Τὸν ἀληθινὸ ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ὅλοι τὸν ξέρουν καὶ μοναχὰ ὁ ἴδιος δὲν ξέρει τὸν ἑαυτό του. Ὅποιος τὸν πλησιάζει, τὸν γνωρίζει, ὁ ἴδιος ὅμως δὲν ἔχει ἐπίγνωση τῶν προτερημάτων του. Τὸ ἀκτινοβόλημα τῆς ἀρετῆς καὶ τῶν χαρισμάτων του, ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν θεοφώτιστη καὶ θεοχαρίτωτη ψυχή του, εἶναι φανερὸ σ΄ ὅλους ὅσοι τὸν συναναστρέφονται, εἶναι ὅμως ἄγνωστο καὶ ἀφανέρωτο στὸν ἴδιο. Οἱ ἄλλοι τὸ διακρίνουνε καὶ τὸ τιμοῦνε καὶ τὸν δοξάζουνε. Αὐτὸς μονάχα δὲν βλέπει τίποτα καὶ νομίζει τὸν ἑαυτό του μικρὸ καὶ ἀνάξιο καὶ συνηθισμένο΄ «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17,10). Ἐσεῖς δέ, ὅταν τὰ κατορθώνετε ὅλα αὐτά, νὰ λέτε πὼς δὲν ἀξίζετε τίποτα.
