Ἰωάννης Ἀσλανίδης: Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗΣ

Εἶναι ἀνάγκη ὁρισμένα σημαδιακὰ γεγονότα τοῦ παρελθόντος νὰ ἐπανέρχονται στὴν μνήμη τῶν Ἑλλήνων, ἰδίως τῶν ἡγεσιῶν ποὺ παίρνουν ἀποφάσεις καὶ παραδειγματιζόμενες ἀπὸ αὐτὰ νὰ μὴν ὑποπέσουν ξανὰ σὲ τραγικὰ σφάλματα γιὰ τὸ μέλλον τῆς Χώρας μας. 

Τὸ Ἐπετειακὸ τοῦτο κείμενο, ἀναφέρεται πολὺ περιληπτικά, στὴν ἄνοδο καὶ πτώση τῆς κραταιᾶς Αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου.

Τὸ 324 μ.Χ. περίπου ὁ Κωνσταντῖνος ψάχνει γιὰ τὴν θέση τῆς Νέας Ρώμης. Βέβαια ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι ἕνα ὅραμα ἄνοιξε τὰ μάτια τοῦ Κωνσταντίνου καὶ ἔτσι στὸ τέλος του 324 μ.Χ. μ᾿ ἕνα ἀκόντιο στὸ χέρι χάραξε τὰ ὅρια τῆς Νέας Ρώμης, τῆς Κωνσταντίνου - Πόλεως. Ἡ νέα πρωτεύουσα ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως της ἄρχισε νὰ στολίζεται μὲ συμβολικὰ ἑλληνικὰ καλλιτεχνήματα ποὺ μεταφέρθηκαν ἐκεῖ.

«Ἐλ Νικφούρ». (Νικηφόρος Φωκάς)

Ioannis Neonakis

Ὁ Νικηφόρος Φωκάς, ὁ Ἐλ Νικφούρ τῶν Ἀράβων, ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τοῦ Ἰσλάμ εἶναι μιά ἐξόχως ἐμβληματική μορφή, πηγή παραδειγματισμοῦ καί ἔμπνευσης γιά ὅλους ἐμᾶς. Οὐσιαστικά «ἐνσαρκώνει» καί συγκεφαλαιώνει τόν κεντρικό ἄξονα τῆς πατρίδας μας τῆς Ρωμανίας, τῆς μίας δηλαδή διαχρονικῆς Ὀρθόδοξης Πολιτείας στή γῆ. 

Καί αὐτός ὁ ἄξονας δέν εἶναι ἄλλος παρά τά λόγια στήν παράκληση πού λένε: «Σοί μόνῳ ἁμαρτάνομεν, ἀλλά καί Σοί μόνῳ λατρεύομεν, οὐκ οἲδαμεν προσκυνεῖν Θεῷ ἀλλοτρίῳ.”

Τό ξέρομε δηλαδή ὅτι εἴμαστε ἁμαρτωλοί, τό ξέρομε ὅτι εἴμαστε βρωτοί καί πεπτωκότες, καί οἱ πράξεις μας δέν εἶναι αὐτές πού θά ἔπρεπε, ὅμως δέν ἀπελπιζόμαστε μέσα στόν κόσμο, δέν λυγίζομε, δέν ὑποχωροῦμε καί ἐλπίζοντας μόνο σέ Σένα ἀγωνιζόμαστε γιά τό καλύτερο καί ὃ,τι μπορέσομε νά κάνομε, καί ὃ,τι καταφέρομε καί ὃ,τι ἀξιωθοῦμε. 

Λαλακάον: Ο Σταυρός αφανίζει το Ισλάμ… ανηλεής σφαγή στη Μικρά Ασία [3 Σεπτεμβρίου 863]

Μετά την εδραίωση του αραβικού χαλιφάτου η Βυζαντινή Αυτοκρατορία βρέθηκε έναντι ενός φανατισμένου και πείσμονος αντιπάλου στα ανατολικά της σύνορα. Οι Άραβες εκτελούσαν καταστροφικές επιδρομές σε τακτά χρονικά διαστήματα στη Μικρά Ασία καθ’ όλη τη διάρκεια του 8ου και 9ου αιώνα επιχειρώντας να εξαπλώσουν, μέσω της τζιχάντ, του «ιερού πολέμου», την επικράτεια των Ισλάμ.

 

Οι Άραβες συνεργάστηκαν και με τους Παυλικιανούς, οπαδούς μιας μανιχαϊστικής αίρεσης, της Τεφρικής (σημερινό Ντερβίκ στην Σεβάστεια) και μαζί αφάνιζαν τις βυζαντινές χώρες. Στη δεκαετία του 860 μ.Χ. σε μεγάλη απειλή για το Βυζάντιο είχε εξελιχθεί το αραβικό εμιράτο της Μελιτινής (σημερινή Μαλάτια, της σημερινής Τουρκίας).

Η σύγκρουση Ρωμαίων και Οθωμανών δεν ήταν μόνο πολιτική, αλλά και θρησκευτική

Σοφία Καυκοπούλου, υπ. δρ Θεολογίας-Μουσικός

Η ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στον θεό των Μουσουλμάνων, ο οποίος ευφραίνεται με το αίμα και στον Θεό των Χριστιανών, που πρεσβεύει την αγάπη και τη συγχώρηση, είναι αυτή που κάνει τούς δύο πολιτισμούς να απέχουν παρασάγγας.

Ο Μανουήλ Β’, για να κάνει όσο καλύτερα γνωστή την ταυτότητα των Οθωμανών, παρουσιάζει τις θρησκευτικές τους αντιλήψεις, που είναι εν πολλοίς αδιανόητες για τους Ρωμαίους. Φαίνεται ακόμη πως πιστεύουν στην τύχη, τη μοίρα και τη μαντεία.