Κατά την περίοδο του 1919 και του 1923 η Βουλγαρία δέχθηκε περίπου 20 χιλιάδες Ρώσους πρόσφυγες, όντας η ίδια σε κατάσταση δυστυχίας, κατεστραμμένη από τρεις πολέμους, πληρώνοντας τις αποζημιώσεις και έχοντας χιλιάδες ανάπηρους, χήρες και ορφανά. Η Βουλγαρική Εκκλησία βοήθησε με κάθε δυνατό τρόπο τους Ρώσους πρόσφυγες και στην οργάνωση των ρωσικών εκκλησιαστικών κοινοτήτων στη χώρας της. Στις 31 Αυγούστου 1921, το Τμήμα της Εκκλησιαστικής Διοίκησης του Εξωτερικού διόρισε τον Επίσκοπο Σεραφείμ (Σομπόλεφ) ως διαχειριστή των ρωσικών ορθόδοξων κοινοτήτων στη Βουλγαρία. Ο Πατριάρχης Τύχωνας αναγνώρισε τη χειροτονία του Επισκόπου Σεραφείμ στη Σεβαστούπολη και τον διορισμό του στη Βουλγαρία.
Ο Επίσκοπος (από το 1934 Μητροπολίτης) Σεραφείμ του Μπογκουτσάρσκ διοικούσε τις ρωσικές κοινότητες στη Βουλγαρία μέχρι το τέλος της ζωής του, αρχικά στη δικαιοδοσία της Ρωσικής Εκκλησίας του Εξωτερικού και από το 1945 στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας. Ο τόπος διακονίας του επισκόπου Σεραφείμ ήταν η εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Μνημείο του Τσάρου Ελευθερωτή στη Σόφια.
