Γεράσιμος μοναχός Μενάγιας 1881-1957

Γεννήθηκε τὸ 1881 στὴν Κέρκυρα ἀπὸ πλούσια οἰκογένεια –τὸ ὄνομά του Σπυρίδων Μενάγιας. Στὸ Γυμνάσιο ἦταν μαθητὴς τοῦ νεοέλληνα λογοτέχνη Ἀλέξανδρου Μωραϊτίδη. Ἐσπούδασε ἐπὶ ἕξι χρόνια στὴν Ζυρίχη χημεία· ἐκεῖ παρεσύρθη ἀπὸ τὴν θεωρία τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τὸν ἀντίθετο πνευματισμό, διὰ τοῦ ὁποίου ἐγνώρισε τὴν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου καὶ τὸν συνετάραξε τόσο ποὺ ἔγινε αἰτία τῆς ἐπιστροφῆς του στὴν ἑλληνορθόδοξη πίστη. 

Τὸ 1905 ἐγκαταλείπει τὴν Ζυρίχη καὶ κατατάσσεται ἀπὸ πατριωτισμὸ στὸ πλευρὸ τοῦ μακεδονομάχου Παύλου Μελᾶ. Ἐπέστρεψε στὴν Ζυρίχη καὶ τελείωσε ἀριστοῦχος τὸ Πανεπιστήμιο. Ἐργάστηκε πρῶτον στὴν Αἴγυπτο καὶ κατόπιν στὴν Ἀθήνα στὸ Ὑπουργεῖο Ἐπισιτισμοῦ. Τὸ 1917, περίοδος πολέμου, ἡ ἔλλειψις τῶν καυσίμων τὸν ἔκανε νὰ ἐφεύρῃ συνθετικὸ πετρέλαιο ἀπὸ ἄλλες ὕλες. Σὲ κάποιο πείραμα ἀπὸ ἔκρηξη ἔπαθε σοβαρὰ ἐγκαύματα. Τὰ κηρύγματα τοῦ πατρὸς Διονυσίου Φαραζούλη στὴν Ἀθήνα τὸν ἐντυπωσιάζουν, πλησιάζει στὴν ἐκκλησία καὶ δὲν ἀργεῖ νὰ κάνῃ τὸ πρῶτο ταξίδι στὸν φάρο τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ 1920.

Ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐπαφές του ἦταν ὁ γερο-Ἀβιμελέχ (φωτ. δεξιά), ἐρημίτης τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης. Ἐπηρεασμένος ἀπὸ αὐτὸν στὴν δεύτερη ἐπίσκεψή του κοινοβίασε στὴν ἔρημο τῶν Κατουνακίων, στὸ ἐρημητήριο τοῦ Ἁγίου Γερασίμου, στὸν ἡσυχαστὴ γέροντα Καλλίνικο (φωτ. αριστερά). Ἔγινε μοναχὸς σὲ ἡλικία 39 ἐτῶν, μὲ τὸ ὄνομα Γεράσιμος.

Τὴν ἡμέρα τῆς κουρᾶς οἱ δαίμονες τὸν ἐκτύπησαν τόσο ἰσχυρά, ποὺ ἔμεινε αναίσθητος καὶ ἀπὸ τότε τὸν ἐνοχλοῦσαν τακτικὰ ἀπὸ φθόνο, ἀλλὰ αὐτὸς μὲ τὴν κοθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ του ὁδηγοῦ ξεγλιστροῦσε ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ. Μιὰ φορά, ποὺ κινδύνευσε ἀπὸ χιονοθύελλα στὸν δρόμο τῆς Κερασιᾶς πηγαίνοντας γιὰ τὴν Μεγίστη Λαύρα, Ἄγγελος ὑπὸ μορφὴ παιδίου τὸν ὁδήγησε στὸν κάτω δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Λαύρα.

Λίγο κάθησε μὲ τὸν γέροντα Καλλίνικο στὰ Κατουνάκια. Λόγοι ὑγείας τὸν ὁδηγοῦν τὸ 1925 στὴν Σκήτη τοῦ Ἁγίου Βασιλείου ὅπου τὸ κλίμα εἶναι ξερό. Ἐκεῖ σὲ τόπο πανέρημο, ἄνυδρο, σὲ μία ἀπόκρημνη πλαγιὰ κάτω ἀπὸ τὸ Καρμήλιον ὄρος ἔζησε περίπου 15 χρόνια. Ἔτσι τὸ ἀρχοντόπουλο τῆς Ἀθήνας κατοικεῖ μέσα σὲ καλυβάκι ἀπὸ χωματόπλινθες χωρὶς καμία γήινη παρηγοριά, διαιτώμενος ἁπλὰ μὲ παξιμάδι, χόρτα καὶ λίγα ὄσπρια. Ἡ καθημερινὴ πνευματική του τροφή, εἶναι ἡ προσευχή, ἡ νηστεία καὶ ἡ ὑπακοή. Μία φορὰ ποὺ δὲν εἶχαν προζύμη ὁ πάτερ Γεράσιμος πῆρε τὸ κομποσχοίνι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ποὺ εἶχε ὡς κειμήλιο, σταύρωσε μὲ τὸν παπα-Βαρθολομαῖο τὸ ζυμάρι καὶ ἔφτιαξαν πρόσφορα.

Στὸν Πόλεμο τοῦ 1940 βρίσκεται διερμηνεὺς στὶς Καρυές, καὶ στὸ φυλάκιο τῶν Γερμανῶν ἀπέναντι τῆς ῥουμανικῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο προσέφερε μεγάλες ὑπηρεσίες στὸ Ἅγιον Ὄρος. Μὲ τὴν εὐλογία τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος μεταφράζει τὸ ἔγγραφό της στὰ γερμανικά, πρὸς τὸν ἴδιον τὸν Χίτλερ, στὸ ὁποῖο οἱ Πατέρες τὸν παρακαλοῦν νὰ θέσῃ τὸ Ἅγιον Ὄρος ὐπὸ τὴν προστασίαν του, ἐπισημαίνοντες εἰς αὐτόν, τὴν μοναδικότητα τῆς αἰωνόβιας ζωῆς τοῦ Ἄθω. Ἔσωσε πολλοὺς πατέρες ἀπὸ βέβαιο θάνατο ἀπὸ τοὺς Γερμανούς.

Στὴν περίοδο αὐτὴν μετακινεῖται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Βασίλειο ἕως τὴν Λαύρα, ἡ ὁποία τοῦ παραχωρεῖ γιὰ διαμονὴ τὸ σπήλαιον τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου. Ἐκεῖ προσβάλλεται ἡ ὑγεία του ἀπὸ τὸ κλίμα τοῦ σπηλαίου καὶ ἐπιδεινώνεται τὸ καρδιακό του νόσημα.

Μεταφέρεται στὴν Μεγίστη Λαύρα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παύλου. Τὸ 1950 νοσηλεύεται στὴν Ἀθήνα –οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μεταδώσῃ τὶς πατερικὲς ἐμπειρίες του στὸν διψασμένο κόσμο τῆς πρωτεύουσας. Τὸ 1953 ἐπιστρέφει στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παύλου, ὅπου πέρασε τὰ τελευταῖα χρόνια του. Στὶς 30 Ἰανουαρίου τοῦ 1957, τὴν ὥρα τοῦ μεσονυκτικοῦ, ἀφοῦ μετέλαβε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, παρέδωσε τὴν ὁσίαν του ψυχήν, εἰς χείρας Θεοῦ ζῶντος.

http://voutsinasilias.blogspot.gr

Πηγή:http://agioritikesmnimes.blogspot.com/

«Πᾶνος»