Γιά τόν κάθε ἄνθρωπο τόν πρῶτο λόγο ἔχει ἡ δική του σωτηρία καί ὄχι ἡ ἄσκοπη περιέργεια περί τῆς σωτηρίας τῶν ἄλλων

"εἶπε δέ τις αὐτῷ· Κύριε, εἰ ὀλίγοι οἱ σῳζόμενοι; ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτούς· ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ οὐκ ἰσχύσουσιν" (Λουκᾶ 13, 23-24)

"Δοκεῖ πὼς ἡ ἀπόκρισις ἔξω φέρεσθαι σκοποῦ τοῦ ἐρωτήσαντος. Ὁ μὲν γὰρ ἠξίου μαθεῖν, εἰ ὀλίγοι οἱ σωζόμενοι· ὁ δὲ τὴν τοῦ δύνασθαι δικαιωθῆναι τρῖβον ἐξηγεῖτο, λέγων· 

 

Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης. Τί οὗν ἄρα πρὸς τοῦτο φαμέν; Ἔθος ἦν τῷ πάντων Σωτῆρι Χριστῷ τοῖς ἐρωτῶσιν αὐτὸν ὑπαντᾷν οὐχὶ πάντως κατὰ τὸ αὐτοῖς δοκοῦν , ἀλλ᾿ εἰς τὸ χρήσιμόν τε καὶ ἀναγκαῖον τοῖς ἀκροωμένοις ὁρᾶν. 

 

Ἕδρα δὲ τοῦτο μάλιστα, ὅτε τὶς ἠξίου μαθεῖν τι τῶν ὅσα περιττὰ ἐστὶ καὶ ἀνόνητα. Τί γὰρ ἔχει φιλοπευστεῖν πότερον πότε πολλοὶ τινες εἶεν ἢ ὀλίγοι οἱ σωζόμενοι; Τί τὸ ἐντεῦθεν ὄφελος ἐκβέβηκεν ἂν τοῖς ἀκροωμένοις; Ἥν δὲ ἀναγκαῖον καὶ λυσιτελὲς τὸ εἰδέναι μᾶλλον τὸν τρόπον δι οῦπερ ἂν τὶς ἴοι πρὸς τὴν σωτηρίαν. Οὐκοῦν οἰκονομικῶς πρὸς μὲν τὸ τῆς ἐρωτήσεως εἰκαῖον ἀποσιγᾷ, μεθίστησι δὲ τοὺς λόγους ἐφ᾿ ὅπερ ἦν ἀναγκαῖον" 

 

(Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας)

Δηλαδή: 

Φαίνεται κατ᾿ ἀρχὰς πὼς ἡ ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε ὁ Χριστὸς εἶναι ἄστοχη, σὲ σχέση μὲ τὸν σκοπὸ αὐτοῦ ποὺ ἔκανε τὴν ἐρώτηση. Διότι ὁ μὲν ζητοῦσε νὰ μάθει ἂν εἶναι λίγοι αὐτοὶ ποὺ θὰ σωθοῦν, ὁ δὲ ἐξηγοῦσε τὸν δρόμο καὶ τὸν τρόπο ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴν δικαίωση, στὴν σωτηρία, λέγοντας: 

 

"Νὰ ἀγωνίζεστε, γιὰ νὰ μπεῖτε στὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν διὰ τῆς στενῆς πύλης". 

 

Τί θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, λοιπόν, γι᾿ αὐτό; Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Σωτῆρας ὅλων μας, συνήθιζε νὰ δίνῃ ἀπαντήσεις σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ρωτοῦσαν ὄχι ὁπωσδήποτε μὲ βάση τὸ τί αὐτοὶ νόμιζαν, ἀλλὰ μὲ σκοπὸ αὐτοὶ ποὺ ἄκουγαν νὰ στρέφουν τὴν προσοχή τους στὸ τί ἦταν χρήσιμο καὶ ἀναγκαῖο. 

 

Τὸν ἐφάρμοζε δὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀκόμη πιὸ πολύ, ὅταν κάποιος ζητοῦσε νὰ μάθῃ γιὰ πράγματα ποὺ ἦταν περιττὰ καὶ ἀνωφελῆ. Διότι, ποιά ἡ ἀνάγκη νὰ ἀρέσκεται κάποιος σὲ ἐρωτήσεις αὐτοῦ τοῦ εἴδους, δηλαδή, ποιός ἀπ᾿ ὅλους θὰ σωθῇ καὶ πότε καὶ ἂν θὰ εἶναι πολλοὶ ἢ λίγοι αὐτοὶ ποὺ θὰ σωθοῦν; Καὶ ποιό ὄφελος θὰ προέκυπτε, γιὰ ὅσους ἄκουγαν; 

 

Ἦταν ἀναγκαῖο καὶ ὠφέλιμο νὰ μάθουν μᾶλλον τὸν τρόπο τὸν ὁποῖο θὰ διαλέξουν γιὰ τὴν σωτηρία. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Χριστός, κατ᾿ οἰκονομία, ἀποσιωπᾶ μὲν τὸ ἄσκοπο καὶ ἄστοχο τῆς ἐρωτήσεως, μεταφέρει δὲ τὸν λόγο ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἀναγκαῖο.
 

(Ἐκ τῶν Ὑπομνημάτων Π. Τρεμπέλα)

Ἀπόδοση στὴν Νεοελληνική:
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 7 - 8 - 2024

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

 

«Πᾶνος»