Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός
«Τὰ ἔθνη, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἀνθρώπινο, βιολογικὸ θάνατο, πρῶτα ἀποσυντίθενται καὶ ἔπειτα πεθαίνουν».
Καὶ διηγῶντας τα καὶ μελετῶντας καὶ βλέποντας καὶ ἀκούγοντάς τα, νὰ κλαῖς. Τρικυμία μεγάλη καὶ ξεβράζονται συνεχῶς τὰ σκουπίδια στὴν πατρίδα. Χοιρομάντρι τῆς Κίρκης, ἡ, κάποτε Ἰθάκη, Ἑλλάδα. Ὁ βοῦρκος δὲν ἔχει ὅρια. Ἄνθρωποι «λοιμοί», χοιρώδεις, μὲ ἀδιανόητα ποινικὰ ἐγκλήματα, ἐκτὸς ἀπό την 1η καὶ 15η τοῦ μηνός, ποὺ προσέρχονται στὸ «ἀστυνομικὸ τμῆμα τῆς περιοχῆς τους, ἡ... βαρύτατη αὐτὴ ποινή, ποὺ τοὺς θυμίζει τίς ἀνομίες τους, ἀντὶ γιὰ τὴν φυλακή, ἀπελευθερώνονται μὲ ἀναστολή.
Καὶ διηγῶντας τα καὶ μελετῶντας καὶ βλέποντας καὶ ἀκούγοντάς τα, νὰ κλαῖς. Τρικυμία μεγάλη καὶ ξεβράζονται συνεχῶς τὰ σκουπίδια στὴν πατρίδα. Χοιρομάντρι τῆς Κίρκης, ἡ, κάποτε Ἰθάκη, Ἑλλάδα. Ὁ βοῦρκος δὲν ἔχει ὅρια. Ἄνθρωποι «λοιμοί», χοιρώδεις, μὲ ἀδιανόητα ποινικὰ ἐγκλήματα, ἐκτὸς ἀπό την 1η καὶ 15η τοῦ μηνός, ποὺ προσέρχονται στὸ «ἀστυνομικὸ τμῆμα τῆς περιοχῆς τους, ἡ... βαρύτατη αὐτὴ ποινή, ποὺ τοὺς θυμίζει τίς ἀνομίες τους, ἀντὶ γιὰ τὴν φυλακή, ἀπελευθερώνονται μὲ ἀναστολή.
(Καὶ ἔχει τὸ ἐκδικητικό, ἄθλιο κράτος 7.000 ἔντιμους, ἐργατικοὺς καὶ οἰκογενειάρχες ὑγιεινομικοὺς «σὲ ἀναστολή», χωρὶς ἐργασία, χωρὶς τὰ ἀπαραίτητα γιὰ νὰ ζήσουν τίς οἰκογένειές τους. Οἱ παιδεραστὲς στὴν ἴδια καὶ καλύτερη μοῖρα ἀπὸ τοὺς ἀναξιοπαθοῦντες τῆς ὑγείας).
Τούτη τὴν ἐποχὴ ἀνασασμὸς καὶ καταφυγὴ ἡ μελέτη στὰ μυρογιάλια τῆς ἱστορίας. Ὅταν σὲ πνίγουν οἱ ἀναθυμιάσεις ψάχνεις ξέφωτο, καθαρὸ ἀέρα. Ἡ ἱστορία μας, ἀκόμη καὶ μὲ τίς ἀθλιότητές της, δὲν παύει νὰ εἶναι, ἐπαναλαμβάνω, «μυρογιάλι». Μπουκαλάκι μὲ ἀρώματα. Κοπρῶνας ἡ ἐποχή μας, ἀλλὰ σὰν τίς μέλισσες ἀναζητοῦμε τὰ μυρίπνοα ἄνθη.
Τούτη τὴν ἐποχὴ ἀνασασμὸς καὶ καταφυγὴ ἡ μελέτη στὰ μυρογιάλια τῆς ἱστορίας. Ὅταν σὲ πνίγουν οἱ ἀναθυμιάσεις ψάχνεις ξέφωτο, καθαρὸ ἀέρα. Ἡ ἱστορία μας, ἀκόμη καὶ μὲ τίς ἀθλιότητές της, δὲν παύει νὰ εἶναι, ἐπαναλαμβάνω, «μυρογιάλι». Μπουκαλάκι μὲ ἀρώματα. Κοπρῶνας ἡ ἐποχή μας, ἀλλὰ σὰν τίς μέλισσες ἀναζητοῦμε τὰ μυρίπνοα ἄνθη.
Καὶ ὑπάρχουν, δόξα τῷ Θεῷ. Γιὰ νὰ μᾶς θυμίζουν ποιοὶ εἴμαστε, ἀπὸ ποιούς καταγόμαστε, τί μᾶς πρέπει, ὥστε νὰ σηκωθοῦμε λίγο, κοκάλωσε ἡ μέση μας ἀπὸ τὸ πολὺ γονάτισμα. (Κάπνισαν τὰ μάτια μου ἀπὸ ὀργὴ διαβάζοντας τίς δηλώσεις τῆς κ. Οὔρσουλας φον... καὶ λοιπά, στὸ Σκοπιανὸ κοινοβούλιο. Καὶ «Μακεδόνες» οἱ κλέπτες τῆς ἱστορίας καὶ γλῶσσα καὶ ἐθνότητα. Καὶ ἡ προδοτικὴ «ἀγραβάτωτη σαχλαμάρα» νὰ ἑτοιμάζεται καὶ πάλι νὰ κυβερνήσει. Καμμιὰ ἀντίδραση ἀπὸ τοὺς πορφυρογέννητους γόνους, ποὺ κυβερνοῦν, καὶ τὴν συνοδό, παρδαλοειδῆ συνοδοιπορία. Ὡς συνήθως κάνουν τὴν δίαιτα ποὺ δὲν παχαίνει. Ποιά; Καταπίνουν τὰ λόγια τους...
Παραθέτω ἀνάσες ἐθνικές - ἐπεισόδια ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἱστορία - γιὰ νὰ ἁπαλύνω τίς πληγὲς ποὺ μᾶς πονοῦν. Τὰ ἐρανίζομαι ἀπὸ παλαιότερα κείμενά μου.
Ἐπεισόδιο πρῶτο: 13 Ἰουλίου 1913. Μάχη τῆς Ἄνω Τζουμαγιάς, στὸ ὕψωμα 1378, σκοτώνεται, πολεμῶντας μπροστὰ καὶ ὁ Βελισσαρίου. Ὁ βασιλιᾶς Κωνσταντῖνος μόλις πληροφορήθηκε τὸν θάνατό του, ἀντὶ γιὰ συλλυπητήρια, τηλεγραφεῖ στὴν οἰκογένειά του:
«Χαιρετίζω τὸν Ἥρωα τῶν Ἡρώων».
Παραθέτω ἀνάσες ἐθνικές - ἐπεισόδια ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἱστορία - γιὰ νὰ ἁπαλύνω τίς πληγὲς ποὺ μᾶς πονοῦν. Τὰ ἐρανίζομαι ἀπὸ παλαιότερα κείμενά μου.
Ἐπεισόδιο πρῶτο: 13 Ἰουλίου 1913. Μάχη τῆς Ἄνω Τζουμαγιάς, στὸ ὕψωμα 1378, σκοτώνεται, πολεμῶντας μπροστὰ καὶ ὁ Βελισσαρίου. Ὁ βασιλιᾶς Κωνσταντῖνος μόλις πληροφορήθηκε τὸν θάνατό του, ἀντὶ γιὰ συλλυπητήρια, τηλεγραφεῖ στὴν οἰκογένειά του:
«Χαιρετίζω τὸν Ἥρωα τῶν Ἡρώων».
«Ἔτσι, αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ μέρα, βρέθηκαν ἀντιμέτωποι καὶ ἀπὸ τὰ δύο μέρη οἱ πιὸ διαλεχτοὶ ἄντρες, Βούλγαροι καὶ Ἕλληνες. Οἱ ἄντρες τῆς βασιλικῆς φρουρᾶς τοῦ Φερδινάνδου, μεγαλόσωμοι ὅλοι καὶ ψυχωμένοι, πολέμησαν μὲ παλληκαριὰ καὶ πεῖσμα. Κι ἀπέναντι τοὺς εἴχανε τοὺς ἀθάνατους εὐζώνους, τοὺς ἠμίθεους τοῦ «πρώτου-τριακοστοῦ ὄγδοου», 1/38, συντάγματος.
Ὁ ἀγῶνας ἦταν τόσο λυσσασμένος καὶ συχνὰ σῶμα μὲ σῶμα, ὥστε πολλοὶ ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πέφτανε τρυπημένοι μὲ τὴ λόγχη, ἀρκετοὶ Βούλγαροι σκοτώθηκαν μὲ πέτρες στὸ κεφάλι... γιατί, κάποια στιγμή, τὰ πυρομαχικὰ λείψανε ἀπὸ τοὺς εὐζώνους καὶ τότε ὁ Βελισσαρίου ποὺ ἦταν ὅπως πάντα στὴ γραμμὴ τῆς φωτιᾶς, τοὺς φώναξε:
-«Χτυπᾶτε τους μὲ τίς πέτρες, μωρέ! Κι αὐτὲς σκοτώνουν". Ἀλλὰ μιὰ ὀβίδα ἔσκασε κοντά τους, ἕνα μεγάλο θραῦσμα τὸν βρῆκε κατάστηθα καὶ ὁ ἐθνικὸς ἥρωας, ὁ πορθητὴς τοῦ Μπιζανίου, ἀπόμεινε στὸν τόπο. Στὴν ἐπικὴ αὐτὴ σύγκρουση ἔπεσε σὲ λίγο καὶ ὁ ταγματάρχης Κολοκοτρώνης, ἄξιο βλαστάρι τῆς δοξασμένης γενιᾶς τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ, κοντὰ σ᾿ αὐτὴ χάθηκαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἀξιωματικοὶ καὶ ἄντρες τοῦ ἡρωικοῦ συντάγματος. Οἱ πλαγιὲς κι οἱ ρεματιὲς εἶχαν γεμίσει πτώματα Ἑλλήνων καὶ Βουλγάρων ἀνακατωμένα...»
(Ἐκεῖνα τὰ χρόνια «οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν γιὰ ἕνα ἔπαινο καὶ πέθαιναν γιὰ ἕνα τραγούδι» ἔλεγε ὁ Καρκαβίτσας. Ἦταν ἀρχοντικὰ φιλότιμοι. Ἐλπίζουμε, πὼς ὅταν ἀνθίσουνε καὶ πάλι τοῦτοι οἱ τόποι, καί 'ρθοῦνε καινούργιοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θὰ συνοδεύσουν τὴν μνημονιακὴ βλακεία στὴν τελευταία της κατοικία, νὰ ξαναμποῦν αὐτὰ τὰ κείμενα στὴν τυμπανιαίας,σήμερα, ἀποφορᾶς,ἀποφοράς ἐκπαίδευση, γιὰ νὰ ἀνασάνουμε κι ἐμεῖς καὶ οἱ μαθητές μας).
Ἐπεισόδιο δεύτερο: Τὸν Μάρτιο τοῦ 1957, οἱ Ἄγγλοι δολοφόνοι καὶ κατακτητές, καλοῦν τὸν Πιερὴ Αὐξεντίου - τὸν πατέρα τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου, τοῦ θρυλικοῦ ἀητοῦ τοῦ Μαχαιρᾶ - στὶς Κεντρικὲς Φυλακὲς τῆς Λευκωσίας, γιὰ νὰ ἀναγνωρίσει τὸν νεκρὸ γιό του. (Στὶς 3 Μαρτίου Μιὰ ὁλόκληρη ταξιαρχία πεζικοῦ τῶν Ἄγγλων - 5.000 στρατιῶτες- ἐπὶ 10 ὁλόκληρες ὧρες ἔδωσε µάχη µὲ τὸν 29χρονο ὑπαρχηγὸ τῆς ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αὐξεντίου.
Μπροστὰ στὸ ἀλύγιστο θάρρος του, ὅταν οἱ Ἄγγλοι κατάλαβαν ὅτι δὲν µπορούσαν µὲ ἄλλο τρόπο νὰ τὸν ἐξαναγκάσουν νὰ παραδοθεῖ, περιέλουσαν µὲ βενζίνη τὴν «ἀητοφωλιὰ» καὶ τὸν ἔκαψαν µέσ᾿ στὸ κρησφύγετό του. Ἔγινε λαμπάδα ἐλευθερίας!!). Ὁ τραγικὸς πατέρας ἀντικρίζει ἀγέρωχα τὸ ἀπανθρακωµένο λείψανο τοῦ µοναχογιοῦ του, δὲν λύγισε ἡ ψυχή του, καὶ ἀπαγγέλει τοὺς παρακάτω αὐτοσχέδιους στίχους, κεντημένους μὲ ὅλες τίς ἡρωικὲς σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας:
«Δὲν κλαίω ποὺ σ᾿ ἔχασα, ποὺ σ᾿ εἶχα γιὰ καμάρι
Κλαίω ποὺ δὲν ἔχω ἄλλο γιὸ τὴν θέσῃ σου νὰ πάρει».
«Δὲν κλαίω ποὺ σ᾿ ἔχασα, ποὺ σ᾿ εἶχα γιὰ καμάρι
Κλαίω ποὺ δὲν ἔχω ἄλλο γιὸ τὴν θέσῃ σου νὰ πάρει».
Ἐπεισόδιο τρίτο: Πρὶν ἀπὸ 26 περίπου χρόνια, στὴν Κύπρο, σὲ κάποιο σηµεῖο τῆς «νεκρῆς ζώνης», (ἐκεῖ ὅπου διχοτοµεῖται τὸ νησί μας στὰ δύο, ἐδῶ καὶ 48 χρόνια), πέφτει νεκρὸς ἀπὸ σφαῖρες ἄνανδρων Τούρκων ἕνα 26χρονο παλληκάρι, ὁ Σολωµὸς Σολωµού. Σκαρφάλωνε ἄοπλος στὸν ἱστό, γιὰ νὰ κατεβάσει τὸ κατοχικὸ σύµβολο τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ αἴµατος: τὴν τουρκοκυπριακὴ «σβάστικα». Ἐκεῖ τὸν βρῆκε τὸ μεμέτικο βόλι... Καὶ τὸ ἡρωικὸ ἑλληνόπουλο - ποὺ εἶχε ἴδιο καὶ τὸ όνοµα καὶ τὸ ἐπίθετο µε τὸν ποιητὴ ποὺ ἔγραψε τὸν «Ὕµνο εἰς τὴν Ἐλευθερίαν»! - πέρασε στὴν ἀθανασία!
Πῆγαν μετὰ ἀπὸ μέρες στὸν πατέρα τοῦ ἥρωα, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, ἐκ μέρους τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Ἀρνιόταν πεισματικά, ὄντας φτωχὸς μὰ περήφανος. Πείστηκε, ὅταν τοῦ εἶπαν πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ προσβάλει τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιατί ἤθελαν μόνο νὰ τιμήσουν τὸν ἥρωα γιό του. Μόλις πῆρε τὴν ἐπιταγή, τὴν κατέθεσε ἀμέσως στὸ Ταμεῖο Ἄμυνας τῆς Κύπρου. Ὅταν τὸν ρώτησαν, γιατί τὸ ἔκανε, ἀπάντησε ὁ λεβεντόγερος. «Τί νόμιζαν ὅτι θὰ ἔτρωγα ἐγὼ ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου; Φαντάζεστε νὰ πήγαιναν στὸν Πιερὴ Αὐξεντίου μὲ μιὰ ἐπιταγὴ καὶ νὰ τοῦ λέγαν: "Αὐτὰ εἶναι γιὰ τὴ θυσία τοῦ γιοῦ σου; Θὰ τοὺς σκότωνε!".
Τὰ γράφω αὐτά, γιατί πλησιάζει ἡ ἀποφρὰς (=από +φράσσω, μέρα ποὺ δὲν πρέπει νὰ λέγεται, νὰ μνημονεύεται), ἡμέρα τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου, τοῦ 1974, τότε ποὺ κάποιοι προδομένοι κρατοῦσαν ὄρθια καὶ ἀγκαλιὰ τὴν πατρίδα. Ἐδῶ ἡ «πολύχρωμη» πληγὴ ποὺ λέγεται «ἀνωτέρα τάξις» (Παπαδιαμάντης), θὰ γιορτάζει τὴν ἀποκατάστασή της...
Τὰ γράφω αὐτά, γιατί πλησιάζει ἡ ἀποφρὰς (=από +φράσσω, μέρα ποὺ δὲν πρέπει νὰ λέγεται, νὰ μνημονεύεται), ἡμέρα τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου, τοῦ 1974, τότε ποὺ κάποιοι προδομένοι κρατοῦσαν ὄρθια καὶ ἀγκαλιὰ τὴν πατρίδα. Ἐδῶ ἡ «πολύχρωμη» πληγὴ ποὺ λέγεται «ἀνωτέρα τάξις» (Παπαδιαμάντης), θὰ γιορτάζει τὴν ἀποκατάστασή της...
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
___________________________________
Πολυτονισμὸς καὶ προσθήκη
φωτογραφιῶν ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου