Χρῆστος Κελαϊδώνης: Ἡ ἱερότητα τῶν ἐνδυμάτων

 

Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης

 

 

Μέσα στὸν Παράδεισο οἱ Πρωτόπλαστοι ἦταν στολισμένοι μὲ τὴν δόξα τῆς Θείας Χάριτος, ποὺ περιέβαλλε τὰ γυμνὰ σώματά τους ὡς φωτοφόρα ἱμάτια.

Τὸ ἀρχαῖο κάλλος τους συνοδευόταν ἀπὸ τὴν λαμπρότητα ἀλλὰ παράλληλα καὶ ἀπὸ τὴν σεμνότητα, ποὺ τοὺς προσέδιδαν τὰ θεοειδῆ ἐνδύματά τους.

Αὐτὰ τὰ φωτεινὰ ἐνδύματα λειτουργοῦσαν καὶ ὡς πανοπλίες, ποὺ τοὺς θωράκιζαν ἀπὸ τὴν κακοποιὸ δράση τοῦ διαβόλου.

Αὐτός, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ πλήξει τοὺς Πρωτοπλάστους ἀναζητοῦσε ἕναν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο νὰ καταφέρει νὰ τοὺς ἀπογυμνώσει ἀπὸ τὰ ἐνδύματά τους αὐτὰ καὶ νὰ τοὺς κάνει τρωτούς!

Ἡ εὐκαιρία τοῦ δόθηκε ὅταν ἄκουσε τὸν Θεὸ νὰ δίνει ἐντολὴ στὸν Ἀδὰμ μὲ τὴν ὁποία τοὺς ἀπαγόρευε νὰ γευθοῦν τὸν καρπὸ τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ πονηροῦ.

Ἔτσι, πείθοντάς τους νὰ δοκιμάσουν τὸν καρπὸ αὐτὸν κατάφερε νὰ εἰσαγάγει μέσῳ τῆς κερκόπορτας τῆς θέλησής τους τὸ δαιμονικὸ στοιχεῖο ἐντὸς τοῦ Παραδείσου τῆς ψυχῆς τους, τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς εἶχε ζητήσει ἀπὸ αὐτοὺς νὰ φυλάττουν μὲ προσοχή.

Καὶ μέσῳ αὐτοῦ τοῦ Παραδείσου τῆς ψυχῆς τους τὸ δαιμονικὸ στοιχεῖο πέρασε σὲ ὅλην τὴν Κτίση.

Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη ἡ προαίρεσή τους πονήρευσε, ὁ νοῦς καὶ ἡ ψυχή τους ἐσκοτίσθησαν, ἡ Χάρη ἀπομακρύνθηκε καὶ τὰ λαμπρὰ θεοειδῆ ἐνδύματα ποὺ τοὺς προσέδιδαν δόξα καὶ τοὺς προστάτευαν ἀπὸ τὴν βλαπτικότητα τοῦ κακοῦ ἔφυγαν ἀπὸ πάνω τους ἀφήνοντας τὰ γυμνὰ σώματά τους καὶ τίς πληγωμένες καὶ αἰχμαλωτισμένες ἀπὸ τὸν διάβολο ψυχές τους νὰ βλέπουν τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο νὰ ἁπλώνουν τὸ σκοτεινὸ πέπλο τῆς σκιᾶς τους πάνω στὴν Δημιουργία καθὼς νύχτωνε πνευματικὰ ἡ ἕβδομη ἡμέρα!

Ὁ Θεὸς μετὰ τὴν ἔξωση τῶν Πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ἐξαιτίας τῆς ἀγάπης Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τοὺς ἔντυσε μὲ δερμάτινους χιτῶνες ἔτσι ὥστε νὰ ἔχουν πάνω τους κάτι ποὺ νὰ τοὺς θυμίζει τὴν ἀπολεσθεῖσα Θεία Χάρη, τὴν τιμὴ καὶ  δόξα ποὺ τὴν συνόδευε καὶ τὴν προστασία ποὺ τοὺς παρεῖχε.

Γιὰ νὰ θυμοῦνται πάντα ὅτι κάτι τοὺς λείπει, ὅτι κάτι θὰ ἔπρεπε νὰ περιβάλλει τὰ σώματά τους ἔτσι ὥστε νὰ βάλουν σὰν σκοπὸ νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ νὰ ἐπαναφέρουν τὴν ἀρχέγονη ὡραιότητά τους.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ δερμάτινοι χιτῶνες καὶ κατ᾿ ἐπέκταση τὰ ἐνδύματα ἔχουν μιὰ ἱερότητα ποὺ κρύβει μυστήρια Θεοῦ καὶ πολλὲς πνευματικὲς εἰκονίσεις καὶ συμβολισμούς.

Κι αὐτὸ  ἐπειδὴ ἀφ᾿ ἑνὸς τὰ προσέθεσε ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους, γεγονός, ποὺ ἀπὸ μόνο του τοὺς δίνει κῦρος ἱερὸ καὶ μιὰ ἰδιαίτερη πνευματικὴ ἀξία καὶ ποὺ ἀποτελεῖ ἄλλη μιὰ πολύπλευρης σημασίας ἐποπτικὴ διδασκαλία Του καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου ἐπειδὴ ἀντικαθιστοῦν τὴν θεοΰφαντη στολὴ τοῦ Παραδείσου ποὺ μᾶς λείπει.

Κάτι τέτοιο δὲν τὸ συναντᾶμε στὰ ζῶα ἢ στὰ φυτά.

Αὐτὰ δὲν περιβάλλονται ἀπὸ ροῦχα ποὺ εἰκονίζουν τὴν Θεία Χάρη, τὴν δόξα καὶ τὴν τιμὴ τῶν ἔλλογων ὄντων ποὺ μετέχουν τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ οὔτε αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ φορέσουν.

Ἀντίθετα, ἡ γυμνότητά μας ἀποτελεῖ τὴν ἀνάμνηση τῆς νίκης τοῦ διαβόλου ἐπὶ τῶν Πρωτοπλάστων καὶ συνδέεται μὲ τὸν ξεπεσμένο καὶ σαρκικὸ ἄνθρωπο, τὸν ἀτιμασμένο, τὸν νικημένο καὶ ὑπόδουλο, αὐτὸν ποὺ ἔχει χάσει τὴν Θεία Χάρη.

Ἴσως ὁ Θεὸς ἔσπευσε νὰ καλύψει στοργικὰ τὰ γυμνὰ σώματά τους μὲ δερμάτινους χιτῶνες καὶ γιὰ νὰ τοὺς δείξει παρηγορητικὰ ὅτι δὲν ἐγκαταλείπει μέσα στὴν ἀτίμωση τὸ πλάσμα Του, ποὺ δημιούργησε μὲ τιμὴ καὶ δόξα καὶ πὼς ἡ νίκη αὐτὴ τοῦ διαβόλου θὰ σκεπαστεῖ καὶ θὰ χαθεῖ ὅταν Αὐτὸς κάποτε σαρκωθεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος ἐνδυθεῖ τὸν Χριστό.

Ἴσως ὁ διάβολος νομίζοντας ὅτι ἐπαναλαμβάνει τὴν νίκη του αὐτὴ ἔσπευσε νὰ γυμνώσει τὸν Χριστὸ μέσῳ τῶν Ρωμαίων στρατιωτῶν λίγες στιγμὲς πρὶν συνειδητοποιήσει ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ξεγέλασε (ὅπως κι αὐτὸς κάποτε ἔκανε ὡς φίδι στοὺς Πρωτοπλάστους) προσλαμβάνοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ κατέλυσε τὸ κράτος του.

Κι αὐτὸ συνέβῃ ὅταν ἀντίκρυσε μὲ ἔκπληξη καὶ τρόμο τὸ γνώριμο γι᾿ αὐτὸν φῶς τῆς Θεότητας νὰ ξεπηδᾷ μέσα ἀπὸ τίς πληγὲς τοῦ Θεανθρώπου στὸν Σταυρό.

Ἡ γυμνότητα μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ κι αὐτὴ μιὰ ἀπὸ τίς πολλὲς "σημαῖες" (ὅπως εἶναι  τὰ σκουλαρίκια, τὰ τατουάζ, τὸ τσιγάρο καὶ πολλὰ ἄλλα) ποὺ τρόπον τινὰ «κρεμᾷ» ὁ διάβολος ἐμφανῶς στὸν ἄνθρωπο, ὅπως συνηθίζει ἐπιδεικτικὰ νὰ κάνει γιὰ νὰ δείξει τὴν κυριαρχία του σὲ αὐτὸν ὅταν καταφέρει νὰ κατακτήσει ἕναν τομέα τῆς ψυχῆς του.

Ἀκριβῶς ὅπως γίνεται στὸν πόλεμο ὅταν καταλαμβάνεται ἕνα ἐχθρικὸ ὀχυρὸ ἢ μιὰ πόλη, κάτι ποὺ θὰ προσπαθήσει νὰ κάνει καὶ μὲ τὸ χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου.

Καὶ ἡ πνευματική μας ἐμπειρία μᾶς δείχνει ὅτι ὄχι μόνο τὸ κάνει  ἀλλὰ καὶ ὅτι προτρέπει κιόλας καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν γίνει «τρόπαιά» του νὰ ἐπιδεικνύουν μὲ χαρὰ σὰν μαγεμένοι τίς «σημαῖες» του ποὺ δηλώνουν τὴν αἰχμαλωσία τους καὶ τὴν ὑποταγή τους σὲ αὐτὸν καὶ νὰ καυχιῶνται μάλιστα γι᾿ αὐτὲς χωρὶς νὰ ἀντιλαμβάνονται τὸ βάθος τοῦ τραγικοῦ συμβολισμοῦ, ὅπως αὐτὸς γίνεται ἰδιαίτερα ἀντιληπτὸς τόσο στὸν ὁρατὸ ὅσο καὶ στὸν ἀόρατο πνευματικὸ κόσμο!

Καὶ ἐνῶ τὰ ἐνδύματα εἰκονίζουν τὸν ἁγιασμό, τὸν φωτισμό, τίς ἀρετὲς καὶ γενικὰ τὰ θεῖα χαρίσματα ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν Θεία Χάρη, ἡ γυμνότητα φανερώνει τὴν ἐρήμωση τῆς ψυχῆς, τὸν παραλογισμό, τὴν δαιμονικὴ ἐπιρροὴ καὶ σκλαβιά.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ βλέπεις τὸν δαιμονισμένο Γαδαρηνὸ τῶν Εὐαγγελίων πρὶν συναντήσει τὸν Χριστὸ γυμνὸ ἐνῶ μετὰ τὴν θεραπεία του ἀπὸ τὸν Κύριο ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ βλέπουμε στὴν Παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν λῃστῶν (οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νὰ θεωρηθοῦν ὡς τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας) νὰ γυμνώνεται ἀπὸ αὐτούς.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἐπιτιμᾷ τὸν Ἐπίσκοπο τῆς Λαοδικείας λέγοντάς του ὅτι εἶναι γυμνὸς καὶ προτρέποντάς τον νὰ ἀγοράσει ἀπὸ Αὐτὸν λευκὸ ἱμάτιο γιὰ νὰ ντυθεῖ ὥστε νὰ μὴ φαίνεται ἡ ντροπὴ τῆς γυμνότητάς του.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ θεωρεῖται μεγάλη πνευματικὴ πτώση ἡ ἀπέκδυση τοῦ ἱεροῦ ράσου!

Μὴν ξεχνᾶμε αὐτὸ ποὺ βλέπουμε καὶ ἀπὸ τὴν ἐλάχιστη πνευματικὴ ἐμπειρία μας.

Ὅταν ὁ διάβολος θέλει νά σε πλήξει ἀκολουθεῖ τὴν ἴδια μέθοδο ποὺ χρησιμοποίησε καὶ μέσα στὸν Παράδεισο.

Σὲ ρίχνει στὴν ὑπερηφάνεια, στὴν κενοδοξία, στὴν κατάκριση κ.ἄ. μέσῳ τῆς θύρας τῆς ἐλεύθερης βούλησής σου ποὺ πρέπει διαρκῶς νὰ φυλᾷς καὶ σὲ ἀπογυμνώνει ἀπὸ τὴν Θεία Χάρη καὶ τίς ἀρετές σου ἔτσι ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ σὲ αἰχμαλωτίσει μέσα στὴν ἁμαρτία.

Καὶ ὄχι μόνο ἡ γυμνότητα, ἀλλὰ καὶ τὸ ἡμίγυμνο (ποὺ τίς περισσότερες φορὲς εἶναι πιὸ προκλητικὸ κι ἀπ᾿ τὸ γυμνὸ) ἢ ἡ ἀποκάλυψη κάποιων τμημάτων τοῦ ἀνθρώπινου σώματος, ὅπως τῆς κοιλιᾶς, τῶν ποδιῶν, τοῦ στήθους θεωροῦνται «σημαῖες» τοῦ διαβόλου πάνω στὸν αἰχμαλωτισμένο ἀπὸ αὐτὸν ἄνθρωπο!

Ἀκόμα καὶ τὰ μικρὰ ἀνοίγματα ἢ σκισίματα τῶν ρούχων στὰ κατὰ τ᾿ ἄλλα σεμνὰ ροῦχα ποὺ νομίζεις ὅτι μπορεῖς νὰ φορέσεις ἀκόμα καὶ μέσα στὸ Ναὸ εἶναι λεπτὰ σημάδια τοῦ διαβόλου ποὺ βάζει γιὰ νὰ δείξει σαρκαστικὰ στὸν πνευματικὸ κόσμο ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος ὄχι μόνο δὲν εἶναι ἀκέραιος πνευματικὰ ἀλλὰ τοῦ ἔχει ἀφήσει κιόλας καὶ μιὰ χαραμάδα ἀνοιχτὴ γιὰ νὰ μπαίνει στὴ ζωή του.

Τὰ ἐνδύματά μας, ὡς τύπος τῆς Θείας δόξας ποὺ περιέβαλλε τοὺς Πρωτοπλάστους, πρέπει νὰ εἶναι σεμνά, ταπεινὰ καὶ ὄμορφα!

Κι αὐτὸ γιατί ἡ κακοποίησή τῶν ἐνδυμάτων ἀπὸ τὴν μόδα ἢ ὁ ἐμπαιγμός τους σὲ διάφορες κοσμικὲς ἐκδηλώσεις, ὅπως γίνεται γιὰ παράδειγμα στὸ καρναβάλι, εἶναι δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως καὶ στοχεύει στὴ γελοιοποίηση τοῦ πρωτοτύπου.

Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ὅλα αὐτὰ δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν συμβατὰ μὲ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὸν πνευματικὸ ἄνθρωπο!

Θὰ πεῖ κάποιος:

Ὁ Θεὸς ἔντυσε μὲ χιτῶνες τοὺς Πρωτοπλάστους γιὰ πρακτικοὺς λόγους π.χ. γιὰ νὰ μὴν κρυώνουν!

Αὐτὸ δὲν ἰσχύει ἀπόλυτα γιατί ἂν ἤθελε νὰ κάνει κάτι τέτοιο μόνο γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο θὰ ἐφοδίαζε τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων μὲ πυκνὸ τρίχωμα καὶ γούνα ἢ πούπουλα, ὅπως ἔκανε μὲ τὰ ζῶα!

Ἀντίθετα, δὲν ἤθελε νὰ τοὺς ἐφοδιάσει μὲ κάτι ποὺ νὰ εἶναι μόνιμο, ἀλλὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ τοὺς ντύσει μὲ κάτι ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ ἀλλάζει μὲ βάση τὴν θέληση τοῦ ἀνθρώπου, κάτι ποὺ νὰ φέρει τὸ προσωπικὸ στοιχεῖο τοῦ καθενός, κάτι ποὺ νὰ φανερώνει μιὰ ἰδιότητα ἢ ἕνα ἀξίωμά ἢ κάποιο ρόλο του!

Κι αὐτὸ ἐπειδὴ τὰ ἐνδύματα ἔχουν μιὰ ἀλληλεπίδραση καὶ μιὰ στενὴ σύνδεση μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου!

Σύμφωνα μάλιστα μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἡ ψυχὴ περιβάλλει τὸ σῶμα κι ὄχι τὸ σῶμα τὴν ψυχή, ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὰ ἐνδύματα!

Καὶ αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει στὴν ψυχὴ συχνὰ προβάλλεται καὶ στὰ ἐνδύματα!

Ἔτσι ὁ σεμνὸς ἄνθρωπος ντύνεται σεμνὰ ἐνῶ ὁ ἄσεμνος ντύνεται προκλητικά!

Γι᾿ αὐτὸ δὲν εἶναι ἀποδεκτὸ πνευματικὰ ὁ ἄνδρας νὰ φοράει γυναικεῖα ροῦχα καὶ ἡ γυναῖκα ἀνδρικά!

Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἀκόμα ἡ ἀνάγκη μας νὰ φορέσουμε ροῦχα γιὰ νὰ προστατευτοῦμε ἀπὸ τίς καιρικὲς συνθῆκες μπῆκε στὴ ζωὴ μας ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει παράλληλα καὶ τὴν πνευματική μας ἀνάγκη νὰ ντυθοῦμε ξανὰ τὴν Χάρη Του, ποὺ μᾶς προστατεύει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ δαιμονικὸ στοιχεῖο.

Ἀλλὰ καὶ τὰ ἐνδύματα ἐπηρεάζουν καὶ τὴν ψυχὴ σὲ μεγάλο βαθμό!

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ φέρει μιὰ στολὴ ἢ μιὰ περιβολὴ ἑνὸς ἀξιώματος ἢ μιᾶς ἰδιότητας (π.χ. Ἱερέας, μοναχός, ἀστυνομικός, γιατρὸς κ.ἄ.) συμπεριφέρεται συνήθως ἀνάλογα μὲ αὐτήν.

Ἀκόμα καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ ποὺ φοροῦν μιὰ ἀποκριάτικη στολὴ προσπαθοῦν νὰ ταυτιστοῦν μὲ αὐτὸ ποὺ ἀντιπροσωπεύει ἡ στολὴ αὐτή.

Ἔτσι, τὰ ἐνδύματα μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν σὲ κάποιο βαθμὸ ὡς ἡ εἰκόνα τῆς ψυχῆς!

Καὶ οἱ ἀρετὲς τοῦ ἀνθρώπου ὡς τὰ ἐνδύματα καὶ ἡ στολὴ τῆς ψυχῆς!

Ἀλλὰ καὶ τὸ δερμάτινο στοιχεῖο στὴν ἰδιάζουσα περίπτωση τοῦ πρώτου μεταπτωτικοῦ χιτῶνα, ὡς κατὰ μιὰ ἀρνητικὴ ἔννοια, τὸ σύμβολο τῆς σαρκικῆς καὶ ἐσκοτισμένης ψυχῆς ποὺ ἔχει χάσει τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ Παραδείσου καὶ τὴν πορεία της πρός τὸ καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν Ἴδιο τὸν Θεὸ ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς καὶ ποὺ μεταπτωτικὰ ρέπει πρὸς τὰ σαρκικὰ καὶ γήινα ἀλλὰ καὶ ὡς  ὁ τύπος, κατὰ μιὰ ἄλλη θετική, τῆς σάρκας τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία, ὅταν Τὸν ἐνδυθοῦμε, μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ ἀπὸ τὴν αἰσχύνη τῆς νίκης του ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων.

Δηλαδή, ὁ Θεός μᾶς ἔντυσε μὲ δερμάτινους χιτῶνες γιὰ νὰ μᾶς ὑποδεικνύουν αὐτοὶ τόσο τὸν μεταπτωτικὸ πνευματικὸ ἐκφυλισμὸ τοῦ ὅλου εἶναι μας ὅσο καὶ τὸν βασικὸ σκοπό μας ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπ᾿ τὸ νὰ ἀνορθώσουμε τὴν πεσμένη μας φύση, ἡ ὁποία ἀπὸ σαρκικὴ θὰ πρέπει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι νὰ ξαναγίνει πνευματικὴ καὶ θεοειδῆς!

Εἶναι ἡ ὑπενθύμιση τόσο τοῦ Παραδείσου καὶ τῆς λαμπρῆς στολῆς τῶν Πρωτοπλάστων ὅσο καὶ τῆς παρακοῆς καὶ τῆς Πτώσης!

Αὐτὸς ὁ δερμάτινος χιτῶνας ἀποτελεῖ καὶ τὴν ἀφετηρία καὶ τὸ τέρμα τοῦ ἀγῶνα μας γιὰ νὰ ἐπαναφέρουμε τὴν ψυχή μας στὰ ὕψη τῆς ἀρχαίας ὡραιότητάς της καὶ νὰ ἐπιτύχουμε τὸ καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ, στὸ ὁποῖο δὲν κατάφεραν νὰ φτάσουν οἱ Πρωτόπλαστοι μέσα στὸν Παράδεισο!

Ὁ καθένας ἔχει τὴν ἐλευθερία, ὅπως καὶ στὴν περίπτωση τῶν ἐνδυμάτων, νὰ στολίσει τὴν ψυχή του μὲ τὸν τρόπο ποὺ αὐτὸς θέλει!

Μὴν ξεχνᾶμε ὅμως ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ Πνευματικὸς Νυμφῶνας στὸν ὁποῖο γιὰ νὰ εἰσέλθουμε θὰ πρέπει νὰ ἐλεγχθεῖ αὐτὸ τὸ ἔνδυμα τῶν ἀρετῶν τῆς ψυχῆς μας!

Καὶ μάλιστα ἀκόμα κι ἐκεῖ δὲ θὰ ἔχουν ὅλοι οὔτε τὸ ἴδιο ἔνδυμα οὔτε καὶ τὴν ἴδια δόξα, ἀλλὰ ὁ καθένας θὰ ἔχει αὐτὸ ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὸν κόπο του, στὸν πνευματικό του ἀγῶνα καὶ στὰ πνευματικά του κατορθώματα ἐπειδή: ἀστὴρ γὰρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ!

Στὴν περίπτωση πάντως ποὺ κάποιος ἀποφασίσει νὰ στολίσει τὴν ψυχή του μὲ ἀρετές, θὰ πρέπει νὰ ἔχει πάντα ὑπόψη του ὅτι ὀφείλει νὰ δείξει καὶ τὸν ἀπαραίτητο σεβασμὸ καὶ στὰ ἐνδύματά του ἀποφεύγοντας τὴν γελοιοποίησή τους, τὴν γυμνότητα, τὴν ἐπίδειξη, τὴν προκλητικότητα καὶ γενικὰ ὁτιδήποτε προσβάλλει τὴν ἱερότητά τους!

Κι αὐτὸ γιατί οἱ ἐξαιρέσεις ποὺ συναντοῦμε (π.χ. σὲ γυμνοὺς Ἁγίους ἀσκητὲς ἢ σὲ διὰ Χριστὸν σαλοὺς ποὺ φοροῦν κουρελιασμένα καὶ εὐτελῆ ροῦχα ἢ σὲ ἀνθρώπους ποὺ λόγῳ τῆς ψυχικῆς, σωματικῆς, οἰκονομικῆς κ.ἄ. κατάστασής τους δὲν μποροῦν νὰ καθορίσουν οἱ ἴδιοι ἀπόλυτα τὸ τί θὰ φοροῦν ἢ στὴν πολυτέλεια τῶν ἱερῶν ἀμφίων ἢ ἀκόμα καὶ στὴν καθημερινότητά μας ὅταν φορᾶμε συγκεκριμένα ροῦχα γιὰ νὰ κάνουμε κάποιες ἐργασίες) χρήζουν ἰδιαίτερης πνευματικῆς διάκρισης καὶ δὲν μποροῦν νὰ γενικευτοῦν ἔτσι ἁπλᾶ!

Εὔχομαι ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς νὰ μᾶς δωρίσει τὴν Χάρη Του καὶ νὰ λαμπρύνει τὴν στολὴ τῆς ψυχῆς μας ἔτσι ὥστε ἀναβαλλόμενοι τὸ φῶς Του ὡς ἱμάτιον νὰ καταστοῦμε ἀπὸ Αὐτὸν ἄξιοι καὶ σύμμορφοί Του φαιδροὶ δαιτυμόνες τῆς Βασιλείας Του!

«Πᾶνος»