το 1957, στη ηλικία είκοσι, χρονών ο Ιωάννης πηγαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πέντε χρόνια αργότερα παντρεύεται μια ελληνίδα γυναίκα, την Αθανασία Ματσέλη.
 

Έγινε σύντομα ο πατέρας δύο παιδιών, της Μαρία και του Φωτίου.
 

Οι πόλεις στις Η.Π.Α ήταν σε πλήρη αντίθεση με αυτό που έζησε στο χωριό του τα παιδικά του χρόνια.

Όλες αυτές οι αναμνήσεις δεν τον άφησαν ποτέ στην νέα γη που έζησε.
 

Με την υποστήριξη και την ενθάρρυνση , του Ιερέα Γεωργίου Βογδάνου, ενός ιερέα που αναγνώρισε στο πρόσωπο , του πατέρα Ιωάννη την ακεραιότητα και το ζήλο ενός αληθινού ιερουργού διορίστηκε στο deaconate το 1971 με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου , ο οποίος τον υποστήριξε σε αυτήν του την προσπάθεια.
 

Δεδομένου ότι και η αγάπη του για την εκκλησία και η αγάπη για το ποίμνιο ήταν τόσο προφανείς, μετά από μερικές εβδομάδες χειροτονήθηκε ιερέας από τον επίσκοπο Μελέτιο Χριστινόπολης του Σαν Φρανσίσκο.
 

Εξυπηρέτησε αρχικά την ελληνική ορθόδοξη κοινότητα στο Anchorage, της Αλάσκα, στο έδαφος του πρόσφατα-αγιοποιημένου Αγίου Γερμανού που ευλαβείτο πολύ και έγινε ο φύλακας άγγελος του στο υπόλοιπο της ζωής του.
 

Διορίστηκε αργότερα στη κοινότητα του ST George στο Βανκούβερ, στο Καναδάς, και έπειτα σε άλλη κοινότητα στο Αναχάιμ, στην Πενσυλβανία.
 

Κινήθηκε έπειτα προς την περιοχή της Santa Cruz, Καλιφόρνιας, η οποία είχε ονομαστή έτσι από τους ισπανούς ιεραποστόλους .
 

Εκεί εργάστηκε με ζήλο πολύ παρέχοντας ένα λιμανάκι για τους ορθόδοξους χριστιανούς. 

2. Ένας ιερέας στην Santa Cruz

Επειδή η κοινότητα στη Santa Cruz ήταν επίσης μικρή για να αποκτήσει αμέσως μια ορθόδοξη εκκλησία ο πατήρ Ιωάννης άρχισε να εξυπηρετείται για την θεία λειτουργία σε μια κοντινή πόλη που λεγόταν Aptos, στο παρεκκλήσι μιας φτωχής μονής.
 

Οι καλόγριες σε αυτό το μοναστήρι του έδιναν την εκκλησία αργά γιατί την χρησιμοποιούσαν αυτές το πρωί.
 

Οπωσδήποτε ο πατήρ Ιωάννης ήξερε ότι είχε πολλή εργασία να κάνει. 

Απογοητεύθηκε μερικές φορές στη έλλειψη ενεργού ενδιαφέροντος μεταξύ του ποιμνίου του.
 

Είχε πάντα μια δυνατή πίστη και δεν του άρεσε η χλιαρότητα στην καρδιά των πιστών.
 

Στόχος του, ήταν να αναφλέξει αυτήν την πίστη μέσα σε κάθε ένα από τους ενορίτες του, έτσι ώστε οι ίδιοι θα αγωνίζονταν για τη βασιλεία των Ουρανών. Πίστευε μέσα του ότι αυτό είναι ένα και αναγκαίο για κάθε πιστό μέλος της εκκλησίας.
 

Ήξερε όμως ότι για να πετύχει αυτό των στόχο έπρεπε να το κάνει σιγά σιγά, ότι δεν θα μπορούσε να βάλει το νέο κρασί σε παλιά μπουκάλια ( Ματθαίος 9:17), γιατί με το σπάσιμο των μπουκαλιών όλα θα χανόντουσαν.
 

Με άλλα λόγια, δεν θα μπορούσε να απαιτήσει πάρα πολλά αμέσως, αλλά έπρεπε να είναι ένας ευγενής και με αγάπη ιερέας κοντά στις αδυναμίες , του ποιμνίου του ώστε αυτοί να μη συντριφθούν και αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την ορθόδοξη πίστη συνολικά. Το χάσμα μεταξύ του ποιμένα και των προβάτων έπρεπε να γεφυρωθεί βαθμιαία και προσεκτικά, και ο πάτερ Ιωάννης έπρεπε να προκαλέσει πίστη στις καρδιές του ποιμνίου του με προσευχή και προσοχή.
 

Μερικές φορές ο πατήρ Ιωάννης μιλούσε τις ισχυρές λέξεις της επίπληξης για να ξυπνήσει τους ανθρώπους του από τον πνευματικό ύπνο τους.
 

Αλλά συνήθως τους ενέπνεε από το ήρεμο και ήσυχο παράδειγμά του.
 

Με το δόσιμο στα ποίμνιο του ο πατήρ Ιωάννης ενστάλαξε σε αυτούς την επιθυμία να κτίσουν την εκκλησία τους.
 

Συνέλεξαν και μάζεψαν τα χρήματα και βρήκαν τελικά ένα κτήριο για την εκκλησία τους.
 

Ήταν προηγούμενος ένα ερειπωμένο σπίτι στη Santa Cruz, απέναντι από την δημόσια βιβλιοθήκη και στο καλύτερο μέρος της πόλης για ιεραποστολική δραστηριότητα.
 

Το κτήριο ήταν μεγάλο, με ψηλό όροφο,
Έπρεπε να γίνει πολλή εργασία για να μετατραπεί σε εκκλησία
 

Ο πατήρ Ιωάννης έκανε ένα μεγάλο μέρος της εσωτερικής εργασίας ο ίδιος, και διαμόρφωσε ένα όμορφο άσπρο εικονοστάσιο.
 

Όταν ολοκληρώθηκε η εκκλησία έγινε ένα πνευματικό καταφύγιο ένα νησί του Άγιου Πνεύματος στη μέση στο κέντρο της πόλης Santa Cruz.
Η εκκλησία αφιερώθηκε στον προφήτη Ηλία.
 

Ο προφήτης Ηλίας είναι ο αρχαίος προφήτης που πρόκειται να έρθει για να διαδώσει την δύναμη της πίστης στις τελευταίες ημέρες της αποστασίας, της δοκιμασίας και του μαρτυρίου.
 

Κατά συνέπεια έγινε ο προστάτης της πόλεως της Santa Cruz και όλων εκείνων που έχουν διαφωτιστεί από τον ορθόδοξο χριστιανισμό σε εκείνη την πόλη.
 

Με τη νέα και όμορφη εκκλησία τους, το ποίμνιο αποτελούνταν από πάνω από 75 οικογένειες. Είχαν όλες οι οικογένειες μέσα τους επιτέλους το αίσθημα της ολοκλήρωσης.
 

Θεώρησαν ότι είχε παρέρθει πια αυτός ο μακροχρόνιος τρόπος από τις ημέρες εκείνες που άλλη επιλογή δεν είχαν παρά να χρησιμοποιούν το παρεκκλήσι που ήταν έξω από την πόλη και που δεν ήταν δικό τους.
 

Τώρα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν τις δραστηριότητες τους.
 

Ο πατήρ Ιωάννης συνειδητοποίησε ότι, για μερικούς, αυτές οι δραστηριότητες σκίαζαν τον αληθινό σκοπό της ζωής της εκκλησίας.
 

Εκείνοι που πήγαιναν στην εκκλησία πρώτιστα για την κοινωνική αλληλεπίδραση με άλλους Έλληνες ήταν πιθανό να αφιερώσουν την μεγαλύτερη μέρος της ενέργειάς τους σε, εθνικές συνάξεις και συνεδριάσεις των Συμβουλίων των διαφόρων κοινοτήτων, και να θεωρήσουν την εκκλησία μόνο ως “θρησκευτική πλευρά” της ελληνικής ταυτότητάς τους. Ο πατήρ Ιωάννης αναγνώρισε ότι αυτή η πτυχή της εκκλησιαστικής ζωής είναι αναπόφευκτη, και ήταν σε θέση να το δεχτεί μόνο εφ’ όσον ήταν ελεύθερος να διδάξει το Ευαγγέλιο σε εκείνο το μέρος του ποιμνίου που αληθινά για Χριστό δίψαγε.

3 ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΛΑΙΩΝ

Ο πατήρ Ιωάννης δεν θέλησε με κανένα τρόπο την ορθόδοξη κοινότητά του να είναι μια κλειστή κοινότητα άλλα έψαχνε πάντα και χαίρονταν να ανακαλύψει νέες καρδιές, οποιαδήποτε ένθερμες νέες ψυχές που ήρθαν σε αναζήτηση του αληθινού χριστιανισμού.
 

Η πόλη Santa Cruz είναι δεν είχε μόνο στην συλλογή της μαζέψει μόνο τα σκοτεινότερα στοιχεία της κοινωνίας, αλλά είχε μαζέψει και ιδεαλιστές νέους που είχαν επιθυμήσει κάτι σημαντικότερο από τις αμερικανικές τιμές του υλισμού και του ανταγωνισμού.
 

Ώσπου να χτίζει την εκκλησία του στη Santa Cruz, μια μικρή αλλά σημαντική “ορθόδοξη χριστιανική αναζήτησει” είχε αρχίσει ήδη στο πανεπιστήμιο εκεί. Αυτό ήταν πρώτιστα το αποτέλεσμα της ιεραποστολικής εργασίας , του Ιερομόναχου Αναστάσιου ο οποίο θυσίασε αρκετά έτη της ζωής του στο δόσιμο της ορθοδοξίας στους νεαρούς άνδρες και στις γυναίκες. Μέσω του πολλοί πανεπιστημιακοί σπουδαστές στη Santa Cruz αγκάλιασαν την ορθόδοξη πίστη και αφιέρωσαν τις ζωές τους στην διακονία του Χριστού.
 

Το 1981, ο Πατήρ Seraphim κατά παράκληση των ορθόδοξων σπουδαστών εκεί, έδωσε δύο διαλέξεις στο πανεπιστήμιο και ενέπνευσε περαιτέρω τις νέες ψυχές για να τις εισαγάγει στην Ορθοδοξία.
 

Ο πατήρ Αναστάσιος και ο πατήρ Σεραφείμ ζούσαν στα μοναστήρια μακριά από το πανεπιστήμιο. Οι ορθόδοξοι σπουδαστές πήγαιναν στον πατέρα Ιωάννη και στην εκκλησία του για να ενισχυθούν πνευματικά και με αυτό τον τρόπο ανύψωναν το πνευματικό επίπεδο της πανεπιστημιακής ζωής.
 

Ο πατήρ Ιωάννης τους χαιρετούσε πάντα με ένα ακτινοβόλο χαμόγελο και με μια θερμή αγάπη, βλέποντας στα νέα πρόσωπά τους την φρεσκάδα και τον ενθουσιασμό που θα είχαν για να κρατήσουν την ορθοδοξία ζωντανή για τις μελλοντικές γενιές.
 

Έτσι αυξήθηκε η πίστη τους και συνεχώς νέες ψυχές έφερναν να γνωρίζουν την ορθοδοξία.
 

Δεδομένου ότι η εκκλησία , του προφήτη Ηλία ήταν στη μέση της πόλης, οι άνθρωποι ερχόντουσαν από παντού για να υποβάλουν τις υποβάλουν τις ερωτήσεις και να προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες.
 

Ο πατήρ Ιωάννης κράτησε μια πολιτική της ανοικτής πόρτας και ήταν πάντα διαθέσιμος για κάθε ποιμενική ανάγκη.
 

Οι άνθρωποι της Santa Cruz ερχόντουσαν και τον εμπιστεύονταν πλήρης γιατί η αγάπη του ήταν πάντα ανοικτοί για όλους.
 

Είχε μεγάλη αγάπη για τους φτωχούς, και ήταν χρήσιμος σε όλους που ήρθαν να τους ζητήσουν βοήθεια ανεξάρτητα την θρησκεία τους η αν τον εκμεταλλευόντουσαν η όχι.
 

Δεν ήταν ασυνήθιστο να τον ξυπνήσουν τα άγρια μεσάνυχτα και να ζητήσουν την βοήθεια του άνθρωποι ενδεείς.
 

Κανένα δεν απόρριπτε τους έδινε πάντα ελεημοσύνη και ένα γεύμα.
 

Στη Santa Cruz υπήρχαν άνθρωποι που είχαν απολέσει κάθε ελπίδα και ζούσαν μια ζωή στην περιπλάνηση και την μοναξιά. Άνθρωποι περιθωριακοί που στον πατέρα Ιωάννη είδαν την εικόνα του Χριστού.

4. ΟΠΟΥ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ, Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ ΑΦΘΟΝΕΙ

Ο πατέρας Ιωάννης δεν αποθάρρυνε ποτέ τις εθνικές δραστηριότητες των μελών τις κοινότητας και πάντα έβρισκε χαρά στο να υπενθυμίσει την κληρονομιά του και τα δημιουργικά του χρόνια στην Ελλάδα, άλλα δεν ήταν καθόλου εθνοκεντρικός.
 

Έλεγε ότι ο ορθόδοξος χριστιανισμός δεν ήταν μόνο για τους έλληνες αλλά μάλλον ήταν καθολικός.
 

Η αγάπη του για το Θεό τον προέτρεψε να γίνει ένας ενθουσιώδης ιεραπόστολος για όλους τους κατοίκους και λαούς που ζούσαν εκεί. Έτσι πήγαινε στα δημόσια πάρκα όπου με ομιλίες και με βυζαντινές μελωδίες και συζητήσεις γνώρισε στους αμερικανούς τις αλήθειες της πίστεως . στηρίχθηκε σταθερά στην ορθόδοξη πίστη και απέρριπτε τις ψεύτικες οικουμενικές μετακινήσεις των ημερών του.
 

Με την ένθερμη ποιμενική , του εργασία προσπαθούσε να μετατρέψει πολλούς ανθρώπους που ήταν απλά βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί και όπου οι δέσμευση τους με την εκκλησία ήταν τελείως εξωτερική να συμμετέχουν ενεργά σε όλες τις δραστηριότητες της.
 

Επειδή ο πατήρ Ιωάννης δεν ήταν ένας τυπικός ιερέας μπόρεσε και κέρδισε να φέρνει το ποίμνιο του αληθινά κοντά στην εκκλησία.
 

Με την πίστη , του κατέδειξε ότι η ορθοδοξία δεν είναι μόνο ένα τελετουργικό σύστημα ούτε ένα σύστημα από δόγματα άλλα μια πράξη ζωής που οδηγεί στην σωτήρια του ανθρώπου.
 

Ο πατήρ Ιωάννης ήταν από τη φύση καλλιτέχνης και ποιητής, και είχε μια βαθιά αίσθηση της ομορφιάς. Αγαπούσε τα ήσυχα , ταπεινά και ευγενή πράγματα της ζωής.
 

Αυτή η αγάπη εκφράστηκε στα κηρύγματά του και στα ελληνικά και αγγλικά ποιήματά του, τα οποία έγγραφε με την κομψή καλλιγραφία του.
 

Η αίσθηση της ομορφιάς τον κατέστησε ακόμα πιο γνώστη της ασχήμιας και της τρέλας της μετά χριστιανικής εποχής μας.
 

Μιλούσε για την σύγχυση που προκαλείται όταν ξεχνούν τα άτομα το Θεό και ακολουθούν τα εγωιστικά ενδιαφέροντά τους.
 

Προέβλεπε τους σπόρους της ερχόμενης καταστροφής στο γενική κατάπτωση των χρόνων μας, στις κυρίαρχες διαστρεβλώσεις της χριστιανικής αλήθειας, και τον ενθουσιασμό των ανθρώπων στους συνεχούς αυξανόμενους ναούς του Σατανά.
 

Οι μεγάλες προσπαθείς τον πατέρα Ιωάννη άρχισαν να προκαλούν τις κακόβουλες ενέργειες των ανθρώπων που μισούσαν τον Θεό. Ο Κύριος εξάλλου είχε πει όπως έδιωξαν εμένα, έτσι θα διώξουν και εσάς. ( Ιωάννη 15:20).
 

Η διαφανείς ποιμαντική εργασία , του πατέρα Ιωάννη και της εκκλησίας του που βρίσκονταν στη μέση της Santa Cruz τους κατέστησε πιο προσιτό όχι μόνο σε εκείνους που έχουν ανάγκη από βοήθεια, αλλά και σε εκείνους που επιθυμούσαν να καταστρέψουν όλοι αυτήν την ιερά προσπάθεια.
 

Μερικούς μήνες πριν από το θάνατο του στην εκκλησία του άγνωστοι οπαδοί του σατανά, χρωμάτισαν το “666” και το σατανικό αστέρι στη μπροστινή είσοδο του ναού.
 

Όταν η βεβήλωση ανακαλύφθηκε, ο πατήρ Ιωάννης έμεινε απτόητος.
Αργότερα έλαβε και ανώνυμες απειλές, αλλά περίμενε απτόητος και στις απειλές.
 

Είχε γενναίο φρόνιμα και βαθιά πίστη σαν ποιμένας.
Δεν ήταν ένας ποιμένας που είδε την ιεροσύνη σαν επάγγελμα.
 

Ούτε βέβαια την ποιμενική εργασία σαν “επάγγελμα”
 

Δεν ήταν διατεθειμένος να φύγει μπροστά στη θεά των άθεων “λύκων.”
 

Μάλλον, αποδείχθηκε πιστός ποιμένας Χριστού, πρόθυμος να θυσιάσει των εαυτόν του για το ποίμνιο του και για την αγάπη του γι αυτό.

5. Το Θαύμα με τα Κρίνα της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Ο πατήρ Ιωάννης είχε από την Θεοτόκο μια ιδιαίτερη ευλογία. Μια θαυμαστή ευλογία που παραχώρησε η μητέρα του θεού στην εκκλησία του προφήτη Ηλία.
 

Αυτή η θαυμάσια παρηγοριά εμφανίστηκε αφότου έφερε ο πατήρ Ιωάννης μερικούς βολβούς “τα κρίνα της Παναγίας” (έτσι τα λένε στο μοναστήρι του Άγιου Νικολάου στην Άνδρο) από το νησί του στην Άνδρο όταν το επισκέφτηκε με την οικογένεια του.
 

Ο κρίνος είναι τα γνωστό λουλούδι που έδωσε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στην Υπεραγία Θεοτόκο κατά τον Ευαγγελισμό.
 

Στο μοναστήρι λοιπόν , του Άγιου Νικολάου στην Άνδρο που π. Ιωάννης επισκέφτηκε, οι μίσχοι από αυτά τα κρίνα, που είναι στην εικόνα τις Παναγίας από χρόνια βλασταίνουν με θαυματουργικό τρόπο κατά την διάρκεια της γιορτής την 2 Ιουλίου. Ενώ είναι ξερά όλο το χρόνο απάνω δεμένα στην εικόνα της Θεοτόκου αυτά λοιπόν ανθίζουν και βγάζουν λουλούδια τις μέρες εκείνες..
 

Ο Πατέρας Ιωάννης έδωσε στο γιο του Φώτιο να φυτέψει βολβούς από τα κρίνα σε δοχεία με νερό. Αφότου είχαν αυξηθεί τα κρίνα από τους βολβούς το Μάιο του 1983, ο πατήρ Ιωάννης κόβει ένα από τα λουλούδια και το τοποθετεί σε μια εικόνα της Θεοτόκου απέναντι από το εικονοστάσι της εκκλησίας του.
 

Το λουλούδι δεν βλάστησε για τρεις ή τέσσερις εβδομάδες, ενώ είχε κοπεί και είχε αφαιρεθεί από το νερό και από τη γη.
 

Όταν έριξε τελικά τα πέταλά του (το πρώτο που είχε πέσει μια ευλογημένη ημέρα όταν βαφτίστηκε ένας από τους νεοφώτιστους από το πανεπιστήμιο στον πατέρα Ιωάννη), είπε στη σύζυγό του να μην σκουπίσει τίποτα στην εικόνα ούτε με την ηλεκτρική σκούπα. Πήρε λοιπόν τα πέταλα και για να τα σώσει τα τοποθέτησε στην εικόνα όπου ο μίσχος λουλουδιών υπήρχε ακόμη.
 

Άρχισε λοιπόν να προσέχει τα πέταλα και τον ξηρό μίσχο, δεδομένου ότι είχε ένα συναίσθημα ότι κάτι θαυμαστό θα συνέβαινε.
 

Και έπειτα, μέσα σε τρεις εβδομάδες, μερικοί φρέσκοι νεαροί βλαστοί εμφανίστηκαν στον μίσχο!
 

Αυτό το γεγονός φάνηκε σχεδόν θαυμαστό στους συμμετέχοντες, οι οποίοι έκλαψαν και προσευχήθηκαν μαζί .
 

Ο μίσχος βλάστανε τώρα περισσότερο από πάντα, ακόμα χωρίς καθόλου νερό.
 

Ο π. Ιωάννης και το πνευματικό του παιδί ο Θωμάς μέτρησαν την εικόνα και έβαλαν ένα πλαίσιο με ένα ξύλινο κιβώτιο και εντοιχίσανε την εικόνα μαζί με τον βλαστάνοντα μίσχο και τους άλλους παλαιούς μίσχους από το μοναστήρι στη Άνδρο.
 

Όταν αυτό ολοκληρώθηκε, η εικόνα και οι μίσχοι τέθηκαν στο πίσω μέρος της εκκλησίας.
 

Ο μίσχος συνέχισε να παραγάγει τους νέους μίσχους για πολλούς μήνες, μέχρι τον χειμώνα του 1983-1984.
 

Ο π. Ιωάννης γέμιζε την ψυχή με δέος και σεβασμό. Ο καθένας που ερχότανε στη εκκλησία για οποιοδήποτε λόγο, θα τον πήγαινε στην εικόνα θα παρουσίαζε το θαύμα και θα έλεγε την ιστορία.
 

Ανέφερε επίσης τον μίσχο στα κηρύγματά του σχεδόν κάθε Κυριακή.
 

Όταν ο ελληνικός επίσκοπος του Σαν Φρανσίσκο είχε να υποδεχτεί μερικός-ευρωπαίους αξιωματούχους, συμπεριλαμβανομένων διάφορων πολιτικών και ιερέων, ο π. Ιωάννης αποφάσισε να πάρει την εικόνα για να την παρουσιάσει στον επίσκοπο και να την φωτογραφίσει.
 

Όλοι οι αξιωματούχοι το είδαν ,αλλά οι περισσότεροι το είδαν σαν κάτι ασήμαντο. Το ενημερωτικό δελτίο της επισκοπής εκδόθηκε ένα μήνα ή δύο αργότερα και ο π. Ιωάννης ήταν απογοητευμένος που εκεί – δεν εμφανίστηκε καμία αναφορά ή φωτογραφία του θαύματος.
 

Ένας πιστός όμως Αγιογράφος ο Στάθης Τραχανατζής ερμήνευσε το θαύμα όχι μόνο ως σημάδι της επιείκειας του Θεού για το ποίμνιο του αλλά και ως θαύμα της αγάπης του Θεού για το έργο του πατέρα Ιωάννη.
 

Περίπου ένας εξάμηνο προτού να μαρτυρήσει ο π. Ιωάννης εμφανίστηκαν δύο δάκρυα στη πλαισιωμένη εικόνα της μητέρας του Θεού.
 

Αυτά τα δάκρυα, που συνέβησαν να εμφανιστούν από το πηγούνι και το λαιμό και όχι στα μάτια της εικόνας έδωσαν στον π. Ιωάννη το συναίσθημα ότι κάτι κακό θα συνέβαινε, αλλά δεν μιλούσε για αυτό το γεγονός.
 

Παρέμεινε στη εικόνα , ένα σημάδι από την μητέρα του Θεού με το οποίο ενισχύει την ιεροσύνη , του πατέρα Ιωάννη, και αποκαλύπτει τη θλίψη της για τον κακία κόσμου και την αδιάλειπτη δίωξή του δίκαιου.
 

Η φωτιά της θείας αγάπης, που είχε ανάψει στον πατέρα Ιωάννη από την παιδική ηλικία, είχε αυξηθεί τώρα σε μια καθαρή αγνή φλόγα που ήταν έτοιμη να ανέλθει στον ουρανό ως αποδεκτή θυσία στον άγιο Θεό.
 

Τη νύχτα του Σαββάτου, του Μάιου 5/18, το 1985, είχε παραμείνει στην εκκλησία προετοιμάζοντας ένα κήρυγμα για το επόμενο πρωί.
 

Η σύζυγός του ήταν εκείνη την περίοδο στο Λος Άντζελες για να επισκεφτεί την κόρη της, η οποία είχε γεννήσει το πρώτο παιδί της.
 

Λίγο πριν μεσάνυχτα, ένας ή περισσότεροι επιτιθέμενοι μπήκαν στην εκκλησία.
 

Προφανώς παρακολουθούσαν τον π. Ιωάννη γιατί ήρθαν σε μία περίοδο που ήταν μόνος, με τον 17 χρονών γιο του.
 

Επιτέθηκαν στο π. Ιωάννη στο γραφείο της εκκλησίας και τον κάρφωσαν με ένα μαχαίρι. Κατά τη διάρκεια της άμυνας του ο π. Ιωάννης τραυματίσθηκε βαριά , και έπειτα σκοτώθηκε από ένα βαρύ χτύπημα στο κεφάλι του.
 

Ο γιος του, ο οποίος είχε δειπνήσει με τον πατέρα του νωρίτερα το βράδυ, όταν η ώρα πήγε 1:30 π.μ. πήγε στην εκκλησία να βρει το πατέρα του.
 

Έξω από το γραφείο ανακάλυψε το σώμα του δολοφονημένου πατέρα του, και στους τοίχους το αίμα ενός μάρτυρα.
 

Στην έρευνά τους, η αστυνομία δεν βρήκε κανένα σημάδι βανδαλισμού ή κλοπής, της εκκλησίας και δεν βρήκανε κανένα ύποπτο.
 

Ελλείψει κάποιου εύλογου λόγου για τα αιτία , του εγκλήματος, είναι πλέον πιθανό ότι η δολοφονία, και η βεβήλωση της εκκλησίας μερικούς μήνες πριν έγινε από τα χέρια εκείνων που μίσησαν τον π. Ιωάννη για την ιερή του διακονία που πρόσφερε στο ποίμνιο και την εκκλησία του.
 

Εκείνοι λοιπόν που είναι εχθροί του Θεού και υπηρέτες του πονηρού εχθρού του διαβόλου χτύπησαν με μίσος τον πατέρα Ιωάννη ώστε αυτός βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Πέθανε από τους σατανιστές μέσα στην εκκλησία του που με τόσο ζήλο πιστά υπηρέτησε.
 

Το πρόσωπο του χτυπημένο με μανία είχε παραμορφωθεί και τα δάχτυλά του είχαν ακρωτηριαστεί .
 

Όταν έμαθαν του βίαιου θανάτου του πατρός Ιωάννη η οικογένεια και το ποίμνιο του αισθάνθηκαν κλονισμό και θλίψη που έχασαν τον τον άνθρωπο που τους μετάδωσε γνώση και αλήθεια, και αγάπη και πίστη και Χριστό.
 

Εκείνοι που γνώρισαν το πνευματικό ανάστημα του π. Ιωάννη ήταν σίγουροι ότι ο θάνατός του ήταν λόγω της τεράστιας πίστης που γέμισε την καρδιά του.
 

Έγραψε ενός από τα πνευματικά παιδιά του “Η ζωή του μας ενέπνευσε και διαφώτισε Ο θάνατός του έχει χρησιμεύσει να επιβεβαιώσει με έναν αμεσότερο τρόπο τις πραγματικότητες όχι μόνο της ορθόδοξης πίστης μας, αλλά των παράξενων και αληθινά αντίχριστων τρόπων των χρόνων μας.”
 

Διάφορη ιερείς παρακολουθήσαν την κηδεία του π. Ιωάννη.
Προήλθαν από τις πολλές και διάφορες ορθόδοξες εκκλησίες στις Ηνωμένες Πολιτείες.

6. Η ΣΗΜΑΣΊΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

Ο π. Ιωάννης ήταν ένας εξαιρετικός ιερέας και ένα δίκαιο άτομο, στον αμερικανικό αμπελώνα , του Χριστού και που τον βρίσκει αντάξιο να δοξαστεί με την δόξα ενός μάρτυρα Αυτό είναι η σημασία , του ως γνήσιος τεκνό της Αγίας Τριάδος αλλά ποια είναι η έννοια του μαρτυρίου του για μας στην Αμερική και στον ελεύθερο κόσμο;
 

Ενώ είναι δέος – ενθαρρυντικό το να θεωρήσουμε ότι η Αμερική έχει παραγάγει έναν νέο άγιο μάρτυρα αυτό δεν δείχνει απαραιτήτως και την ιερότητα του αμερικανικού εδάφους ή ακόμα και των ορθόδοξων Αμερικανών συνολικά.
 

Ίσως είναι μάλλον μια τιμωρία, μια προειδοποίηση για την αδύναμη πίστη μις πριν από τους χρόνους της μελλοντικής δίωξης.
 

Ίσως ο Θεός μας λέει ότι η πίστη μας πρέπει να είναι γνήσια εάν πρόκειται να επιζήσει των πειρασμών όπως οι νέοι μάρτυρες στη Σοβιετική Ένωση.
 

Για αυτόν το λόγο έχει δείξει πάνω σε έναν αμερικανικό μάρτυρα, του οποίου η πίστη ήταν πραγματική και αληθινή σαν παράδειγμα για μας πως μπορούμε με την πίστη να χάσουμε τη ζωή μας για Χριστό προκειμένου να την κερδίσουμε αιώνια.
 

Όταν το ST Herman Brotherhood δημοσίευσε τους Αγίους κατακομβών της Ρωσίας το 1982, το βιβλίο αφιερώθηκε” στους χριστιανικούς μάρτυρες, ΣΗΜΕΡΑ στη ΡΩΣΙΑ – ΑΥΡΙΟ στην ΑΜΕΡΙΚΗ.”
 

Αυτό το “αύριο,” που φαίνεται ήδη τώρα, συνεπάγεται την εξολόθρευση του γνήσιου πνεύματος του χριστιανισμού και τον θρίαμβο της μίμησής του. Εκείνοι που καθαρίζονται με το μαρτύριο θα είναι οι Χριστιανοί που, όπως ο νέος μάρτυρα Ιωάννης , κατέχουν το Άγιο Πνεύμα μέσω της ενεργού αγάπης για το Θεό και για τον γείτονά τους.
 

Αυτό βεβαιώνει την ορθοδοξία όχι μόνο με εξωτερικούς τύπους ή με την ευσέβεια ή την παραδοσιαρχία, αλλά από το φως Χριστού που λάμπει μέσα τους και οποίοι μέσω των κινδύνων διατρέχουν τον κίνδυνο πέρα από τα θρησκευτικά και εθνικά όρια να φανερώσουν τον ορθόδοξο χριστιανισμό όπως είναι με καθολική και αμετρίαστη αλήθεια που μπορεί να δώσει την ελευθερία σε οποιοδήποτε πρόσωπο οπουδήποτε και αν είναι, και που έχει έρθει να σώσει όλους τους αμαρτωλούς και όχι μόνο λίγους επίλεκτους.
 

Η εκκλησία έχει καθαριστεί πάντα από το αίμα των μαρτύρων της. Ο σίτος είναι έτσι χωρισμένος από τον φλοιό, τα πρόβατα από τις αίγες.
 

Αυτό είναι μια φρόνιμη σκέψη, που πρέπει να μας προβληματίσει για να καταστήσει την πίστη μας τόσο πραγματική και αληθινή όσο του π. Ιωάννη. Για πολλούς , εντούτοις, είναι επίσης ένα σημείο αναφοράς για την δική τους πίστη είναι πιθανόν λοιπόν για αυτό τον λόγο πολλοί ορθόδοξοι Χριστιανοί αντέδρασαν στο μαρτύριο του π. Ιωάννη με σχεδόν συνολική αδιαφορία, σαν να μην είχε εμφανιστεί στη ζωή τους και(στο τόπο τους αλλά ήταν ένα θέμα τόσο μακριά όσο είναι και το φεγγάρι.
 

Είναι πιο άνετο να δει κάποιος το θάνατό του όπως κάποιο “φρικτό” έγκλημα, μια τραγωδία χωρίς σκοπό ή το σημασία. Αυτό μας καθιστά κάπως “ουδέτερους” ανεξάρτητος από τις ζωές μας ως ορθόδοξους Χριστιανούς.
 

Αλλά τίποτα στον κόσμο του Θεού δεν είναι χωρίς τη σημασία και σκοπό.
 

Ο Θεός έχει δοξάσει έναν μάρτυρα στο χώμα μας, και είναι η ευθύνη μας ως παιδιά του θεϊκού πατέρα μας να μην αφήσουμε αυτό απαρατήρητο και να το αγνοήσουμε.
Με τους μάρτυρές μας, θα αποκτήσουμε μια άμεση και τολμηρότερη πίστη όπως των πρώτων, διωγμένων Χριστιανών. Το ξηρό του αμερικανικού εδάφους μας θα ανθίσει ακόμη με περισσότερα λουλούδια -εάν όχι των μαρτύρων, τουλάχιστον ένθερμων Χριστιανών που περπατούν ενώπιον του Θεού με πίστη. Δίνοντας καθημερινή μάχη με τα πάθη τους το κόσμο και τον διάβολο.

Ο ιερός νέος ιερέας Ιωάννης μάρτυρας στην Santa Cruz, προσεύχεται στον Θεό για μας!

Θαυμαστό γεγονός στο μοναστήρι του αγίου Νικολάου στην Άνδρο.

Σύμφωνα με μαρτυρίες από τον ηγούμενο , και των πατέρων του μοναστηριού θαυμαστό γεγονός έγινε στη μονή λίγο καιρό μετά το μαρτυρικό θάνατο του πατρός Ιωάννη.
 

Το πρωί μιας μέρας τα σήμαντρα της εκκλησίας άρχισαν με θαυματουργικό τρόπο να χτυπούν μέσα στο μοναστήρι. Οι πατέρες απόρησαν με αυτό το θαυμαστό γεγονός και περίμεναν ότι κάτι σημαντικό θα τους φανερώσει ο Κύριος και ο άγιος της μονής. Πράγματι το απόγευμα της ίδιας μέρας μια κυρία από την Αμερική έφερε τα άμφια , του μάρτυρα και τα παρέδωσε στην μονή.
 

Αυτό συνέβη χωρίς να ξέρουν οι πατέρες της μονής ότι το τα άμφια του μάρτυρα θα ερχόντουσαν την συγκεκριμένη μέρα στο μοναστήρι.

Επίσης μια άλλη σημαντική μαρτυρία από πιστούς στην ενορία του είναι ότι το αίμα του μάρτυρα δεν καθάριζε από το πάτωμα με ότι καθαριστικό και εάν χρησιμοποίησαν. Το αίμα , του είχε γίνει το ίδιο με το πάτωμα.

Την ευχή του να έχουμε εμείς η στρατευμένη εκκλησία.

TROPARION TO NEW MARTYR PRIEST JOHN.

Hanihg cultivated the fruit of God’s knowledge by thy labors, thou hast plucked out the root of godlessness and proclaimed in our land the true faith. Anointed with grace thou hast tended the flock entrusted thee, and in shedding thy blood thou waterest the seeds of Christ1s true faith in our land, Ό new Martyr John of Santa Cruz. Glory to Him Who hath granted thee strength, glory to Him Who hath crowned thee, glory to Him Who granted healing for all through thee.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. THE ORTHODOX WORD
MAY- JUNE 1985 

ηλεκτρονική πηγή: www.pigizois.net/vivlia/paterasioannis/pateras_ioanis.htm

Πηγή:https://antexoume.wordpress.com/ 

«Πᾶνος»