ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΡΙΣΑΓΙΟ

 

Είπαν πρόσφατα σ’ έναν συνάδελφό μου ιερέα, τον οποίον τον είχαν φωνάξει στα μνήματα της ενορίας του να τους διαβάσει ένα Τρισάγιο και ο οποίος εν τω μεταξύ αγαπούσε με την καρδιά του να μνημονεύει σε κάθε θεία Λειτουργία πολλά ονόματα κεκοιμημένων αδελφών:

 

     –Πάτερ, πάντως να ξέρετε ότι κάνετε πολύ ωραίο Τρισάγιο.

 

      Κι εκείνος, ο ευλογημένος, μου είπαν ότι τους απάντησε ως εξής:

 

     –Είναι που είμαι κι εγώ νοερά θαμμένος μέσα στον τάφο, περιμένοντας μαζί με τον κεκοιμημένο αδελφό μου λίγο ν’ «αναστηθώ» και να εισπράξω μέσα μου ένα ρεύμα θείας ζωής και δύναμης, μέσα από τα λόγια των ευχών της μικρής αλλά τόσο ωφέλιμης ακολουθίας του Τρισαγίου. 

 

Αν για λίγο μπούμε στη θέση των κεκοιμημένων μας, όχι μόνο τα όποια Τρισάγια, αλλά όλα τα πράγματα στη ζωή μας θα τα κάναμε «πολύ ωραία»!...

 

Έμαθα πάλι ότι τον ρώτησαν κάποτε:

 

     –Μα, είναι ανάγκη να μνημονεύετε τόσα ονόματα στην Προσκομιδή;

 

     Κι εκείνος απάντησε:

 

     –Κάποτε, αργά ή γρήγορα, εγώ κι εσύ, θα έρθει η ώρα που θα φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή, απ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Και, μετά, θέλουμε-δε θέλουμε, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, θα «γίνουμε» όλο κι όλο «ένα όνομα» σ’ ένα άψυχο, μικρό και τσαλακωμένο χαρτί. Είναι όμως απερίγραπτο αλλά και αβάσταχτο το πόσο θα θέλαμε, από «εκεί» που θα βρισκόμαστε, να βρεθεί ένας ιερέας του Υψίστου, ένας λειτουργός της Ορθοδόξου Εκκλησίας για να μας θυμηθεί και να μας μνημονεύσει, τουλάχιστον για μια φορά στην επίγεια και ιερατική ζωή του.

 

     Και του απάντησαν, έντονα προβληματισμένοι με τη θέση που μόλις εξέφρασε:

 

     –Έτσι όπως τα λέτε, έχετε δίκιο Πάτερ!...

π. Δαμιανός

 

Πηγή:https://toeilhtarion.blogspot.com/

«Πᾶνος»