Δημήτρης Νατσιός: Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ «Ἀγια Σοφιά» τῆς οἰκουμένης

«Θρῆνος κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς καὶ στεναγμὸς καὶ λύπη,

Θλῖψις ἀπαραμύθητος ἔπεσεν τοῖς Ρωμαίοις.

Ἐχάσασιν τὸ σπίτιν τους, τὴν Πόλιν τὴν ἁγία,

τὸ θάρρος καὶ τὸ καύχημα καὶ τὴν ἀπαντοχήν τους».

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός 

 

Ἔχουμε πλούσια καὶ ὡραία ἱστορία. Εἶναι παιδαγωγὸς τὰ παθήματα τοῦ λαοῦ μας. Καὶ τὰ μεγαλεῖα καὶ οἱ ἀθλιότητες. Τὸ ἱστορικὸ ὑφαντό μας ἔχει καὶ τὰ τσαλακώματα καὶ τοὺς λεκέδες του «ἕως ἂν ἡ αὐτὴ φύσις ἀνθρώπων ᾗ», γιατί δὲν ἀλλάζει ἡ φύσῃ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸν Θουκυδίδη. Μία περίοδος ποὺ ἐνδιαφέρει τὴν τωρινὴ ἐποχὴ εἶναι ἡ ἅλωση τῆς Πόλης. Γιατί φτάσαμε σ᾿ αὐτήν; Γιατί δὲν ἀπετράπῃ; Ποιοὶ παράγοντες συνετέλεσαν ὥστε νὰ ἁπλωθῇ πάνω ἀπὸ τὸ Γένος ἡ φρικτὴ Τουρκοκρατία; Ὑπάρχουν ὁμοιότητες μὲ τὸ σήμερα; Ἀπαριθμῶ:

Δημήτρης Νατσιός: Ποιό εἶναι τό καλύτερο δῶρο γιά τά παιδιά;

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Ποιά εἶναι ἡ ὡραιότερη λέξη τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀναρωτιόταν ὁ Πέτρος Χάρης, πρὶν ἀπὸ περίπου 80 χρόνια καὶ ξεκινοῦσε ἕνα ὄμορφο δημοσιογραφικὸ παιχνίδι, δημοσιεύοντας τίς ἀπόψεις τῶν σπουδαιότερων λογοτεχνῶν, δημοσιογράφων ἀλλὰ καὶ πολιτικῶν τῆς ἐποχῆς.

Ἔτσι, ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς ἀπάντησε ὅτι ἡ ὡραιότερη λέξη εἶναι ὁ «δημοτικισμός», ὁ Γρηγόρης Ξενόπουλος ἔβρισκε γοητεία στὴ λέξη «αἰσιοδοξία», ὁ Σπύρος Μελᾶς χωρὶς δισταγμὸ ἔβρισκε πιὸ ἑλκυστικὴ τὴ λέξη «ἐλευθερία» καὶ ὁ Ζαχαρίας Παπαντωνίου ἐξῇρε τὴν ὀμορφιὰ τῆς λέξης «μοναξιά». Ὁ ζωγράφος καὶ καθηγητὴς τῆς Σχολῆς Καλῶν Τεχνῶν Οὐμβέρτος Ἀργυρὸς ἐπέλεγε τὴ λέξη «χάρμα» διότι, ὅπως ὑποστήριζε, δὲν ὑπάρχει σὲ καμία ἄλλη γλῶσσα καὶ στὰ πέντε γράμματά της κλείνει ὅ,τι χίλιες ἄλλες λέξεις μαζί. Ὁ Σωτήρης Σκίπης ἀνέσυρε τὴ λέξη «ἀπέθαντος» ἀπὸ τὰ βυζαντινὰ κείμενα, διαχωρίζοντάς την ἀπὸ τὴ λέξη «ἀθάνατος», καὶ ὁ Παντελὴς Χὸρν δήλωσε παντοτινὴ προτίμηση στὴ λέξη«νιᾶτα».

Δημήτρης Νατσιός: Τὸ παράδειγμα ἀνατρέφει, διδάσκει καὶ κυβερνᾷ...

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

«Εἴμαστε λαὸς μὲ παλικαρίσια ψυχὴ» ἔλεγε ὁ Σεφέρης. Καὶ δὲν πέρασαν πολλὰ χρόνια ἀπὸ τότε. Καὶ τὴν ψυχή μας, τὴν ἀκατάλυτη, τὴν ρωμαίικη, δὲν θὰ τὴν βροῦμε στὶς ἐλεημοσύνες τῆς δῆθεν Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ἀλλὰ ὅταν καταλάβει ὁ λαὸς «τί ἔχασε, τί εἶχε, τί τῆς πρέπει». Ὄχι ὅτι τὸ παρελθὸν ἦταν παραδείσια ζωή. Δὲν τὸ ἐξωραΐζουμε. Καὶ οἱ παλιοί, «οἱ ἀρχαῖοι ἄνθρωποι» τοῦ Κόντογλου, εἶχαν τὰ πάθια καὶ τοὺς καημούς τους, ἀλλὰ ὑπῆρχε ἀρχοντιά, μιὰ πνευματικότητα γνήσια καὶ ἀκίβδηλη, πίστη καὶ ἐλπίδα δὲν τοὺς ἔλειπαν. Μ᾿ αὐτὲς γαλήνευε ἡ ψυχή τους. Μ᾿ αὐτοὺς τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους πρέπει νὰ ξαναμιλήσουμε. 

Δημήτρης Νατσιός: «Ὅταν ἔχεις λύπη ὁ Χριστός σου λείπει»

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός 

 

«Τὸ ἐπ᾿ ἐμοί, ἐν ὅσῳ ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω, ἰδίως κατὰ τὰς πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστό μου, νὰ περιγράφω μετ᾿ ἔρωτος τὴν φύσιν καὶ νὰ ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια ἑλληνικὰ ἔθιμα.... Ἄν ἐπιλάθωμαί σου Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου, κολληθείη ἡ γλῶσσα μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν οὐ μὴ σοῦ μνησθῶ». (Παπαδιαμάντης).

«Τὸ μοσκοβόλημα ποὺ βγάζουνε τὰ ἄνθη καὶ τὰ βότανα, τὸ κελάηδισμα τῶν πουλιῶν, τὸ λεπτὸ τ᾿ ἀγέρι ποὺ σαλεύει χλωρὰ κλαριά, τ᾿ ἀλαφρὸ κῦμα ποὺ γλυκομουρμουρίζει στὴν ἀκρογιαλιά, στοὺς κάβους, στὰ νησιά, στὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια, ὅλα τὰ νιώθεις νὰ πανηγυρίζουνε μαζὶ μὲ τὰ μακάρια πνεύματα τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ». (Κόντογλου).

Δημήτρης Νατσιός:Γιατί πολυτιμότερο πρᾶγμα ἀπό τήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει στόν κόσμο...

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Δὲν ξυπνάει ὁ Ἕλληνας, δὲν λυτρώνεται ἀπὸ τὸν λήθαργο, ἂν δὲν τοῦ θυμίσεις καὶ τοῦ δείξεις ποιὲς εἶναι οἱ ρίζες του, ἀπὸ ποῦ κρατάει ἡ φύτρα του καὶ ἂν δὲν τοῦ δώσεις νὰ γευτεῖ ἀπὸ τοὺς ἀθάνατους καρποὺς τοῦ μοναδικοῦ στὸν κόσμο γενεαλογικοῦ του δέντρου. Ρίζα αὐτοῦ τοῦ δέντρου εἶναι ἡ ζωντανή μας πίστη, ἡ Ἐκκλησία, τὴν ὁποία οἱ ποικιλώνυμοι ἐχθροί της, πάσης μορφῆς καὶ χρώματος, τὴν βλέπουν σὰν ἐμπόδιο. Τὸ βόσκημα τῶν παθῶν, ἡ ἡδονοθηρία, ἡ ἁμαρτία δὲν ἀντέχουν τὸ «ράσο», ποὺ πάντα στάθηκε ὁ Κυρηναῖος τοῦ Γένους.

"Ἄν δώσεις μιὰ ὀδοντογλυφίδα σὲ ἕναν Νεοέλληνα, νὰ καθαρίσει τὰ δόντια του, τότε θὰ ἀνακαλύψει ψίχουλα ἀπὸ τὰ πρόσφορα ποὺ ἔφαγε καὶ μεγάλωσε κάποτε ἡ οἰκογένειά του", ἔλεγε παλιὸς θυμόσοφος ἐπίσκοπος.

Δημήτρης Νατσιός: Εὐλαβικό μνημόσυνο στά λαμπρά παλληκάρια τῆς ΕΟΚΑ

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

«Τὰ σπίτια ποὺ εἶχα μοῦ τὰ πῆραν», ἔλεγε μὲ ἐκείνη τὴν χαρακτηριστικὴ σὰν λονδρέζικη ὁμίχλη θλίψη του ὁ ποιητής-ὑπονοῶντας πολὺ περισσότερα ἀπὸ τοὺς τέσσερις τοίχους τῶν σπιτιῶν. Στίχος ποὺ ταιριάζει σήμερα στοὺς σύγχρονους Ἕλληνες. Στίχος ποὺ ἀνακαλεῖ ἐν πολλοῖς ὅλες τίς χαμένες πατρίδες τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Τὰ σπίτια ὅμως ἔχουν ψυχή, εἶναι «στοιχειὰ καὶ μᾶς προσμένουν». Τέτοια «ἐθνικὰ ὀσπήτια», ὅπως ἔλεγαν τοὺς ἐρειπιῶνες τοῦ Ἀναπλιοῦ, ποὺ στοίβαζαν τίς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ τῆς Ἐθνεγερσίας, δηλαδὴ τὰ ριζιμιὰ λιθάρια τοῦ Γένους, εἶναι καὶ οἱ ἡμέρες μνήμης. Καὶ σήμερα ποὺ μᾶς «ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου μας ζάλαι, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον» καὶ εἶναι πλῆθος τ᾿ ἄσχημα καὶ τ᾿ ἄδεια ἀφέντες, ψάχνουμε, σὰν τὸν Διογένη, μέρα μεσημέρι, νὰ βροῦμε τίς ἀνηφοριὲς καὶ τὰ σκαλοπάτια ποὺ πᾶν στὴν λευτεριά, ὅπως μᾶς κανοναρχεῖ ὁ Εὐαγόρας ὁ ἀνδρειωμένος.

Δημήτρης Νατσιός: «Κουράγιο, μικροκόρη μας, πού μᾶς ἐγίνης μάνα»

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός 

 

Πρὶν ἀπὸ 25 περίπου χρόνια, στὴν Κύπρο, σὲ κάποιο σηµεῖο τῆς «νεκρῆς ζώνης», πέφτει νεκρὸς ἀπὸ σφαῖρες ἄνανδρων Τούρκων ἕνα 26χρονο παλληκάρι, ὁ Σολωµὸς Σπύρου Σολωµός. Σκαρφάλωνε ἄοπλος στὸν ἱστό, γιὰ νὰ κατεβάσει τὸ κατοχικὸ σύµβολο τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ αἴµατος: τὴν «τουρκοκυπριακὴ σηµαία». Ἐκεῖ τὸν βρῆκε τὸ βόλι... Καὶ τὸ ἡρωικὸ ἑλληνόπουλο - ποῦ εἶχε ἴδιο καὶ τὸ όνοµα καὶ τὸ ἐπίθετο µε τὸν ποιητὴ ποῦ ἔγραψε τὸν «Ὕµνο στὴν Ἐλευθερία»! - πέρασε ἐλεύθερα στὴν ἀθανασία! Πῆγαν μετὰ ἀπὸ μέρες στὸν πατέρα τοῦ ἥρωα, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, ἐκ μέρους τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Ἀρνιόταν πεισματικά, ὄντας φτωχὸς μὰ περήφανος. Πείστηκε, ὅταν τοῦ εἶπαν πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ προσβάλει τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιατί ἤθελαν μόνο νὰ τιμήσουν τὸν ἥρωα γιο τους. Μόλις πῆρε τὴν ἐπιταγή, τὴν κατέθεσε ἀμέσως στὸ Ταμεῖο Ἄμυνας τῆς Κύπρου. Ὅταν τὸν ρώτησαν, γιατί τὸ ἔκανε, ἀπάντησε ὁ λεβεντόγερος. «Τί νόμισαν, ὅτι θὰ ἔτρωγα ἐγὼ ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου; Φαντάζεστε νὰ πήγαιναν στὸν Πιερὴ Αὐξεντίου μὲ μιὰ ἐπιταγὴ καὶ τοῦ λέγαν: «Αὐτὰ εἶναι γιὰ τὴ θυσία τοῦ γιοῦ σου; Θὰ τοὺς σκότωνε!».

Δημήτρης Νατσιός: Ὅσο τούς ψηφίζουμε σάβανα θά γεμίζει ἡ πατρίδα

«Πάψετε πιὰ νὰ ἐκπέμπετε τὸ σῆμα τοῦ κινδύνου
τοὺς γόους τῆς ὑστερικῆς σειρήνας σταματῆστε
κι ἀφῆστε τὸ πηδάλιο στῆς,στῇς τρικυμίας τὰ χέρια:
τὸ πιὸ φρικτὸ ναυάγιο θὰ ἦταν νὰ σωθοῦμε»
Κ.Ουράνης

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός
 

Τὸ νεοελληνικὸ κράτος τὸ ἐλευθέρωσαν οἱ Ἕλληνες, ἀλλὰ τὸ ἔστησαν οἱ Βαυαροὶ καὶ τὸ κυβερνοῦν 10-15 οἰκογένειες, δυναστεῖες πολιτικῶν καὶ μεγαλοκαρχαριῶν. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰ ἀναδείξει τίς ἀρετὲς τοῦ λαοῦ, τὴν ἀντοχή, τὴν καρτερία, τὸ πνεῦμα θυσίας καὶ αὐταπάρνησης, ποὺ τὸ κράτησαν ὄρθιο στὰ χρόνια τῆς πολυαίωνης σκλαβιᾶς, «φρόντισε» νὰ ἐκλύσει τίς χειρότερες ροπές του καὶ νὰ ὑποσκάψει τὸν ἐσώτερο χαρακτῆρα του, τὸ φιλότιμό του. Ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τοῦ ἐλεύθερου βίου του, οἱ δαίμονες τῆς πατρίδας, οἱ πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τὸν λαὸ σὲ κομματικὰ σουλτανᾶτα. «Οἱ πολιτικοί μας καὶ οἱ ξένοι τρώγονταν καὶ καθένας κοίταζε νὰ περισκύση ἡ δική του φατρία. Ἄλλος ἤθελε Ἀγγλικόν, ἄλλος Ρούσικον, ἄλλος Γαλλικόν... τήραγαν νὰ πάρουν κάνα λεπτό, ὅτι εἰς τὴν Ἑλλάδα ηὗραν ἁλώνι ν᾿ ἁλωνίσουν». (Μακρυγιάννης, «Ἀπομνημονεύματα»).

Δημήτρης Νατσιός: «Θά ἔλθει καιρός πού οἱ ἄνθρωποι θά τρελαθοῦν...»

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

 

Στὰ «ἀγγελικὰ» χρόνια τοῦ Σταλινισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε μετατρέψει τὴν σοβιετικὴ χώρα σὲ ἀπέραντο ἐργοτάξιο κνουτοκρατούμενων μυρμηγκιῶν ἢ σὲ στρατόπεδα ἐξοντώσεως ἀνεπιθύμητων, χιλιάδες φυλακισμένοι εἶχαν ἐπισκεπτήριο μία φορὰ τὸν χρόνο, γιὰ δεκαπέντε λεπτά. Οἱ γυναῖκες τους -ὅπως μας τὸ διηγεῖται ὁ Σολζενίτσιν στὸ «Ἀρχιπέλαγος Γκουλάγκ- ποὺ συχνὰ ζοῦσαν χιλιάδες μίλια μακριά, μάζευαν καπίκι-καπίκι τὰ ναῦλα τους, ὅλο τὸ χρόνο, γιὰ νὰ ταξιδέψουν τὴν ὁρισμένη ἡμερομηνία, ποὺ μποροῦσαν νὰ ἀντικρύσουν τὸ πρόσωπο τοῦ συζύγου τους, μόλις γιὰ 15 λεπτά, καὶ μάλιστα πίσω ἀπὸ ἕνα τραχύ, προστατευτικὸ πλέγμα.
 

Κι ἐνῶ «ζοῦσαν» γι᾿ αὐτὴν τὴν στιγμὴ καὶ ἑτοίμαζαν τὰ λόγια, ποὺ θὰ τοὺς ἔλεγαν μὲς στὰ 15 αὐτὰ λεπτά, τίς πιὸ πολλὲς φορὲς δὲν ἄνοιγαν καθόλου τὸ στόμα, μόνο κοιτάζονταν μὲ πόνο ὅλη τὴν ὥρα, ὥσπου νὰ τίς ἀπομακρύνουν οἱ δεσμοφύλακες. Κι αὐτὸ γινόταν γιὰ 10, 15 καὶ 25 χρόνια.

Δημήτρης Νατσιός: «Ἔχουμε ἕνα πολιτισμὸ ποὺ θεωρεῖ τὸ παιδὶ ὡς ἐνόχληση»

"Χῶρες τοῦ ἥλιου καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ ἀντικρίσετε τὸν ἥλιο, χῶρες τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ ἀντικρίσετε τὸν ἄνθρωπο"
Γιῶργος Σεφέρης

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

Τὸ παλιὸ βιβλίο «Nεοελληνικῆς Γλῶσσας» τῆς πρώτης Γυμνασίου περιεῖχε ἕνα θαυμάσιο ποίημα του Κωστῆ Παλαμᾶ μὲ τίτλο «τὰ σχολειὰ χτίστε». Τὸ θυμήθηκα, ξαναδιαβάζοντας, παλιὸ ἄρθρο ἑνὸς Ἄγγλου δημοσιογράφου, μὲ τίτλο «γεννημένα στὴν αἰχμαλωσία». Μὲ ἀπασχολεῖ, βασανιστικὰ θὰ ἔλεγα, τὸ γιατί «ἀγρίεψαν τὰ παιδιά μας».

Δημήτρης Νατσιός: …γλυκύτερη εἶναι ἡ μάνα

 

Ἀπ’ οὖλα τὰ λαλούμενα καλοχτυπᾶ ἡ καμπάνα
Κι ἀπ’ οὖλα τὰ γλυκύτερα, γλυκύτερ’ εἶν’ ἡ μάνα
(δημοτικὸ)

           

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Γιά τήν γιορτή τῆς μάνας...

Στὴν ἀρχὴ τῶν ἀπομνημονευμάτων του, ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, διηγεῖται τὸ πῶς σώθηκε ὁ ἴδιος καὶ ἡ φαμελιά του ἀπὸ τοὺς Τούρκους τοῦ Ἀλήπασα. «Γκιζεροῦσαν δεκαοχτὼ ἡμέρες εἰς τὰ δάση κι ἔτρωγαν ἀγριοβέλανα καὶ ἐγὼ βύζαινα», γράφει. Θέλησαν νὰ περάσουν ἕνα γεφύρι ποὺ τὸ «φύλαγαν οἱ Τοῦρκοι» καὶ γιὰ νὰ μὴν κλάψει ὁ νεογέννητος Μακρυγιάννης καὶ «χαθοῦνε ὅλοι», τὸν ἄφησαν στὸ δάσος. «Τότε μετανογάει ἡ μητέρα μου καὶ τοὺς λέει: «Ἡ ἁμαρτία τοῦ βρέφους θὰ μᾶς χάση», τοὺς εἶπε «περνᾶτε ἐσεῖς καὶ σύρτε εἰς τὸ τάδε μέρος καὶ σταθῆτε… τὸ παίρνω κι ἂν ἔχω τύχη καὶ δὲν κλάψη, διαβαίνουμε». Νίκησε τὸ ἀνίκητο μητρικὸ ἔνστικτο. Καί, γράφει ὁ πολύπαθος ἀγωνιστής, «ἡ μητέρα μου καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔσωσε» (ἔκδ. «Ζαχαρόπουλος», σελ. 178).

Δημήτρης Νατσιός: Καί μοσχοβολᾷ ἡ αἴθουσα, μπαρούτι καί λιβάνι...

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Κάθε πρωὶ γράφω στὸν πίνακα τῆς αἴθουσας, μετὰ τὴν ἡμερομηνία, τὸ ὄνομα τοῦ ἀθλητῆ τῆς Πίστεως ἢ τῆς Πατρίδας ποὺ ἑορτάζει. Ἀναζητῶ στὰ Συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας ἢ τοῦ Γένους τὸν ἅγιο ἢ τὸν ἥρωα. Μάρτυρες, Πατέρες, ἀσκητές, ἀπόστολοι καὶ ἐθναπόστολοι, ναυμάχοι, μπουρλοτιέρηδες καὶ ἀδούλωτοι κλεφταρματολοί, ποιητὲς ἐθνικοί, Ζάλογγα καὶ Δερβενάκια, ἡ ἀπροσκύνητη καὶ ἐλεύθερη Ρωμιοσύνη, ἡ Πονεμένη... Καὶ μοσχοβολᾷ ἡ αἴθουσα, μπαρούτι καὶ λιβάνι. Νὰ ξεκινᾷ ἡ σχολικὴ μέρα μὲ ὀσμὴ εὐωδίας πνευματική. Χαίρονται τὰ παιδιὰ καὶ ἂς εἶναι «μνήμη θανάτου». Θυμήθηκα ἕνα τραγούδι:

«Θεέ μου τί παράξενοι εἶναι οἱ δικοί μας τόποι
 

θλιμμένα τα τραγούδια μας, μὰ γελαστοὶ οἱ ἀνθρῶποι». Γελοῦν οἱ  μικροὶ οἱ «ἀνθρῶποι», συγκινοῦνται γιατί σὰν τοὺς συντρόφους τοῦ Ὀδυσσέα δὲν ἔλιωσε τὸ κερὶ στὰ αὐτιά τους, οἱ σειρηνωδίες τῶν φανταχτερῶν, ἁρπακτικῶν τεράτων δὲν τοὺς μόλυναν... Διασώζονται τρία ὀνόματα Σειρήνων. Ἡ Ἀγλαόπη, ἡ ἀγλαή, ἡ λαμπρὴ στὴν ὄψη, ἡ Θελξιέπεια, ἡ γοητευτικὴ καὶ θελκτικὴ στὸν λόγο (ἔπος) καὶ ἡ Πεισινόη, ἡ πειθὼ τοῦ νοός, ἡ ὁποία ἀφόπλιζε, ξεμυάλιζε καὶ ὁδηγοῦσε στὸν ἀφανισμό. Στὰ τρία αὐτὰ ὀνόματα ἀναγνωρίζουμε τὰ «ὅπλα μὲ σιγαστῆρα», ποὺ σαγηνεύουν, παρασύρουν καὶ διαφθείρουν, ὁ «ἀγγελικὸς» κόσμος καὶ ὑπόκοσμος τῶν ΜΜΕ.

Δημήτρης Νατσιός : Ἐκ τῶν γραμμάτων γεννᾷται ἡ προκοπή

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

«Τρία πράγματα ἐχάλασαν τὴν Ρωμανίαν ὅλην, ὁ φθόνος, ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ κενὴ ἐλπίδα», ἔλεγε ἕνας παροιμιακὸς λόγος τῶν χρόνων τῆς Ἅλωσης τῆς Πόλης. Ἄς προσέξουμε τὴν «κενὴ ἐλπίδα», τὰ «λόγια τὰ παχιά», τὰ «λιθάρια στὸν τουρβά», ὅπως ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης. Τὸ ζητούμενο σήμερα εἶναι ὁ ἀπεγκλωβισμός, ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὸ καταδιεφθαρμένο κομματικὸ κράτος, ἡ καινή, καὶ ὄχι ἡ κενή, ἐλπίδα. Ἐλπίδα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει τὸ χρεωκοπημένο καθεστὼς τῆς κομματοκρατίας, ποὺ νοσεῖ βαθύτατα ἀπὸ τὴν νόσο τῆς «ψευδοφάνειας».

Δημήτρης Νατσιός: «Βασιλομάστιγες και βασιλοκόλακες»

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Θὰ ξαναγράψω καὶ πάλι τὴν ἀπόκριση τοῦ Ὀδυσσέα Ἀνδρούτσου στὸν Κολοκοτρώνη, ὅταν οἱ καπεταναῖοι τοῦ Μοριᾶ ἐρίζουν γιὰ πρωτοκαθεδρίες καὶ ἀρχηγιλίκια, ἀπὸ τὰ πρῶτα κιόλας βήματα τῆς Ἐθνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ '21. 

«Σᾶς στέλνω τὸν Δράμαλη μὲ 40.000 ἀσκέρι νὰ μονοιάσετε». Δὲν ξέρω ἂν ὑπάρχει ἄλλος λαὸς στὸν ἀκατάστατο πλανήτη μας, ποὺ νὰ τὸν ταλανίζει ἡ δολερὴ διχόνοια σὰν τὸν δικό μας. Πέθανε πρόσφατα ὁ τέως βασιλιᾶς Κωνσταντῖνος. Τελευταία φορὰ ποὺ ἦταν ἀρχηγὸς κράτους ἦταν τὸ 1967. Δηλαδὴ ὅσοι τὸν πρόλαβαν ὡς βασιλέα σήμερα βρίσκονται σὲ γῆρας βαθύ, γύρω στὴν ἡλικία τῶν 80 ἐτῶν καὶ ἄνω. Ἀμφιβάλλω ἂν τὸν ἤξεραν ὅσοι δὲν διάβηκαν τὸ κατώφλι τῶν 50 ἐτῶν. Ἔγινε γνωστὸς μὲ τὸν θάνατό του. 

Δημήτρης Νατσιός: «Ζεὺς καὶ αἰσχύνη»

«Ἀνάθεμα τὴν ὥρα ποιός ὁρίζει ἐδῶ
τὸ ἀνάποδο βαφτίζει καὶ τὸ λέει σωστό»
Ἐλύτης

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός 

 

Ἀφοῦ τό... διακαές τους πάθος εἶναι τὰ παιδιὰ καὶ ὁ διακαέστατος πόθος τους νὰ μποῦν στὰ σχολεῖα τὰ «οὐράνια τόξα» καὶ ἡ γήινη λόξα, προτείνω τὴν ἑπόμενη φορὰ νὰ διαβαστεῖ σὲ μαθητές, ὄχι κάποιο χριστουγεννιάτικο ἢ πασχαλινὸ παραμύθι ἀπὸ κάποιο ἐξωτικὸ «ντρὰγκ κουίν», ἀλλὰ ἕνα παραμύθι τοῦ Αἰσώπου. Νὰ σταθεῖ ὁ καθηγητὴς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν του καὶ νὰ ἀναγνώσει εὐκρινῶς καὶ εὐθαρσῶς τὴν γνώμη τοῦ ἀθάνατου, ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πνεύματος γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ παρανοϊκὰ καὶ κρανιοκενῆ ποὺ σαβανώνουν τὴν ὡραία μας ἑλληνικὴ ἀτιμόσφαιρα.

 

Παραθέτω, ἐν πρώτοις, τὸ κείμενο στὸν ἀειφεγγὴ προγονικὸ λόγο καὶ κατόπιν τὴν ἀπόδοσή του στὴν νεοελληνική. (Ζητῶ συγνώμη γιὰ τὴν ἐπιλογή, ἴσως δὲν εἶναι καὶ ἡ εὐπρεπέστερη, ἀλλὰ ἀφοῦ μᾶς ἀρέσουν τὰ παραμύθια, ἂς ἀκουστεῖ καὶ κάτι διαφορετικὸ τῆς «διαφορετικότητας»). Οἱ μῦθοι, ὅπως διαβάζω στὴν εἰσαγωγὴ τῆς ἔκδοσης ποὺ χρησιμοποιῶ, «ἐκθειάζουν τίς ἀξίες τῆς ἐποχῆς τους καὶ ἐξυμνοῦν τίς ἀρετὲς τῆς λαϊκῆς σοφίας». («Αἴσωπος, μῦθοι», ἐκδ. «ΕΞΑΝΤΑΣ», σελ. 27).

Δημήτρης Νατσιός: Νά ξαναγίνει ἡ πατρίδα μας κιβωτός σωτηρίας καί ἐλπίδας

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

«...Οἱ πελαργοί, ὅταν οἱ γέροι γονιοί τους γυμνωθοῦν τελείως ἀπὸ τὸ πέσιμο τῶν φτερῶν ποὺ γίνεται στὰ γεράματα, τοὺς περικυκλώνουν καὶ τοὺς ζεσταίνουν μὲ τὰ φτερά τους, τοὺς ἑτοιμάζουν ἄφθονη τροφὴ καὶ τοὺς βοηθοῦν, ὅσο εἶναι δυνατόν, στὴν πτήση, σηκώνοντάς τους ἁπαλὰ μὲ τὸ φτερὸ καὶ ἀπὸ τίς δύο μεριές. Καὶ αὐτὸ εἶναι τόσο πολὺ γνωστό, ὥστε μερικοὶ καὶ τὴν ἀνταπόδοση τῶν εὐεργεσιῶν νὰ τὴν ὀνομάζουν ἀντιπελάργωσιν». (ΕΠΕ 4, 318). 

 

Τοῦ Μεγάλου Βασιλείου αὐτὸ τὸ ἠλιοστάλαχτο κείμενο. Ὅταν γεράσουν οἱ πελαργοί, τὰ παιδιά τους, τοὺς παίρνουν στὰ φτερά τους καὶ τοὺς σηκώνουν ψηλά... Ἀντίδωρο εὐγνωμοσύνης γιὰ τοὺς κόπους τῶν γονέων τους. Σπουδαῖο μάθημα, μεγαλοπρεπὴς εἰκόνα. «Εἰς ἀντιπελάργωσιν», τὸ ὀνομάζει ὁ ἅγιος. Ἔτσι πρέπει νὰ γίνει καὶ μὲ τὴν πατρίδα μας, ποὺ ἔπεσε, ἀλλὰ δὲν ξέπεσε. Προδομένη, συκοφαντημένη, φτωχὴ καὶ γερασμένη. Περιμένει, καρτερᾷ τὰ παιδιά της, ὅσα ἀκόμη τὴν σέβονται καὶ τὴν ἀγαποῦν, νὰ τὴν πάρουν στὰ σφριγηλὰ φτερά τους εἰς ἀνταπόδοση τῶν εὐεργεσιῶν της. Εἶναι ἡ μάνα μας ἡ πατρίδα, εἶναι βράχος, καί

Δημήτρης Νατσιός: Μαθητές ἢ ἀγέλες λύκων;

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Πρὶν ἀπὸ ἕνα μῆνα ὁ πρωθυπουργὸς κ. Μητσοτάκης ἦταν καλεσμένος σὲ μεσημεριανὴ ἐκπομπή. Ἐρωτήθῃ γιὰ τίς μουσικές του ἐπιλογές. Διαβάζω: «Φωτογραφίζοντας τὴν τρὰπ μουσική, ἂν καὶ δὲν τὴν κατονόμασε, σχολίασε πὼς ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν γλῶσσα ποὺ χρησιμοποιεῖται στὸ συγκεκριμένο εἶδος μουσικῆς, ἐνῶ τόνισε πὼς πρέπει νὰ ἐκπαιδεύσουμε τὰ παιδιὰ ἀπὸ μικρὰ γιὰ τὸ τί σημαίνει σεβασμός». Ἔψαξα νὰ βρῶ μιὰ δήλωση τῆς κ. Κεραμέως, γιὰ νὰ μᾶς ἀραδιάσει καὶ αὐτὴ τὰ «πρέπει» της, ἀλλὰ δὲν ἐντόπισα.

Κατ᾿ ἀρχὰς ὅσο καὶ ὅσοι διαβάζουν τὰ παρακάτω, ἂς ἔχουν συνεχῶς κατὰ νοῦ τὸ ἑξῆς: Δὲν διδάσκουν τὰ «πρέπει». Οὔτε ἀνατρέφεις τὰ παιδιά σου οὔτε κυβερνᾷς τὸν λαό σου μὲ τὰ «πρέπει». Τὸ «πρέπει» εἶναι ἀπρόσωπο ρῆμα. Νὰ πιάσω τὸ «πρέπει» ἀπὸ τὸ «γιῶτα» καὶ νὰ τὸ γδάρω ὡς τὸ «πῖ», ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὁ Ἐλύτης. Διδάσκει, ἀνατρέφει, κυβερνᾷ σωστὰ καὶ ὑπεύθυνα τὸ «πρέπον», ἡ μετοχή, ἡ συμμετοχή, δηλαδή, τὸ παράδειγμα. Ὅταν ὁ γονέας ξημεροβραδιάζεται στὸ κινητὸ ἢ στὸ διαδίκτυο μὲ ποιό κῦρος θὰ συμβουλεύσει τὰ παιδιά του νὰ ἀπέχουν ἀπὸ αὐτά; «Μὴ λοξὰ περιπατεῖν καρκίνῳ μήτηρ ἔλεγε...

Δημήτρης Νατσιός: Μέγας Βασίλειος: ἀπὸ τήν Καισαρεία καί ὄχι ἀπό το «Νιού Γιόρκ»

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

Ὅσοι δάσκαλοι «ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε τὴν Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά». (Κόντογλου).

Ἔχω τὴν εἰκόνα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὴν αἴθουσα. Ἀπὸ τότε ποὺ διορίστηκα, τὴν ἀγόρασα, τὴν κουβαλῶ καὶ τὴν ἀναρτῶ σε κάθε τάξη. Ὅταν ξεκινᾷ ἡ σχολικὴ χρονιά, τὸ πρῶτο μάθημα εἶναι γι᾿ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Γένους  τῶν Ρωμιῶν. Γιὰ νὰ κατανοήσουν τὰ παιδιὰ τὴν ἱερότητα καὶ τὴν σοβαρότητα τοῦ ἔργου ποὺ μᾶς περιμένει, τοὺς λέω ὅτι ἐνῶ οἱ ἄλλοι κλάδοι τῶν ἐργαζομένων ἔχουν ἕναν συνήθως ἅγιο προστάτη, ἐμεῖς, δάσκαλοι καὶ μαθητές, ἔχουμε τρεῖς. Καὶ μάλιστα τοὺς πιὸ μορφωμένους ὅλων τῶν ἐποχῶν, πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστόν. Κι ἂς μοῦ συγχωρεθεῖ τὸ πρῶτο πρόσωπο, δὲν περιαυτολογῶ, «ἕν οἶδα ὅτι οὐδὲν εἰμί», στοὺς τοίχους τῆς αἴθουσας ἀναρτῶ καὶ καμμιὰ δεκαριὰ κάδρα ἡρώων του Εἰκοσιένα, τοῦ Παύλου Μελᾶ καὶ τὸ δῶρο ἑνὸς φίλου ζωγράφου, τὴν ζωγραφιὰ τοῦ Ἀλέξανδρου Διάκου, τοῦ πρώτου πεσόντος ἀξιωματικοῦ κατὰ τὴν ἐποποιία τοῦ 1940. 

Δημήτρης Νατσιός: Οἱ μῦγες τῆς εὐρωπαϊκῆς Ἀγορᾶς...

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

 

Κάποτε ὑπῆρχε τὸ ἠθικὸ δίλημμα: Νὰ κλέψω ἢ νὰ μὴν κλέψω; Ἀπὸ τὴν «μαύρη δεκαετία» τοῦ '80 καὶ ἐντεῦθεν ὁ Ρωμιός, ὁ Ἕλληνας, ὁ Γραικός -καὶ τὰ τρία ἐθνωνύμια καλὰ καὶ τιμημένα εἶναι- ὑποκορίστηκε σέ... «γραικύλο τῆς σήμερον, ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Παπαδιαμάντης, τὸ δίλημμα πλέον περιορίστηκε στὸ ἑξῆς: Θὰ μὲ πιάσουν ἢ δὲν θὰ μὲ πιάσουν; Κάποιοι «νοσοῦντες βαρύτατα ἐξ ἐλαφρότητος καὶ ρεκλαμομανίας», οἱ ἀνόητα ἀλαζόνες καὶ μεγαλαυχεῖς, πιάνονται ἀπὸ τὸ δίχτυ το[Υ νόμου. Τὸ ζήσαμε. 

Δημήτρης Νατσιός: Γιά γέλια καί γιά κλάματα...

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

Διαβάζω στὸ Ἀνθολόγιο Ε'-Στ' Δημοτικοῦ, σελ. 85: "Ἕνα βράδυ ἡ γιαγιά μου κάπνιζε τὸ μαῦρο της ποῦρο, ἐνῶ ἐγὼ μισοκοιμόμουν μακάρια στὴ ζεστὴ ἀγκαλιά της". Βεβαίως, ὅσοι τοὐλάχιστον εἴμαστε πάνω ἀπὸ τὰ σαράντα-πενῆντα καὶ «προλάβαμε» ἐκεῖνες τίς ὁλοζωῆς μαυροντυμένες γριοῦλες, τίς μανᾶδες ἢ τίς γιαγιάδες τῶν περισσοτέρων ἀπό μᾶς, ποὺ ἀνάβανε ἀκούραστες τὰ καντήλια στὰ ταπεινὰ ξωκλήσια καὶ στὰ ἐρημομονάστηρα τῆς Ἑλλάδας, αὐτὴν τὴν εἰκόνα φυλάξαμε στὴν μνήμη μας: Νὰ μᾶς νανουρίζουν, καπνίζοντας μαῦρα ποῦρα, γιατί δὲν καταδέχονταν τὰ παρακατιανά... διαβάζω στὸ Ἀνθολόγιο τῆς ἀνοησίας.  

 

Στὴ σελίδα 133 φιλοξενεῖται κείμενο μὲ τίτλο «οἱ κάλοι τῆς Κλάρας», κάποιου Ντιμίτερ Ἰνκιόφ, ποὺ γεννήθηκε στὴ Βουλγαρία, ζεῖ στὴ Γερμανία καὶ ἔχει ἀμερικανικὴ ὑπηκοότητα (Φραγκολεβαντίνος ὁλκῆς ὁ ἄνθρωπος. Ἔχει τὸ αἷμα τριῶν ἐθνῶν καὶ τὴν ψυχὴ κανενός). Κείμενο καταθλιπτικό, κακόγουστο, ἐπιβλαβές. Πέθανε μιὰ γερόντισσα στὴν πολυκατοικία καὶ θέλουν νὰ πᾶνε στὴ κηδεία μιὰ γειτονικὴ οἰκογένεια μὲ τὰ δύο παιδιά της. Τὸ κείμενο κινεῖται σὲ ἀπαράδεκτο, σαχλὸ ὕφος, ἀνάρμοστο γιὰ τὴν σοβαρότητα τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου. Συζητοῦν τὰ παιδιά: «-Μπορεῖ ἡ γερόντισσα ποὺ πέθανε νὰ πῆγε στὴν Κόλαση.