Ο Τεντόγλου, η Ντρισμπιώτη, ο Χρήστου και τα άλλα «χρυσά» παιδιά, μας
θύμισαν την Ελλάδα που επιβιώνει πίσω από την πραγματικότητα της εθνικής
κατήφειας και της αποχαύνωσης.
Σε πείσμα της παρακμής και της κατήφειας που επικρατεί στον βούρκο
της ελληνικής πραγματικότητας, ακόμα τρεις πανάξιοι αθλητές ύψωσαν την
γαλανόλευκη και ξεμάκρυναν από το θολό τοπίο. Είτε «πετώντας», είτε
βαδίζοντας, είτε κολυμπώντας, απομακρύνθηκαν με ορμή από την Ελλάδα που δεν θέλουμε να βλέπουμε και μας έκαναν περήφανους για την Ελλάδα
που μας θύμισαν ότι είμαστε. Την υπερήφανη, την ανυπόταχτη, αυτή που
πηγαίνει κόντρα στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, αυτή που υπερβαίνει
τις τρικλοποδιές ενός αδιάφορου και αυτιστικού κράτους.
Ο Μίλτος Τεντόγλου, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη και ο Απόστολος Χρήστου με τα χρυσά μετάλλια τους, έδωσαν στην Ελλάδα
μια ώθηση προς τον προσανατολισμό που της πρέπει. Μας θύμισαν πως η
συλλογική προκοπή θα έρθει μόνο με ταπεινό φρόνημα, χωρίς βεντετισμούς,
με αυτοθυσία, με επιμονή και δουλειά. Και χωρίς να ξεχνάμε πως πάνω απ’
όλα είναι η δόξα της Ελλάδας και όχι το προσωπικό μας συμφέρον.